مشتی از خروار | نقد و بررسی بازی Quest Hunter

آریا مقدم

۰۹:۲۰ ۱۳۹۹/۰۶/۳۱

مشتی از خروار | نقد و بررسی بازی Quest Hunter - گیمفا

نمی دانم دقیقاً رشد محبوبیت سبک نقش آفرینی (RPG) از کِی شروع شد و تا کِی قرار است ادامه داشته باشد، اما موضوعی که کاملاً عیان است این است که تعداد بازی های این سبک هر روز دارند بیشتر می شوند و نه تنها سازنده های بزرگ، که سازنده های مستقل هم به ساختن بازی شان در این سبک بسیار بیشتر از سابق علاقه نشان می دهند. نقش آفرینی گسترده ترین و انعطاف پذیرترین سبک در میان سبک هاست. چون اولاً لزوماً به زاویه ی دوربین ربطی ندارد (مانند شوتر اول شخص و سوم شخص) و در هر زاویه ای می تواند روایت شود و دوماً، با هر سبکی می تواند ادغام شود. اگر بخواهیم همه ی نمونه های این سبک را بشماریم و درباره شان سخن بگوییم، به چندین مقاله نیاز خواهیم داشت. بازی هایی مانند فال آوت، ویچر، دارک سولز و فاینال فانتزی دنیایشان از بیخ و بن با هم فرق دارد، اما همگی در این سبک قرار می گیرند. به عبارت دیگر، نقش آفرینی مانند یک ویروس عمل می کند؛ با سبک های دیگر ترکیب می شود و کنترل آن ها را بر عهده می گیرد. فقط در این مورد، به جای اینکه سبب نابودی بازی شود، در بیشتر موارد به آن جان می بخشد. یکی از اتفاقاتی که در نسل هشتم شاهد آن بودیم، رو آوردن بسیاری از بازی های بزرگ به این سبک بود. بازی هایی مانند گاد آو وار یا Assassin’s Creed: Odyssey که دو فرنچایز از دو سری فوق محبوب در دنیای بازی ها بودند، آغوش خود را بر روی المان های نقش آفرینی گشودند و بازی های بسیار دیگری هم تصمیم گرفتند به نوعی بازی خود را با این سبک ادغام کنند. دلیلش هم کاملاً واضح است، حس پیشرفتی که در یک بازی نقش آفرینی وجود دارد اعتیادآور است! در برخی از این بازی ها شما کاراکترتان را از صفر می سازید و در اواخر بازی کنترل ابرقهرمان شخصیِ خودتان را بر عهده می گیرید و در برخی دیگر، حداقل می توانید خیلی از چیزها مانند زره و سلاح هایتان را شخصی سازی کنید. این موضوع باعث می شود افراد مختلف، به شکل های مختلف از یک بازی لذت ببرند و تجربه ی هر فرد با تجربه ی فرد دیگر متفاوت باشد. در واقع چیزی که RPG به جهان هدیه داده، نوع خاص و رضایت بخشی از یک «تجربه ی شخصی» است. حسی که شما در راس امور قرار دارید و باید کاراکترتان را تقویت کنید تا بتوانید در بازی جلو بروید.

Quest Hunter به خاطر سادگی اش قابل تحسین است. حیف که پشت این سادگی هیچ نوآوری و چیز جدیدی وجود ندارد.

عنوانی که امروز قرار است مورد نقد و بررسی قرار دهیم، عنوان نسبتاً گمنام Quest Hunter است که توسط استودیوی Two Zombie Games ساخته و برای PC و کنسول های نسل هشتم منتشر شده است. Quest Hunter یک بازی اکشن – نقش آفرینی با زاویه ی دید ایزومتریک است که گیم پلی بسیار ساده ای و می تواند برای جمع های دوستانه یا برای بازیباز های کم سن و سال تر مناسب باشد. اما آیا این بازی می تواند برای RPG بازها هم جذابیت داشته باشد؟ برای پاسخ به این سوال، در ادامه با من، گیمفا و نقد و بررسی کوتاهی بر Quest Hunter همراه باشید.

Quest Hunter هیچ چیز جدیدی به دنیای بازی ها نیاورده و فقط یک بازی معمولی است، اما در همان «معمولی بودن» خوب عمل می کند. Quest Hunter یک بازی استاندارد است که مخصوصاً اگر آن را با یک نفر دیگر به شکل دونفره بازی کنید، می تواند فان و سرگرم کننده هم باشد. دلیلش هم این است که گیم پلی Quest Hunter بسیار ساده است.

اینکه از Quest Hunter لذت خواهید برد یا نه، به این بستگی دارد که از یک بازی نقش آفرینی چه می خواهید؟ یک گیم پلی عمیق و پیچیده، یک داستان استخوان دار و مقدار زیادی محتوا؟ Quest Hunter فقط آخری را دارد! در کل مدت خیلی سعی کردم چیزی پیدا کنم که این بازی را از بازی های متعدد دیگری که در این سال ها امتحان کرده ام تمایز دهم. نکته ای که به این بازی هویت ببخشد و آن را برایم جذاب کند. ولی واقعیت این است که Quest Hunter فقط یک مشت از خروار است. خروار بازی هایی که هر روز توسط تیم های کوچک و بزرگ تولید می شوند و نوآوری خاصی در آن ها دیده نمی شود. شاید بزرگ ترین مشکلی هم که بازی با آن دست و پنجه نرم می کند همین باشد. وقتی بازی شما داستان درگیرکننده و خاصی ندارد، گیم پلی اش هم از نقاط ضعفش محسوب می شود، حداقل باید نوآوری داشته باشید تا بازی در این بازار شلوغ به چشم بیاید. اما نه، موردی نیست که بگویم در Quest Hunter دوست داشتم و قبلاً در هیچ بازی دیگری نظیرش را ندیده بودم. بازی با موتور یونیتی ساخته شده و اکثر آبجکت هایی که در بازی می بینید، از تپه و چمن گرفته تا آیکون ها و غیره، از فروشگاه Asset خود یونیتی برداشته شده اند. البته من با این مشکلی ندارم که یک بازیساز مستقل از مدل های آماده استفاده کند، اما وقتی یک بازی را برای عرضه در استیم و دیگر فروشگاه ها آماده می کنید و می دانید که حداقل چند صد نفر آن را بازی خواهند کرد، بهتر است بازی شما چیزی برای رقابت داشته باشد. همان طور که گفتم این بازی در زمینه ی داستان و گیم پلی چیز جدیدی برای عرضه کردن ندارد و استایل گرافیکی بازی با اینکه زیبا و چشم نواز است، اما باز هم به دلیل استفاده از همین Assetها، نظیرش را قبلاً بارها دیده ایم. در کل Quest Hunter به هیچ وجه قدرت این را ندارد که در میان سیل بازی های نوآورانه و جذاب این روزها قد علم کند. اما آیا این به آن معنی است که Quest Hunter اصلاً ارزش امتحان کردن را هم ندارد؟ نه، این طور نیست.

درست است که Quest Hunter هیچ چیز جدیدی به دنیای بازی ها نیاورده و فقط یک بازی معمولی است، اما در همان «معمولی بودن» خوب عمل می کند. Quest Hunter یک بازی استاندارد است که مخصوصاً اگر آن را با یک نفر دیگر به شکل دونفره بازی کنید، می تواند فان و سرگرم کننده هم باشد. دلیلش هم این است که گیم پلی Quest Hunter بسیار ساده است. این سادگی در خیلی جاها به نفع بازی تمام می شود. کاراکتری که شما می سازید، چهار شاخصه ی Attack, Health, Shield و Armor دارد که باید حواستان به این شاخصه ها باشد. با آیتم هایی که در طول بازی به دست می آورید، می توانید این ها را ارتقاء دهید و برای خودتان آیتم های جدید بسازید. این کار در Quest Hunter بسیار ساده و سرراست است. برای مثال برای ساختن آیتم ۱ ، ۳۰ تا x احتیاج دارید و ۵۰ تا y. لازم نیست خیلی دنبال این آیتم ها بگردید، زیرا به راحتی پیدا می شوند. ساده بودن گیم پلی می تواند یک بازی را نابود کند و یا آن را نجات دهد. در Quest Hunter سادگی باعث شده تا بازی نجات پیدا کند و ارزش امتحان کردن داشته باشد.

اصلی ترین نکته در بازی Quest Hunter، کنترل Inventory و تعادل برقرار کردن بین آیتم هاست. همیشه هم جا کم می آید!

اما در بخش مبارزات بازی می لنگد. مبارزات بازی بسیار ساده و تکراری هستند. تنها کاری که انجام می دهید، رفتن نزدیک دشمن و فشار دادن یک دکمه است. آن قدر این دکمه را فشار می دهید تا بالاخره دشمن مورد نظر رضایت دهد و بمیرد! تازه وقتی می توانید از Spellها استفاده کنید بازی کمی سرگرم کننده تر می شود و می توانید از اثر Spellهای مختلف هم در مبارزات استفاده کنید. البته بعضی وقت ها همین Spellها هم به ضرر بازی تمام می شوند، چون دشمنان آن قدر پیشرفته نیستند که به برخی از Spellها واکنش نشان دهند و به بقیه نه. حتی اکثر باس ها نیز نسبت به همه چیز نقطه ضعف نشان می دهند. بنابراین شما می توانید برای مثال یک دشمن را فریز کنید و به راحتی او را بکشید تا همان یک ذره چالش بازی هم که بود از بین برود! به جز این، کنترل بازی در مبارزات هم می تواند اذیت کننده باشد. قفل نشدن کامل روی یک دشمن و وجود برخی اشکالات دیگر در این بخش، باعث Quest Hunter خیلی زود خسته کننده شود. این مشکلات درباره ی لوت کردن هم وجود دارد. با کشتن هر دشمن یا باز کردن صندوق، لوت ها پخش می شوند و باید یکی یکی آن ها را بردارید. تعداد زیادی آیتم در بازی است که اگر می خواهید پیشرفت کنید باید آن ها را بردارید، اما نبود یک سیستم لوت آهنربایی که معمولاً در بازی های مشابه استفاده می شود، و پخش شدن لوت ها و رد شدن آن ها از روی سرتان، باعث شده این مکانیزم هم کمی غیرحرفه ای باشد.

با وجود توضیحاتی که بالاتر درباره ی استایل گرافیکی بازی دادم، اما نهایتاً آن را دوست داشتم. Quest Hunter موفق می شود این استایل گرافیکی کارتونی و زیبا را در کل بازی حفظ کند و با کنترل نرم خود و قطعات موسیقی شنیدنی اش، لذت آن را دوچندان کند. همچنین دقت و زمانی که برای پرداختن به جزئیات محیط این بازی صرف شده نیز قابل تحسین است.

در کل اگر از بازی های ساده و سرراست در سبک RPG خوشتان می آید، می توانید با کمی چشم پوشی از Quest Hunter لذت ببرید. اما اگر یک RPG عمیق، قوی و نوآورانه می خواهید، دور آن را خط بکشید.