نقد و بررسی بازی TUNIC؛ سیاه‌چال سرگرمی

بازی TUNIC یکی از غافل‌گیری‌های امسال بود و به سرعت بر سر زبان‌ها افتاد. در این مقاله بازی TUNIC را نقد کرده و ویژگی‌های آن را زیر ذره‌بین قرار می‌دهیم.

قبل از انتشار رسمی، حدس می‌زدیم که TUNIC یک اثر خاص خواهد بود، اما انتظار یک شاهکار ایندی را نداشتیم. زمانی که این بازی برای اولین بار در E3 2017 در مراسم ایکس باکس به نمایش گذاشته شد، TUNIC با جلوه‌های بصری خود ما را شگفت‌زده کرد. بازی شباهت‌های زیادی با انحصاری جذاب نینتندو، یعنی The Legend of Zelda Link’s Awakening داشت، اما کنترل گیم‌پلی بازی سخت‌تر بود. TUNIC یک پروژه تک نفره بود که توسط اندرو شولدیس (Andrew Shouldice) به عنوان اولین پروژه این شخص، توسعه پیدا کرد. بازی TUNIC چقدر خوب است؟ بیشتر از آنکه فکرش را بکنیم. با گیمفا و نقد و بررسی بازی TUNIC همراه باشید.

اینکه چطور یک نفر می‌تواند محصولی به خوبی TUNIC را تولید کند و تمام بخش‌های بازی را به تنهایی بسازد، یک راز است و TUNIC را به یکی از عجایب صنعت گیم تبدیل می‌کند. واقعا باید تلاش و انگیزه‌ی فوق‌العاده کارگردان بازی را تحسین کرد. بیایید با چیزهایی شروع کنیم که وقتی TUNIC در E3 به نمایش گذاشته شد، ما را تحت تاثیر قرار داد. TUNIC چیزی کمتر از جواهری زرق و برق دار نیست. شاید در ابتدا تصور کنید که TUNIC را نباید با محصول دیگری مقایسه کنید، اما مقایسه‌ها با ریمستر Link’s Awakening منصفانه است. طراحی محیط هر دو بازی حس دست‌ساز را به مخاطب می‌دهد، گویا می‌توانید تمام تکه‌های این دنیا را انتخاب کرده و تحسین کنید.

بازی TUNIC هیچ مشکلی در ارائه‌ محیطی پرجزئیات و اشیاء منحصربه فرد ندارد؛ اتفاقا از همان ابتدای بازی متوجه قدرت کارگردان در ساخت محیطی تاثیرگذار خواهید شد. TUNIC حتی فراتر از مقایسه‌های Link’s Awakening پیش می‌رود، زیرا از نورپردازی‌ای به سبک Ori استفاده کرده است. سطوح در سایه‌ها کمین می‌کنند و سپس با شکوفه‌های درخشان مشتعل می‌شوند که تضادهای داستانی و محیطی قابل توجه‌ای را به نمایش‌ می‌گذارند. به عنوان یک بازی خطی، TUNIC قالب نورپردازی واحدی دارد، اما در سفر خود از سایه‌ها و رنگ‌های مختلفی استفاده می‌کند.

شاید برایتان تعجب‌آور باشد که TUNIC واقعا در زمینه داستانی مشکل بزرگی ندارد. نکات و لورهایی از افسانه‌های جهان بازی وجود دارد و داستان‌گویی محیطی به نحو احسن انجام می‌شود. در طراحی دیالوگ‌ها، سازنده‌ی بازی از نهایت توان خود استفاده نکرده است و بازی در این زمینه بی‌نقص نیست. این یک مشکل کوچک است و سازنده می‌توانست به واسطه همین دیالوگ‌ها، روایتی را برای بازی نظر بگیرد. شاید عجیب باشد، اما همین فقدان دیالوگ، حس و حال تنهایی و سکوت خاصی را در بازی ایجاد کرده است. این حس، یک اثر عجیب و غریب روی بازی می‌گذارد و باعث می‌شود که احساس تنهایی را تجربه کنید؛ به‌نظر می‌رسد که تمام دنیا به دنبال شما هستند.

هنوز تمام نشده است، زیرا دومین چیزی که ما را در مورد TUNIC شگفت زده کرد، چالش برانگیز بودن آن بود. TUNIC تمام ویژگی‌های یک بازی خانوادگی و دوستانه را دارد. دنیای شبیه به دنیای اسباب‌ بازی‌ها، روباه جذاب و زیبای بازی و جهانی رنگارنگ از جمله این موارد هستند. ولی هرگز سختی TUNIC را دست کم نگیرید، این بازی می‌تواند شما را به بالاترین درجات خشم برساند! البته درک دشواری بازی طول می‌کشد. افتتاحیه بازی آرام است و قدم به قدم دشمنان جدید را به شما معرفی می‌کند که شکست دادن آن‌ها نیاز به ظرافت دارد.

اگر می‌خواهید حتی به اسپارک نزدیک شوید، باید بر چرخیدن مسلط باشید. اورک‌های سپردار نیاز به رویکرد تهاجمی دارند. کروکودیل‌ها دردسرهای بزرگی هستند که باید یکی یکی با آنها برخورد کنید، اگر اصلا بتوانید آنها را به تنهایی شکست دهید! این مقایسه منصفانه نیست اما واقعیت دارد، بازی TUNIC از سری Souls وام گرفته است. بمیر و وقتی مردی، به مراکز آتش مانند در جهان بازی بازگردانده می‌شوی. یک پژواک از شما به همراه بخشی از کریستال‌هایی که جمع‌آوری کرده‌اید در نقطه‌ای که مرده‌اید باقی می‌ماند، بنابراین برای رسیدن به آن، مسیری طولانی در میان دشمنان انتطارتان را می‌کشد. اگر یک بار دیگر شکست بخورید یا بمیرید، کریستال‌ها و تمام تلاش‌هاتان از بین می‌رود.

اما مانند سری سولز، Tunic بر القای احساس پیشرفت مسلط است، حتی اگر برای اینکار از ابزار مرگ استفاده کند. نسبت به دفعه قبل استراتژی جدیدی به کار ببرید، یک سوئیچ را باز کرده و یک پل متحرک را پایین بیاورید که به شما امکان دور زدن بخشی که اخیرا در آن شکست‌ خورده‌اید را می‌دهد. شاید یک دردسر جدید انتظارتان را بکشد، اما ارزش اکتشاف را دارد. ناگهان متوجه می‌شوید که دنیای جدیدی باز شده است و شما با چالش‌های جدیدی روبرو هستید. جالب‌تر از آن، هنگام تجربه بازی TUNIC، هرگز احساس نمی‌کنید که دشواری بیش از حد بوده و گذشتن از یک چالش غیرممکن است.

آیتم‌های به‌دردبخور به سختی به دست می‌آیند و چالش‌های زیادی برای دست‌یابی به آن‌ها وجود دارد. پاورآپ‌‌هایی در بازی وجود دارند که هرچند نادر هستند، اما می‌توانند برای لحظات خاص به شما کمک کنند. حتی اگر احساس کردید که بازی برایتان بیش از حد دشوار است، می‌توانید از طریق منوی بازی گزینه «جان بی‌نهایت» را فعال کنید. بحث طولانی و مهمی وجود دارد که آیا بازی‌ها باید منحصرا سخت باشند یا خیر؛ TUNIC به همه اقشار گیمینگ آزادی می‌دهد که تحسین‌برانگیز است.

من هنوز به دو عنصر مهم TUNIC اشاره نکرده‌ام؛ اول با دنیای بازی شروع می‌کنیم. شکی نیست که TUNIC تحت تاثیر سری The Legend of Zelda قرار گرفته است، با دنیای باز و گسترده‌اش که گهگاه شما را به دانجن‌ها می‌برد و برخی مناطق قفل شده که تنها با توانایی‌های خاص قابل بازی شدن هستند (المان مترویدونیا). در حالی که The Legend of Zelda دارای الگوی خاصی است و هر ساعت یک بار، یک چالش دانجن به بازیکن ارائه می‌کند، طراحی مراحل TUNIC یک شاهکار مطلق از هرج و مرج است.

مسیرهای روشن کمی وجود دارد که باید دنبال کنید. اغلب در حال قدم زدن بالا یا پایین بخشی هستید که قبلا آن را خالی کرده‌اید. برخی مواقع دیگر، مسیرهای مهمی را پیدا می‌کنید که در پشت آبشارها یا گوشه‌ای از محیط پنهان شده‌اند. در گوشه به گوشه‌ی محیط پتانسیل اکتشاف وجود دارد. این حجم از اکتشاف، ممکن است مانند هرج و مرج بیش از حد به نظر برسد، اما لازم است.

در لحظات ابتدایی بازی، من نمی‌دانستم که TUNIC می‌خواهد به کجا بروم. بدون نقشه و یک کتابچه راهنمای غبارآلود برای راهنمایی، اطلاعات لازم برای پیشروی را نداشتم، همین موضوع باعث شد که به محیط‌های تکراری زیادی پا بگذارم. این بزرگترین نقطه ضعف TUNIC است و ساخت یک نقشه در نسخه‌ی بعدی، می‌تواند کمک‌کننده باشد. در بیشتر مواقع، احساس می‌کنید که دنیای TUNIC بی‌نهایت غنی است. من مطمئن هستم که تمام مکان‌های مخفی بازی را کشف نکرده‌ام. برخی از صندوق‌ها هنوز به طرز ناامیدکننده‌ای دور از دسترس هستند و احتمالا یک ظرف قلب در آن‌ها وجود دارد. با وجود همه‌ی این‌ تفاسیر، گذر از یک مکان مخفی فقط برای یافتن یک دانجن، احساسی است که هرگز قدیمی نخواهد شد.

دومین عنصر مهم بازی، کالکتیبل‌های مهم آن است. من حتی می‌توانم بگویم که این کلکسیون مورد علاقه من در پنج سال گذشته است. این کالکتیبل‌ها آنقدر خوب هستند که گاهی اوقات تنها برای به دست آوردن الماس‌های سفید، در محیط سفر می‌کنید و صفحات کتابچه قدیمی شما، نقشی حیاتی در پیدا کردن این گنجینه‌ها دارند. ناگهان متوجه می‌شوید که شما در حال یافتن صفحاتی برای پیدا کردن اسرار TUNIC هستید. این راهنمایی‌ها ممکن است به خودی خود بسیار واضح باشند، بنابراین TUNIC تصمیم استادانه‌ای برای رمزگذاری آن‌ها گرفته است تا کمی از هوش خود استفاده کنید.

دستورعمل‌ها پشت یک زبان بیگانه پنهان شده‌اند و فقط از طریق بازی می‌توانید ترجمه‌هایی پیدا کنید که به شما امکان خواندن این متون را بدهد. وقتی ترجمه انجام شد، ناگهان اطلاعاتی در مورد ورودی‌های مخفی و استراتژی‌هایی برای شکست دادن برخی دشمنان به دست می‌آورید. ایده جمع و کشف کردن آهسته رازهای بازی فوق‌العاده است و مانند یک نقشه‌ی گنج گمشده، شما را برای پیدا کردن اسرار محیط بازی هیجان‌زده می‌کنند.