مجمع دیوانگان | نگاهی بر ژانر وحشت در نسل هشتم

ترس برای شما چه مفهومی دارد؟ وقتی شب در خانه تنهایید و از اطراف خانه تان صداهای عجیب و غریب می آید؟ وقتی به یک زیرزمین تنگ و تاریک قدم می گذارید و هیچ جا را نمی بینید؟ یا موجودات خیالی مانند ارواحی که برای انتقام به زندگی شما پا گذاشته اند؟ احتمالاً دیگر از زامبی ها نمی ترسید، چون آنقدر از این موجودات دوست داشتنی در بازی ها استفاده شده که ترس همه از آن ها ریخته است! مهم نیست از چه چیزی می ترسید، اگر به این ژانر علاقه دارید، در حال خواندن مقاله ی درستی هستید. از هر زاویه ای که بنگرید، ترس حس عجیبی است. هم از آن دوری می کنیم و هم به سمتش می رویم. شاید هیچ حس دیگری مانند ترس نباشد، چون تکلیف مان با بقیه ی حس ها مشخص است. غم را نمی خواهیم ولی شادی را می خواهیم، استرس را نمی خواهیم ولی آرامش را می خواهیم، اما وقتی نوبت به ترس می رسد… خب، قضیه کمی فرق دارد. چگونه می توان ژانر وحشت را در صنعت سینما، بازی های کامپیوتری و انتشارات نادیده گرفت؟ اگر ترس حس بدی است، چرا افرادی مثل آلفرد هیچکاک، شینجی میکامی و اچ پی لاوکرفت که همیشه سعی شان این بوده ما را بترسانند و با روح و روانمان بازی کنند را اینقدر دوست داریم و این افراد اکنون شهرت جهانی دارند؟ روانشناسی ترس موضوع گسترده و قابل بحثی است، بخصوص در بازی های کامپیوتری. البته ترس زمانی برایمان خوشایند است که در چارچوبی مشخص باشد. طبیعتاً کسی دوست ندارد خودش به تنهایی در خانه ای متروک وسط یک جنگل گیر بیفتد و تا صبح صداهای عجیب و غریب بشنود! اما زمانی که این اتفاقات در قالب یک سری تصویر برای افرادی دیگر اتفاق می افتند، حس ماجراجویی مان اجازه نمی دهد که آن را دنبال نکنید. البته این موضوع قطعاً به نفع صنعت سینما و بازی تمام شده است. تخیل و ماوراء الطبیعه را از سینما و بخصوص بازی ها بگیرید، نتیجه اش احتمالاً خیلی خسته کننده تر از چیزی خواهد شد که فکرش را می کنید. در سال های اخیر و در صنعت بازی های کامپیوتری، نگاه دوباره ای به ژانر وحشت و ترس-بقا شده است. در دهه ی ۹۰ میلادی با بازی های ترس و بقای بسیار خوبی طرف بودیم. پس از یک مدت این سبک در دنیای بازی ها دچار یک رکود نسبی شد و برخی اعتقاد داشتند که این سبک دیگر مرده است و کسی روی آن سرمایه گذاری نمی کند. اما پس از شاهکارهایی مانند Outlast و P.T، روح تازه ای به این سبک بخشیده شد و بازی های خوب و به معنای واقعی کلمه «ترسناک» متعددی به بازار آمدند. نسل هشتم، میزبان بسیاری از این بازی ها بود.

در سال های اخیر و در صنعت بازی های کامپیوتری، نگاه دوباره ای به ژانر وحشت و ترس-بقا شده است. در دهه ی ۹۰ میلادی با بازی های ترس و بقای بسیار خوبی طرف بودیم. پس از یک مدت این سبک در دنیای بازی ها دچار یک رکود نسبی شد و برخی اعتقاد داشتند که این سبک دیگر مرده است و کسی روی آن سرمایه گذاری نمی کند. اما پس از شاهکارهایی مانند Outlast و P.T، روح تازه ای به این سبک بخشیده شد و بازی های خوب و به معنای واقعی کلمه «ترسناک» متعددی به بازار آمدند. نسل هشتم، میزبان بسیاری از این بازی ها بود.

در این نسل شاهد این بودیم که خلاقیت بازیسازان در زمینه ی ساخت بازی های ترسناک بسیار بیشتر شد و پیشرفت سخت افزاری کنسول های نسل هشتم هم در القای حس ترس بسیار تاثیر گذار بوده است. نسل های قبل بازی های ترسناک خوبی داشتیم، اما دیگر با فرمول های گذشته نمی توان مخاطب را ترساند. رزیدنت اویل ۱ یا ۲ را که در زمان خود انقلابی در این سبک ایجاد کرده و در تاریخ ماندگار شدند، گیمر نسل هشتمی را نمی ترساند، زیرا به محض دیدن این بازی ها، قبل از هر چیزی مدل های بازی چشممان را می گیرد که می توان پیکسل هایش را شمرد! به زبان دیگر، شاید هیچ سبکی اندازه ی سبک Horror، به پیشرفت گرافیکی وابسته نباشد، چون هر چقدر محیط واقع گرایانه تر طراحی شود، تجربه ی واقعی تر و یا به اصطلاح immersiveتری از بازی خواهیم داشت و هرچقدر هم که بیشتر در محیط غرق شویم، طبیعتاً بیشتر خواهیم ترسید. به همین دلیل شاید بهترین و «ترسناک» ترین بازی ها را بتوان متعلق به نسل هشتم دانست. مطمئناً اگر در نسل نهم، تکنولوژی واقعیت مجازی یا VR  همه‌گیرتر شود، بازی های ترسناک تری را نیز تجربه خواهیم کرد، چرا که نمونه هایی مانند Resident Evil 7 در این نسل با کمک این تکنولوژی بیشتر درخشیدند.

بنابراین در این مقاله، این ژانر محبوب را زیر ذره بین قرار خواهیم داد و به بازی های شاخص هر سال در نسل هشتم خواهیم پرداخت و بازی های دیگر را نیز تا به شکل اجمالی بررسی خواهیم کرد. برای اینکه بازی های محبوبمان در ابتدای این نسل از قلم نیفتند، بررسی این بازی ها را از سال ۲۰۱۳ آغاز کرده و تا آخر سال ۲۰۱۹ بررسی خواهیم کرد. اگر ژانر وحشت را دوست دارید، با من و گیمفا همراه باشید!

در این نسل شاهد این بودیم که خلاقیت بازیسازان در زمینه ی ساخت بازی های ترسناک بسیار بیشتر شد و پیشرفت سخت افزاری کنسول های نسل هشتم هم در القای حس ترس بسیار تاثیر گذار بوده است. نسل های قبل بازی های ترسناک خوبی داشتیم، اما دیگر با فرمول های گذشته نمی توان مخاطب را ترساند.

۲۰۱۳

پلی استیشن ۴ در ۱۵ نوامبر و اکس باکس وان با فاصله ی یک هفته و در ۲۲ نوامبر این سال به بازار عرضه شدند، بنابراین می توان گفت نسل هشتم بازی ها از این سال کم کم آغاز شد. از آنجایی که ماه نوامبر، ماه یازدهم تقویم میلادی است، طبیعتاً فرصتی نبود که بازی های زیادی در این سال برای کنسول های نسل هشتمی عرضه شوند، اما نسخه های ریمستر شده ی این بازی ها در سال های آتی (اکثراً در سال ۲۰۱۴) ساخته شده و برای این کنسول ها منتشر شدند. الآن که به گذشته می نگریم، چند عنوان میان نسلی خوب در این سال وجود دارد که برخی از آن ها نه فقط جزو بهترین بازی های ژانر ترسناک، بلکه از بهترین بازی این چند سال اخیر به شمار می روند.

سال اول – ۲۰۱۳

The Last of Us

در مورد قرار دادن این بازی در چنین لیستی کاملاً شک داشتم. اول اینکه The Last of Us، نسل پیش منتشر شده و دوماً اینکه کمتر کسی از آن به عنوان یک بازی Survival Horror یاد می کند و بیشتر گیمرها آن را یک اکشن ماجرایی سوم شخص می دانند. اما همه جا به المان های ترس و بقای این بازی اشاره می شود و نسخه ی ریمستر بازی هم برای PS4 منتشر شده، لذا چرا از این فرصت استفاده نکرده و دوباره از این شاهکار یاد نکنیم؟ The Last of Us توسط شرکت کاردرست Naughty Dog ساخته شده و در سال ۲۰۱۳ انحصاراً برای کنسول PS3 منتشر شد. اما طولی نکشید که PS4 به بازار آمد و طبیعتاً نمی شد از وسوسه ی ریمستر این بازی برای این کنسول گذشت، بنابراین سازندگان بازی هم درنگ نکرده و آن را برایمان ریمستر کرده و دوباره منتشر کردند. اما چه کسی است که اعتراض داشته باشد؟ هنوز که هنوز است و بعد از گذشت حدود ۷ سال از انتشار این بازی، نام آن همه جا هست و از آنجایی که این مقاله هم به منظور بررسی ژانر وحشت در این نسل است، همین که این شاهکار برای PS4 هم منتشر شده، بهانه ای کافی برای پرداختن به آن است. اما چه چیزی The Last of Us را در مقوله ی ترس و بقا هم قرار می دهد؟ خب اول از همه چیز داستان بازی درباره ی زامبی هاست و زامبی ها هم همواره استاد این هستند که ترس و استرس به جانمان بیندازند! دوماً اگر الآن تنها چیزی که از این بازی یادتان مانده داستان بی نظیر و گیم پلی روان و صحنه های اشباع شده با احساس آن است، به زمانی که این بازی را برای بار اول تجربه کردید رجوع کنید. کلیکرها (Clicker)های لعنتی جزو اعصاب خردکن ترین و بدقلق ترین دشمنان کل بازی های ویدئویی هستند که The Last of Us آن ها را به ما معرفی کرد. استرس و تنشی که باید برای رد شدن از کنار این موجودات کور و چابک متحمل می شدیم از یاد هیچ کداممان نرفته و هنوز هم که هنوز است صدای نکره شان را به خاطر داریم!

کلیکرها (Clicker)های لعنتی جزو اعصاب خردکن ترین و بدقلق ترین دشمنان کل بازی های ویدئویی هستند که The Last of Us آن ها را به ما معرفی کرد. استرس و تنشی که باید برای رد شدن از کنار این موجودات کور و چابک متحمل می شدیم از یاد هیچ کداممان نرفته و هنوز هم که هنوز است صدای نکره شان را به خاطر داریم!

Metro: Last Light

شاید از Metro: Last Light بتوان به عنوان مهمترین بازی ترسناکی یاد کرد که در این سال عرضه شد. البته در کنار PS4 و Xbox One، این بازی روی PS3، Xbox 360 و PC و مکینتاش هم عرضه شد. سری مترو یکی از ناب ترین تجربه های ترسناکی است که هر گیمری می تواند آن را تجربه کند. یکی از دلایل با کیفیت بودن این بازی این است که از روی کتابی با همین نام ساخته شده. کلاً بازی هایی که با اقتباس از کتاب نوشته می شوند، بر خلاف بازی هایی که بر پایه ی فیلم های سینمایی ساخته شده و عرضه می شوند، اکثراً سرنوشت خوبی داشته اند. داستان Last Light تنها یک سال پس از اتفاقات Metro 2033 رخ می دهد و به جذابی قسمت اول است. هم Last Light و هم ۲۰۳۳ متاهای بالای ۸۰ دارند که خودش گواهی بر کیفیت این بازی هاست. وقتی به سری مترو فکر می کنیم، تنها چیزی که به ذهنمان می آید ترس و وحشت نیست، بلکه یک اکشن با کیفیت نیز به نام این بازی گره خورده است. گرافیک بازی نیز چه در نسخه ی اول این بازی که ۲۰۳۳ باشد، چه در Last Light و چه در عنوانی که همین امسال عرضه شد، یعنی Metro Exodus، همواره به عنوان نکته ای مثبت برای این سری عمل کرده و زبانزد گیمرها بوده است. جالب است بدانید ابتدا قرار بوده این بازی را استودیوی THQ منتشر کند که به دلیل بودجه ی بسیار محدودی که برای سازندگان در نظر گرفته بود، انتشار آن به Deep Silver سپرده می شود. Metro: Last Light از بسیاری جهات مورد تحسین منتقدین و مخاطبین قرار گرفت. اتمسفر سری مترو، برگ برنده ی این سری است و اگر این فضاسازی بی نظیر تاریک، سرد و خوفناک وجود نداشت، شاید این بازی را امروز در این لیست نمی دیدید. همچنین مهندسی صدا در این بازی بسیار خوب و به یادماندنی است. بعدها این بازی به همراه Metro 2033 در یک مجموعه با نام Metro Redux عرضه شدند که به خاطر بهبودهای صورت گرفته، حتی نقدهای بهتری نیز دریافت کردند. Last Light را می توان از اولین بازی های با کیفیت ترسناک دانست که پا به نسل هشتم گذاشت.

اتمسفر سری مترو، برگ برنده ی این سری است و اگر این فضاسازی بی نظیر تاریک، سرد و خوفناک وجود نداشت، شاید این بازی را امروز در این لیست نمی دیدید. همچنین مهندسی صدا در این بازی بسیار خوب و به یادماندنی است.

Amnesia: A Machine for Pigs

از بازی هایی که همه ی طرفداران سبک ترسناک باید آن را تجربه کنند، سری Amnesia است. با وجود اینکه A Machine for Pigs موفق ترین عنوان این مجموعه نیست، اما کسی که یک بار به دنیای تاریک و ترسناک Amnesia قدم گذاشته و با معماهای این بازی دست و پنجه نرم کرده باشد، بعید است بتواند از آن دست بکشد. Amnesia عنوانی است که تقریباً اکشن ندارد و می توان آن را جزو اولین بازی های موفقی دانست که بدون اکشن و فقط با حل پازل توانستند توجه گیمرها را به خود جلب کنند و حسابی این قشر را بترسانند. بر خلاف بازی هایی مثل مترو و لست آو آس که المان های Survival Horror در آن ها کاملاً مشهود است ولی کمتر کسی از آن ها به عنوان «بازی ترسناک» یاد می کند، Amnesia: A Machine for Pigs یک بازی ترسناک تمام عیار است که هدفی به جز ترساندن شما ندارد. از راهروهای تنگ و تاریک این عنوان گرفته یا هیولاهای دهن گشادش، همه چیز طوری تنظیم شده است که از لحظه ی اولی که وارد بازی می شوید تنش را حس کنید. داستان A Machine for Pigs کمی شخصی تر از عنوان قبلی این مجموعه است و توسط استودیویی به نام Chinese Room ساخته شده که ساخت عناوین قبلی این مجموعه را بر عهده نداشت. داستان A Machine for Pigs درباره ی فردی با نام اوزوالد مندوس (Oswald Mandus) است و در سال ۱۸۹۹ در شهر لندن رخ می دهد. فضاسازی بازی و داستانش، به همراه معماهای خوب بازی، A Machine for Pigs را به یکی از شاخص ترین بازی های این نسل تبدیل می کند.

Amnesia عنوانی است که تقریباً اکشن ندارد و می توان آن را جزو اولین بازی های موفقی دانست که بدون اکشن و فقط با حل پازل توانستند توجه گیمرها را به خود جلب کنند و حسابی این قشر را بترسانند. بر خلاف بازی هایی مثل مترو و لست آو آس که المان های Survival Horror در آن ها کاملاً مشهود است ولی کمتر کسی از آن ها به عنوان «بازی ترسناک» یاد می کند، Amnesia: A Machine for Pigs یک بازی ترسناک تمام عیار است که هدفی به جز ترساندن شما ندارد. از راهروهای تنگ و تاریک این عنوان گرفته یا هیولاهای دهن گشادش، همه چیز طوری تنظیم شده است که از لحظه ی اولی که وارد بازی می شوید تنش را حس کنید.

Outlast

آوت لست بدون شک یکی از ترسناک ترین بازی هایی است که تا به امروز منتشر شده و هر کسی که تنش به تن این بازی خورده باشد، دیگر هیچ وقت حس عجز و وحشتی که در این بازی تجربه کرده را فراموش نخواهد کرد. فرض کنید شما را در یک بیمارستان روانی بیندازند و بگویند به جز یک دوربین فیلمبرداری با قابلیت دید در شب هیچ چیز دیگر ندارید. آن هم نه یک تیمارستان معمولی، بلکه تیمارستانی متروک که معلوم نیست چرا هیچ چیزِ معمولی در آن جا وجود ندارد! دوربین دید در شب با آن رنگ سبزش خودش عاملی استرس زاست، حتی اگر با آن در و دیوار را نگاه کنید، حالا فرض کنید با همان دوربین قرار است با ترس و لرز پیش بروید و یک موجود کریه المنظر هم جلویتان سبز شود. برای تجربه ی این بازی احتمالاً نه فقط به یک سیستم یا کنسول، بلکه به یک بسته پوشک نیز احتیاج پیدا خواهید کرد! Outlast یکی از اولین بازی های موج جدید بازی های ترسناک بود که نمونه های آن را در نسل هشت کم و بیش مشاهده کردیم. یک بازی بدون اکشن که بازیباز را در موضعی بی دفاع قرار می دهد و فقط می گوید بدو و نجات پیدا کن! بازی ای که نه معمای خیلی سخت و درگیرکننده ای دارد و نه از شما می خواهد گلوله هایتان را مدیریت کنید، بلکه یک خانه ی وحشت تمام عیار است که پنج ساعت خودش است و پنجاه ساعت اثراتش که باقی می ماند. این بازی پس از مدتی که بیشتر شناخته شد، مورد استقبال بسیاری از طرفداران ژانر وحشت قرار گرفت و اکنون به عنوان یکی از شاخص ترین بازی های ترسناک نسل هشتم در مقاله ی ماست.

Outlast یکی از اولین بازی های موج جدید بازی های ترسناک بود که نمونه های آن را در نسل هشت کم و بیش مشاهده کردیم. یک بازی بدون اکشن که بازیباز را در موضعی بی دفاع قرار می دهد و فقط می گوید بدو و نجات پیدا کن! بازی ای که نه معمای خیلی سخت و درگیرکننده ای دارد و نه از شما می خواهد گلوله هایتان را مدیریت کنید، بلکه یک خانه ی وحشت تمام عیار است که پنج ساعت خودش است و پنجاه ساعت اثراتش که باقی می ماند.

۲۰۱۴

۲۰۱۴ سالی بود که نسل هشتم رسماً آغاز شد و با این حساب از این پس هر چیزی که در متن خواهید دید، متعلق به خودِ خود نسل هشتم است! ۲۰۱۴ یکی از سال های مورد علاقه ی من در ژانر وحشت است و چند آی پی جدید و ناب قدم به این ژانر گذاشتند که در ادامه آن ها را بررسی خواهیم کرد. به علاوه سال ۲۰۱۴، از نظر تعداد هم میزبان بازی های بسیاری از این سبک بود و تعدد این همه بازی ترسناک در یک سال، چیزی نیست که طرفداران هر سال شاهد آن باشند.

سال دوم – ۲۰۱۴

Evil Within

کسی نیست که به قدرت استاد شینجی میکامی در بازیسازی شک داشته باشد. او یک نابغه ی تمام عیار است و کاری که او در طی سالیان با ما کرده این بوده که ناب ترین تجربه های ما در ژانر وحشت را به وجود آورده. دیگر لازم نیست که تمام بازی هایی که او برایمان ساخته، از نسخه ی اول تا چهارم سری Resident Evil، شاهکاری به نام Dino Crisis و همین Evil Within را برایتان لیست کنم، چون خود شما بیشتر از من با این فرد نابغه آشنایی دارید. Evil Within آخرین آی پی زاده ی ذهن شینجی میکامی تا به امروز است و یکی از خفن ترین و جذاب ترین تجربه های ترسناک ما در نسل هشتم. Evil Within نه تنها گیم پلی ای بسیار جذاب، محیط هایی متفاوت و نوآورانه، پروتاگونیستی خفن و داستانی شنیدنی دارد، بلکه پر از اشاره و نماد است و برای کسانی که عاشق دیدن اشارات و نمادهای مختلف در بازی ها هستند و دوست ندارند که یک عنوان ترسناک، مرموز و پیچیده هم باشد، عنوانی فوق العاده است. Evil Within عنوانی است که به یکی از نمادهای نسل هشتم تبدیل شده و به خصوص در ژانر وحشت، تقریباً همه مان گوش به زنگ یک Evil Within جدید هستیم و امیدواریم که این اتفاق واقعاً بیفتد. به عنوان فردی که عشق و علاقه ام نسبت به سری Resident Evil و Silent Hill فرای وصف است، Evil Within مرا تا حد زیادی یادِ هر دوی این بازی ها می اندازد اما در آنِ واحد، هویت کاملآً مستقل خود را دارد. داستان بازی و استفاده از هر المان سر جای خود، از برگ های برنده ی این بازی بود. چیزی که Evil Within آن را در نسل هشتم عرضه کرد، تنها یک عده جامپ اسکر چیده شده پشت سر هم نبود، بلکه نوعی ترس روانی بود که هنوز هم تازگی دارد. سبک Survival Horror با این عنوان یک قدم بزرگ رو به جلو برداشت و Evil Within نه تنها در سال ۲۰۱۴، بلکه در کل این نسل، یک بازی شایسته ی تحسین و تعریف به شمار می رود.

Evil Within آخرین آی پی زاده ی ذهن شینجی میکامی تا به امروز است و یکی از خفن ترین و جذاب ترین تجربه های ترسناک ما در نسل هشتم. Evil Within نه تنها گیم پلی ای بسیار جذاب، محیط هایی متفاوت و نوآورانه، پروتاگونیستی خفن و داستانی شنیدنی دارد، بلکه پر از اشاره و نماد است و برای کسانی که عاشق دیدن اشارات و نمادهای مختلف در بازی ها هستند و دوست ندارند که یک عنوان ترسناک، مرموز و پیچیده هم باشد، عنوانی فوق العاده است.

Alien: Isolation

یک بازی با متایی نزدیک به ۸۰ که در سال ۲۰۱۴ به بازار آمد و مفهوم جامپ اسکر را کوبید و از اول ساخت. Alien: Isolation توسط استودیوی Creative Assembly ساخته شده و شرکت پرآوازه ی Sega آن را منتشر کرد تا این شرکت هم سهمی در بهترین بازی های ترسناک نسل هشتمی داشته باشد. کلاً سگا هم جزو شرکت هایی است که وقتی بازی بیرون می دهد، به احتمال زیاد یک بازی با کیفیت و خوب است. البته این بازی تمام کیفیتش را هم مدیون این شرکت نیست، بلکه به خاطر سری فیلم محبوبی است که پشت این بازی ایستاده است. درست است که عادت کرده ایم بازی هایی که از روی فیلم ساخته می شوند کیفیت کمی داشته باشند، اما این بازی حق مطلب را ادا کرد. شاید ترسی که مخاطب در این بازی تجربه می کند را نتواند در تمام فیلم های این مجموعه تجربه کند. بازی از دید اول شخص دنبال می شود و ۱۵ سال پس از اتفاقات ۱۹۷۹، شما در نقش آماندا ریپلی (Amanda Ripley)، دختر الن ریپلی (Ellen Ripley)، پروتاگونیست فیلم قرار می گیرید و به دنبال مادر گمشده ی خود هستید. اما در این میان به تنها موجود ترسناک بازی بر می خورید که زنومورف (Xenomorph) نام دارد. می دانید، بازی هایی هستند که شما را با کمبود گلوله می ترسانند، بازی هایی هستند که با داستان مرموز و مریض شان روح و روانتان را اذیت می کنند، بازی هایی هستند که یک عالمه زامبی سرتان می ریزند که از استرس دست و پای خود را گم کنید، و در این میان بازی ای است که فقط و فقط با یک موجود سمج و ترسناک تا آخر بازی می ترساندتان و این بازی چیزی نیست به جز Alien: Isolation! در کل بازی یک حسی به شما می گوید که بازی را ادامه نده و خودت را اذیت نکن، صدایی دیگر می گوید شجاع باش و تا آخر ادامه بده. این بازی یک انتخاب عالی برای کسانی به شمار می رود که در بازی های دیگر، مخفی کاری را بیخیال می شوند و دستشان را روی ماشه گذاشته و به دل دشمن می زنند. زنومورف دشمنی نیست که “به دلش بزنید” و جامپ اسکرهای بازی آنقدر می توانند شما را بترسانند که تمام حواستان را جمع مخفی کاری ها خواهید کرد! کیفیت ساخت Alien: Isolation عالی است و بدون شک یکی از بهترین های ژانر ترسناک در این نسل محسوب می شود.

بازی هایی هستند که شما را با کمبود گلوله می ترسانند، بازی هایی هستند که با داستان مرموز و مریض شان روح و روانتان را اذیت می کنند، بازی هایی هستند که یک عالمه زامبی سرتان می ریزند که از استرس دست و پای خود را گم کنید، و در این میان بازی ای است که فقط و فقط با یک موجود سمج و ترسناک تا آخر بازی می ترساندتان و این بازی چیزی نیست به جز Alien: Isolation!

P.T

همانطور که می دانیم ناتی داگ یا راک استار هر بازی ای درست کنند چیزی به جز شاهکار نیست، همانطور که می دانیم میازاکی کارش این است تا تجربه ای از سختی و لذت آمیخته برایمان خلق کند و همانطور که می دانیم سیب زمینی سرخ کرده با سس کچاپ خوشمزه ترین ترکیب دنیاست، این را هم می دانیم که هیدئو کوجیما هر بازی ای را نشانه بگیرد، آن بازی یکی از خلاقانه ترین تجربه های ما خواهد بود. نام این بازیساز مشهور ژاپنی با خلاقیت، نوآوری و خاص بودن گره خورده و مهم نیست که متال گیر می سازد، با دث استرندینگ به مخاطبانش درس زندگی می دهد یا قدم به ژانر وحشت می گذارد، نتیجه همیشه دمیدن یک روح تازه در کالبد بازی های ویدئویی. P.T قرار بود ادامه ی سایلنت هیلی باشد که اکنون سال هاست در سکوت به سر می برد، اما این پروژه پس از مدتی کوتاه کنسل شد و P.T از فروشگاه پلی استیشن برای همیشه برداشته شد. متاسفانه تنها بازی ای که در این لیست قادر به دانلود، خرید و تجربه ی آن نیستید P.T است و تنها راه تجربه ی این بازی، پیدا کردن فردی است که سال ۲۰۱۴ این بازی را دانلود کرده و هیچ وقت از روی دستگاه پاک نکرده باشد و جالب است بدانید PS4هایی که این بازی رویشان است، در سایت هایی مانند Ebay با قیمتی بیشتر به فروش می رسند. لازم نیست با هم تعارف کنیم، فکر کنم همه قبول دارند که P.T ترسناک ترین بازی این مقاله و ترسناک ترین بازی کل تاریخ است. این دمو که کل آن چیزی حدود ۴۰ ذقیقه به طول می انجامد، با گیمرها کاری کرده که هنوز بعد از گذشت حدود ۶ سال هیچ کس آن را فراموش نکرده و هر جا حرف از بازی های ترسناک باشد، این بازی هم در بحث حضور دارد. همین که بازی شروع می شود و وارد راهروی خانه می شوید، می دانید که با یک اثر معمولی طرف نیستید. نه اسلحه ای در اختیارتان قرار دارد، نه حتی چراغ قوه ای چیزی که بتوانید محیط را بهتر ببینید. تنها چیزی که دارید دو عدد پا و دو عدد دست است که همانطور که از قدیم گفته اند: دست خالی را باید بر سر کوبید! طولی نمی کشد که P.T به بدترین کابوس تان تبدیل می شود. صدای پایی به جز صدای پای خودتان می شنوید، صدای نفس موجودی دیگر را از پشت سر حس می کنید و جنینی که در سینک ظرفشویی افتاده را می بینید و خنده هایش روح و روان تان را به هم می ریزد. تا می آیید کمی آرام شوید، لیزا (Lisa)، روح سرگردانی که در خانه است از پشت گیرتان می اندازد و فقط می توانید کنترلر را به گوشه ای پرتاب کرده و به اولین فردی که در اطرافتان هست بپیوندید! P.T نه داستانی دارد، نه کات سین خاصی؛ حتی در منوی بازی نیز آرامش ندارید و ممکن است لیزا به شما حمله کند. دقیقاً انگار نصفه شب از خواب بیدار شده اید که آب بخورید، تلویزیون را روشن می کنید و یک فیلم ترسناک می بینید، بدون اینکه چیزی در مورد کارگردان، بازیگران یا داستان آن بدانید. ترسی که P.T ما را با آن آشنا کرد، هنوز از تنمان بیرون نرفته و بدون این بازی، ژانر وحشت در نسل هشتم کامل نمی بود.

لازم نیست با هم تعارف کنیم، فکر کنم همه قبول دارند که P.T ترسناک ترین بازی این مقاله و ترسناک ترین بازی کل تاریخ است. این دمو که کل آن چیزی حدود ۴۰ ذقیقه به طول می انجامد، با گیمرها کاری کرده که هنوز بعد از گذشت حدود ۶ سال هیچ کس آن را فراموش نکرده و هر جا حرف از بازی های ترسناک باشد، این بازی هم در بحث حضور دارد. همین که بازی شروع می شود و وارد راهروی خانه می شوید، می دانید که با یک اثر معمولی طرف نیستید. نه اسلحه ای در اختیارتان قرار دارد، نه حتی چراغ قوه ای چیزی که بتوانید محیط را بهتر ببینید. تنها چیزی که دارید دو عدد پا و دو عدد دست است که همانطور که از قدیم گفته اند: دست خالی را باید بر سر کوبید!

بازی های دیگر

همانطور که گفتم در سال ۲۰۱۴ بازی های ترسناک خوب و نسبتاً زیادی عرضه شد. سه تا از شاخص ترین بازی های ترسناک آن سال را نام بردیم و حالا نوبت به بقیه ی بازی ها می رسد که نگاه گذرایی به آن ها نیز داشته باشیم.

در سال ۲۰۱۴ بازی مورد انتظار Dread Out به بازار آمد که شباهت های زیادی به سری Fatal Frame داشت. داستان این بازی درباره ی گروهی از دانش آموزان بود که به شهری متروک سفر کرده اند و در آنجا با موجودات ماوراء الطبیعه مانند ارواح برخورد می کنند. شخصیت اصلی بازی لیندا نام دارد که با استفاده از دوربین و گوشی موبایلش معماهای بازی را حل می کند. با اینکه موضوع بازی خوب، و ترسی که در آن جریان داشت واقعاً به مخاطب رسوخ می کرد، اما Dread Out به علت پاره ای از مشکلات فنی، نتوانست متایی بالاتر از ۵۵ کسب کند.

از بازی های خوب دیگر این سال، The Forest بود که زیاد روی رادار کسی نبود، تا اینکه آمد و خودش را ثابت کرد. برعکس اکثر قریب به اتفاق بازی های ترسناک که در محیطی تاریک و مرموز رخ می دهد، در The Forest شما در جنگلی خوش آب و هوا با نور مستقیم خورشید قدم می گذارید و تا می آیید نفسی راحت بکشید، قبیله های آدم خوار به شما حمله می کنند. این بازی نه تنها استرس زاست، بلکه واقعاً نوعی ترس نیز به زیر پوست تان نفوذ می کند. The Forest در سال ۲۰۱۴ توانست متایی حدود ۸۰ کسب کند و از بهترین بازی های ترسناک این سال باشد.

از بازی های ترسناک و خلاقانه ی این سال می توان به Neverending Nightmares اشاره کرد که یکی از بازی های مورد علاقه ی خودم است. یک بازی بسیار کوتاه که همه چیز آن با خودکار طراحی شده و به جز چند تا رنگ محدود، رنگ دیگری در بازی مشاهده نمی کنید. Neverending Nightmares زندگی با وسواس فکری (OCD) و افسردگی را به شکلی اغراق شده به تصویر می کشد و سعی دارد بگوید کسانی که این بیماری ها را تجربه می کنند چه احساساتی را تجربه می کنند. علیرغم کوتاه بودن بازی، به چند شیوه می توانید Neverending Nightmares را به پایان برسانید و معماهای جذاب آن را حل کنید.

بازی های دیگری مانند Daylight و Outlast: Whistleblower نیز در همین سال منتشر شدند تا سال ۲۰۱۴، از نظر بازی های خوب ترسناک، طرفداران را راضی نگه دارد.

از بازی های خوب دیگر این سال، The Forest بود که زیاد روی رادار کسی نبود، تا اینکه آمد و خودش را ثابت کرد. برعکس اکثر قریب به اتفاق بازی های ترسناک که در محیطی تاریک و مرموز رخ می دهد، در The Forest شما در جنگلی خوش آب و هوا با نور مستقیم خورشید قدم می گذارید و تا می آیید نفسی راحت بکشید، قبیله های آدم خوار به شما حمله می کنند. این بازی نه تنها استرس زاست، بلکه واقعاً نوعی ترس نیز به زیر پوست تان نفوذ می کند. The Forest در سال ۲۰۱۴ توانست متایی حدود ۸۰ کسب کند و از بهترین بازی های ترسناک این سال باشد.

۲۰۱۵

سال ۲۰۱۵ نیز مانند سال ۲۰۱۴ پر از بازی ترسناک بود، اما با کمی اختلاف می توان گفت ۲۰۱۴ از نظر کیفیت کمی از ۲۰۱۵ بالاتر بود. بازی تقلیدی در سال ۲۰۱۵ زیاد بود، اما آی پی های اورجینالی هم به دنیای بازی ها معرفی شدند که هنوز صحبت آن ها همه جا هست. بدون توضیح بیشتر بپردازیم به بازی های ترسناک ۲۰۱۵٫

سال سوم – ۲۰۱۵

Until Dawn

«تا سپیده دم» یا همان Until Dawn، با این نام هنری اش، معروف ترین و شاخص ترین بازی ترسناک سال ۲۰۱۵ به شمار می رود. احتمالاً بسیاری از شما Supermassive Games، شرکت سازنده ی بازی را از طریق همین Until Dawn می شناسید، در حالی که شرکت کم کاری نیست و از سال ۲۰۱۲ فعالیت جدی دارد. ابتدا ریمستر Killzone 2 و سپس یک سری بازی که خیلی اسم در نکردند تا اینکه نهایتاً به سال ۲۰۱۵ رسیدیم و این استودیو با یک بازی ترسناک بسیار سرگرم کننده و با کیفیت خودش را به ما شناساند. فیلم Cabin in the Woods را دیده اید؟ Until Dawn تقریباً همان است، ولی در قالب بازی. طی یک سناریوی کلیشه ای و تکراری، تعدادی دوست دور هم دیگر جمع شده و به تعطیلات می روند تا کمی خوش بگذرانند، سپس یک سری اتفاق می افتد که کسی زیاد جدی نمی گیرد و بعد که همه شروع می کنند به جدی گرفتن وقایع، دیگر کار از کار گذشته و خیلی دیر شده است. Until Dawn از عناوینی است که احتمالاً فرد بغل دستی شما که بازی را نگاه می کند بیشتر از خودتان لذت می برد، زیرا همه چیز بازی مثل فیلم ساخته شده است. البته هدف سازندگان هم همین بوده که شما را در میان یک فیلم کم هزینه و تجاری که معمولاً به این دست از فیلم ها B-Movie می گویند قرار دهد و تجربه ای کوتاه و لذت بخش را برایتان رقم بزند. اینکه شما می توانید با توجه به تصمیمات و سرعت عملتان، تعداد بیشتری از این گروه دوستان را نجات دهید، ارزش بازی را بالا می برد و می توانید در شب نشینی های مختلف با دوستانتان، آن را چندین بار با سناریوهای مختلف تجربه کنید. Until Dawn گرافیک فنی بسیار خوبی داشت و در سال ۲۰۱۵ و حتی سال های بعدی، از با کیفیت ترین بازی های PS4 به شمار می رفت. با وجود اینکه Until Dawn زیاد ترسناک نیست، اما به خاطر رویکرد متفاوتش از به یاد ماندنی ترین بازی های ژانر وحشت نسل هشتم به شمار می رود.

فیلم Cabin in the Woods را دیده اید؟ Until Dawn تقریباً همان است، ولی در قالب بازی. طی یک سناریوی کلیشه ای و تکراری، تعدادی دوست دور هم دیگر جمع شده و به تعطیلات می روند تا کمی خوش بگذرانند، سپس یک سری اتفاق می افتد که کسی زیاد جدی نمی گیرد و بعد که همه شروع می کنند به جدی گرفتن وقایع، دیگر کار از کار گذشته و خیلی دیر شده است. Until Dawn از عناوینی است که احتمالاً فرد بغل دستی شما که بازی را نگاه می کند بیشتر از خودتان لذت می برد، زیرا همه چیز بازی مثل فیلم ساخته شده است.

Dying Light

شاید Techland شرکتی نباشد که همیشه بازی های درجه یک تولید کند، اما قطعاً شرکتی است که از نظر کیفی در حد بسیار خوبی قرار دارد. بسیاری از ما در سال ۲۰۱۵ این شرکت را با سری Call of Juarez و Dead Island می شناختیم. بعد از اینکه Dying Light  منتشر شد، این بازی نیز به تالار افتخارات این شرکت اضافه گردید. Dying Light عنوانی بود که خیلی ها انتظارش را نداشتند، اما آمد و با اقتدار هم عمل کرد و برای خودش اسم و رسمی در ژانر ترس و بقا جمع و جور کرد. شاید ترس اولین کلمه ای نباشد که با سری Dying Light به ذهن تان خطور کند، اما اضطراب چرا. Dying Light در واقع تمام چیزهایی را داشت که سازندگان می خواستند سال ۲۰۱۱ روی Dead Island پیاده کنند، اما به دلایلی موفق به انجام آن نشدند. این بازی پر از اکشن جذاب و سیستم پارکوری تر و تازه بود که توجه مخاطبین را به خود جلب می کرد. اما همه ی این ها، با حس اضطرابی همراه بود که به دلیل قرار گرفتن شخصیت تحت کنترل شما، در محیطی قرنطینه به شما القا می شد. Dying Light ابتدا قرار بود که برای کنسول های نسل هفتمی هم منتشر شود که سپس به دلیل محدودیت سخت افزاری این کنسول ها، این موضوع کنسل شد. بازی متای خوب ۷۵ را کسب کرد و نسخه ی Enhanced Edition حتی توانست متای عالی ۸۷ را روی PC تجربه کند. نسخه ی دوم این مجموعه، در سال آینده ی میلادی منتشر خواهد شد و باید دید آیا بازی دوم نیز مانند بازی اول خوب عمل می کند یا ضعیف تر ظاهر خواهد شد.

شاید ترس اولین کلمه ای نباشد که با سری Dying Light به ذهن تان خطور کند، اما اضطراب چرا. Dying Light در واقع تمام چیزهایی را داشت که سازندگان می خواستند سال ۲۰۱۱ روی Dead Island پیاده کنند، اما به دلایلی موفق به انجام آن نشدند. این بازی پر از اکشن جذاب و سیستم پارکوری تر و تازه بود که توجه مخاطبین را به خود جلب می کرد. اما همه ی این ها، با حس اضطرابی همراه بود که به دلیل قرار گرفتن شخصیت تحت کنترل شما، در محیطی قرنطینه به شما القا می شد.

Resident Evil Revelations 2

کلاً هر رزیدنت اویلی که منتشر شود، تبدیل به یکی از بازی های شاخص آن سال خواهد شد. Resident Evil Revelations 2 هم از این قاعده مستثنا نبود و از بازی های خوب ژانر وحشت در سال ۲۰۱۵ بود. فرنچایز Revelations در سال ۲۰۱۲ استارت خورد و سعی داشت تا حدی سری Resident Evil را به ریشه هایش بازگرداند. به دلیل نقدهای منفی بسیاری که به نسخه ی ششم از این سری شده بود، Revelations توانست امید را به یک سری از طرفداران عصبانی و مایوس بازگرداند. نسخه ی دوم از این فرنچایز نیز در سال ۲۰۱۵، همان راه نسخه ی اول را سعی داشت ادامه دهد، اما باز با یک بازی در حد و اندازه های نام Resident Evil مواجه نشدیم. عرضه ی اپیزودیک بازی ها که در حوالی همان سال ها اوج گرفته بود، به این سری فوق محبوب هم نفوذ کرده و Revelations 2 هم به شکل اپیزودیک منتشر می شد. اما اگر بخواهیم المان وحشت را در این بازی مورد بررسی قرار دهیم، باید بگویم نسخه ی اول بهتر از نسخه ی دوم عمل کرده بود و در Revelations 2 دوباره شاهد بازگشت اکشن زیاد به این سری بودیم. داستان نیز از دید کلیر ردفیلد و بری بورتون، دو شخصیت قدیمی این سری روایت می شد. هر کدام از این دو نفر، یک شخصیت همراه داشتند که در مواقع لازم باید به آن ها سوییچ می کردید تا برخی معماها را حل کنید. در Revelations 2 خیلی از رزیدنت اویل کلاسیک خبری نبود، اما در کل می توان گفت عنوانی خوب بود که توانست بسیاری از طرفداران را سرگرم کند.

اگر بخواهیم المان وحشت را در این بازی مورد بررسی قرار دهیم، باید بگویم نسخه ی اول بهتر از نسخه ی دوم عمل کرده بود و در Revelations 2 دوباره شاهد بازگشت اکشن زیاد به این سری بودیم. داستان نیز از دید کلیر ردفیلد و بری بورتون، دو شخصیت قدیمی این سری روایت می شد. هر کدام از این دو نفر، یک شخصیت همراه داشتند که در مواقع لازم باید به آن ها سوییچ می کردید تا برخی معماها را حل کنید.

بازی های دیگر

در این سال Soma عرضه شد که کاری از شرکت Frictional Games، ناشر و سازنده ی اصلی بازی Amnesia بود. در این تجربه ی اول شخص، شما در یک مرکز تحقیقاتی زیر دریا هستید که در آن آزمایشاتی روی هوش مصنوعی صورت می گیرد. مشاهده می کنید که به تدریج این ماشین ها رفتار انسانی به خود می گیرند و پروتاگونیست بخت برگشته، باید هم از گذشته ی خودش پرده برداری کند و هم ببیند این ماجرا به کجا ختم خواهد شد. Soma یکی از بازی های تفکر برانگیز ژانر وحشت در نسل هشتم است که در سال ۲۰۱۵ عرضه شده.

از بازی های خوب دیگر ۲۰۱۵ در ژانر وحشت، می توان به Fran Bow اشاره کرد. این بازی که برای گوشی های موبایل نیز موجود است، یکی از عجیب و غریب ترین بازی های این سبک به شمار می رود و طراحی بازی به قدری خاص است که هیچ گاه آن را فراموش نخواهید کرد. وظیفه ی شما در این بازی حل تعدادی معما است که معمولاً زیاد هم ساده نیستند. این بازی نیز مانند Neverending Nightmare به بیماری های روانی اشاره دارد و شخصیت اصلی بازی، دختری کوچک با ناراحتی های روانی است.

از دیگر بازی این سال می توان به اثر عجیب و لذت بخش Dark Echo، عنوان نسبتاً خوب White Day: A Labyrinth Named School و همچنین Kholat و The Park اشاره کرد.

در این سال Soma عرضه شد که کاری از شرکت Frictional Games، ناشر و سازنده ی اصلی بازی Amnesia بود. در این تجربه ی اول شخص، شما در یک مرکز تحقیقاتی زیر دریا هستید که در آن آزمایشاتی روی هوش مصنوعی صورت می گیرد. مشاهده می کنید که به تدریج این ماشین ها رفتار انسانی به خود می گیرند و پروتاگونیست بخت برگشته، باید هم از گذشته ی خودش پرده برداری کند و هم ببیند این ماجرا به کجا ختم خواهد شد. Soma یکی از بازی های تفکر برانگیز ژانر وحشت در نسل هشتم است که در سال ۲۰۱۵ عرضه شده.

۲۰۱۶

سال ۲۰۱۶ مانند دو سال گذشته اش زیاد برای ژانر وحشت پربار نبود. بازی های خوب زیادی در این سال منتشر نشدند و عناوین مستقل زیادی هم عرضه نشد که جای خالی بازی های بزرگ تر را پر کند. شاید حتی بتوان این سال را در کنار سال ۲۰۱۸، ضعیف ترین سال های نسل هشتم در سبک ترسناک دانست. اما چه بازی هایی در ۲۰۱۶ عرضه شدند؟

سال چهارم – ۲۰۱۶

Layers of Fear

شاید تنها عنوانی که از سال ۲۰۱۶ در یادمان مانده باشد و عنوانی که یک جورهایی آبروی ۲۰۱۶ را در ژانر وحشت بخرد، همین بازی Layers of Fears است. Layers of Fear عنوانی بود که از همان تریلرهای اولش می توان فهمید قرار است یک عنوان جدی باشد و خوب عمل کند. اگر صادقانه به قضیه نگاه کنیم، ساختن بازی ترسناک واقعاً کار هر کسی نیست. اولاً به خاطر اینکه ترساندن کلاً کار ساده ای نیست و طی چندین سال تجربه ی بازی و فیلم ترسناک، مخاطبین دیگر به کلیشه های این سبک مقاومت نشان می دهند و نمی توان با چهارتا صدای اذیت کننده و یکی دو تا موجود بد قیافه آن ها را ترساند. سازندگان Layers of Fear هم در استودیوی Bloober Team کاملاً به این موضوع واقف بودند و بازی ای عرضه کردند که کمی متفاوت تر از بازی های وقت بازار بود. در Layers of Fear شما در نقش نقاشی قرار می گیرید که قصد دارد کارهای هنری اش را به سرانجامی برساند. با پیشروی در مراحل رازهایی درباره ی زندگی این نقاش فاش می شوند که رازهای عادی ای نیستند. داستان در Layers of Fear نقش مهمی دارد و خب چه چیزی بهتر از یک بازی ترسناک داستان محور؟ البته این بازی جامپ اسکرهای مناسب و به جایی هم دارد که بیشتر شما را بترساند. انیمیشن ریختن و ذوب شدن پرتره های این نقاش، شناسنامه ی هنری این بازی هستند که نوع خاصی از ترس روانی را در ذهن مخاطب بوجود می آورد. Layers of Fear: Inheritance، اولین DLC بازی نیز به فاصله چند ماه از بازی اصلی منتشر شد و داستان دختر این نقاش را تعریف می کرد و مانند بازی اصلی جذاب و درگیرکننده بود. Layers of Fear شاخص ترین و مهمترین بازی ترسناک سال ۲۰۱۶ بود که توانست نمرات بالا و حتی کاملی را از سوی منتقدین کسب کند.

ساختن بازی ترسناک واقعاً کار هر کسی نیست. اولاً به خاطر اینکه ترساندن کلاً کار ساده ای نیست و طی چندین سال تجربه ی بازی و فیلم ترسناک، مخاطبین دیگر به کلیشه های این سبک مقاومت نشان می دهند و نمی توان با چهارتا صدای اذیت کننده و یکی دو تا موجود بد قیافه آن ها را ترساند. سازندگان Layers of Fear هم در استودیوی Bloober Team کاملاً به این موضوع واقف بودند و بازی ای عرضه کردند که کمی متفاوت تر از بازی های وقت بازار بود.

بازی های دیگر

همانطور که ذکر کردم، بازی های موفق زیادی در سال ۲۰۱۶ در ژانر وحشت ساخته نشدند. اما از بازی های دیگر منتشر شده در این سال می توان به Until Dawn: Rush of Blood اشاره کرد که پس از موفقیت بازی اصلی ساخته شد. با اینکه این بازی توانست متای نسبتاً خوب ۷۲ را کسب کند، اما در نهایت یک بازی در سبک شوتر ریلی یا Shoot’em Up بود که نه توانست عنوان ترسناک به یاد ماندنی ای باشد و نه توانست شوتر ریلی خیلی لذت بخشی باشد.

استودیوی نروژی و مستقل Antagonist هم عنوانی به نام Through the Woods به بازار عرضه کرد که تا حدی شبیه به عناوین Slender Man بود و با وجود اتمسفر خوب و جامپ اسکرهای گاه و بیگاه، نتوانست تا حدی خوب باشد که در سال ۲۰۱۶ بدرخشد، اما به هر حال می توان به عنوان یک بازی نسبتاً با کیفیت از آن یاد کرد.

Dead by Daylight که از نظر روانی سعی داشت مخاطبان را بترساند هم پایین تر از حد انتظار ظاهر شد و با وجود فروش نسبتاً خوب به خاطر بخش آنلاین، نتوانست عنوانی موفق در ژانر وحشت نسل هشتم باشد. NightCry و Araya هم دیگر بازی های ژانر وحشت بودند که در سال ۲۰۱۶ به بازار آمدند.

Dead by Daylight که از نظر روانی سعی داشت مخاطبان را بترساند هم پایین تر از حد انتظار ظاهر شد و با وجود فروش نسبتاً خوب به خاطر بخش آنلاین، نتوانست عنوانی موفق در ژانر وحشت نسل هشتم باشد

۲۰۱۷

بر خلاف ۲۰۱۶، سال ۲۰۱۷ با دست پر بازگشت تا کمبود بازی سال قبل خود را جبران کند، آن هم با بازی هایی خوب و با کیفیت. سال ۲۰۱۷ را می توان سال بازگشت بسیاری از فرنچایزهای موفق این سبک دانست، اما در کنار آن آی پی های جدید و جذابی نیز به دنیای بازی ها معرفی شدند. تعداد بازی های خوب و خاص این سال آنقدر زیاد است که نمی شود از هیچ یک از آن ها گذشت، پس بدون اتلاف وقت به آن ها بپردازیم.

سال پنجم – ۲۰۱۷

Resident Evil 7

وقتی هفتمین نسخه از مجموعه ای که به عنوان موفق ترین سری ژانر وحشت از آن یاد می شود معرفی شد، همه بهت زده و متعجب بودند. عده ای فکر کردند که رزیدنت اویل دیگر به پایان خود رسیده و این بازی نقطه ی پایانی بر این سری خواهد بود و عده ای دیگر، آن را تولدی دوباره برای این مجموعه می دانستند؛ گرچه قبل از انتشار بازی، وزنه به طرف مخالفین سنگینی می کرد. بالاخره Resident Evil 7 به بازار آمد و همه دیدند با چه طرف اند. واقعیت این است که هنوز پس از گذشت حدود ۳ سال از عرضه ی این بازی، بسیاری از ما نمی دانیم که چه حسی نسبت به این بازی داریم. اول اینکه برای اولین بار در تاریخ، یک بازی از این مجموعه از دید اول شخص روایت می شد. (بازی های Resident Evil: Darkside Chronicles و Resident Evil: Umbrella Chronicles را که برای Wii منتشر شده بودند نادیده می گیریم). خود این موضوع باعث می شد تا کلاً حس و حالی متفاوت از این بازی بگیریم و حس کنیم مشغول تجربه ی یک بازی دیگر هستیم. دوم، این بازی هیچ کدام از کاراکترهای دوست داشتنی سری را در خود نداشت. فقط کریس ردفیلد را در اواخر بازی چند دقیقه ملاقات می کنید که نه قیافه اش شبیه کریس ردفیلدی است که می شناسیم و نه صدایش. گرچه شخصاً از نسخه ی ششم راضی بودم، اما آن بازی صدای خیلی ها را درآورد و دیگر همه داد می زدند که «بابا ما یک رزیدنت اویل کلاسیک می خوایم، نه یه شوتر سوم شخص!». کپکام هم صدای آن ها را شنید، اما فقط به بخش «کلاسیک» آن توجه کرد، نه به بخش «رزیدنت اویل»اش! اما همه ی این کشمکش ها و تردیدها، پس از عرضه ی بازی کمتر شد. هنوز کسانی بودند که Resident Evil را برای همیشه تحریم کرده بودند، اما عده ای مخاطب جدید هم جذب کیفیت نسخه ی هفتم شدند. چه طرفداران دو آتشه ی بازی و چه افرادی که به عنوان گیمرهای کژوال آن را تجربه می کردند، در یک چیز هم عقیده بودند و آن اینکه رزیدنت اویل جدید عنوان واقعاً با کیفیتی بود. خیلی ها سال ۲۰۱۸ را سال بازگشت کپکام می دانند، اما واقعیت این است که ۲۰۱۷ هم سالی بود که این شرکت نشان داد که قدرت ریسک بالایی دارد و می توان خطر ایجاد تغییراتی اساسی در محبوب ترین فرنچایزش را بپذیرد، اما عنوانی تولید کند که یک عده طرفدار به شدت عصبانی را راضی نگه دارد. این کار اصلاً کار ساده ای نبود، اما Resident Evil 7 ترسناک ترین عنوانی بود که پس از Resident Evil 4 تجربه می کردیم و الآن که به گذشته نگاه می کنیم، پیش خود می گوییم شاد ارزشش را داشت که کمی بیشتر برای یک نسخه ی جدید رزیدنت اویل با همه ی کلیشه هایش صبر کنیم، اما Resident Evil 7 را هم به عنوان یک بازی متفاوت از این مجموعه در قفسه ی بازی های خود داشته باشیم.

چه طرفداران دو آتشه ی بازی و چه افرادی که به عنوان گیمرهای کژوال آن را تجربه می کردند، در یک چیز هم عقیده بودند و آن اینکه رزیدنت اویل جدید عنوان واقعاً با کیفیتی بود. خیلی ها سال ۲۰۱۸ را سال بازگشت کپکام می دانند، اما واقعیت این است که ۲۰۱۷ هم سالی بود که این شرکت نشان داد که قدرت ریسک بالایی دارد و می توان خطر ایجاد تغییراتی اساسی در محبوب ترین فرنچایزش را بپذیرد، اما عنوانی تولید کند که یک عده طرفدار به شدت عصبانی را راضی نگه دارد.

Evil Within 2

پس از اینکه طبق معمول استاد شینجی میکامی خشت اول یک سری جدید را به بهترین شکل ممکن نهاد، ساخت ادامه ی این سری در دستان John Johanas به عنوان کارگردان و Tango Gameworks قرار گرفت. خوشبختانه نسخه ی دوم این بازی هم توانست راه نسخه ی اول را ادامه دهد و یکی از بهترین بازی های ژانر وحشت در نسل هشتم لقب بگیرد. این بار سباستین کاستلانوس (Sebastian Castellanos)، پروتاگونیست بازی اول، بار دیگر قدم به ماجرایی می گذارد که چیزی به جز دردسر برای خودش و چیزی جز ترس و وحشت برای ما به همراه ندارد! Evil Within 2 نه تنها روایت داستان شماره ی قبل را بهبود بخشیده و داستانی کامل تر را روایت می کرد، بلکه جهان بازی را هم وسعت داده بود و این بار Evil Within را کمی غیر خطی تر از شماره ی قبل و در جهانی نسبتاً باز با قابلیت گشت و گذار تجربه می کردید. اگر فکر می کنید این باعث شده بود Evil Within 2 کمتر با روح و روانتان بازی کند، سخت در اشتباهید. اگرچه بازی اول کمی (فقط کمی!) بهتر از بازی دوم ساخته شده بود، اما Evil Within 2 بدون شک یکی از کامل ترین بازی های Survival Horror نسل هشتم است. شاید بتوان گفت Evil Within، شاخص ترین عنوان ترسناکی است که در نسل هشتم متولد، و در همین نسل به کار خود ادامه داد. به نظر می رسد هم اکنون Tango Gameworks روی عنوانی به نام Ghost Wired مشغول به کار است و اطلاعاتی مبنی بر ساخت نسخه ی سوم Evil Within در دسترس نیست، اما امیدواریم ساختن این عنوان حتماً در برنامه ی این شرکت باشد و در نسل بعد هم بتوانیم از این بازی و داستان عمیقش لذت ببریم.

Evil Within 2 بدون شک یکی از کامل ترین بازی های Survival Horror نسل هشتم است. شاید بتوان گفت Evil Within، شاخص ترین عنوان ترسناکی است که در نسل هشتم متولد، و در همین نسل به کار خود ادامه داد.

Outlast 2

همه ی توصیفات مربوط به شماره اول را خواندید؟ همان ها را ضربدر ۲ کنید تا Outlast 2 تولید شود. Outlast با نسخه ی دومش، جدی تر، طولانی تر و داستانی تر از نسخه ی اول ظاهر شد و باعث شد جای پای این بازی در نسل هشتم محکم شود. Outlast 2 شاید کامل ترین عنوانی نباشد که تا به حال تجربه نکرده اید ولی می تواند شما را واقعاً بترساند و خوب هم بترساند. داستان بازی این بار درباره ی خبرنگاری به نام بلیک لنگرمن (Blake Langermann) است که به همراه همسرش به صحرای آریزونا رفته اند تا درباره ی مرگ زنی باردار تحقیق کنند. آن ها در این منطقه به گروهی شدیداً مذهبی بر می خوردند که اعتقاد دارند دنیا رو به پایان است. دفعه ی اول داستان در یک تیمارستان جریان داشت و حالا بین جماعتی که نه لزوماً بوسیله ی جنون، بلکه به خاطر یک سری باور خطرناک و رادیکال به شما هیچ رحمی نمی کنند. دوربین دید در شب نسخه ی اول را به خاطر دارید؟ حالا فکر کنید که همان دوربین لعنتی هم باتری می خواهد و باید در به در به دنبال باتری برای آن باشید. مطمئناً دوست نخواهید داشت که باتری تان تمام شود، چون Outlast همینطوری اش هم به اندازه ی کافی آدم را می ترساند! Outlast 2 نیز یکی از شاخص ترین بازی های ترسناک سال ۲۰۱۷ و کل نسل هشت است.

دوربین دید در شب نسخه ی اول را به خاطر دارید؟ حالا فکر کنید که همان دوربین لعنتی هم باتری می خواهد و باید در به در به دنبال باتری برای آن باشید. مطمئناً دوست نخواهید داشت که باتری تان تمام شود، چون Outlast همینطوری اش هم به اندازه ی کافی آدم را می ترساند!

بازی های دیگر

از بازی های خوبی که در این سال عرضه شد، می توان به Prey اشاره کرد. Prey هم تا حدی آدم را یاد Dead Space می انداخت و هم خاطرات فیلم The Thing را زنده می کرد. به علاوه ی همه ی این ها، ناشر بازی شرکت پرآوازه ی بتسدا بود و به همین دلیل هم توانست نمرات و بازخوردهای بسیار خوبی دریافت کند. در Prey شما در سیاره ای دیگر هستید و دشمنان شما موجودات فضایی هستند که گاهی باعث می شوند حسابی جا بخورید. Prey از بازی های خوب و با کیفیت نسل هشتم در ژانر وحشت است.

از بازی های خلاقانه ی این سبک در سال ۲۰۱۷ می توانم به Little Nightmares اشاره کنم که کلاً رویکردی جدید و هنری اتخاذ کرد و نتیجه اش هم یک بازی بسیار با کیفیت و به یاد ماندنی بود. پیشنهاد من این است که این بازی را اصلاً از دست ندهید. همینطور Observerای را داشتیم که خلاقیت در تار و پودش موج می زد. این بازی توسط سازندگان Layers of Fear ساخته شده و توسط ناشر آن هم منتشر گردید. بازی Friday the 13th هم با یک دنیا ادعا عرضه شد ولی نهایتاً نتوانست آنطور که باید و شاید نتیجه بگیرد و حضور جیسون هم با خونسردی خاص خودش، از این بازی یک شاهکار نساخت.

اگر کمی صبر داشته باشید و دور اول بازی Doki Doki را به اتمام برسانید، اتفاقاتی خواهد افتاد که فایل های بازی تغییراتی به خود خواهند دید. این تغییرات کاری می کنند که یک سری باگ در بازی بوجود بیاید و بعد از آن می فهمید چرا این بازی نه تنها در مقوله ی بازی های ترسناک، بلکه در مقوله ی بدترین کابوس های تاریخ بشریت است! Doki Doki نه تنها با شما کاری می کند که از باگ و گلیچ بترسید، بلکه شما را از هرچه انیمه، رمان تصویری و بازی نیز خواهد ترساند.

در اینجا می خواهیم به Doki Doki: Literature Club هم اشاره ای داشته باشم. این بازی هم اکنون در استیم رایگان است و می توانید آن را مستقیماً دانلود کرده و بازی کنید. اما این بازی خیلی متفاوت تر از چیزی است که عکس روی کاور و نامش نشان می دهد. Doki Doki یک رمان تصویری (Visual Novel) است که احتمالاً دو ساعت اول آن حسابی حوصله تان را سر خواهد برد. شاید در حدی که حتی بازی را با بد و بیراه نصفه کاره ول کنید. اما اگر کمی صبر داشته باشید و دور اول بازی را به اتمام برسانید، اتفاقاتی خواهد افتاد که فایل های بازی تغییراتی به خود خواهند دید. این تغییرات کاری می کنند که یک سری باگ در بازی بوجود بیاید و بعد از آن می فهمید چرا این بازی نه تنها در مقوله ی بازی های ترسناک، بلکه در مقوله ی بدترین کابوس های تاریخ بشریت است! Doki Doki نه تنها با شما کاری می کند که از باگ و گلیچ بترسید، بلکه شما را از هرچه انیمه، رمان تصویری و بازی نیز خواهد ترساند. این بازی به کسانی که مشکلات روحی دارند اصلاً توصیه نمی شود.

در کنار این عناوین، باید به Darkwood و Stories Untold هم اشاره کرد که هر دو به نوعی خلاقانه بوده و جزو بازی های با کیفیت ۲۰۱۷ در ژانر وحشت به شمار می روند.

۲۰۱۸

از سال ۲۰۱۵، تقریباً هر سال در ژانر وحشت یا خیلی خوب بود یا خیلی خلوت و سوت و کور. سال ۲۰۱۵ خوب بود، سال ۲۰۱۶ بد؛ سال ۲۰۱۷ عالی بود و سال ۲۰۱۸ بسیار خلوت. شاید بتوان گفت در این سال حتی یک بازی درجه یک ترسناک هم نداشتیم که با آن مشغول شویم. در عوض یکی دو عنوان مستقل ترسناک بودند که به آن ها اشاره خواهیم کرد.

سال ششم – ۲۰۱۸

Call of Cthulhu

اچ پی لاوکرفت (H.P Lovecraft) یکی از نام هایی است که همواره به ژانر وحشت میخکوب شده. اگر او را نمی شناسید باید بگویم نویسنده ای معاصر بوده که رمان های کوتاه ترسناک می نوشته و در ستونی از روزنامه آن ها را منتشر می کرده است. لاوکرفت سبک خاصی دارد که او را به یکی از بزرگ ترین نام های ژانر وحشت تبدیل کرده و Call of Cthulhu هم یکی از رمان های اوست. Cthulhu موجودی افسانه ای و شبیه به اختاپوس است که هر کس مستقیماً در چشمانش نگاه کند تبدیل به سنگ می شود. شاید تنها بازی شاخصی که در این سال عرضه شد و آن هم طبق انتظارات عمل نکرد همین بازی Call of Cthulhu باشد. Call of Cthulhu ساخته ی شرکت Cyanide است که در دنیایی نیمه باز جریان دارد. بازی دارای المان های نقش آفرینی است و شما باید به عنوان یک کارآگاه، تعدادی سرنخ پیدا کرده و معماهایی را حل کنید. ترس در این بازی، ماهیتی روانشناسانه و لاوکرفتی دارد و اگر می خواهید بدانید ترسِ لاوکرفتی به چه گفته می شود، بهترین راهتان امتحان کرذن همین بازی است. Call of Cthulhu مشکلاتی داشت، اما به هر حال در مقایسه با دیگر بازی های ترسناک سال ۲۰۱۸، گزینه ی بهتری به شمار می رود.

Call of Cthulhu ساخته ی شرکت Cyanide است که در دنیایی نیمه باز جریان دارد. بازی دارای المان های نقش آفرینی است و شما باید به عنوان یک کارآگاه، تعدادی سرنخ پیدا کرده و معماهایی را حل کنید. ترس در این بازی، ماهیتی روانشناسانه و لاوکرفتی دارد و اگر می خواهید بدانید ترسِ لاوکرفتی به چه گفته می شود، بهترین راهتان امتحان کرذن همین بازی است.

بازی های دیگر

در این سال Visage عرضه شد که تقلید مستقیمی از بازی P.T به شمار می رفت. کلاً پس از عرضه ی P.T به بازار و لغو شدن ساخت Silent Hill جدید، بسیاری از سازندگان فرصت را مناسب دیدند تا نان را تا وقتی تنور داغ است بچسبانند برود پی کارش. درست است هیچ کدام از این عناوین به شهرت و محبوبیت دموی ۴۰ دقیقه ای کوجیما دست پیدا نکردند، اما Visage عنوانی است که اگر خیلی دلتان P.T می خواهد می توانید آن را تجربه کنید.

به جز آن بازی هایی مانند Agony، Hunt: Showdown و We Happy Few در این سال به بازار عرضه شدند که از Hunt و Happy Few انتظارات زیادی می رفت، اما هر دوی آن ها ضعیف تر از حد انتظار ظاهر شدند و هیچ کدام بر خلاف طبقه بندی شان، اصلاً ترسناک نبودند. Past Cure هم یکی از ضعیف ترین های ژانر ترسناک در نسل هشتم بود که در سال ۲۰۱۸ عرضه شد. به این ترتیب پرونده ی سال ۲۰۱۸ هم در ژانر وحشت با یک عالمه جای خالی بسته شد تا به سال ۲۰۱۹ برسیم.

(Agony (2018

۲۰۱۹

می رسیم به آخرین سال، یعنی همین سالی که رو به اتمام است. روند سینوسی بازی های خوب و بد تا سال ۲۰۱۹ هم کش پیدا کرد و امسال هم بازی های بسیار خفنی منتشر شدند. شاید بتوان ۲۰۱۹ را بهترین سال در نسل هشتم برای ژانر وحشت دانست. چرایش را ادامه خواهید دید.

سال هفتم – ۲۰۱۹

Resident Evil 2 Remake

نه لازم است از اینکه رزیدنت اویل چطور بازی ای است برایتان بگویم، نه رزیدنت اویل ۲ اصلی بازی ای است که کسی فراموش کرده باشد چقدر بی نظیر بود و نه بازشگت قدرتمند کپکام در سال ۲۰۱۹ بر کسی پوشیده است. نسخه ی بازسازی شده ی رزیدنت اویل ۲ شاید بهترین بازی ژانر وحشت در نسل هشتم باشد. این بازی دقیقاً همان چیزی است که طرفداران می خواستند: یک رزیدنت اویل کلاسیک. کپکام هم نشان داد چگونه می توان یک بازی قدیمی را به نسل هشتم انتقال داد بدون اینکه آب از آب تکان بخورد و کسی حس کند بازی تاریخ مصرف گذشته است. در تمام این سال ها پس از رزیدنت اویل ۵، طرفداران دنبال چنین رزیدنت اویلی بودند، اما یا اکشن خالص تحویل گرفتند، یا بازی اول شخص، یا شماره های فرعی که برای هیچ کس اهمیت چندانی نداشتند. شخصاً طرفدار پر و پا قرص سری رزیدنت اویل هستم و می توانم با اطمینان بگویم هر چیزی که با این نام به بازار عرضه شود توجه مرا جلب می کند. تمام رزیدنت اویل ها از ۵ بگیر تا Revelations ها و حتی Operation Raccoon City را هم چندین بار بازی کرده و لذت برده ام، اما چیزی که واقعاً بعد از رزیدنت اویل ۴ می خواستم این بود. درست است که نبرد تاریخی مان با آلبرت وسکر در نسخه ی پنجم، رویارویی کریس و لیون در نسخه ی ششم و بازگشت جیل در Revelations را هیچ گاه از خاطر نخواهم برد، اما رزیدنت اویل برای من یعنی همین بازی که الآن هم نامزد بهترین بازی سال در ۲۰۱۹ شده است. نمی دانم چرا گاهی شرکت های سازنده با اینکه می دانند مخاطب دقیقاً چه می خواهد و خودشان هم چطور می توانند بیشتر پول در بیاورند، باز به بیراهه می زنند و عناوینی تولید می کنند که هیچ کس آن ها را عمیقاً نمی خواهد. اما خوشحالیم که کپکام بازگشت و محبوب ترین فرنچایزش را دوباره زنده کرذ. در Resident Evil 2 Remake گلوله کم می آورید، زامبی هایی که چند دقیقه پیش کشته اید دوباره بر می خیزند و استرس و ترس را واقعاً تجربه می کنید. حتی ظاهر زامبی ها هم بسیار ترسناک تر از گذشته طراحی شده است. اگر یک بازی نسل هشتمی درجه یک، با حال و هوای کلاسیک بازی های ترسناک قدیمی می خواهید، Resident Evil 2 Remake برای شماست و حتی اگر هم ژانر وحشت، ژانر مورد علاقه ی شما نیست، این بازی را بخاطر کیفیتش بازی کنید! این بازی با متای ۹۳ در Xbox One و متای ۸۹ در PS4 و PC، بدون شک از بهترین های نسل هشتم است.

درست است که نبرد تاریخی مان با آلبرت وسکر در نسخه ی پنجم، رویارویی کریس و لیون در نسخه ی ششم و بازگشت جیل در Revelations را هیچ گاه از خاطر نخواهم برد، اما رزیدنت اویل برای من یعنی همین بازی که الآن هم نامزد بهترین بازی سال در ۲۰۱۹ شده است.

Days Gone

Days Gone قرار بود یک عنوان AAA و یکی از انحصاری های دیگر سونی باشد که ملت بخاطر آن می روند و PS4 می خرند، اما اینگونه نشد. اما Days Gone همچنان بازی بسیار خوبی است. گاهی اوقات آنقدر انتظارها از یک عنوان بالا می رود که با واقعیات فاصله می گیرد و یک عنوان خوب، بخاطر همان انتظارات بالا، امتیازهایی کمتر از حقش دریافت می کند و یک عده هم که قرار بود بازی را بخرند، کلاً بیخیال آن می شوند. سر Days Gone هم چنین بلایی آمد. درست است که قبول دارم این بازی خیلی کم جزئیات تر از چیزی بود که باید باشد و ماموریت های تکراری و تکرار کلیشه های رایج باعث خسته کننده بودن بازی می شد، اما Days Gone اصلاً عنوان بدی نیست. اگر به خاطر نقدهای منفی هنگام انتشار، هنوز به سراغ این عنوان نرفته اید، پیشنهاد می کنم در تصمیم خود تجدید نظر کنید. به هر حال ما با حاشیه ها کاری نداریم. Days Gone یک عالمه زامبی دارد که از آن ها با نام فریکر (Freaker) یاد می کند. درست است که وقتی به عوامل بازی می گویند این موجودات، همان ورژن شما از زامبی هستند بهشان بر می خورد، اما واقعیت هم چیزی جز این نیست. زامبی یا غیر زامبی، Days Gone یک Survival Horror واقعی است. البته شاید خیلی ترسناک نباشد، اما استرسی که از جانب فوج فوج فریکرهای دونده و گرسنه متحمل می شوید را در کمتر بازی ای خواهید دید. شب و روز در رفتار این فریکرها تغییر ایجاد می کند و علاوه بر همه ی این ها باید به تنها امید نجات خود، یعنی موتور سیکلت تان هم حواستان باشد. Days Gone یکی از شاخص ترین بازی های ژانر ترس و بقا در نسل هشتم بازی هاست.

Days Gone یک عالمه زامبی دارد که از آن ها با نام فریکر (Freaker) یاد می کند. درست است که وقتی به عوامل بازی می گویند این موجودات، همان ورژن شما از زامبی هستند بهشان بر می خورد، اما واقعیت هم چیزی جز این نیست. زامبی یا غیر زامبی، Days Gone یک Survival Horror واقعی است. البته شاید خیلی ترسناک نباشد، اما استرسی که از جانب فوج فوج فریکرهای دونده و گرسنه متحمل می شوید را در کمتر بازی ای خواهید دید. شب و روز در رفتار این فریکرها تغییر ایجاد می کند و علاوه بر همه ی این ها باید به تنها امید نجات خود، یعنی موتور سیکلت تان هم حواستان باشد.

The Dark Pictures: Man of Medan

پس از موفقیت چشمگیر بازی Until Dawn، یعید نبود که بازی های این سبکی بیشتری از شرکت سازنده ی آن، یعنی Supermassive Games ببینیم. همین اتفاق هم افتاد و این شرکت با یک سری جدید به نام The Dark Pictures Anthology به دنیای بازی ها برگشت. Man of Medan اولین بازی از سری ای بود که قرار است در سال های آینده شاهد نسخه های دیگرش باشیم. Man of Medan دقیقاً راه Until Dawn را پیش می گیرد و دوباره چند تا دوست پولدار هستند که دور هم جمع می شوند و تعطیلات خود را روی قایق می گذرانند. سپس اتفاقاتی می افتد که جدی نمی گیرند و بعد همین اتفاقات گریبانگیرشان می شود و باقی ماجرا که خودتان بهتر می دانید. گرافیک فنی این بازی نیز بسیار بی نقص و مثال زدنی است، اما بازی مشکلاتی از قبیل گیر کردن و افت فریم داشت. این عنوان نیز خیلی بیشتر شبیه به فیلم است تا بازی و قابلیت Movie Night و چند نفره ی آن، Man of Medan را تبدیل به یک بازی عالی برای دورهمی های دوستانه می کند. باید صبر کرد و دید ادامه ی این سری جذاب که توسط Supermassive Games استارت خورده چه خواهد شد.

دوباره این قیافه ی نحس!

A Plague Tale: Innocence 

این بازی شاید با کیفیت ترین بازی متن نباشد، اما جایگاه ویژه ای در بین بازی های دیگر دارد. اتمسفری را که این بازی موفق شد خلق کند، چیزی نیست که در بازی های زیادی دیده باشیم. به زبان دیگر، A Plague Tale: Innocence ایده ای ناب و دست نخورده دارد و کلاً بازی منحصر بفردی است. ترسی که در این بازی تجربه می کنید، ترس خاصی است. از یک طرف که طاعون همه ی شهر را فرا گرفته و شما در نقش آمیسیا وظیفه دارید برادر کوچکتر خود را با خود همراه کرده و از میان دریای موش ها عبور کنید. موش هایی که کافی است فقط شما را دور از آتش گیر بیاورند تا ظرف چند ثانیه پوست تان را از گوشت تان، و گوشت تان را از استخوان تان جدا کنند. از طرف دیگر، مردم شهر نیز به دنبال شما هستند، زیرا فکر می کنند شما هم این بیماری را دارید. A Plague Tale: Innocence داستان خواهر و برادری است که پدر و مادر خود را از دست می دهند و بی دفاع می شوند اما تمام تلاش خود را برای روشن نگه داشتن کورسویی از امید می کنند. A Plague Tale: Innocence روایت طاعون و مرگ است که همه ی شهر را فرا گرفته. این بازی نوع خاصی از ترس و اضطراب را به شما منتقل می کند، اما اکشن زیادی ندارد. اگر با موضوع اکشن نداشتن مشکلی ندارید، این بازی را به هیچ وجه از دست ندهید.

حکایت طاعون و مرگ…

بازی های دیگر

بازی های خوب ژانر وحشت در این سال اصلاً کم نبودند. همین اول می خواهم به بازی Blair Witch اشاره کنم که توسط Bloober Team ساخته و تولید شده و یک بازی اقتباسی از روی فیلمی با همین نام است. متاسفانه Blair Witch آنطور که حقش بود مورد تحسین واقع نگرفت. البته روایت و اتمسفر آن را تقریباً همه تعریف کردند، اما بازی از نظر تکنیکی مشکلاتی هم داشت. به هر حال بازی کردن Blair Witch از بازی نکردنش خیلی بهتر است، این را مطمئن باشید!

Layers of Fear 2 نیز امسال به بازار آمد تا راه بازی اول را ادامه دهد و متایی نزدیک به متای همان بازی دریافت کرد، اما امسال آنقدر بازی خوب ترسناک وجود داشت که وجود این بازی کمی کمرنگ شد. بازی تقریباً از همه جهت در نسخه ی دوم پیشرفت کرده و قدمی مثبت در جهت آینده ی این سری به شمار می آید.

از بازی های دیگر این سال در ژانر وحشت می توان به Sinking City اشاره کرد که اتمسفر و جریان بسیار جالبی دارد، اما عوامل مزاحمی هم در راه لذت بردن شما از بازی قرار می گیرد. Close to the Sun و Moons of Madness هم از دیگر بازی های تحسین برانگیز امسال بوده اند.

Sinking City، از بازی های متفاوت و جالب، اما پر از اشکال ۲۰۱۹٫

جمع بندی

نسل هشتم را شاید بتوان سال با کیفیت ترین بازی ها در ژانر وحشت دانست. هنوز چند ماهی باقی مانده تا نسل هشتم به پایان برسد و خیلی ها برای بازی های ترسناک ۲۰۲۰ مانند Dying Light 2 برنامه ریزی کرده اند. اما نظر شما چیست؟ تجربه های خوب شما در این ژانر به کدام بازی ها مربوط می شود؟ آیا بازی های گمنامی در سبک ترسناک می شناسید که ارزش معرفی داشته باشند؟ مانند همیشه در بخش نظرات منتظر شما عزیزان هستیم!