محمد کارت را با دو مستند مشهورترش یعنی آوانتاژ و بچه خور به خاطر می‌آوریم. کارگردانی که از همان ابتدا نشان داده دغدغه‌اش چیست و ترجیح می‌دهد حول چه موضوعاتی فیلم بسازد. فیلم‌هایی که خبر از نزدیکی وی به مضمون و زیست اجتماعی موضوعات مطرح شده می‌دهد. حالا او در اولین فیلم بلند سینمایی‌اش یعنی شنای پروانه در ادامه این مسیر گام برداشته است و داستانی را از دل مناطق پایین شهر انتخاب کرده است. فیلمی با ساختار کلاسیک که فیلم‌نامه‌اش را بر پایه یکی از کهن الگوهای پیرنگ، یعنی پیرنگِ جست و جو استوار کرده است. پیرنگ جست و جو همان‌طور که از نامش پیداست، جست و جوی قهرمان به دنبال یک شخص، مکان یا چیزی ملموس و ناملموس است. در واقع شخصیت اصلی به شکل دقیقی دنبال چیزی می‌گردد که امیدوار است یا انتظار دارد آن را پیدا کند و زندگی‌اش را تغییر دهد. پیرنگی که سابقه تاریخی آن به داستان گیلگمش و جست و جوی او به دنبال جاودانگی که حدود چهار هزار سال پیش نوشته شده برمی‌گردد و سپس به دون کیشوت و بعد از آن به خوشه‌های خشم می‌رسد.

نقد و تحلیل فیلم شنای پروانه