بلوک‌های ترس و شوخی | نقد و بررسی بازی The Padre

یکی از بهترین کارهایی که سازنده می تواند با بازی خودش بکند، ترکیب حس های مختلف با هم است که باعث می شود بازی در هر ژانری که هست، منحصر به فرد و خاص به نظر بیاید. مثال هایی از این نوع بازی ها بسیارند. برای مثال بازی Devil May Cry به خاطر ترکیب اکشن های سرعتی  وحشیانه اش با شوخی طبعی دانته و نرو، توانسته همواره خودش را از بازی های دیگر سبک Hack n’ Slash جدا کند (البته عوامل بسیار دیگری هم در موفقیت این بازی دخیل اند، اما این موضوع هم یکی از پررنگ ترین آن هاست). در این میان، ترکیب ترس و شوخی، یکی از بهترین انتخاب هایی به نظر می رسد که یک سازنده می تواند در بازی اش به اجرا دربیاورد. در سینما، نمونه ی فیلم های کمدی/ترسناک را زیاد دیده ایم، فیلم Zombie Land و یا سری Scary Movie به همین دلیل ماندگار شده اند. ترس و خنده، دو حس کاملاً متضاد را در ذهن مخاطب ایجاد می کنند؛ ترس حسی عجیب است که در عین ناخوشآیند بودند دوست دارید آن را بیشتر تجربه کنید، خنده هم که به نوعی پادزهر ترس است و وقتی می خندید نمی توانید بترسید، یعنی این دو حس نمی توانند با هم تجربه شوند. به همین دلیلی بازی هایی که با استفاده از این تضاد دوست داشتنی ساخته می شوند، به نظر من همواره ارزش یک امتحان کوچک را دارند.

خنده هم که به نوعی پادزهر ترس است و وقتی می خندید نمی توانید بترسید، یعنی این دو حس نمی توانند با هم تجربه شوند. به همین دلیلی بازی هایی که با استفاده از این تضاد دوست داشتنی ساخته می شوند، به نظر من همواره ارزش یک امتحان کوچک را دارند.

بازی ای که امروز می خواهیم درباره ی آن صحبت کنیم و به نقد و بررسی اش بپردازیم، یک بازی مستقل است که توسط استودیوی بازی سازی Shotgun With Glitters ساخته شده است. اگر فکر می کنید بازی های مستقل ارزش بازی کردن ندارند، چون گرافیک خفن و بخش آنلاین چند صد نفره ندارند، باید بگویم ایده های ناب زیادی را در بین راه از دست خواهید داد. اگر مدتی کوتاه به سمت بازی های مستقل بروید و چند عنوان ارزشمند را تجربه کنید، از اینکه پدیده ای به نام بازی مستقل در دنیای بازی وجود دارد ممنون خواهید شد، زیرا بازی های بزرگ و تجاری کم پیش می آید که ریسک های خیلی عظیمی بکنند که از فروش آن مطمئن نیستند. ساخت یک کاراکتر مکعبی و قرار دادن آن در یک محیط ترسناک و طراحی هنری ماینکرفت طور و عجیب و اضافه کردن عناصر خنده دار به کل مجموعه، احتمالاً چیزی نیست که بتوانید در یک بازی بزرگ تجاری آن را تجربه کنید. ولی چیزی که می توانم درباره ی بازی The Padre بگویم، این است که این بازی ارزش امتحان کردن را دارد، پس مستقیم برویم سمت اصل مطلب و نگاهی اجمالی به The Padre داشته باشیم. با من و گیمفا همراه باشید!

با نقد و بررسی عنوان مستقل The Padre، با ما همراه باشید.

کلمه ی “Padre” در زبان ایتالیایی به معنای پدر است و شخصیتی که شما او را در بازی کنترل می کنید، یک پدر روحانی است که به دنبال حل یک مسئله، در عمارتی بزرگ و پر از روح و غول و هیولا پا گذاشته است. داخل عمارت فضایی تاریک و کمی غمگین دارد که یادآور داستان هایی در همین سبک ترسناک است. میان پرده های بازی با یک فیلتر خاص و قدیمی به نمایش در می آیند و موسیقی ای که در هنگام پخش کات سین ها می شنوید، کاملاً با فضای کلی بازی جور در می آید. داستان بازی چیز خیلی شاهکاری نیست، اما از آن کلیشه هایی است که به آدم می چسبد، بخصوص اگر طرفدار این نوع از داستان های ترسناک باشید که یک پای ثابت آن همیشه یک عمارت بزرگ با کلی پازل و درهایی است که باید باز کنید. در بخش داستانی بازی، یکی از برگ های برنده ی The Padre، شوخ طبعی کاراکتر شماست. او در هر صحنه، تکه ای دارد که بیندازد و با اینکه شاید همه ی آن ها خنده دار نباشند، اما اکثریت آن ها شما را سرحال خواهند آورد، بخصوص اینکه صداگذاری بازی خوب است و حسی که باید از کاراکترتان به شما منتقل شود، می شود.

شخصیتی که شما او را در بازی کنترل می کنید، یک پدر روحانی است که به دنبال حل یک مسئله، در عمارتی بزرگ و پر از روح و غول و هیولا پا گذاشته است. داخل عمارت فضایی تاریک و کمی غمگین دارد که یادآور داستان هایی در همین سبک ترسناک است.

گیم پلی بازی با وجود اشکالات متعددی که وجود دارد، در کل تجربه ای خوب برایتان رقم خواهد زد. اولین مشکلی که به چشم می آید، زاویه ی نه چندان مناسب دوربین است. دوربین در بازی به شکل ثابت قرار می گیرد (همانطور که در بازی های ترسناک قدیمی مثل Resident Evil 2 یا Silent Hill 2 وجود داشت)، اما شما می توانید در هر صحنه زاویه ی آن را تغییر دهید (مانند آنچه که نمونه اش را در بازی Heavy Rain دیدیم). این زاویه در زمان های قدیم بیشتر برای بازی های ترسناک و یا معمایی به کار گرفته می شد که برای هر دو دلیلی وجود داشت. دلیل استفاده از این دوربین در بازی های ترسناک به خاطر حس ترس از ناشناخته بود که این زاویه برای این موضوع عالی به شمار می آمد، چون شما نمی دانید در صحنه ی بعدی چه چیزی یا موجودی انتظارتان را می کشد. در بازی های معمایی هم که مشخصاً این کار برای سخت کردن کار بازیباز صورت می گرفت، چون اگر همه چیز در یک زاویه جلوی چشمتان باشد، خیلی راحت تر می توانید همه چیز را حل کنید. اما در The Padre، این موضوع به شکل ضعیفی پیاده سازی شده و با این که دوربین بازی ثابت است و بازی کلی المان ترسناک برایتان در صحنه های بعدی آماده کرده، اما می توانید آن ها را قبل از رسیدن به آن صحنه ببینید! این موضوع باعث شده بازی نتواند از پتانسیل های خود در زمینه ی ترس استفاده کند. مبارزات بازی هم به همین دلیل زیاد خوب از آب در نیامده اند، چون همه را از قبل می بینید و کشتن دشمنان هم در طی چند حرکت تکراری صورت می گیرد و لذت چندانی ندارد. اما سازندگان بازی در مورد نوار سلامت کاراکترتان فکر خوبی کرده اند و پدر هر بار که ضربه می خورد، صلیب نورانی روی لباسش کمرنگ تر می شود.

در The Padre، زاویه ی دوربین به شکل ضعیفی پیاده سازی شده و با این که دوربین بازی ثابت است و بازی کلی المان ترسناک برایتان در صحنه های بعدی آماده کرده، اما می توانید آن ها را قبل از رسیدن به آن صحنه ببینید! این موضوع باعث شده بازی نتواند از پتانسیل های خود در زمینه ی ترس استفاده کند.

معماهای بازی با وجود برخی مشکلات اندک، جزو نکات مثبت بازی به شمار می روند. می توان گفت The Padre سعی داشته که فضاسازی بازی های مانند Resident Evil را در یک دنیای ماینکرفتی پیاده کند که تا حدی موفق هم شده است و معماهای بازی اکثراً از تیپ معماهای بازی های بزرگ تر هستند، اما طبیعتاً با تعداد و پیچیدگی بیشتر، چون سبک بازی معمایی و اشاره و کلیک است. برای حل کردن برخی از معماها باید ابزاری را که از گوشه و کنار بازی پیدا کرده اید به هم بچسبانید تا در پروسه ی حل آن به شما کمک کنند. بخش مبارزات بازی نه کاملاً خوب است و نه کاملاً بد. طراحی خوب دشمنان و تنوع آن ها قسمت مثبت ماجراست. کاراکترهایی که می بینید مشخصاً با ذوق ساخته شده اند و هر کدام در جای خود قرار گرفته اند. لذت دیدن صحنه ای که یک زامبی داشت برای فرزندش قصه ی قبل از خواب می گفت را هیچ وقت از یاد نخواهم برد! اما این طراحی خوب به معنای مبارزه ی خوب نبوده و مبارزاتی که در بازی خواهید داشت، اغلب به خاطر Zoom in و Zoom out در زمان اشتباه، اعصاب شما را خرد خواهد کرد. بخصوص اینکه کاراکترتان هم زیاد سریع نیست و گاهی اوقات جاخالی دادن به حملات دشمنان کمی سخت می شود.

کاراکترهای مکعبی، طراحی محیط پیکسلی و رنگ بندی The Padre، به نوعی نسخه ی تاریک تر و ترسناک تر بازی Minecraft را به وجود آورده است.

طراحی هنری بازی، بخشی است که می توان درباره ی آن خیلی صحبت کرد. معمولاً این سبک گرافیکی چیزی نیست که هر روز در همه ی بازی ها ببینیم، اما مطمئناً شباهت های بی حد و حصر طراحی هنری The Padre را به بازی Minecraft نمی توانید انکار کنید. کاراکترهای مکعبی، طراحی محیط پیکسلی و رنگ بندی The Padre، به نوعی نسخه ی تاریک تر و ترسناک تر بازی Minecraft را به وجود آورده است. میان پرده ها هم عالی هستند و کاملاً به حال و هوای بازی می آیند. اتاق های بازی هر کدام طراحی ویژه و منحصربفردی دارند، برای مثال اتاقی که در آن پیانو قرار داده شده است، جداً شما را جلب خواهد کرد. صداپیشه ی شخصیت اصلی صدایی آشنا دارد که بعد از بازی کردن خودتان متوجه تشابه آن با کاراکتری دیگر خواهید شد، و بخش موسیقی آن هم خوب و قابل و قبول است و قطعه های خارج از کوکی که گاهاً نواخته می شوند، کاملاً کلاسیکِ این سبک هستند.

قصه های قبل خواب و مامان زامبی!

در کل The Padre یک بازی مستقل خوب و قابل قبول است که شاید مشکلاتی داشته باشد، اما تجربه ی خود بازی به هیچ وجه نابود نشده و بازی کردن آن لذت بخش است. اگر بازی معمایی با فضایی ترسناک و کمی چاشنی شوخی دوست دارید، The Padre برای شماست.