دنیای هرج و مرج | نقد و بررسی FUSE

خوب یا بد این روز ها سبک شوتر پر طرفدارترین بین ژانر های بازی های ویدئویی است از این رو بازیسازان زیادی به این سبک رو آورده اند که باعث شده بسیاری از ساخته های آنان را به تقلید از عناوین اسطوره ای این ژانر متهم کنیم. همین موضوع هر بازی شوتر را محتاج یک المان خاص می کند؛ چیزی که FUSE تهی از آن بود!

نام: FUSE

سازنده: Insomniac Games

ناشر: Electronic Arts

سبک: Third person shooter / Action

پلتفرم: X360 / PS3

وقتی واژه ی تیم یا گروه به میان می آید مطمئنا همکاری و اتحاد اولین مباحثی است که راهی ذهن تان می شود. تمام بازی فیوز بر محوریت یک گروه چهار نفره که از آن با نام Overstrike 9 یاد می شود، می چرخد و همین موضوع باعث شده تا این بازی آنطورکه مطابق وعده های سازندگان و انتظارات مثبت بسیاری بود ظاهر نشود. مشکل اینجاست که Insomniac وظایف سنگینی را بر دوش این گروه چهار نفره گذاشته است و توجیه سنگین بودن این وظیفه ها باعث شد تا Overstrike 9 از عهده ی تمامی وظایفش بر نیاید.

جهان مختصر فیوز

در اولین نگاه مانند هر بازی بکش برو جلو ی دیگری (!) داستان بازی کاملا کلیشه ای به نظر می رسد اما معمولا عناوین این سبک که اکشن محور هستند شخصیت پردازی و تمی خاص را حاکم بر بخش داستانی بازی می کنند. این موضوع در بازی Fuse هم قرار بود صدق کند چرا که طی وعده های سازندگان این بازی قرار بود ضمن دنیایی شلوغ و مملو از هرج و مرج، دیالوگ های خنده آور و طنز را چاشنی کار کند اما تا آن جایی که ما در Fuse دیدیم و شنیدیم هیچ اتفاق و یا گفته ی خنده آوری را ندیدیم. البته دیالوگ های نچسب عامل این نشده بود که بازی را به ضعیف بودن شخصیت پردازیش محکوم کنیم چرا که به لطف ویژگی های خاص و منحصر به فردی که در سلاح یا استعداد هر شخصیت وجود دارد ارتباط برقرار کردن با این چهار نفر چندان مشکل نیست. برای مثال دالتون که از یک سپر تقریبا نامرئی بهره مند است با عنوان مردی مدیر و مدبر به شما معرفی می شود. هم چنین ایزابل که یک هکر ماهر است و نایا که از او با صفت دزد در بازی یاد می شود دختران زیرک Overstrike لقب می گیرند و یاکوب هم یک سیاه پوست است با سلاح تیرکمان مانندش و سابقه ی کاریش به عنوان یک کارآگاه، تا حدودی می توان او را مغز متفکر تیم دانست.

و اما داستان بازی. داستان بازی در آینده ای نه چندان دور رخ می دهد که در آن یک گروه نظامی که در عرصه ساخت ربات و علوم سیبرنتیک فعالیت گسترده ای دارد حال تبدیل به یک گروه تروریستی بزرگ و قدرتمند شده است. این گروه که Raven نام دارد در پی یک منابع قوی و قدرتمندی به نام Fuse در نقاطی از کره زمین هستند و وظیفه ی تیم Overstrike 9 هم جلوگیری از اهداف شوم این گروه است.

متاسفانه بازی آغاز بسیار بدی دارد. اصلا نمی دانیم خودمان که هستیم و آشنایی خاصی هم با ربات های کثیر دشمن نداریم؛ به عبارتی شاید بتوان گفت که اصلا نمی دانیم برای چه چیزی یا چه کسی داریم می جنگیم. به علاوه این که آنتاگونیست های بازی اصلا ابهت ندارند. نکته ی منفی بعدی در این بازی دیالوگ های بسیار ساده هستند که در کات سن های نه چندان جالب توجه به هیچ وجه اشتراکی با تم کمدی بازی که قرار بود در آن پیاده شود ندارد.

نایا و ایزابل | توازن دو شخصیت مذکر و دو شخصیت مونث می تواند حال و هوای خاصی به بخش Co-op ببخشد

سراسر حمله

از بازی هایی که در سال های اخیر عرضه شد و مبحث مبارزه با ربات ها را مطرح کرد، عنوان Binary Domain بود که به محض معرفی Fuse بسیاری این دو بازی را مشابه و رقیب هم دانستند اما باید در این جا توجه داشت که یک چیز باعث تفاوت این دو در سبک و سیاق بازی شده آن هم دنیای شلوغ و بی نظم Fuse است. البته این شلوغی از دید بسیاری یک اتفاق دلچسب است. از نخستین نکات منفی که به موجب این موضوع در بازی موج می زند خسته کننده شدن مبارزه با تعداد زیادی از ربات های یک شکل و هم قدرت است. به علاوه طولانی بودن مراحل باعث شده تا تنوع محیط آن طور که باید به چشم نیاید؛ اما آن چه که بیش از هر چیزی باعث شده تا فیوز را به عدم تنوع متهم کنیم روند بازی است که شباهتی به بازی های شوتر مطرح و موفق امروزی نداره. تمام بازی در این چرخه خلاصه می شود که ایزابل با هک نرم افزاری دری باز می کند و با یک کات سن ساده و مختصر دشمنان تان را در آن محیط می بینید و بعد هم باید کاور و بگیرید و در آخر هم شلیک. تمام مراحل بازی در همین چرخه خلاصه می شود. البته درصد غیرقابل ذکری هم می توانید مخفی کاری پیشروی کنید که به لطف درجه سختی نه چندان متعادل بازی چندان فرقی با حمله ی مستقیم به قلب دشمن وجود ندارد. همچنین این موضوع باعث شده تا هیجان ناشی از غافلگیری ها و انواع نه چندان مختلف دشمنان وجود نداشته باشد. البته از اندک سکوبازی های بازی هم نگذریم.

 به هوش مصنوعی بازی اشاره شد؛ حقیقت این است که غیر از دشوار ترین درجه ی سختی در سایر درجات با هوش مصنوعی خوب یاران و دشمنان مواجه هستیم اما ضعف بسیار و عجیب این مورد در باس فایت ها و سخت درجه سختی نمایان است که از حد اعتدال و تعاریف خارج است. هم چنین اگر آسیب ببینید همانند Gears of War یار هایتان به کمک تان می شتابند که باید اعتراف کرد اعتدال در این بخش هم رعایت شده.

XP هایی که در بازی دریافت می کنید در این منو خرج ارتقا قابلیت های بی فایده و بی تاثیر می شود

اما برسیم به جزئیات اکشن بازی که تحسین آن خالی از لطف نیست و باعث شد تا در مجموع با بازی روبرو باشیم که از یک اکشن خوش ساخت بهره مند است.

در اولین نگاه قابلیت های منحصر به فرد کارکتر ها است که علاوه بر تاثیرات مثبت در روند داستانی در روند مراحل بازی اندک تاثیرات مثبتی را می گذارد. به خصوص اگر به صورت Co-op مشغول انجام این بازی باشید بر عهده داشتن وظایفی معین بر دوش هر یک هم بازی هایتان می تواند جذاب و جالب توجه باشد. و معنای تیم بودن را می رساند.

از سایر نکات مثبت بازی علاوه بر تنوع سلاح می توان به HUD خلاقانه بازی و سیستم کاورگیری بسیار انعطاف پذیر و قدرتمند بازی اشاره داشت. شاید بتوان مشابه ترین بازی در سیستم کاورگیری Fuse را بازی اسطوره Gears of War دانست اما با توجه به تفاوت های  موجود در سیاق و شرایط محیطی دو بازی کم لطفی است که فیوز را به تقلید محکوم کنیم. همچنین مبارزات از نزدیک و تن به تن بازی که به لطف دکمه Y دخل دشمنانتان را در می آورد، کمک بسیاری در روند سریع و شلوغ بازی می کند.

اما بزرگترین مشکل بازی را می توان سیستم Leap دانست. این مکانیک به شما این امکان را می دهد تا هر موقع از بازی که بخواهید شخصیت اصلی بازی را تعویض کنید. بزرگترین ایرادی که این مکانیک به وجود می آورد آسان شدن بازی است. به عنوان مثال اگر مهمات تان تمام شود می توانید به راحتی در جایگاه شخصیت دیگری بازی کنید و این که شخصیت قبلی که مهماتش تمام شده بود چگونه خشاب هایش را پر کرده، الله اعلم!

از باس فایت های (غولآخر ها) بازی هم می توان انتقاد داشت چرا که بی هیچ تکنیکی تنها بایست نقاطی مشخص شده را هدف بگیرید شلیک کنید و این موضوع از ابهت باس فایت ها و تنوع و سختی آن ها به شدت کاسته است.

فقط باید به نقاط زرد شلیک کنید. باس فایت ها به هیچ وجه نیازی به تاکتیک خاص ندارند

زیباتر از قبل

به جرات می توان گفت که Insomniac Engine 4 یک موتور گرافیکی قدرتمند با مقابله با انجین های مطابق با نسل هفتم است. گرافیک فنی بازی بسیار زیبا و دقیق کار شده و از پس محیط های علمی تخیلی و تاریک بازی، مناطق کوهستانی و برفی و یکی از جزایر گرمسیری و سایر محیط های تلفیقی بازی برآمده است. علاوه بر این ها تحسین گرافیک هنری و طراحی ها هم خالی از لطف نیست. تنها کافی است تا به محیط و چهره ی کارکتر های نگاهی بیندازید و ضمن درک گرافیک فنی زیبای این بازی متوجه این موضوع بشوید که گرافیک بازی Fuse در یک کلام پر زرق و برق (!) است.

البته از برخی باگ های گرافیکی نسخه ی X360 این بازی نگذریم.

اما می رسیم به بخش موسیقی و صداگذاری که مانند بسیاری دیگر از شوتر ها توجه چندانی از سوی سازندگان پذیرا نبوده. البته باید به بی نظیر بودن صداپیشگی شخصیت ها و کم و زیاد صدای آن ها اعتراف کرد اما متاسفانه در بخش افکت های صوتی محیطی بازی چندان تحسین برانگیز عمل نکرده است. به علاوه صدای اسلحه ها چندان متفاوت نیست و مواقعی که موسیقی قطع می شود خود تان تصور کنید که صدای محض تعداد بسیاری اسلحه چندان گوش نواز نیست. البته در مواقع اندکی بازی در سکوت موسیقی متن پیشروی می کند و باید به زیبا بودن موسیقی بازی هم اشاراتی داشت که با روند سریع و هرج و مرج بازی کنار آمده است.

رنگ بندی زیبای بازی و گرافیک بی نظیر آن

و…

و این که به طور کلی باید گفت Fuse بازی است که هر بازیبازی طرفدار آن نمی شود. اگر عاشق آن هستید تا با استفاده از اسلحه هایی سریع ضمن یک سیستم کاورگیری فوق العاده دلچسب خون های بسیاری بریزید، تجربه ی این بازی را از دست ندهید. به خصوص بخش Co-op آن که می تواند لحظات خوشی با دوستان تان رقم بزند.