روزی روزگاری: ترکیبی متوسط از TPS و RPG| نقد و بررسی بازی Alpha Protocol

قطعا وقتی نام شرکت پرکار و موفقی مانند Obsidian Entertainment در میان باشد، کمتر کسی انتظار یک بازی ضعیف، یا حتی متوسط را دارد. عناوین این شرکت اصولا ضعف‌هایی دارند، اما تجربه کلی بازی‌هایشان برایتان ماندگار خواهند شد. اگر با این استودیو موفق بازیسازی آشنایی ندارید، باید بدانید ساخته‌هایی نظیر South Park: Stick Of Truth، Fallout New Vegas، Pillars Of Eternity و البته بازی بسیار خوب Star Wars: Knight Of Old Republic 2: The Sith Lords از جمله اثار آن‌هاست. این استودیو چندی پیش توسط مایکروسافت خریداری شد و منتظر عنوان انحصاری جدید آن‌ها، Outer Words هستیم. اگر به کارنامه این شرکت نگاهی بیندازید یک وجه اشتراک مسلم و واضح بین آن‌ها می‌یابییم;  تمامی عناوین Obsidian Entertainment زیر شاخه‌هایی از نقش‌آفرینی می‌باشند. حق انتخاب گسترده در تمامی بازی‌های آن‌ها وجود دارد. حال ممکن است این نقش‌آفرینی در قالب یک عنوان Adventure مانند South Park نمود پیدا کند یا در یک عنوان جهان‌باز که مخلوطی از اکشن و Adventure در آن وجود دارد مانند Fallout New Vegas.

عنوانی که هم اکنون قصد بررسی آن را داریم، Alpha Protocol نام دارد. این اثر از آن دست بازی‌هایی است که قسمت RPG آن در یک داستان کاملا اکشن و با تمرکز زیاد روی قسمت‌های تیراندازی ظاهر می‌شود و اتفاقا در بعضی موارد آنقدر خوب این کار را می‌کند که به معنای واقعی تحسین‌تان را برمی‌انگیزد. Alpha Protocol عنوانی ساخته Obsidian و منتشرشده توسط Sega است که در سال ۲۰۱۰ برای هر سه پلتفرم Xbox 360، PS3 و PC عرضه شد. اما عملکرد این عنوان به ظاهر انقلابی چه بود؟ آیا داستان بازی و گیم‌پلی آن با بعد نقش‌آفرینی و البته اکشن آن تناسب داشتند؟ با ما در نقد این بازی جالب همراه باشید.

عنوانی که هم اکنون قصد بررسی آن را داریم، Alpha Protocol نام دارد. این اثر از آن دست بازی‌هایی است که قسمت RPG آن در یک داستان کاملا اکشن و با تمرکز زیاد روی قسمت‌های تیراندازی ظاهر می‌شود و اتفاقا در بعضی موارد آنقدر خوب این کار را می‌کند که به معنای واقعی تحسین‌تان را برمی‌انگیزد. Alpha Protocol عنوانی ساخته Obsidian و منتشرشده توسط Sega است که در سال ۲۰۱۰ برای هر سه پلتفرم Xbox 360، PS3 و PC عرضه شد

قطعا درون مایه و اعتبار یک بازی Action-RPG داستان و شخصیت‌پردازی آن و البته به یادماندنی بودن آن‌هاست. شخصیت اصلی بازی مایکل ثورتون نام دارد و مدتی می‌شود که تمرینات نظامی خود را در یک سازمان مخفی اسم و رسم دار متشکل از مامورین بسیار ماهر به پایان رسانده و به استخدام درامده است. اما طولی نمی‌کشد که اولین ماموریت مایکل، که از قضا احتمالا سخت‌ترین آن در طول دوران کاری‌اش از راه می‌رسد. اعضای کابین مدیریتی سازمان، تصمیم می‌گیرند مایکل را برای یک ماموریت بسیار مهم به خاورمیانه بفرستد. طی اخباری که اخیرا به دست سازمان رسیده، چند کشور آن منطقه در حال ایجاد یک توطئه و تهدید جهانی هستند که نهایتا به جنگ جهانی سوم ختم خواهد شد. حال شما باید در قامت یک ناجی از این اتفاق جلوگیری کنید و از ترس و هرج و مرجی که در اثر نگرانی وقوع یک جنگ بزرگ در جهان ایجاد شده بکاهید.

کلیت داستان بازی بسیار کلیشه‌ای است و احتمالا هم وقایع بازی تا اواسط آن برایتان قابل پیش‌بینی هم باشد. اما چیزی که داستان بازی را متفاوت از عناوین ضعیف هم‌سبک خود می‌کند، جزئیات و وقایعی است که در خلال بازی به وجود می‌آید و داستان را با اهمیت‌تر و درگیرکننده‌تر می‌کنند. ناهمواری‌هایی که در بازینامه تعیین شده و داستان را بالا پایین می‌کند یکی از هنرهای نویسندگان Obsidian است و چنین مهارت‌هایی را در New Vegas هم نشان داده‌اند. علاوه بر آن، آشنا بودن جهان بازی و مظابق بودن حال و هوای  آن با مسائل سیاسی جهان ما، آن را باورپذیرتر هم می‌کند و احتمال کمی وجود دارد از داستان بازی راضی نباشید.

لیت داستان بازی بسیار کلیشه‌ای است و احتمالا هم وقایع بازی تا اواسط آن برایتان قابل پیش‌بینی هم باشد. اما چیزی که داستان بازی را متفاوت از عناوین ضعیف هم‌سبک خود می‌کند، جزئیات و وقایعی است که در خلال بازی به وجود می‌آید و داستان را با اهمیت‌تر و درگیرکننده‌تر می‌کنند. ناهمواری‌هایی که در بازینامه تعیین شده و داستان را بالا پایین می‌کند یکی از هنرهای نویسندگان Obsidian است و چنین مهارت‌هایی را در New Vegas هم نشان داده‌اند

هرچند شخصیت‌پردازی بازی آنظور که باید و شاید با ژانر بازی همخوانی ندارد و شاهد حفره‌هایی در شخصیت‌ها و اعمال آن‌ها هستیم; اما این مساله آنقدر بزرگ نیست که بخواهیم از آن به عنوان یک ضعف یاد کنیم. دلیل آن هم شخصیت‌پردازی مناسب کاراکتر اصلی است و مساله ذکر شده صرفا فقط برای چند شخصیت فرعی صادق است. در حین بازی اگر کمی جست و جوگر باشید و محیط‌ها را زیر و رو کنید، نوشته‌ها  و Codexهایی هم خواهید یافت که شما را بیشتر و بیشتر با داستان و شخصیت‌ها همراه می‌کند.

سیستم انتخاب دیالوگ‌های بازی تا حد زیادی با عناوین قبلی این استودیو متفاوت است. اگر به یاد اشته باشید، در بازی‌های قبلی Obsidian، مدت زمان نامحدودی برای انتخاب دیالوگ خود داشتید و این تحربه بازی را آزام‌تر می‌کرد. اما در اینجا، به دلیل سبک سریع و اکشن بازی، تنها چند ثانیه برای انتخاب جمله خود زمان دارید. این موضوع به دلیل تطابق آن با وقایع بازی و سبک آن، آزاردهنده نیست و اتفاقا وقتی به دلیل زمان کم یک تصمیم احمقانه می‌گیرید حس Realstic بودن این سیستم، بیشتر به شما القا می‌شود. تصمیمات شما پایان بازی را تغییر خواهید داد و در واقع همین چند ثانیه‌هایی که برای انتخاب‌های خود زمان دارید، پایان بازی را تشکیل خواهند داد.

سیستم انتخاب دیالوگ‌های بازی تا حد زیادی با عناوین قبلی این استودیو متفاوت است. اگر به یاد اشته باشید، در بازی‌های قبلی Obsidian، مدت زمان نامحدودی برای انتخاب دیالوگ خود داشتید و این تحربه بازی را آزام‌تر می‌کرد. اما در اینجا، به دلیل سبک سریع و اکشن بازی، تنها چند ثانیه برای انتخاب جمله خود زمان دارید. این موضوع به دلیل تطابق آن با وقایع بازی و سبک آن، آزاردهنده نیست و اتفاقا وقتی به دلیل زمان کم یک تصمیم احمقانه می‌گیرید حس Realstic بودن این سیستم، بیشتر به شما القا می‌شود

در محیط بازی، هر چقدر که پیشروی می‌کنید، Safe Houseهایی برایتان باز می‌شود که می‌توانید در آنجا کاراکترتان را ارتقا دهید، بععضی تجهیزات را بخرید و ایمیل‌هایتان را چک کنید. زمانی که عازم ماموریتی می‌شوید، محیط بازی تا حد زیادی محدودتر شده و چندان قابلیت بازگشت به محیط‌های قبلی را نخواهید داشت. در طی ماموریت‌ها، کاملا مختارید که مخفیانه پیشروی کنید، به دل دشمن زده و خون به پا کنید یا ترکیبی از هر دو را ارائه دهید. به طور کلی ماموریت‌های بازی شامل از میان برداشتن چند دشمن، به دست آوردن یک Intel و فرار کردن از منطقه است. اما این روند تکراری، به خوبی با جرئیات و محیط‌های مختلف و البته گزینه‌های زیاد برای انجام ماموریت‌ها چندان به چشم نمی‌آیند و شاهد گیم‌پلی جذابی هستیم.

در مبارزات به دو نقطه ضعف بزرگ گیم‌پلی بازی می‌رسیم. یکی هوش مصنوعی بسیار بد دشمنان که انجام مخفی‌کاری را به طرز مضحکی آسان می‌کند و یکی سیستم کاورگیری بازی. هوش مصنوعی دشمنان واقعا تعجب آور است و بعضی اوقات اصلا بالانس نیست. ممکن است یک دشمن در یک متری شما را روبه روی خود نبیند و دشمنی دیگر، با فاصله‌ای بسیار بیشتر به حضور شما شک کند! در قسمت کاورگیری بازی، جابه جایی بین کاورها واقعا بد کار شده است

در مبارزات به دو نقطه ضعف بزرگ گیم‌پلی بازی می‌رسیم. یکی هوش مصنوعی بسیار بد دشمنان که انجام مخفی‌کاری را به طرز مضحکی آسان می‌کند و یکی سیستم کاورگیری بازی. هوش مصنوعی دشمنان واقعا تعجب آور است و بعضی اوقات اصلا بالانس نیست. ممکن است یک دشمن در یک متری شما را روبه روی خود نبیند و دشمنی دیگر، با فاصله‌ای بسیار بیشتر به حضور شما شک کند! در قسمت کاورگیری بازی، جابه جایی بین کاورها واقعا بد کار شده است. گزینه‌های جابه‌جایی کاور که با یک نماد مشخص می‌شود، چندانواضح نیست و بعضی اوقات اصلا نشان داده نمی‌شود! این را به جرئت می‌گویم اگر این دو مورد در گیم‌پلی بازی وجود نداشت، گیم‌پلی بازی را یکی از بهترین‌های سبک خود معرفی می‌کردم، نه یک نمونه متوسط! در مورد گان پلی بازی هم باید بگویم سعی کنید بازی را مخفیانه پیش ببرید; سیستم تیراندازی بازی کمی پیچیده است و ممکن است با آن کنار نیایید. به عنوان مثال در ابتدای بازی که مایکل مهارت کمتری دارد، حتما باید نشانگرتان ۴ ثانیه روی یک دشمن ثابت بماند تا مطمئن شوید شلیک به هدف برخورد می‌کند.

در محیط بازی، هر چقدر که پیشروی می‌کنید، Safe Houseهایی برایتان باز می‌شود که می‌توانید در آنجا کاراکترتان را ارتقا دهید، بععضی تجهیزات را بخرید و ایمیل‌هایتان را چک کنید. زمانی که عازم ماموریتی می‌شوید، محیط بازی تا حد زیادی محدودتر شده و چندان قابلیت بازگشت به محیط‌های قبلی را نخواهید داشت. در طی ماموریت‌ها، کاملا مختارید که مخفیانه پیشروی کنید، به دل دشمن زده و خون به پا کنید یا ترکیبی از هر دو را ارائه دهید

گرافیک بازی قطعا متعجبتان خواهد کرد. نه از حیث کیفیت بصری عالی که از لحاظ تغییر بسیار زیاد آن در طول بازی. بعضی محیط‌ها جزئیات خوبی دارند و راضی کننده هستند و برخی بسیار ابتدایی و ضعیف کار شده‌اند به طوری که احتمالا یاد بازی‌های اواخر نسل ششم خواهید افتاد. این مورد چندان در مورد کیفیت شخصیت‌ها صدق نمی‌کند و عموما شاهد شخصیت‌های فرعی با کیفیتی هستیم; اما طراحی دشمنان جای کار زیادی داشته است. فریم ریت بازی خوشبختانه صادق است و در هر دو نسخه کنسولی و PC شاهد افت فریم خاصی نخواهید بود. نورپردازی و سایه‌پردازی هم سطح خوبی دارد و متناسب با زمان خود شما را راضی نگه می‌دارد.

گرافیک بازی قطعا متعجبتان خواهد کرد. نه از حیث کیفیت بصری عالی که از لحاظ تغییر بسیار زیاد آن در طول بازی. بعضی محیط‌ها جزئیات خوبی دارند و راضی کننده هستند و برخی بسیار ابتدایی و ضعیف کار شده‌اند به طوری که احتمالا یاد بازی‌های اواخر نسل ششم خواهید افتاد. این مورد چندان در مورد کیفیت شخصیت‌ها صدق نمی‌کند و عموما شاهد شخصیت‌های فرعی با کیفیتی هستیم

صداگذاری شخصیت‌ها هم مانند گیم‌پلی آن سطحی بیش از متوسط و میانه ندارد. صداگذارهای بازی سطح چندان بالایی ندارند اما کارشان را بد هم انجام نداده‌اند و در حد رفع تکلیف وظیفه خود را انجام می‌دهند. جا دارد یگویم قطعا آبسدین میتوانست حداقل برای ثورتون از یک صداگذار ماهر استفاده کند که چنین چیزی را شاهد نیستیم. موسیقی بازی هم تعریف چندانی ندارد و اتفاقا در بسیاری مواقع گوش‌خراش است. در واقع وقتی صداگذاری و موسیقی بازی را باهم مقایسه می‌کنید، به این نتیجه می‌رسید که چقدر هم صداگذاری بازی خوب است و ترجیح می‌دهید به Soundtrak ضعیف بازی اصلا گوش ندهید.

هرچند شخصیت‌پردازی بازی آنظور که باید و شاید با ژانر بازی همخوانی ندارد و شاهد حفره‌هایی در شخصیت‌ها و اعمال آن‌ها هستیم; اما این مساله آنقدر بزرگ نیست که بخواهیم از آن به عنوان یک ضعف یاد کنیم. دلیل آن هم شخصیت‌پردازی مناسب کاراکتر اصلی است و مساله ذکر شده صرفا فقط برای چند شخصیت فرعی صادق است. در حین بازی اگر کمی جست و جوگر باشید و محیط‌ها را زیر و رو کنید، نوشته‌ها  و Codexهایی هم خواهید یافت که شما را بیشتر و بیشتر با داستان و شخصیت‌ها همراه می‌کند.

در آخر باید بگویم اگر عناوین خوب RPG را بازی کرده‌اید و به عناوینی که انتخاب‌های زیادی برای به اتمام رساندن مراحل پیش پای شما می‌گذارند علاقه دارید، باز هم بازی‌های زیاد دیگری جلوتر از Alpha Protocol برای تجربه قرار می‌گیرند. Mass Effect، Thief، Deus Ex بازی‌هایی هستند که بسیار بهتر می‌توانند چنین نیازهایی را برطرف کنند. اما اگر تمامی این عناوین را بازی کرده‌اید و همچنان به دنبال یک بازی مشابه هستید، Alpha Protocol را پایین آوردن سطح انتظارتان تجربه کنید.