سیانید و بتل رویال | بررسی نسخه ارلی اکسس بازی Rapture Rejects

اگر بخواهیم از وقتی که بازی های کامپیوتری متولد شده اند تا به امروز، هر سال را فقط با یک اسم به خاطر بیاوریم، ۲۰۱۸ قطعاً سال “بتل رویال” خواهد بود. کاری به این ندارم که شما هم طرفدار این سبک هستید یا چون عامه پسندترین موضوع امروز بازی هاست از آن فرار می کنید؛ مهم این است که پس از موفقیت بی حد و حصر دو بازی Player Unknown Battleground (که اختصاراً آن را با نام PUBG می شناسیم) و فورتنایت (Fortnite)، بازی های بسیاری با سبک و سیاقی متفاوت، ولی با هسته ای مشابه با این دو بازی به بازار آمدند و حتی تعدادی از آن ها هم به موفقیت های نسبی دست پیدا کردند. نه تنها این، بلکه پیشقراولان بازی های چندنفره در سبک اکشن، مانند کال آو دیوتی و بتلفیلد هم دستی بر روی “بتل رویال” کشیدند و آن را با سبک و امضای خود منتشر کردند تا سهمی در این بازار داغ داشته باشند. البته از حق هم که نگذریم، بتل رویال برای بازی های چندنفره ی آنلاین، یک ضروریت بود که پیش تر، قابلیت پیاده سازی آن به شکل امروزی وجود نداشت. سبکی که در آن حدود ۱۰۰ نفر با هم روی یک نقشه فرود می آیند، و پس از جمع آوری اسلحه و پانسمان و چیزهایی از این قبیل، به جان هم می افتند تا فقط یک نفر یا یک تیم از آن زنده بیرون آید.

از محبوبیت بتل رویال گفتیم، باید از محبوبیت کاریکاتورهای Cyanide & Happiness هم بگوییم. این سری کاریکاتورها که ترجمه ی نامش، عبارت “سیانید و خوشحالی” می شود، مدتی است که همه جا هستند. از جوک های تصویری بگیرید تا استیکرها و الآن، بازی ها. این که چرا چنین نامی برای این سری کاریکاتورها در نظر گرفته شده، در واقع به خاطر شوخی های بسیار رک و تلخ آن است. به اصطلاح، دنیایش بسیار “Literal” یا تحت اللفظی است.

از جوک های Cyanide and Happiness

حالا دو شرکت Galvanic Games و Explosm Games دست به دست هم داده اند و بتل رویالی با طعم سیانید و خوشحالی ساخته اند. این بازی هنوز در مرحله ی دسترسی اولیه است، پس بیشتر به کم و کاستی ها بازی اشاره خواهم کرد تا این که از آن ها ایراد بگیرم.

اول از همه باید بگویم که می دانم احتمالاً از تعدد بازی های بتل رویال خسته شده اید و شاید برایتان جذابیت اولیه را نداشته باشند، اما این یکی کمی فرق می کند، در واقع چه کسی است که Cyanide and Happiness را دوست نداشته باشد؟ سازندگان بازی، همانند سازندگان کامیک هایش، از همان ابتدا که وارد بازی می شوید، شما را با خوش ذوقی و شوخ طبعی سر حال می آورند. رپچر ریجکتس (Rapture Rejects)، یک بخش طراحی کاراکتر مختصر و مفید دارد که واقعاً باحال است. در این قسمت لباس و مدل مو و صدا و جنسیت کاراکتر خود را انتخاب می کنید که گویا بازی، معتقد است بیش از دو جنسیت وجود دارد! حرکات و رفتاری که کاراکترها در طول ساخته شدن از خودشان نشان می دهند بس است تا شما را بخنداند. تقریباً کلیه ی کاراکترهایی را که در سری کامیک های C&H مشاهده کرده اید، در این بخش می توانید بسازید. در برخی قسمت ها، مثل لباس و عینک و مانند آن، جاهای خالی وجود دارد که به نظر می رسد با کسب تجربه و بردن بازی های بیشتر، این جاهای خالی پر خواهد شد و قادر خواهید بود تغییرات بیشتری روی کاراکترتان اعمال کنید.

قسمت طراحی کاراکتر

رپچر ریجکتس، اکشن اول شخص یا سوم شخص نیست و با زاویه ی دید ایزومتریک آن را بازی خواهید کرد. کلیت تم بازی جالب است و انگار جنگ بر سر یک چیز مقدس است. بسیاری از نام های داخل بازی نیز، از نام اسلحه ها گرفته تا بقیه چیزها، حالت کمدی دارند. اینکه زاویه ی دید ایزومتریک، زاویه ی مناسبی برای این سبک است یا نه، سلیقه ای است، اما چیزی که می توانم بگویم این است که این زاویه کاملاً به این بازی آمده است. وقتی نزدیک ساختمان ها می شوید، سقف آن ها پنهان می شود و می توانید ببینید داخل ساختمان چه خبر است که از نکات مثبت بازی است. اسلحه ها بسیار متنوع هستند. به ظاهر کارتونی و غیر جدی بازی نگاه نکنید، رپچر ریجکتس هر آنچه را که همه ی بتل رویال های دیگر دارند، دارد و کارتونی و خنده دار بودن بازی، به هیچ وجه به سطحی بودن آن منجر نشده است. بازه ی وسیعی از تفنگ ها، مثل کلت و شاتگان و رایفل در دست دارید.البته حالا اینکه از آن ها به جای گلوله چه چیزی خارج می شود را بیخیال می شویم !

محیط بازی

سیستم استفاده از بانداژ و کیت کمک های اولیه هم دقیقاً مانند نمونه های دیگر طراحی شده و وقتی ۷۵ درصد نوار سلامت تان پر است، نمی توانید از بانداژ استفاده کنید، اما از کیت چرا. صندوق هایی که باید آن ها را برای مهمات، اسلحه و بانداژ بگردید خیلی زیاد نیستند و این نکته بسیار خوبی است. کلاً هر چه بتل رویال مشکل تر باشد، شخصاً آن را ترجیح می دهم. اگر بتل رویال بازی کرده باشید می دانید که در اواخر بازی، چند تا بالون حاوی محتویات کمیاب و خفن به روی زمین می افتند و اگر خوش شانس باشید می توانید آن ها را باز کنید و وسایلش را بردارید. این جا هم دراپ ها قبل نشستن بر روی زمین، با پیامی خنده دار شما را خبردار می کنند. داشتن این اسلحه های کمیاب، شانس پیروزی شما را تا حد خوبی بالا می برد. از طرفی در رپچر ریجکتس، نه می توانید مثل PUBG سنگر بگیرید، نه اینکه مانند فورتنایت ساخت و ساز کنید، اما همین که از دیدرس فرد خارج شوید، حریفتان نخواهد توانست شما را شکار کند. پس اگر دیدید جانتان کم است و باید از بانداژ و یا کمک های اولیه استفاده کنید، به محض دیدن دشمن فرار کنید. با توجه به همین موضوع (کم بودن میدان دید در زاویه ی ایزومتریک)، در بازی برج های دیدبانی وجود دارد که با فعال کردنشان، می توانید از زاویه ی بالاتر به نقشه نگاه کنید و ببینید بقیه کجا هستند. استفاده از این برج ها محدودیتی ندارد و نکته ی بسیار مثبتی برای این سبک از بازی در نظر گرفته می شود.

برج دیدبانی را در آن وسط مشاهده می کنید

اما یک سری مشکلات عمده در بازی وجود دارد که اتفاقاً بیشترشان هم بخاطر این است که بازی هنوز در مرحله ی دسترسی اولیه است. شما به انتخاب خودتان می توانید در آسیا، آمریکا، اروپا بازی کنید، اما مشکل این است که معمولاً Match making خیلی طول می کشد، و حتی پس از طول کشیدن نیز وارد بازی نمی شوید و ارتباطتان با سرور قطع می شود. من بار اول مدت بسیار زیادی را فقط برای انجام یک بازی در لابی منتظر ماندم. چندین بار قطع و وصل کردم تا اینکه بالاخره توانستم وارد بازی شوم، و حریفم هم یک نفر بود! این را می خواهم بگویم که تعداد ۱۰۰ بازیکن یا حتی ۸۰ بازیکنی که Black Ops 4 آن را ارائه داد، جایی در این بازی ندارد؛ حداقل تا به اینجای کار. تعداد نفراتی که با آن ها مسابقه می دهید از الگوریتم خاصی چیروی نمی کند و می تواند هر بار بسیار متفاوت باشد. این موضوع کمی توی ذوق می زند، چون بیشتر کیف بتل رویال به تعداد بالای بازیکنانش است. اگر قرار باشد با ۴ نفر دیگر بازی کنم که دیگر اسمش بتل رویال نیست،  Death Match است. این از نکات درشتی است که امیدوارم با پر طرفدارتر شدن بازی حل شود و بازی مرز خاصی را مشخص کند و تا وقتی تعداد بازیکن ها به آن مرز نرسیده، راند را شروع نکند.

قسمت مچ میکینگ که هر بار کلی وقت در این صفحه هدر می رود

دیگر این که، رپچر ریجکتس هم مانند سایر بتل رویال ها بخش دو نفری و تیمی (سه یا چهار نفره) هم دارد، اما این که چطور این موضوع اعمال خواهد شد، جای بحث دارد. چون تا به حال قریب به اتفاق بازی های بتل رویال که عرضه شده اند، یا اکشن اول شخص بودند، یا اکشن سوم شخص، که در هر دوی آن ها، قابلیت این وجود دارد که هم تیمی هایتان را از پشت سر بپایید و بازی را به شکل تیمی پیش ببرید، اما در زاویه ی ایزومتریک این موضوع یک مقدار عجیب و غریب خواهد بود. یا باید در یک اسکرین، همه کنار یکدیگر حرکت کنید که در این صورت شانس کشته شدن شما بالا خواهد رفت، یا باید جدا جدا در نقشه برای خود پرسه بزنید که در آن صورت فرق چندانی با سولو نخواهد داشت. به دلیل مشکلاتی که وجود داشت و تعداد بسیار کم بازیکنان، من شخصاً نتوانستم حالات Duo و Squad را تجربه کنم، اما طبق ویدیوهای موجود از بازی، در این حالات، قابلیت احیا یا Revive هم تیمی ها هم دیده نمی شد که باید اضافه شود.

رپچر ریجکتس به شکل انحصاری برای کامپیوترهای شخصی منتشر شده است که این موضوع هم کمی عجیب است. جدا از بحث این که چرا باید یک بازی انحصاراً برای PC عرضه شود، آن هم در حالی که بازی هایی با سبک مشابه، مانند Hotline Miami بر روی کنسول، موفقیت چشم گیری داشته اند، این موضوع ذهنم را درگیر کرده که چرا این بازی برای گوشی های هوشمند عرضه نشده است؟ همه چیز رپچر ریجکتس به یک بازی گوشی می خورد و پس از موفقیت چشمگیر PUBG Mobile، خیلی غیرمنطقی نیست که روی گوشی هم بتل رویال بخواهیم. از مواردی که سازنده ها حتماً می توانند روی آن سرمایه گذاری کنند، همین بحث انتشار بازی روی گوشی های هوشمند است. کنترل بازی هم این اجازه را می دهد و حتی طراحی هنری بازی هم اجرای آن را از بازی ای مانند PUBG Mobile واقعاً راحت تر خواهد کرد.

بخش هنری بازی فوق العاده است. همین که سری کامیک Cyanide and Happiness، در طی چند سال اخیر، اینقدر همه گیر شده و به موفقیت رسیده، تا حدودی بیانگر خاص بودن استایل هنری بازی نیز هست. آدمک های کوچک خوشحال که به با نمک ترین شکل ممکن طراحی شده اند و زل زدن به هر کدام چند سال شما را جوان تر می کند. طراحی محیط و مراحل نیز با کانسپت بازی کاملاً هماهنگ هستند و چیزی برای ایراد گرفتن نیست. البته این که سازندگان دستی به سر و روی تنها نقشه ی بازی بکشند بد نیست، چون گاهی حس می کنید که محیط کمی لخت است و می توانست پر جزئیات تر هم باشد. به علاوه این که امیدوارم روح این سری کامیک، بیشتر در بازی دمیده شود، و شوخی های بازی فقط به بخش طراحی کاراکتر یا قیافه ی بامزه ی کاراکترها ختم نشود. پتانسیل بازی بیشتر از این هاست.

C&H هم همواره مانند انیمیشن South Park قصد تمسخر چیزهایی را داشته که الکی جدی گرفته شده اند. به پارچه های آویزان شده از تیر برق تگاه کنید؛ ایلومیناتی و پیام های دیگر.

بخش صدا و موسیقی رپچر ریجکتس هم عالی است. حالت تمسخری که در موسیقی های بازی وجود دارد، با تم آن کاملاً همخوانی دارد. صدای تفنگ ها بامزه کار شده (چون همانطور که گفتم، از همه ی اسلحه ها گلوله خارج نمی شود!) و صدای کاراکترها هم خنده دار است.

روی هم رفته، رپچر ریجکتس یک بازی بسیار جالب است که هنوز برخی چیزها را کم دارد. با افزایش تعداد بازیکن های آن، جذابیت های بازی بیشتر و بیشتر خواهد شد. شخصاً منتظر این هستم که بازی مخاطب خودش را پیدا کند و سازنده ها هم روی نقشه ی بازی و جزئیات آن بیشتر کار کنند و بازی حتماً برای گوشی های هوشمند منتشر شود! اگر این موضوعات عملی شوند، رپچر ریجکتس چیزی در زمینه ی گیم پلی و جذابیت های بصری کم ندارد و موفق خواهد شد.