روزی روزگاری: کمدی سیاه | نقد و بررسی بازی Dead Rising 2

حوالی سال های ۲۰۱۰، وقتی بود که بازی های سندباکس داشتند هر روز محبوب تر می شدند. به علت پیشرفت صنعت بازی سازی و تغییراتی که در این حوزه صورت گرفته بود، استودیوهای بازی سازی می توانستند جهان های بزرگتری خلق کنند، جهان هایی که به بازیباز، آزادی عمل و حس کنترل بیشتری می دادند. اکنون به لطف تلاش های آن روزهای بازی سازان، این سبک هر روز کامل تر و محبوب تر می شود. معمولاً مخاطب در بازی های سندباکس می تواند تصمیم بگیرد که کدام گوشه ی نقشه برود و کدام ماموریت را به سرانجام برساند و این هم موضوع ارزش گشت و گذار در محیط بازی را بیشتر می کند، هم مخاطب حس می کند که صاحب بازی است. بازی هایی مانند سری Grand Theft Auto توانستند این سبک را به اوج خود برسانند و بازی های دیگر هم بر حسب نیاز خود از آن بهره گرفتند. یکی از بازی هایی که کپکام در سال ۲۰۰۶ استارت آن را زد، بازی Dead Rising بود. نسخه ی دوم Dead Rising که در سال ۲۰۱۰ به بازار آمد، یکی از همین بازی های سندباکسی بود که به سرعت توانست در دل مخاطبان جا باز کند. بازی با وجود مشکلاتی که داشت، حس آزادی بی نظیری در تمام لایه هایش به مخاطب ارائه می کرد. سیستم ساخت اسلحه، قدم زدن در میان شهری زامبی زده و استفاده از وسایل نقلیه و لباس های مختلف و فکاهی، توانست Dead Rising 2 را به سرعت به یکی دیگر از بازی های محبوب شرکت کپکام تبدیل کند. شخصیت اصلی بازی که در بازی اول، شخصی به نام فرانک وست (Frank West) بود، حالا جای خودش را به موتورسواری به نام چاک گرین (Chuck Greene) داده بود که به دلیل عمق کاراکتر بیشتر، بازی را جذاب تر می کرد. البته نسخه ای جانبی از بازی Dead Rising 2 با نام Dead Rising: Off the Record نیز در سال ۲۰۱۱ منتشر شد که تمام اتفاقات Dead Rising 2 را از دید شخصیت بازی اول، یعنی فرانک وستِ عکاس دنبال می کرد. پس از Dead Rising 2 که عموماً با نقدهای خوبی مواجه شد، کپکام ۳ سال بعدی را صرف ساخت نسخه ی سوم بازی کرد و در سال ۲۰۱۳ بازی Dead Rising 3 انحصاراً برای کنسول تازه نفس Xbox One عرضه شد تا از پیشقراولان نسل هشتم برای کنسول جدید مایکروسافت باشد. یک سال بعد، Dead Rising 3 برای رایانه های شخصی نیز منتشر شد و دوباره بعد سه سال، یعنی در سال ۲۰۱۶، نسخه ی چهارم بازی با نام Dead Rising 4، این بار برای هر سه پلتفرم رایانه های شخصی، پلی استیشن ۴ و اکس باکس وان منتشر شد تا پرونده ی این بازی تا به امروز با این بازی ها بسته شود. با وجود عملکرد خوب Dead Rising 3 و عملکرد متوسط به بالای Dead Rising 4، می توان گفت هنوز هم نسخه ی دوم این بازی کمی از بقیه ی نسخه ها محبوبیت بیشتری دارد. ما هم در این قسمت از روزی روزگاری، فلش بکی زدیم به ده سال پیش و نقدی کوتاه خواهیم داشت بر این بازی زیبا و جذاب. با من، گیمفا و نقد و بررسی Dead Rising 2 همراه باشید.

یکی از بازی هایی که کپکام در سال ۲۰۰۶ استارت آن را زد، بازی Dead Rising بود. نسخه ی دوم Dead Rising که در سال ۲۰۱۰ به بازار آمد، یکی از همین بازی های سندباکسی بود که به سرعت توانست در دل مخاطبان جا باز کند. بازی با وجود مشکلاتی که داشت، حس آزادی بی نظیری در تمام لایه هایش به مخاطب ارائه می کرد. سیستم ساخت اسلحه، قدم زدن در میان شهری زامبی زده و استفاده از وسایل نقلیه و لباس های مختلف، توانست Dead Rising 2 را به سرعت به یکی دیگر از بازی های محبوب شرکت کپکام تبدیل کند.

داستان Dead Rising 2، همانطور که بالاتر هم گفتم درباره ی فردی به نام چاک گرین است. چاک گرین قهرمان سابق مسابقات Motocross بوده است و در موتورسواری تبحر دارد. او و دخترش کِیتی (Katey) به شهر Fortune City در ایالت نوادا آمده اند تا چاک در مسابقاتی به نام Terror is Reality شرکت کند. برنده ی این مسابقات، مقدار زیادی پول برنده می شود و چاک این پول را احتیاج دارد تا برای دختر کوچکش دارویی به نام زامبرکس (Zombrex) تهیه کند. کیتی وقتی بچه بوده مادرش را از دست داده و توسط یک زامبی آلوده شده و حالا پدرش چاک گرین، باید برای او زامبرکس پیدا کند تا کیتی به زامبی تبدیل نشود. این خط اصلی داستان و در واقع هدف اول چاک، نجات دادن دخترش است. اما در کنار این، چاک اهداف دیگری هم دارد. طی اتفاقاتی، دوربین، چاک گرین را به عنوان دلیل اصلی شیوع ویروس در فورچن سیتی نشان می دهد و پس از آن چاک باید به کمک خبرنگاری به نام ربکا چنگ (Rebecca Chang) ثابت کند که او دلیل اصلی این اتفاقات نیست. همچنین، او باید افراد سالمی را که در شهر و میان زامبی ها پیدا می کند به منطقه ی امن بیاورد تا ارتش در روزهای آتی خودش را برای پاکسازی شهر برساند. همه ی این ها کارهایی هستند که چاک باید ظرف چند روز انجام دهد، آن هم در حالی که زامبی ها شهر را تسخیر کرده اند و هر لحظه خطر آلودگی وجود دارد.

در واقع هدف اول چاک، نجات دادن دخترش است. اما در کنار این چاک اهداف دیگری هم دارد. طی اتفاقاتی، دوربین چاک گرین را به عنوان دلیل اصلی شیوع ویروس در فورچن سیتی نشان می دهد و پس از آن چاک باید به کمک خبرنگاری به نام ربکا چنگ (Rebecca Chang) ثابت کند که او دلیل اصلی این اتفاقات نیست. همچنین، او باید افراد سالمی را که در شهر و میان زامبی ها پیدا می کند به منطقه ی امن بیاورد تا ارتش در روزهای آتی خودش را برای پاکسازی شهر برساند. همه ی این ها کارهایی هستند که چاک باید ظرف چند روز انجام دهد، آن هم در حالی که زامبی ها شهر را تسخیر کرده اند و هر لحظه خطر آلودگی وجود دارد.

کل بازی شما را در شرایطی استرس زا قرار می دهد. از یک طرف دوز زامبرکس دخترتان نباید دیر شود، چرا که ادامه ی زندگی او به این دارو بستگی دارد، از طرف دیگر باید مسابقات را برنده شوید چون پول لازم دارید و از طرف دیگر باید بی گناهی خودتان را ثابت کنید و همچنین بقیه را نجات دهید. داستان تنش زای بازی، خودش از اصلی ترین عوامل هیجان در Dead Rising 2 به شمار می رود، این چیزی است که در نسخه ی اول به ندرت دیده می شد. نسخه ی دوم، دارای داستانی شخصی تر و جدی تر است و با اینکه بازی با طنز سیاه و راه های عجیب و غریبش برای کشتن زامبی ها شما را می خنداند، اما نمی گذارد در این میان از بار دراماتیک داستان کاسته شود. شخصیت پردازی کاراکترهای اصلی بازی واقعاً خوب است و زمانی که روی طراحی شخصیت بسیاری از باس های دیوانه ی بازی صرف شده است واقعاً ستودنیست.

از این مجری متنفر خواهید شد!

گیم پلی بازی جذاب ترین قسمت آن است. این موضوع در نسخه ی اول هم صدق می کرد و با اینکه در نسخه ی اول شاهد چنین ماموریت ها و داستان گسترده ای نبودیم، اما گیم پلی بازی باعث شد تا Dead Rising به یکی از «زامبی بازی»های مورد علاقه مان تبدیل شود. در Dead Rising 2 نه تنها نقاط قوت بازی اول دست نخورده باقی مانده، بلکه هر المان جدیدی که به آن اضافه شده نیز در جهت پیشرفت کلی بازی بوده است. گیم پلی بازی چیز سختی ندارد، در واقع تنها وظیفه ی شما پیدا کردن دارو و جور کردن یک سری پرونده برای تبرئه ی خودتان است، اما این وسط زامبی های بی مغز، آن قدری به بازی جذابیت بخشیده اند که لحظه به لحظه ی بازی برایتان هیجان انگیز باشد. یکی از اندک مواردی که باعث می شود کمی از این لذت کاسته شود، سرعت پایین پیشرفت در اوایل بازی و در کنار آن اشکالاتی مانند تاخیر در عملکرد دکمه هاست. وقتی اوایل بازی کنترل چاک را به دست می گیرید، او مانند لاک پشت حرکت می کند! سرعت دویدن، ضربه زدن و کلاً حرکت او کُند و نچسب است. زامبی کشی در اوایل بازی حتی نصف وقتی که به levelهای بالاتر می رسید نیز لذت بخش نیست. اما مسیری است که باید طی شود، بنابراین مراحل اول بازی را باید صرف قلع و قمع زامبی ها کنید تا کمی در بازی پیشرفت داشته و قوی تر به دنبال اهداف خود بروید.

در Dead Rising 2 نه تنها نقاط قوت بازی اول دست نخورده باقی مانده، بلکه هر المان جدیدی که به آن اضافه شده نیز در جهت پیشرفت کلی بازی بوده است. گیم پلی بازی چیز سختی ندارد، در واقع تنها وظیفه ی شما پیدا کردن دارو و جور کردن یک سری پرونده برای تبرئه ی خودتان است، اما این وسط زامبی های بی مغز، آن قدری به بازی جذابیت بخشیده اند که لحظه به لحظه ی بازی برایتان هیجان انگیز باشد.

اما کمی که در بازی پیشرفت کردید، این کار نه تنها مانعی در رسیدن به اهدافتان نیست، بلکه خودتان عمیقاً می خواهید تا زمان بیشتری را صرف رنده کردن، چرخ کردن، له کردن، بریدن و آتش زدن زامبی ها بکنید! کشتن زامبی ها در Dead Rising 2، معنای واقعی کاتارسیس و پاکسازی روح است. آنقدری این کار به شما آرامش می دهد و وجودتان را از خشم خالی می کند، که کمتر چیزی می تواند جای آن را برایتان بگیرد! بازی هم این را می داند و برای لذت هر چه بیشتر شما، اجازه می دهد تا اجسام مختلف را با هم ترکیب کرده و اسلحه های انتزاعی و عجیب و غریب بسازید. این اسلحه ها از چیزهای ساده ای مانند ترکیب چوب بیسبال و میخ شروع می شوند تا به ترکیب اره برقی و پاروی کایاک می رسند. برای ساخت هر کدام از این ترکیب ها به دو الی چند عنصر لازم دارید که به سادگی در محیط پیدا می شوند. در Dead Rising 2، هر اسلحه عمری دارد و پس از چند بار حمله با آن، عمرش به پایان رسیده و می شکند. وقتی خودتان اسلحه های جدیدی می سازید، علاوه بر لذت و قدرت بیشتری که این اسلحه ها به شما هدیه می کنند، باعث می شود عمر بیشتری هم داشته باشند و دیگر بیشتر وقت خود را صرف پیدا کردن اسحه های قوی نکنید. این را باید در نظر داشته باشید که تقریباً همه چیز در Dead Rising 2 می تواند به عنوان اسلحه مورد استفاده قرار گیرد. فرقی ندارد که صندوق پول یک فروشگاه باشد، یا سس گوجه فرنگی، اسالت رایفل باشد یا توپ تنیس، ولیچر باشد یا کاتانا، تقریباً هر چیزی که در محیط می بینید می تواند ابزاری برای اعمال خشونت علیه زامبی ها باشد. اما در هر حال باید به این توجه کنید که شاید در طول بازی، یکی دو جا چشمتان به اسلحه ی گرم بخورد، پس بهتر است آن ها را برای مبارزه با باس ها کنار بگذارید. این را هم در نظر بگیرید که نمی توان هر چیزی را با هر چیزی ترکیب کرد و اسلحه ی جدید ساخت. اولاً برخی از اجسام اصلاً قابل ترکیب نیستند و دوماً آن هایی هم که قابل ترکیب اند، با هر چیزی ترکیب نمی شوند. اما در کل بازی مجموعه ی نسبتاً کاملی از لیست اسلحه های ترکیبی دارد که یا می توانید آن ها را حدس بزنید، یا از روی کارت های کمبو آن ها را بسازید. کارت های کمبو هم وقتی به شما داده می شود که یا Levelتان بالا رود، یا مردم عادی را نجات داده و به پناهگاه ببرید.

کشتن زامبی ها در Dead Rising 2، معنای واقعی کاتارسیس و پاکسازی روح است. آنقدری که این کار به شما آرامش می دهد و وجودتان را از خشم خالی می کند، که کمتر چیزی می تواند جای آن را برایتان بگیرد! بازی هم این را می داند و برای لذت هر چه بیشتر شما، اجازه می دهد تا اجسام مختلف را با هم ترکیب کرده و اسلحه های انتزاعی و عجیب و غریب بسازید. این اسلحه ها از چیزهای ساده ای مانند ترکیب چوب بیسبال و میخ شروع می شوند تا به ترکیب اره برقی و پاروی کایاک می رسند. برای ساخت هر کدام از این ترکیب ها به دو الی چند عنصر لازم دارید که به سادگی در محیط پیدا می شوند.

نجات دادن مردم، گاهی یک کار آسان است و بقیه ی وقت ها به کمی زمان بیشتر احتیاج دارد. برخی از آن ها صرفاً ترسیده اند و باید اعتماد آن ها را جلب کرده و به پناهگاه ببرید، ولی برای برخی دیگر باید چیزی تهیه کنید یا کاری کنید که راضی شوند با شما بیایند. برخی دیگر را نیز باید از شر باس های دیوانه ی بازی نجات دهید. نکته ی جالب این است که تقریباً در هر بازی ای که با موضوع شیوع ویروس زامبی ساخته می شود، انسان ها خطرناک تر از زامبی ها هستند! شرایط سخت، هر کسی را به انجام کارهایی باز می دارد که شاید در شرایط عادی هیچوقت انجامش ندهند. در اینجا هم شامل برخی از این موارد هستیم. دیوانه هایی که یا بقیه را گروگان گرفته اند، یا به راحتی آدم ها را هم در کنار زامبی ها می کشند یا جنایت های دیگری انجام می دهند که باید جلویشان گرفته شود. اکثر این باس ها هم داستان جالبی برای شنیدن دارند.

گلاب به رویتان، اما بازی اینگونه ذخیره می شود!

یکی از اندک اشکالات دیگر بازی، محیط های بزرگی هستند که در بازی وجود دارند. البته خود محیط ها که هیچ ایرادی ندارند، اما مناطق بازی که در آن تعداد بسیاری زامبی دارند دور خودشان می چرخند، اشکالاتی از قبیل افت فریم در صحنه های شلوغ و لودینگ های طولانی ایجاد کرده است. نمی توان گفت که این موضوعات روی لذت بردن از بازی تاثیری ندارد، چون واقعاً قضیه ی لودینگ پس از مدتی به دشمن اعصاب و روان شما تبدیل می شود. خوشبختانه می توانید بعدش به ششصد روش مختلف زامبی ها را تکه تکه کنید تا حرصتان خالی شود، وگرنه قضیه بیخ می گرفت! اما جدا از این مشکلات، محیط های بازی جالب و دوست داشتنی هستند. از آنجایی که فورچن سیتی مانند لاس وگاس شهری تفریحی است، محیط آن هم پر است از کازینوها و مراکز خرید. قدم زدن و زامبی کشی در این شهر لذتی است که در کمتر بازی ای تا به حال تجربه کرده ایم.

ناطق بازی که در آن تعداد بسیاری زامبی دارند دور خودشان می چرخند، اشکالاتی از قبیل افت فریم در صحنه های شلوغ و لودینگ های طولانی ایجاد کرده است. نمی توان گفت که این موضوعات روی لذت بردن از بازی تاثیری ندارد، چون واقعاً قضیه ی لودینگ پس از مدتی به دشمن اعصاب و روان شما تبدیل می شود.

در کل، تجربه ی Dead Rising 2 و همراه شدن با چاک گرین و دخترش، تجربه ای به یادماندنی است. Dead Rising 2 عاری از ایراد نیست و برخی از ایرادهای آن از لذت بازی می کاهند، اما چیزی که بازی به عنوان هسته ی اصلی به مخاطب ارائه می دهد، بی اندازه جذاب و سرگرم کننده است. اگر این بازی را در زمان عرضه بازی نکرده اید، هنوز هم برای امتحان آن دیر نیست. Dead Rising 2 یک کمدی سیاه در دنیایی زامبی زده است.