معجون لذت و باگ | نقد و بررسی بازی Creepy Road

وقتی نوبت به بازی هایی می رسد که در نمای دو بعدی ساخته شده اند، معمولاً سبک آن ها زیاد در نظر گرفته نمی شود و آخرش همه به آن ها می گویند «بازی دو بعدی». در حالی که این دسته بندی برای بازی های سه بعدی همیشه وجود داشته و دارد. دیگر کسی به Call of Duty و Dues Ex نمی گوید بازی سه بعدی، یکی شوتر اول شخص است و دیگری ترکیبی از مخفی کاری، اکشن و نقش آفرینی. در حالی که سبک یک بازی همانقدر که در بازی های سه بعدی مهم است، می تواند در نمای دو بعدی هم مهم باشد. در این میان، سبک های Run and Gun (بدو و شلیک کن) و پلتفرمر (سکوبازی) بازی های دو بعدی را استعمار کرده اند و در واقع کسی که می گوید بازی دو بعدی، منظورش یکی از این دو یا ترکیب این دو تاست. دلیل اینکه شرکت ها هنوز بازی دو بعدی می سازند یک چیز ساده است: بازیبازان همچنان از این بازی ها لذت می برند. همین چند ماه پیش بود که کپکام Mega Man 11 را ساخت و بسیاری از طرفداران این سری و بازی های دو بعدی را سر حال آورد. یا آن بازی پلتفرمری که چندی پیش تحت عنوان Unruly Heroes برایتان نقد کرده بودم و یا بازی هایی مثل Rayman ،Limbo، Celeste و بسیاری دیگر از نام های بزرگ صنعت بازی که به شکل دو بعدی ساخته شده اند. صفای بازی های دو بعدی و راحتی مکانیزم بازی آن ها چیزی است که خود به خود هر انسانی را به طرف خود می کشد. کافی است دسته را دست بگیرید و شروع کنید به پیشروی در بازی، لازم نیست دیگر تا چند مرحله با بازی ور بروید تا فقط بر کنترل آن تسلط یابید. این ها را گفتم تا برسم به یکی از جالب ترین بازی های Run & Gun ای که تا به حال بازی کرده ام و آن چیزی نیست به جز آخرین ساخته ی استودیوی Groovy Milk، به نام Creepy Road. یک بازی خوب و سرگرم کننده که متاسفانه نتوانسته از دست مشکلات و باگ هایش فرار کند و خود را در میان لیست ضروری بازیبازان قرار دهد، اما اگر کسی دنبال این سبک از بازی باشد، بدون شک Creepy Road را به او پیشنهاد خواهم کرد. در ادامه با من و نقد بازی Creepy Road همراه گیمفا باشید!

با نقد و بررسی Creepy Road همراه گیمفا باشید!

Creepy Road که مدتی پیش فقط روی دو پلتفرم PC و Mac OS منتشر شده بود، حالا برای PS4 و Xbox One هم به بازار آمده است. بازی تقریباً بدون تغییر مانده، بنابراین نقدی که می کنم برای کلیه ی نسخه های آن است.

بازی داستان خنده دار و کوچکی دارد که شما را برای ادامه ی بازی سر ذوق می آورد. کاراکتری که با آن بازی می کنید، راننده ی یک کامیون به نام فلینت تراکر (Flint Trucker) است که ابتدای بازی یک خرس سیرک جلوی او ظاهر می شود و او تصادف می کند. از کامیون خود که پیاده می شود می بیند دنیا پر از حیواناتی مانند خوک و خرگوش های عصبانی است، خرس های سیرک برای خودشان آزادانه می چرخند و حمله می کنند، پرنده ها حمله ی هوایی انجام می دهند و آدم هایی هم که بیشتر شبیه زامبی هستند با اسلحه به سمت او حمله ور می شوند و فلینت می فهمد که کل دنیا به یکباره دیوانه شده است!

داستان فلینت و جستجوی ماریو گونه‌ی او برای یافتن معشوقه اش از اینجا شروع می شود.

او به دنبال نجات معشوقه ی خود «آنجلینا» می رود، اما راه ساده ای پیش رو ندارد. بازی برای روایت داستان فقط از یک میان پرده در ابتدای بازی استفاده کرده و به شیوه ی سنتی، بازی را با باکس هایی از دیالوگ و مونولوگ پیش می برد. گرچه داستان هیچ نقش مهمی در Creepy Road ندارد و کسی هم از یک بازی Run & Gun انتظار داستان ندارد، اما وجود داستانی سبُک و راحت الهضم مانند این به فضاسازی بازی کمک شایانی کرده است. به علاوه اینکه فضای کلی بازی خنده دار و فان بوده و در نگاه اول واقعاً جذاب به نظر می رسد.

تصاویر کاریکاتورگونه‌ای که هنگام خواندن باکس ها به نمایش در می آیند بسیار با ذوق طراحی شده اند.

در بخش گیم پلی Creepy Road جزو بهترین بازی هایی که بازی کرده اید نخواهد بود چون کم باگ ندارد، اما در حالت کلی وقتی بازی را تمام می کنید بیشتر از اینکه به باگ ها فکر کنید، به تجربه ی لذت بخش تان فکر خواهید کرد. گرچه شاید بعد از اتمام بازی آن را به زودی فراموش کنید. در واقع می توان گفت این بازی، میان وعده ی بسیار لذت بخشی است ولی کلید ورود به تالار بهترین ها را نتوانسته به دست بیاورد. این واقعاً ناراحت کننده است، چرا که Creepy Road کاملاً پتانسیل و استعداد آن را داشت که بازی فوق العاده ای باشد اما اکنون بخاطر پیاده سازی ناجور برخی از ایده ها این امر رخ نداده. استودیوی سازنده ی بازی با اینکه کم تجربه نیست، اما بازی های دیگری که ساخته هم آنقدرها توجه جلب نکرده اند و معمولاً بی سر و صدا آمده اند و رفته اند. به هر حال فضای کلی و زیبایی های بصری Creepy Road، در کنار گیم پلی روان و معمولاً لذت بخشش، نشان می دهد که این بازی تا چه حد می توانست موفق تر از این عمل کند.

صفحه لودینگ چیزهای فکاهی زیادی برای خواندن دارد. مثل همین که اینجا آمده.

عمده مشکلات بازی مربوط به کنترل آن است که چون بازی در سبک دو بعدی ساخته شده و هر کاری که می کنید به پلتفرمینگ یا اکشن ربط دارد، نمی توان ار کنار آن به سادگی عبور کرد. اول از همه اینکه شما برای حرکت و نشانه گیری از یک شوک استفاده می کنید (یا اگر با PC بازی کنید، این کار با یک کلید انجام می شود). این در حالی است که این کار دلیل خاصی ندارد و استفاده از دو شوک یا دو کلید مختلف برای این کار از هر جهت منطقی تر به نظر می آید! این مورد در اوایل بازی خیلی اذیت تان نمی کند، اما جلوتر که می روید و دشمن های قوی تر می بینید، مشکل ساز می شود. در هر مرحله شما تعداد زیادی اسلحه دارید که به جز ریوالور، همه ی آن ها را از زمین پیدا می کنید. ویوالور سلاح اصلی شماست که همیشه در اختیار دارید و گلوله ی آن بی نهایت است. برای اسلحه های دیگر به گلوله احتیاج خواهید داشت که البته اگر در طول مرحله به موقع سلاح هایتان را عوض کنید و آن ها را مدیریت کنید، به مشکل کمبود گلوله برنخواهید خورد.

صحنه ی مبارزات اکثر اوقات همینقدر شلوغ و هیجان انگیز است و حواس جمع می طلبد.

اسلحه هایی هم که به دست می آورید مشابه بازی های قدیمی قابل انتقال به مراجل بعدی نیستند. سلاح هایی که بر می دارید، اکثراً سلاح هایی است که روی زمین افتاده اند، اما اگر از برخی موانع بالا بروید، آن بالا بالاها چیزهای خوبی پیدا خواهید کرد که طبیعتاً قدرت بیشتری هم خواهند داشت. یک اسلحه ی ویژه هم در بازی وجود دارد که دشمنان را (گلاب به رویتان) به کود تبدیل می کند! تعویض اسلحه ها در کنار طراحی مرحله ی بی نظیر بازی به شما آزادی عمل خوبی در مبارزات می دهد و در کل این مبارزات را جذاب تر می کند. مشکل دیگری که وجود دارد این است که بازی گاهی اوقات جهتی که در آن شلیک می کنید را نمی شناسد. برای مثال می خواهید بپرید و به دشمنی که در ارتفاع بالاتر از شما قرار دارد تیر بزنید. احتمال اینکه تیر به اون برخورد نکند زیاد است و این موضوع به خاطر عدم توانایی شما در نشانه گیری درست نیست، بلکه گلوله برخورد می کند اما از جان آن دشمن کاسته نمی شود.

از مراحلی که به خاطر وجود مشکلات طراحی مرحله به هدر رفته است. ایده های بازی عالی هستند اما پیاده سازی این ایده ها همیشه نه.

برخی جاها هم بازی لگ دارد. این لگ ها گرچه به گونه ای نیستند که بخواهید از بازی خارج شوید، اما در برخی مراحل می توانند اذیت کننده باشند و باعث شوند بی دلیل ببازید. دشمنان به شکل وحشیانه ای به شما حمله ور می شوند و گاهی اوقات یکی دو ثانیه وقفه یا لگ در بازی به معنای مردن شماست. از سمت چپ و راست و بالای تصویر آن ها حمله می کنند و این موضوع لحظات بسیار هیجان انگیزی را به وجود می آورد، چراکه باید در آن واحد حواستان به هر سه جهت باشد تا از حملات هوایی جاخالی دهید، حملات چپ و راست را هم خنثی کنید. دشمنان خیلی استراتژی مختلفی ندارند، اما طراحی آن ها جالب است. از هیپی های جنوب آمریکایی با کلاه لبه دار و ریش بلند گرفته تا دختران مونوپاد به دست و خرس و خوک و خرگوش که همگی با عصبانیت به سمت شما حمله ور می شوند.

بازی چندتا هم باس فایت جالب دارد، مانند همین که با یک سوپرمن چاق می جنگید. در برخی از این باس فایت ها مشکلات کنترلی تکرار می شوند، اما جذابیت بصری زهر آن را می گیرد.

از نکات مثبت گیم پلی بازی این است که اصلاً تکراری نمی شود. البته کل بازی هم کوتاه است و چیزی بیش از ۲ ساعت وقت نمی گیرد. تکراری شدن بازی ها پدیده ای است که به خصوص در بازی های دو بعدی اکشن خیلی راحت اتفاق می افتد، اما طراحی مرحله، دشمنان و اسلحه های متفاوت چیزی است که باعث می شود این بازی تکراری نباشد. در پایان هر مرحله یک سیستم امتیاز دهی ابتدایی وجود دارد که اگر بدون مرگ و در زمان کوتاه آن را به پایان برسانید، رنک S دریافت می کنید. این سیستم در واقع به هیچ کار شما نمی آید، اما از آنجایی که بازی در پلتفرم PS4 چندین تروفی دارد، برای آن هایی که علاقه دارند تروفی هایشان بیشتر شود تا راحت تر بتوانند کل بیندازند، این بازی گزینه ی بسیار مناسبی است، چراکه دو ساعت طول می کشد و تروفی پلاتینیوم هم دارد.

طراحی مرحله در Creepy Road از نقاط قوت آن است. هر مرحله ی جدید، مجموعه ای کاملاً نو را از جهت بصری در پیش پای شما می گذارد و دشمنان بازی نیز با توجه به تم آن مرحله، طراحی خاصی دارند. برای مثال در مرحله ای که از روستا رد می شوید قیافه های روستایی می بینید و وقتی در مرحله ی سیرک هستید، پانداهای پرنده و شعبده باز و دلقک های عصبانی. زیبایی بصری Creepy Road در همه ی قسمت های آن نهفته و مشخصاً سازندگان روی طراحی وقت گذاشته اند. پشت زمینه ی تصویر هم که جزئیات غوغا می کند. تا حد کمی هم می توانید با محیط تعامل کنید و اشیایی مانند ماشین را بترکانید.

دیزاین هر مرحله و دشمنانش منحصر بفرد و خیره کننده هستند.

بخش صدا و موسیقی هم در این بازی بسیار خوب کار شده اند. موسیقی در منو و مراحل هیجان انگیز و حماسی است و گاهی حتی ترکیب همین حماسی بودن و مسخره بودن جو بازی باعث می شود لبخند بزنید. صداگذاری به بهترین شکل ممکن انجام شده. فلینت  لهجه ی جنوب آمریکایی دارد و با برداشتن هر اسلحه ای از روی زمین تکه ای می اندازد. صدای دشمنان هم بانمک و جالب است. در بخش صدا و موسیقی Creepy Road چیزی کم ندارد.

نتیجه اینکه Creepy Road حتماً ارزش دو ساعت از وقت شما را دارد و قیمتی هم که سازندگان برای آن در نظر گرفته اند (حدود ۱۲ دلار) کاملاً عادلانه است. اگر حوصله ی بازی های چندین ساعته و بزرگ را ندارید، از انجام این بازی به شدت سرگرم کننده ی کوچک لذت ببرید.