نقد و بررسی بازی Dynasty Warriors 9: Empires؛ استراتژی معمول

آیا Dynasty Warriors 9: Empires می‌تواند عشق گیمرها به این فرنچایز قدیمی را دوباره زنده کند؟ در بررسی بازی به این سوال پاسخ خواهیم داد.

تقریباً برای هر بازی اصلی از سری Dynasty Warriors، بعد از گذشت یک الی دو سال، یک نسخه مستقل مانند Empires عرضه می‌شود. Dynasty Warriors 9، در زمان انتشار خود در سال ۲۰۱۸ بهترین بازخوردها را دریافت نکرد. شرکت Developers Omega Force این بار با Dnasty Warriors 9 Empires بازگشته است؛ یک بازی که در آن، زمان خود را به استراتژی برای ساخت یک امپراتوری و کشتن هزاران دشمن با ترکیب‌های پر زرق و برق و فوق‌العاده اختصاص خواهید داد. صحبت از مجموعه‌ای است که به‌خاطر گیم‌پلی متنوع و همیشه در حال تغییرش آن طور که باید شناخته نشده است.

در شروع بازی، فوراً متوجه می‌شوید که بازی فاقد تنوع کافی نسبت به نسخه‌ اصلی است. بدون احتساب بخش آموزشی که Conquest Mode نام دارد، منوی اصلی فقط یک حالت بازی را ارائه می‌دهد. با این حال، اینجا جایی است که بیشترین زمان خود را صرف تجربه‌ی بازی خواهید کرد. وجود گزینه‌ای برای تجربه‌ی بازی در سریع‌ترین زمان ممکن در یک جنگ و نابود کردن یک ارتش، می‌توانست خوب باشد و دسترسی سریع به بخش‌های اصلی بازی نیز می‌توانست وقت بیشتری برای گیمر ذخیره کند.

خوشبختانه حالت Conquest تعدادی داستان قابل انتخاب (آن‌هایی که در هر بازی Dynasty Warriors وجود دارند) در اختیار شما قرار می‌دهد تا به تجربه بازی پرداخته و مسیر تاریخ را به دلخواه خود تغییر دهید. هدف اصلی در اینجا، متحد کردن تمام مناطق چین است. چه با زور و چه با دیپلماسی، شما هرگز محدود به تمرکز روی یکی از این گزینه‌ها نیستید. به عبارتی بازی ترکیبی مناسب از گیم‌پلی و داستان را به شما ارائه می‌کند. در هر سناریو، به شما این امکان داده می‌شود که هر شخصیتی را در بازی انتخاب کنید.

یک لیست خاص از شخصیت‌های پیشنهادی برای هر داستان به شما ارائه می‌شود، لذا ممکن است بسته به شخصیت انتخاب شده، با روایت و مسیر متفاوتی در داستان مواجه شوید. در یکی از بازی‌هایم، تصمیم گرفتم که تبدیل به قدرت برتر شوم، بنابراین سراغ کاراکتر سنگین وزن دونگ ژو رفتم، شخصیتی که قبلاً بر ارتش قابل توجهی حکومت کرده و قلمروی خودش را کنترل می‌کرد (اگر می‌خواهید با این شخصیت بازی کنید، بهتر است بدانید که قبل از بازی Dynasty Warriors، ژو به عنوان شخصیت شرور اصلی در قسمت اول بود). با این حال، روایت اصلی هر یک از سناریوها غیرقابل پیش‌بینی است.

این موضوع با توجه به اینکه می توانید هر شخصیتی را انتخاب کرده و یا شخصیت خود را بسازید، قابل درک است. با این وجود، خیلی خوب می‌شد اگر انگیزه و دلیلی برای انجام کاری که قصد انجامش را دارید، وجود داشت. هر سناریو با یک پاراگراف کلی شروع می‌شود تا توضیح دهد که چین در آن دوره زمانی در چه آشفتگی‌ای قرار داشت. این اتفاق همراه با یک کات‌سین اولیه که مطلقاً هیچ ربطی به شخصیتی که من انتخاب کرده بودم نداشت، رخ می‌دهد. بازی به شما دستور می‌دهد که برو و فلان کار را انجام بده، اما هیچ دلیل منطقی و درستی برای آن ماموریت مشخص نمی‌کند.

می‌دانم که ساخت مقدمه منحصربه‌فرد برای هر یک از شخصیت‌های قابل بازی در هر سناریو، کار بسیار سختی است، اما فقط یک متن کوچک می‌توانست کمک‌کننده باشد. صحنه‌های سینمایی در طول ماموریت‌های شما به‌طور تصادفی پخش می‌شوند که به تاثیرگذاری بازی کمک‌ به‌سزایی می‌کنند. صحنه‌هایی که شخصیت‌تان در حال پریدن از مقابل یک واگن سریع‌السیر برای نجات یک توله سگ بی‌دفاع است، از جمله این سکانس‌ها محسوب می‌شود. من تصور می‌کنم که این صحنه‌ها قرار بود چیزی باشد که ویژگی‌های قهرمانانه‌ی شخصیت شما را تایید کند (این صحنه‌های تصادفی، ویژگی‌های شخصیتی شما را ارتقاء می‌دهند که در نهایت به استخدام افسران جدید در تیم شما کمک خواهند کرد).

این سکانس‌ها گاهی اوقات ناخواسته خنده‌دار می‌شوند، زیرا دونگ ژو پلید و بزرگ ایستاده بود و به توله سگی که به تازگی نجات داده بود، لبخند می‌زد! این در حالی است که چند دقیقه قبل، افسران اسیر شده‌ی دشمن را اعدام کرده بود. برای علاقه‌مندان به داستان‌های فانتزی، کلی سناریو و داستان‌سرایی در بازی وجود دارد. در کتابچه‌ی اطلاعات بازی، می توانید جزئیات روایی مربوط به هر شخصیت بازی و داستان نبردهای قبلی آن‌ها را بخوانید. این یک بخش گسترده و یک درس تاریخ بسیار جالب است که بر اساس افراد و رویدادهای واقعی در تاریخ طولانی چین ساخته شده است.

بدیهی است که سازندگان بازی، برای ایجاد درام و اکشن بیشتر، بخشی از این تاریخ را تحریف کرده‌اند؛ اگرچه من مخالف این موضوع نیستم و چون تحریف به درک بهتر جهان و داستان بازی کمک کرده است، شخصاً با آن مشکلی ندارم. از نظر گرافیکی، Dynasty Warriors 9: Empires در بهترین حالت به عنوان یک بازی نسل هشتمی قابل قبول است. این سری هرگز به‌خاطر مدل‌های شخصیتی یا محیط‌های فوق‌العاده و پرجزئیات‌ معروف نبوده است. با این حال، همچنان ناامیدکننده است که من در سال ۲۰۲۲ این بازی جدید را تجربه می‌کنم و سلاح‌های شخصیت من، جزئیاتی مانند عناوین پلی‌استیشن ۲ دارند!

در حال ورود به عصری هستیم که تشخیص تفاوت کیفیت بازی با جهان واقعی روز به روز دشوارتر می‌شود؛ لذا بهتر است سازندگان از این به بعد توجه‌ی بیشتری به گرافیک بازی‌هایشان به عمل بیاورند. دنیای بازی که Barren نام دارد، بی‌روح و بی‌جان است و من تصمیم گرفتم که پس از سفر به یک سرزمین خشک که هیچ‌کاری برای انجام دادن ندارد، تعامل با افسران و جذب سربازان جدید را از طریق منوی درون بازی و یا سیستم Fast Travel انجام دهم. هیچ‌وقت یک بازی جهان باز به اندازه‌ای که در این عنوان دیدم، بی‌روح و بی‌محتوا نبوده است.

تمام اختیارات در جهان بازی، به ماهی یک‌بار قدم زدن در محیط و تعامل با افسران استخدام‌شده یا افسران غیروابسته‌ای که می‌خواهید به ارتش خود اصافه کنید، خلاصه می‌شوند. صفحات لودینگ یا بارگذاری بازی، با فاصله افتضاح‌ترین و طولانی‌ترین زمانی هستند که تا به امروز روی پلی‌استیشن دیده‌ام. اجبار برای سرگردانی در جهان بازی و مبارزه با گروه‌های کوچکی از دشمنان بدون هیچ دلیلی، به صورت قابل توجه باعث اتلاف وقت می‌شود. خوشبختانه، Dynasty Warriors 9: Empires ویژگی‌های مثبت دیگری در خود دارد که تا حدودی، ضعف روایی و گرافیکی بازی را جبران می‌کند.

البته که من در مورد گیم‌پلی صحبت می‌کنم. اگرچه این بازی دقیقا یک عنوان استراتژی کلاسیک نیست که شما را در کنار دشمنان قرار داده و نیروهایتان را در اختیار شما بگذارد، اما هنوز هم سرگرم‌کننده است. پس از انتخاب یک شخصیت قابل کنترل، به عنوان یک ارباب عالی رتبه، یک افسر در یک ارتش یا فردی بی‌هویت با آرزوی رهبر شدن، بازی را شروع می کنید. هر چند ماه یک بار، افسرانی بالارتبه به دست می‌آورید تا استراتژی‌هایی را برای تقویت درجات خود، بهبود سیستم دفاعی منطقه، افزایش میزان غذای تولید شده و موارد دیگر برنامه‌ریزی کنید.

این‌ها فقط انتخاب‌هایی مبتنی بر منو هستند و هیچ گیم‌پلی مستقیمی ارائه نمی‌دهند، اما برای دفع تهاجمات دشمن یا بهبود عملکرد دفاعی شما در درگیری‌های آتی، ضروری به حساب می‌آیند. قلب گیم پلی در نبردها نهفته است. اگرچه گیم‌پلی این سری در طول سال‌ها تغییر چندانی نکرده، اما همچنان تجربه‌ای بسیار لذت‌بخش و سرگرم‌کننده به ارمغان می‌آورد. کمبوهای مختلفی برای انجام دادن وجود دارند، حملات سبک و سنگین حرکات تهاجمی کلی شما را تشکیل داده و همچنین چهار توانایی برای پرتاب دشمنان به هوا، بیهوش کردن آن‌ها، کوبیدن آن‌ها به زمین، یا انجام یک حمله قابل شارژ در اختیار شما قرار می‌گیرد.

توانایی آخر بسته به شخصیتی که در ابتدای بازی انتخاب می‌کنید، می‌تواند متفاوت باشد. البته نباید حملات قدرتمند موسو را فراموش کنیم. موسو یک مکانیزم حمله‌ی قدیمی از این فرنچایز است که به بازیکنان اجازه می‌دهد تا حمله‌ای گسترده‌ را انجام داده، دشمنان ضعیف‌تر را از بین برده و خسارت قابل توجهی به افسران وارد کنند. این حرکات منحصر به فرد برای هر شخصیت، حرکات هیجان‌انگیز، خشن و نابودکننده‌ای هستند که سیستم مبارزات را جذاب‌تر می‌کنند. بازی کردن به عنوان یک افسر جدید برای اولین بار، همیشه من را هیجان زده می‌کرد؛ زیرا با ارتقاء قابلیت موسو می‌توانستم حملات جدیدی را تجربه کنم.

همچنین در Empires کارت‌هایی وجود دارد که می‌توانید قفل آن‌ها را باز و توانایی‌های مختلفی را در اواسط نبرد آزاد کنید. این‌ کارت‌ها می‌توانند توانایی‌های درمانی ساده و آزاد کردن گلوله آتشین آرماگدون بر ارتش بیچاره‌ی دشمن باشند! آن‌ها را می توان بین نبردها جابه‌جا کرد و این کارت‌ها از تنوع و کارایی خوبی نیز برخوردارند. متأسفانه، دو مورد کلی باعث شد که مبارزات بعد از مدتی تکراری شوند. این مشکلات به هوش مصنوعی دشمنان و عدم تنوع ماموریت‌ها خلاصه می‌شوند.

هوش مصنوعی، به معنای واقعی کلمه احمقانه است در حالی که شما صدها نفر از از ارتش دشمن را درو می‌کنید، آن‌ها فقط می‌ایستند و شما را تماشا می‌کنند. فقط افسران رده‌بالاتر گاه به گاه وارد درگیری می‌شوند (این امر بیشتر اوقات به دلیل سطح سلامتی بالایی است که آن‌ها در اختیار دارند). ارتش شما نیز فاقد هوش خاصی است و من دائما مجبور بودم به منوی بازی رفته و هر افسر را به سمت هدف مشخصی هدایت کنم. گاهی در حالی که از منطقه‌ای دفاع می‌کردم، سربازانم فقط به تماشای نبرد می‌پرداختند، گویا ۱۰,۰۰۰ سرباز من در آن طرف نقشه، فقط توریست هستند!

از آنجایی که این بازی بیشتر روی بحث تاکتیک‌های نبرد متمرکز شده است، این مورد معمولا مشکلی ایجاد نمی‌کند، اما کماکان آزاردهنده است. هیچ راهی برای صدور دستورات عمومی مانند «تسخیر برج‌های محاصره شده» وجود ندارد و فقدان گزینه‌های متنوع و سریع در بازی، باعث می‌شود که دستور دادن سریعاً تبدیل به یک کار طاقت‌فرسا شود. ماموریت‌ها در طول هر تهاجم یا دفاع از قلمرو ظاهر می‌شوند و تکمیل آن‌ها، جریان نبرد را تغییر می‌دهد. زمانی که آن ماموریت، کشتن یک شخصیت یا گرفتن یک اردوگاه خاص باشد، کارهای کلی که باید انجام دهید به سرعت با درجه‌ی اهمیتی پایین‌تری مواجه می‌شوند.

تمرکز روی ماموریت‌ها پس از پایان نبرد، می‌توانست پاداش‌های بیشتری را برای شما به همراه داشته باشد و به گیمر چیزی دهد که به طور خاص روی آن تمرکز کند؛ نه اینکه از اردوگاهی به اردوگاه دیگر برود و هر انسان فقیری را که در آنجا مستقر شده است، از بین ببرد.

این بازی روی پلی استیشن ۴ تجربه و نقد شده است