سایبرپانک ۴۵۱ | بررسی نسخه‌ی ارلی اکسس بازی Conglomerate 451

یکی از تایم لاین هایی که جدیداً بازی ساختن در آن رایج شده و سازندگان بیشتری به ساختن بازی در آن حال و هوا علاقه نشان می دهند، آینده ای نه چندان دور و اشباع شده از تکنولوژی است. فضایی که در آن انسانیت انسان ها مورد سوال قرار گرفته و بحث ابَر سربازها و ارتش های پر شده از روبات های هوشمند و اندرویدها مطرح است. اگر اهل محصولات سبک علمی تخیلی باشید، ممکن است نام زیر ژانر سایبرپانک به گوشتان خورده باشد (سایبرپانک در این مقاله به عنوان یک زیرسبک علمی – تخیلی ذکر شده است و ربطی به آخرین ساخته‌ی استودیوی CD project یعنی Cyberpunk 2077 ندارد). سایبرپانک فضایی است که در آن، با وجود پیشرفت بسیار زیاد تکنولوژی و هوش مصنوعی، وضعیت معیشتی انسان‌ ها تعریفی ندارد و کیفیت زندگی‌ها پایین و معمولاً شهر در آشوب است. سایبرپانک، از این جهت با سایر زیرسبک های علمی تخیلی فرق دارد که، فضای آرمان شهر گونه ی دنیای آینده را یدک نمی کشد و تاریک است. همین تاریک بودن و متفاوت بودن کافیست تا سازندگان بازی، به آن علاقه نشان بدهند. در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی، تعدادی از نویسندگان سبک علمی تخیلی، تمرکز خودشان را از فضای آرمانی آینده، جایی که انسان ها سیارات دیگر را فتح کرده اند و مشغول جنگ با آدم فضایی ها هستند و همه چیز به سریع ترین و دقیق ترین شکل ممکن صورت می گیرد، به یک حال و هوای پانک طور و زیر زمینی انتقال دادند. در این فضا، دیگر قهرمانان قصه ی ما، کاپیتان های سفینه های غول پیکر فضاپیما نبودند، تعدادی جوان یاغی گر بودند که سیستم های کامپیوتری را هک می کردند و روحیه ای تهاجمی و پوششی در سبک و سیاق پانک داشتند. در واقع، زیر سبک سایبرپانک، آینده را از آن حالت فوق خوشبینانه و انتزاعی سایر سبک ها خارج کرد و به بخش کثیف و قابل دسترس آن پرداخت. زمان این داستان ها هم اکثراً حوالی دهه های ۷۰ و ۸۰ همین قرن جاری است.

بازی ای که در این مقاله، نسخه ی ارلی اکسس آن را مورد بحث و بررسی قرار خواهیم داد، بازی Conglomerate 451 است که از ماه مِی سال جاری به شکل ارلی اکسس در اختیار عموم قرار گرفته و توسط استدیوی نوپای RuneHeads ساخته شده است. Conglomerate 451 یک ترکیب از همه ی چیزهایی است که طرفداران بازی های نقش آفرینی، به خصوص آن هایی که با جست و جو در محیط بازی و به اصطلاح Dungeon Crawling حال می کنند، آن را دوست داشتنی و لذت بخش توصیف می کنند. البته چیزی که این بازی را از Dungeon Crawlerهای دیگر جدا می کند، همین فضای سایبرپانکیِ غالب بر بازی است. شخصاً با چند دقیقه ی اول این بازی تا حدودی یاد بازی Deus Ex افتادم که یکی از بهترین های این سبک و این فضا محسوب می شود. البته نمی خواهم بگویم Conglomerate 451 در حد Deus Ex است یا حتی با آن رقابت می کند، اما اگر شیفته ی این حال و هوایید و به شدت منتظر Cyberpunk 2077، شاید و شاید این بازی بتواند کمی از عطش شما را فرو بنشاند. پس در ادامه، با بررسی کوتاه این بازی، همراه من و گیمفا باشید.

Conglomerate 451 یک ترکیب از همه ی چیزهایی است که طرفداران بازی های نقش آفرینی، به خصوص آن هایی که با جست و جو در محیط بازی و به اصطلاح Dungeon Crawling حال می کنند، آن را دوست داشتنی و لذت بخش توصیف می کنند. البته چیزی که این بازی را از Dungeon Crawlerهای دیگر جدا می کند، همین فضای سایبرپانکیِ غالب بر بازی است. با بررسی نسخه ی ارلی اکسس این بازی با ما همراه باشید.

از آنجایی که بازی در مرحله ی ارلی اکسس قرار دارد، انتظار داستان کامل و خاصی نمی توان از آن داشت. برای حدس زدن داستان در نسخه ی کامل، به نام بازی اشاره می کنم که نام سخت و ناآشنایی است. Conglomerate یا به فارسی کانگلومرا، نام نوعی از سنگ است که از ترکیب و به هم چسبیدن چندین سنگ دیگر تشکیل می شود و به شکل یک کلوخ بزرگ در می آید. در Conglomerate 451 نیز شما با ابَر سربازهایی سر و کار دارید که طبق کلیشه های رایج در فضاهای سایبرپانکی، از اجزای بیومکانیکی پیشرفته بهره می گیرند. به نظر می رسد که در این دنیای تاریک، شما به عنوان فرمانده گروهی چند نفره از ابر سربازها، وظیفه ی از بین بردن سازمان ها و افرادی را دارید که دنیا را به این شکل در آورده اند. مانند بازی های استراتژی (بیشتر از همه بازی X-COM)، شما در طول بازی کنترل سه نفر سرباز با قابلیت مختلف را بر عهده دارید. هر وقت سربازهای خود را از دست دادید، می توانید فقط با نگه داشتن یک دکمه، از سربازهای جدیدی پرینت سه بعدی بگیرید و آخرین قطعه های تکنولوژی را که به دست آورده اید بر روی آن ها نصب کنید. Conglomerate 451 بیش از هر چیز دیگری، به آینده ای اشاره دارد که انسان ها نیز مانند اجزای دیگر طبیعت می توانند به راحتی با نمونه های مصنوعی شان جایگزین شوند و از آن ها به عنوان ابزار استفاده شود.

رنگ پردازی بازی و محیط های مدرن آن از جمله نکات مثبت بازی هستند.

درباره ی گیم پلی بازی اگر بخواهم بگویم، نمی دانم دقیقاً چه سبکی را می توان به این بازی نسبت داد. Conglomerate 451 هم نقش آفرینی است، هم استراتژی، هم اکشن نوبتی اول شخص که با تاثیر از بازی های قدیمی سبک Dungeon Crawler ساخته شده است. کل بازی به گونه ای نیست که بخواهم بگویم اکشن سبک غالب بازی است و نقش آفرینی به آن عمق داده، یا استراتژی سبک اصلی بازی است و کلاس های مختلف آن را به بازی های بلیزارد شبیه کرده اند. Conglomerate 451 همان چیزی است که می بینید و با اینکه به ندرت در آن ایده های جدید یا نوآورانه ای دیده می شود، اما در ترکیب همه ی این سبک ها با هم موفق بوده و توانسته از قسمت های خوب هر سبک تا حدی استفاده ی کافی را ببرد.

در Conglomerate 451 نیز شما با ابَر سربازهایی سر و کار دارید که طبق کلیشه های رایج در فضاهای سایبرپانکی، از اجزای بیومکانیکی پیشرفته بهره می گیرند. به نظر می رسد که در این دنیای تاریک، شما به عنوان فرمانده گروهی چند نفره از ابر سربازها، وظیفه ی از بین بردن سازمان ها و افرادی را دارید که دنیا را به این شکل در آورده اند.

از آنجایی که Dungeon Crawlerها را با بازی هایی می شناسیم که پر از غارها و تونل های تاریک، دشمنان عجیب و غریب، رسپی های پیچیده برای پر کردن نوار سلامت و وِردهای جادویی هستند، دیدن جایگزین هایی که Conglomerate 451 برای هر یک از این مقوله ها در نظر گرفته جالب و دوست داشتنی است. برای مثال به جای شیشه هایی که از آن ها معمولاً به عنوان Potion یاد می شود، بازی از داروها و قرص های شیمیایی استفاده کرده که مصرف آن ها، قدرت های ویژه ای به کاراکتر شما می دهد. برای مثال از داروی Regeneration و Detox می توانید استفاده کنید تا کاراکتر شما بیشتر زنده بماند یا در مقابل مواد رادیواکتیوی مقاومت بیشتری نشان دهد، از Crisps می توانید استفاده کنید تا ضربات دشمن کم اثرتر شود و موارد دیگر که زیاد هستند. نکته ی جالب اینجاست که اگر بیش از حد یا پشت سر هم از این داروهای شیمیایی استفاده کنید، ممکن است سربازهایتان به آن اعتیاد پیدا کنند که اتفاق دوست داشتنی ای نیست و کلی برایتان خرج دارد! به جای غارها و تونل های تاریک در Conglomerate 451 با کوچه های خیس و تاریک طرف هستید که کاملاً یک فضای سایبرپانکی و مدرن را برایتان بازسازی می کنند. نورهای نئونی آبی، صورتی و بنفش که امضای بازی های سایبرپانکی هستند در همه جای بازی دیده می شوند و آسمان خراش ها و اشکال مکعبی و منظم در اقصا نقاط بازی حضور فعال دارند. به جای وردهای جادویی از قابلیت های سایبرپانکی خود مانند فلج کردن دشمنان با برق یا نفوذ به بدن یا قابلیت های آن ها از طریق هک بهره می برید. هک کردن دشمنان گرچه ایده ی خیلی جدیدی نیست، اما جذابیت آن در Conglomerate 451 بالاست.

از آنجایی که Dungeon Crawlerها را با بازی هایی می شناسیم که پر از غارها و تونل های تاریک، دشمنان عجیب و غریب، رسپی های پیچیده برای پر کردن نوار سلامت و وِردهای جادویی هستند، دیدن جایگزین هایی که Conglomerate 451 برای هر یک از این مقوله ها در نظر گرفته جالب و دوست داشتنی است.

با نفوذ به دشمن، می توانید دقت آن ها در شلیک را پایین بیاورید، نیروی آن ها در ضربه زدن به خودتان را به تحلیل ببرید و یا حتی آن ها را علیه هم تیمی هایشان بشورانید! ارز رایج در بازی طلا است که آن را می توانید از هک کردن پایانه های مالی مختلف به دست بیاورید. از این ارز می توانید برای تحقیقاتی استفاده کنید که باعث می شوند قدرت سربازهایتان بیشتر شود و در مقابل ضربات مقاوم تر شوند. البته المان دیگری نیز به نام Tech در بازی وجود دارد که می توان از آن نیز به عنوان ارزی دیگر یاد کرد و عملاً فرقی با طلا ندارد. دشمنان نیز از نکات مثبت بازی به شمار می روند. در طول بازی با دشمنانی از کلاس های مختلف سر و کار دارید؛ برخی از آن ها جوان های یاغی اند که با استایل واچ داگز لباس پوشیده اند. کلاس دیگری وجود دارد که سربازان مزدور کمپانی هایی هستند که کل بازی قرار است علیه آن ها بجنگید؛ کمی مسلح تر، حرفه ای تر و سخت جان تر. از آن ها که بگذریم با اندرویدها و روبات های هوشمند شبیه انسان طرف هستید که هوش مصنوعی بالایی دارند و خوب حمله می کنند و نهایتاً موجودات جهش یافته ای که در فاضلاب های شهر برایتان کمین کرده اند و می خواهند با مواد رادیواکتیو شست و شویتان دهند! البته در بخش توضیحات صفحه ی استیم بازی نوشته شده که سازندنگان دارند از این فرصت تا عرضه ی رسمی بازی استفاده می کنند تا کلاس های بیشتزی به بازی اضافه کنند و بازی نهایی حدود ۳۵ کلاس دشمن، ۱۰ کلاس کاراکتر، بیش از ۱۰۰ skill و قدرت و ۵۰ نوع ارتقاء اسلحه بازی را تشکیل خواهند داد. علاوه بر این، در حالت فعلی بسیاری از مراحل جانبی بازی قفل هستند و Conglomerate 451 خط داستانی مشخصی ندارد که با تکمیل شدن بازی، انتظار می رود با یک عنوان خوب و کامل طرف باشیم. مشکل اصلی Conglomerate 451 در کمبود خلاقیت به کار رفته در طراحی مراحل است.

دشمنان نیز از نکات مثبت بازی به شمار می روند. در طول بازی با دشمنانی از کلاس های مختلف سر و کار دارید؛ برخی از آن ها جوان های یاغی اند که با استایل واچ داگز لباس پوشیده اند. کلاس دیگری وجود دارد که سربازان مزدور کمپانی هایی هستند که کل بازی قرار است علیه آن ها بجنگید؛ کمی مسلح تر، حرفه ای تر و سخت جان تر. از آن ها که بگذریم با اندرویدها و روبات های هوشمند شبیه انسان طرف هستید که هوش مصنوعی بالایی دارند و خوب حمله می کنند و نهایتاً موجودات جهش یافته ای که در فاضلاب های شهر برایتان کمین کرده اند و می خواهند با مواد رادیواکتیو شست و شویتان دهند!

مبارزات بازی تنها بخشی هستند که در نسخه ی ارلی اکسس می توان درباره ی آن بحث کرد، چون بعید است که نسخه ی نهایی به شکل قابل توجهی متفاوت تر از چیزی باشد که اکنون در اختیار داریم. Conglomerate 451 در این مورد نیز تقریباً متوسط عمل کرده، به این معنا که نکاتی شما را جذب و نکاتی دیگر دفع‌تان خواهند کرد. پس از نکات مثبت شروع کنیم. قابلیت های بازی بسیار زیاد هستند. یعنی با پیشروی در بازی قابلیت است که بر سر شما می بارد و امتحان کردن آن روی سربازهایتان و دیدن اثر آن روی دشمن، لذت بخش است. برخی از این قابلیت ها مانند نوع خاصی از جادو عمل می کنند، برخی دیگر اجزایی به کاراکتر شما اضافه می کنند که دیرتر بمیرید یا در کل قوی تر شوید. همچنین تعداد راه هایی که می توانید برای از پا در آوردن یک دشمن خاص پیش بگیرید بسیار زیاد است. می توانید ابتدا پای آن ها را نشانه بگیرید و وقتی تعدادی از قابلیت های خود را به خاطر این عمل از دست دادند حمله کرده و کار آن ها را یک سره کنید، می توانید از همان اول سر را نشانه بروید و ریسک برخورد نکردن ضرباتتان را به جان بخرید و… . همچنین ابر سربازانی که در اختیار دارید، متناسب با نیازهایتان در مبارزه طراحی شده اند. برای مثال یک کلاس دشمن را به حالت فلجی در می آورد، کلاس دیگر میزان آسیبی که به دشمنان می زنید را بالا می برد و کلاس آخر هم کار را یکسره می کند و دشمن را از پا در می آورد.

هرگاه سربازهایتان از پا در آمدند، می توانید یک پرینت سه بعدی دیگر در محل بگیرید!

اما هر کدام از این نکات مثبت به نحوی به یک نکته ی منفی متصل می شوند که کیفیت کلی کار را پایین می آورد. برای مثال با اینکه میزان آپگریدهایی که در بازی ارائه می شود بسیار زیاد است، اما بدون هیچ توضیح خاصی و با سرعت زیاد عرضه می شوند و به عنوان گیمر شما را فلج می کنند تا بفهمید کدام را کجا به کار بگیرید. همچنین دشمنان با سرعت بسیار کمی آسیب می بینند. این موضوع باعث می شود تا اکشن بازی پس از مدت کوتاهی تکراری شود، چون تعداد معینی از حرکات را دائماً تکرار می کنید. باید گفت پتانسیل Conglomerate 451 بالاست، اما به یک معاینه ی فنی درست و حسابی نیاز دارد تا به یک بازی درجه یک تبدیل شود. بخش های دیگر بازی مانند گرافیک فنی و هنری حرف خاصی برای گفتن ندارند و دور از استانداردهای ۲۰۱۹ عمل کرده اند.

در کل باید بگویم Conglomerate 451 عنوانی است که در حال حاضر تجربه کردن یا نکردنش فرق خاصی در زندگی شما ایجاد نمی کند، اما پتانسیل های بازی برای تبدیل شدن به یک بازی جذاب بالاست. به هر حال امیدواریم سازندگان در تکمیل کار خود خوب عمل کنند و هنگامی که نسخه ی نهایی بازی به بازار آمد، از آن تعریف و تمجید کنیم.