روزی روزگاری: سفیر صلح | نقد و بررسی بازی Metal Gear Solid: Peace Walker

یکی از نقاط عطف تاریخ صنعت بازی سازی، تولید کنسول های دستی شرکت های سونی و نینتندو بود. هنگامی که این کنسول ها تولید شدند، گوشی های هوشمند به هیچ وجه تا این اندازه پیشرفته نبودند و وجود این کنسول ها باعث می شد گیمرها هر جای دنیا هم که باشند، به راحتی بتوانند به بازی های مورد علاقه شان دسترسی داشته باشند. درست است که کیفیت این کنسول ها هیچ گاه به اندازه ی کیفیت کنسول های خانگی نبود، اما می توانستید گاد آو وار، آنچارتد، متال گیر و بسیاری از بازی های دیگر را روی یک کنسول دستی و در مسافرت بازی کنید. دیگر چه از این بهتر که علاوه بر نسخه های اصلی بازی هایی که نام بردم، نسخه هایی کامل از هر یک را با داستانی کامل بر روی کنسول دستی خود داشته باشید؟ خوشبختانه نینتندو توانست از نابود شدن کنسول های دستی خودش جلوگیری کند و اکنون نینتندو سوویچ دارد با قدرت هر چه تمام تر به کار خود ادامه می دهد، اما در این میان کنسول دوست داشتنی سونی، یعنی PSP را از دست دادیم. اکنون دیگر برای این کنسول هیچ عنوان جدیدی ساخته نمی شود و PS Vita هم هر سال میزبان تعداد بسیار محدودی بازی گمنام است و عملاً نفس نمی کشد. اما چه بخشی بهتر از بخش «روزی روزگاری» برای اینکه به سراغ آن دوران طلایی برویم و یادی بکنیم از بهترین بازی های ساخته شده برای این کنسول دستی. عنوانی که نه تنها در بین عناوین دیگر PSP، که در تاریخ بازی های کامپیوتری هم حرفی برای گفتن دارد. فرنچایزی از یک سری شاهکار به نام Metal Gear Solid که نتیجه ی نبوغ یکی از بهترین بازی سازان کل دوران، یعنی هیدئو کوجیماست.

چه بخشی بهتر از بخش «روزی روزگاری» برای اینکه به سراغ آن دوران طلایی برویم و یادی بکنیم از بهترین بازی های ساخته شده برای این کنسول دستی. عنوانی که نه تنها در بین عناوین دیگر PSP، که در تاریخ بازی های کامپیوتری هم حرفی برای گفتن دارد. فرنچایزی از یک سری شاهکار به نام Metal Gear Solid که نتیجه ی نبوغ یکی از بهترین بازی سازان کل دوران، یعنی هیدئو کوجیماست.

معرفی هیدئو کوجیما در سال ۲۰۲۰ شاید کار خنده داری به نظر بیاید، زیرا نام او هم اکنون از جهان بازی ها بسیار فراتر رفته و به یک شخصیت جهانی تبدیل شده است. کاری که کوجیما با سری متال گیر و بعدها با عنوان Death Stranding و حتی دمویی کوتاه به نام P.T با جهان بازی ها کرد، کاری نیست که هر بازی سازی بتواند مشابه اش را انجام دهد. به جرئت می توان گفت کوجیما یکی از نترس ترین و خلاق ترین افراد این صنعت است که بدون او، دنیای بازی ها شکل و شمایل دیگری داشت. حتی اگر کسی طرفدار کارهای کوجیما نباشد و با بازی هایش حال نکند، انکار اینکه او همیشه با عناوینش سعی کرده مرزهای خلاقیت و نوآوری را در دنیای بازی ها گسترش دهد، ممکن نیست. شخصیت بیگ باس (Big Boss) یکی از به یاد ماندنی ترین شخصیت های کل تاریخ بازی هاست، داستان متال گیر جزو غنی ترین داستان هاست، گیم پلی این سری از بهترین نمونه های سبک اکشن مخفی کاری و طراحی کانسپت های آن منحصر بفرد است. گرد آوردن چنین تیم هنرمندی فقط از عهده ی او بر می آید و در واقع کسانی مثل او، میازاکی و استاد میکامی هستند که ژاپن را به یک قطب در بازی سازی تبدیل کرده اند. بدون سخن بیشتر، یک راست به سراغ بازی Metal Gear Solid: Peace Walker می روم تا همراه شما گیمرهای خفن گیمفا، نگاهی کوتاه بیندازیم بر یکی از بهترین بازی های کنسول فقید سونی، پس با من، گیمفا و بیگ باس همراه باشید!

شخصیت بیگ باس (Big Boss) یکی از به یاد ماندنی ترین شخصیت های کل تاریخ بازی هاست، داستان متال گیر جزو غنی ترین داستان هاست، گیم پلی این سری از بهترین نمونه های سبک اکشن مخفی کاری و طراحی کانسپت های آن منحصر بفرد است.

داستان Metal Gear Solid: Peace Walker مانند بازی های دیگر سری متال گیر، داستانی غنی و تا حدی مرموز است که به تدریج که در داستان پیش می روید، گره های بیشتری برایتان بازی می شود. چون این عنوان، انحصاریِ کنسول PSP است، ممکن است خیلی ها فکر کنند که داستانی جمع و جورتر دارد که باید بگویم اصلاً این طور نیست و حداقل ۲۰ ساعت، آن هم فقط برای اتمام مراحل اصلی بازی به زمان احتیاج دارید. داستان Peace Walker باز هم شما را در نقش اسنیک قرار می دهد و این بار باید با او به آمریکای لاتین و کشور کاستاریکا سفر کنید. جریان از این قرار است که ارتشی مرموز که افراد آن تا بُن دندان مسلح اند، کشور کاستاریکا را اشغال کرده اند و دولت نمی تواند در این باره کاری بکند. بنابراین چه کسی بهتر و خفن تر از اسنیک که عملیات آزادسازی کاستاریکا را به او بسپارند. به هر حال اگر سازنده ی بازی کوجیما است، اینکه اسنیک می تواند ارتش تشکیل دهد و با ارتشش کشور را آزاد کند، اصلاً چیز عجیبی نیست! اگر کسی با سری متال گیر آشنا نباشد، احتمالاً با این توصیفات فکر می کند که این بازی یک بازی تماماً اکشن است. اگر از این دسته هستید، باید به شما بگویم انتظارات تان را در مورد اکشن پایین بیاورید و در عوض صبر و حوصله تان را افزایش دهید، چون چیزی که با آن طرف هستید، یکی از استراتژیک ترین و ناب ترین مخفی کاری های کل تاریخ است.

داستان Peace Walker باز هم شما را در نقش اسنیک قرار می دهد و این بار باید با او به آمریکای لاتین و کشور کاستاریکا سفر کنید. جریان از این قرار است که ارتشی مرموز که افراد آن تا بُن دندان مسلح اند، کشور کاستاریکا را اشغال کرده اند و دولت نمی تواند در این باره کاری بکند. بنابراین چه کسی بهتر و خفن تر از اسنیک که عملیات آزادسازی کاستاریکا را به او بسپارند. چون چیزی که با آن طرف هستید، یکی از استراتژیک ترین و ناب ترین مخفی کاری های کل تاریخ است.

اسنیک و ارتش شخصی اش، پایگاه های دشمن را یک به یک تسخیر می کنند، ولی خیلی نرم، استراتژیک و هوشمندانه. البته این به آن معنا نیست که بازی اکشن ندارد، اتفاقاً برعکس؛ صحنه های اکشن بازی، باس فایت ها و کلاً مبارزات آن قدر روان و خوب طراحی شده اند که هیچ جای بحثی نمی گذارند. اما بار دیگر به نام بازی توجه کنید: سفیر صلح! بازی عمداً شما را در موقعیتی قرار می دهد که کشتن سربازهای دشمن کار لذت بخشی باشد، اما در پایان هر مرحله برایتان امتیازی در نظر می گیرد که این امتیاز رابطه ی مستقیم با میزان خشونتی دارد که در آن مرحله به کار گرفتید. یعنی هر چه مراحل بازی را خونین تر و با کشت و کشتار بیشتر به پایان برسانید، امتیازی که در پایان مرحله کسب می کنید کمتر خواهد بود. بازی حتی اچیومنتی برای کسانی در نظر گرفته که در طول بازی به جز مواردی که جزو داستان اند، کسی را نمی کشند. گرفتن این اچیومنت واقعاً مشکل است و صبر و حوصله ی زیادی می خواهد، اما هیدئو کوجیما عادت ندارد بازی های بدون پیام بسازد. ساخته ی ۲۰۱۰ او، یعنی Metal Gear Solid: Peace Walker نیز با پیام صلح روی کنسول دستی شما می نشیند و شما را قلقلک می دهد تا از خشونت استفاده نکنید؛ کاری که با اکشن ناب بازی واقعاً مشکل به نظر می رسد!

به نام بازی توجه کنید: سفیر صلح! بازی عمداً شما را در موقعیتی قرار می دهد که کشتن سربازهای دشمن کار لذت بخشی باشد، اما در پایان هر مرحله برایتان امتیازی در نظر می گیرد که این امتیاز رابطه ی مستقیم با میزان خشونتی دارد که در آن مرحله به کار گرفتید. یعنی هر چه مراحل بازی را خونین تر و با کشت و کشتار بیشتر به پایان برسانید، امتیازی که در پایان مرحله کسب می کنید کمتر خواهد بود.

گیم پلی بازی چند حالت مختلف دارد. ابتدا از حالت مولتی پلیر و Co-op شروع می کنم که بخشی نوآورانه برای بازی MGS: Peace Walker به شمار می آید. بخش مولتی پلیر بازی چیزی نیست که سازندگان خیلی روی آن حساب باز کرده و یا طرفداران به خاطر آن بازی را تهیه کنند، اما به خوبی توانسته مکملی بر بخش داستانی کامل بازی باشد. حالت های معمولی مانند Team Deathmatch در این بخش وجود دارند که اگر بعد از پایان خط داستانی و چیزی حدود ۱۰۰ مرحله ی جانبی، باز هم از Peace Walker سیر نشدید می توانید آن را امتحان کنید. البته اکنون ۱۰ سال از عرضه ی بازی می گذرد و خیلی بعید است که هنوز هم بتوانید از بخش آنلاین استفاده کنید، اما هنگام عرضه این حالت، اتفاقی جدید برای سری متال گیر بود که شایان ذکر است. بخش Co-Op نیز رنگ و بویی جدید به Peace Walker می بخشید و اگر در میان دوستانتان هم کسی پیدا می شد که بازی را داشته باشد، می توانستید بازی را دو نفره به پایان برسانید و در برخی از مراحل با دو سه نفر دیگر از دوستانتان همراه شده و باس آن مرحله را شکست دهید

بخش مولتی پلیر بازی چیزی نیست که سازندگان خیلی روی آن حساب باز کرده و یا طرفداران به خاطر آن بازی را تهیه کنند، اما به خوبی توانسته مکملی بر بخش داستانی کامل بازی باشد. حالت های معمولی مانند Team Deathmatch در این بخش وجود دارند که اگر بعد از پایان خط داستانی و چیزی حدود ۱۰۰ مرحله ی جانبی، باز هم از Peace Walker سیر نشدید می توانید آن را امتحان کنید.

اما بخش اصلی گیم پلی، مراحل داستانی اند که خط داستانی آزادسازی کاستاریکا را روایت می کنند. داستان بازی کمی پس از اتفاقات Metal Gear Solid 3: Snake Eater و در دهه ی ۷۰ میلادی رخ می دهد. علاوه بر خط اصلی داستانی، پیچیدگی های روایی مربوط به خود کاراکتر اسنیک نیز بخش مهمی از این مراحل را تشکیل می دهند. همانطور که ذکر کردم، هسته ی اصلی گیم پلی بازی مخفی کاری است. بازی بیشتر در جنگل های سبز و انبوه کاستاریکا دنبال می شود و محیط های کم دیگری هستند که داستان در آن اتفاق بیفتد. البته به جز این مراحل، اسنیک ارتش شخصی خود را در جزیره ای اسکان داده که برای سامان دهی ارتش و مدیریت منابع خود به آن جا، یعنی Mother Base می روید. طنز خاصی بر تمام لایه های بازی حاکم است، طنزی که در شش نسخه ی قبلی این سری نیز شاهد آن بودیم. سربازان شما به راحتی پرده ی چهارم را می شکنند و با خود شما صحبت می کنند. همان اول بازی که یکی از سربازان تان با صدای بلند فریاد می زند که «رییس، برای حرکت باید جهت جلو را فشار دهید» و …، می فهمید با اینکه Peace Walker هم مانند تمام متال گیرهای دیگر، درون مایه ای جدی و حتی بعضاً تاریک دارد، اما هیچ وقت از این شوخی ها نمی گذرد. مانند بازی های دیگر سری، هنوز هم برای پرت کردن حواس سربازان از یک سری مجلات استفاده می کنید و برای استتار می توانید از کارتن های موجود در محیط استفاده کنید. همچنین برای آزادسازی گروگان ها یا برای گم و گور کردن سربازهایی که کشته اید، می توانید آن ها را به بادکنک های هلیومی ببندید و در هوا رهایشان کنید!

اما بخش اصلی گیم پلی، مراحل داستانی اند که خط داستانی آزادسازی کاستاریکا را روایت می کنند. داستان بازی کمی پس از اتفاقات Metal Gear Solid 3: Snake Eater و در دهه ی ۷۰ میلادی رخ می دهد. علاوه بر خط اصلی داستانی، پیچیدگی های روایی مربوط به خود کاراکتر اسنیک نیز بخش مهمی از این مراحل را تشکیل می دهند.

مراحل بازی از تنوع خوبی برخوردارند، اما اکثراً در دو گروه کلی جای می گیرند: یا باید به یکی از پایگاه های دشمن نفوذ کنید و یا باید با باس های بازی بجنگید. البته این ماموریت ها از بس جذاب و بی نقص پشت سر هم چیده شده اند که به هیچ وجه حس خستگی نمی کنید. نه تنها این، بلکه پس از پایان بازی، وسوسه ی تمام کردن دوباره ی آن، رهایتان نخواهد کرد. تنها مشکلی که این وسط وجود دارد، فاصله ی زیاد چک پوینت ها در مراحل داستانی است که می تواند تکرار دوباره ی آن را به کاری خسته کننده تبدیل کنید. همچنین، باس فایت های بازی بسیار جذاب و نفس گیر طراحی شده اند، اما اینکه نمی توانید به راحتی اسلحه های خود را در میان مبارزه با آن ها عوض کنید، می تواند به اشکالی جدی تبدیل شود. چون برای این کار مجبورید لیست بلند بالای Inventory خودتان را باز کنید و از میان آن همه آیتم یک اسلحه را انتخاب کنید و همه ی این ها در حالی است که بازی در حال جریان است!

ماموریت ها از بس جذاب و بی نقص پشت سر هم چیده شده اند که به هیچ وجه حس خستگی نمی کنید. نه تنها این، بلکه پس از پایان بازی، وسوسه ی تمام کردن دوباره ی آن، رهایتان نخواهد کرد. تنها مشکلی که این وسط وجود دارد، فاصله ی زیاد چک پوینت ها در مراحل داستانی است که می تواند تکرار دوباره ی آن را به کاری خسته کننده تبدیل کنید.

میان پرده های بازی در سبک کامیک استریپ روایت می شوند که حس داستان گونه ی بازی را نیز بالا می برد. طراحی کانسپت این میان پرده ها به شدت جالب و هنرمندانه است. همچنین با اینکه الآن گرافیک بازی شاید تاریخ مصرف گذشته به نظر برسد، اما برای سال ۲۰۱۰، آن هم برای کنسول دستی PSP یک شاهکار به حساب می آمد. موسیقی های بازی، هر لحظه ی آن را به یاد ماندنی تر کرده اند و صداگذاری نیز بی نقص است. اگر وسوسه ی تجربه ی دوباره ی مراحل داستانی هم دست از سرتان بردارد، مطمئن باشید مراحل جانبی بازی آنقدری خوش ساخت هستند که از هیچ یک از آن ها نگذرید.

روی هم رفته، Metal Gear Solid: Peace Walker، یکی از بهترین متال گیرهای ساخته شده، یکی از بهترین بازی های PSP و یکی از غنی ترین بازی های ساخته شده در دهه ی گذشته به شمار می رود که تجربه ی آن برای هر کسی، به خصوص برای شیفتگان سری متال گیر واجب و ضروری است. اگر تا حالا آن را تجربه نکرده اید، بهتر است به فکر قرض کردن PSP یا دانلود شبیه ساز مناسب برای تجربه ی این شاهکار باشید!