باشد که زمین به لرزه درآید | نقد و بررسی بازی SoulCalibur VI

وقتی نوبت بازی‌ های مبارزه‌ ای می‌ رسد، حس نوستالژی خاصی به اکثر ما دست می دهد. می توان گفت بازی های مبارزه ای از اولین تجربه های خیلی از ماها در زمینه ی گیم بوده اند. یادم می آید اولین بازی ای را که خودم انجام داده بودم مورتال کامبت بود، آن هم روی سِگا! علاوه بر این، بازی های این سبک در کنار بازی های ورزشی مثل فوتبال و ماشین سواری، بهترین گزینه های بازی های دسته جمعی هستند. از اینکه بگذریم، شرکت نامکو باندای تخصصش ساختن همین بازی های مبارزه ای است. اگر حتی آشنایی مختصری با دنیای بازی ها داشته باشید، بی شک نام بازی Tekken را شنیده اید. می توان گفت حداقل در ایران، Tekken همواره در زمره ی محبوب ترین بازی ها بوده است. Soul Calibur هم از بهترین های این شرکت است. حتی این سری، توسط برخی از سایت ها، نه تنها به عنوان یکی از بهترین های سبک مبارزه ای، که به عنوان یکی از بهترین بازی های تاریخ شناخته شده است! اینکه با این موضوع موافقید یا نه، وابسته به سلیقه ی شماست، اما اگر پیش خودتان سوال می کنید این سری ارزش امتحان کردن را دارد یا نه، قطعاً جواب سوالتان مثبت است. پس از گذشت ۶ سال از عرضه ی Soul Calibur V، حال نامکو باندای با Soul Calibur VI آمده تا دنیای بازی های مبارزه ای را در آخرهای سال ۲۰۱۸ سر و سامانی دهد و معدل کارنامه ی این سبک را در این سال، کمی بالا ببرد.

چیزی که این سری را از سایر بازی های سبک مبارزه ای تمایز می دهد، عمق و روح بازی است. در Soul Calibur همواره شما حس شوالیه ای را دارید که ماموریتی سنگین بر دوش داشته و به همین دلیل باید مبارزه کند. در اکثر بازی های مبارزه ای اما این چنین نیست، شما در جریان یک داستان آبکی باید روی رینگ بروید و با این و آن دعوا کنید. البته برای اکثر مردم هم وجود بخش داستانی یا عمق بازی در یک عنوان مبارزه ای مطرح نیست، اما این موضوع که وجود این روح ماجراجویانه در بازی، آن را جذاب تر کرده انکار کردنی نیست. داستان این سری کاملآً مرتبط به عناوین پیشین این سری است. شمشیری به نام Soul Edge که قرن ها پیش مخفی و دفن شده، توسط یک دزد دریایی به نام سروانتس پیدا می شود. سروانتس ادعا می کند که این شمشیر مال خود اوست و آن را بر می دارد. اما Soul Edge یک شمشیر عادی نیست و با توجه به سبک مبارزه ای هر کس، می تواند خودش را تطبیق دهد. سروانتش همواره با دو شمشیر می جنگیده، پس Soul Edge خودش را به ۲ شمشیر تبدیل می کند. سروانتس به قتل و خونریزی و جنگ افروزی می پردازد و افکاری پلیدانه ای در سر می پروراند، تا اینکه دختری به نام سوفیتیا مقابل او می ایستد و با او می جنگد. او موفق می شود یکی از شمشیر های سروانتس را بشکند، اما خرده های این شمشیر در بدن خود او فرو می روند و زخم هایی جاودانه را به جا می گذارند. سروانتس Soul Edge را بالا می برد تا کار سوفیتیا را یک سره کند که نینجایی به نام تاکی سر می رسد و سروانتس را از پا در آورده و سوفیتیا را با خودش می برد. شمشیر دوم دست سیگفرید می افتد. او شوالیه ای آلمانی است که ذهنی آشفته و روحی ناآرام دارد. وقتی شمشیر به دست او می افتد، جهان با ستونی به دنیای اهریمن ها متصل می شود و سیگفرید که پس از این به نام Nightmare یا همان کابوس از او یاد می شود، دیوانه وار به دنبال قدرت می رود. اینجاست که بازی آغاز می شود و کاراکترهای مختلف بازی، به دنبال این شمشیر می روند تا یا آن را نابود کنند، یا کنترل آن را بدست بگیرند.

گرالت ریویا، مهمان جدیدترین عنوان Soul Calibur، با همه‌ی شمشیر و جادوهایش.

داستان در کل بسیار گیراست و برای یک عنوان مبارزه ای، بیشتر از کافی است. دو نوع استوری مُد در Soul Calibur VI داریم. در خط داستانی یا مُد اول، مانند سایر بازی های مبارزه ای، سرگذشت کاراکترها و انگیزه هایشان برای دعوا را می شنوید و طی مبارزات مختلف، باید حریفان را شکست دهید. با اینکه کلیات داستان در این بخش جذاب و ماجراجویانه است، اما روایت آن خسته کننده است. برای فهمیدن داستان باید هر بار به صفحه زل بزنید و دیالوگ شخصیت های مختلف را که به شکل کامیک کار شده است بشنوید. مشکل اینجاست که کاراکترها برای دقایق متمادی با هم حرف می زنند و صفحه ی بازی همان عکسی را نشان می دهد که چند دقیقه پیش داشت نشان می داد و فقط گاهی حالات چهره ی کاراکتر ها در آن عوض می شود. بازی حتی برای نشان دادن مبارزه ها هم به خود زحمت نداده و فقط با افکت های صوتی که پخش می شود می توانید بفهمید چه اتفاقی در حال جریان است و این موضوع حتی می تواند سردرگم کننده باشد.

ساخت مبارز خودتان، از موارد اضافه شده در آخرین نسخه ی این سری است.

مُد Libera of Souls، بخشی است که یک عالمه داستان سرایی در آن گنجانده شده و توجه همه را به خودش جلب کرده است. Libera of Souls، بازی را تا حدی شبیه به یک عنوان نقش آفرینی کرده است. در این مُد شما کاراکتر مورد نظر خودتان را طراحی می کنید و سفر دور دنیای خود را آغاز می کنید. البته دست شما برای طراحی کاراکتر و شخصی سازی اش آنطور که فکر می کنید باز نیست و انتخاب های شما محدود است، اما می توان گفت همین هم قابل قبول است و این مشکلی نیست که نتوان از آن چشم پوشی کرد. کاراکتر شما درگیر یک طلسم اهریمنی است و هدف شما از سفر، محافظت از جان خودتان و به نوعی شکستن این طلسم است. در این میان فردی به نام Azwel هست که می خواهد شمشیرهای سروانتس را پیدا، و با آنها بر جهان حکمرانی کند. شوالیه ای به نام GrØh هم در سمت دیگر داستان است که می خواهد جلوی او را بگیرد. کاراکتر شما در واقع فردی است که باید با یکی از این دو طرف متحد شود و طرف دیگر را شکست دهد.  المان های نقش آفرینی در آنجایی خودشان را نشان می دهند که قدرت کاراکتر شما در طول این مُد افزایش می یابد و مهارت های بیشتری برای شما باز می شود که می توانید دشمنان قوی تری را با آن مهارت ها شکست دهید.

داستان جذاب، روایت خسته‌کننده.

بازی ۲۰ کاراکتر قابل انتخاب دارد که در طول داستان به تدریج اجازه ی استفاده از آن ها را پیدا می کنید. در بازی های مبارزه ای همیشه بحث بر سر کم و زیاد بودن مبارزها وجود داشته و همانطور که انتظار داشتم، عده ی قابل توجهی به Soul Calibur هم بخاطر “کم بودن مبارزها” گیر داده اند. به شخصه زیاد با این موضوع موافق نیستم. مطمئناً کسانی که کارکشته ی این سبک هستند می دانند که تعداد مبارز بیشتر هیچ گاه به معنای بازی بهتر نبوده است. بازی هایی بوده اند که با وجود خیل عظیم مبارزها در منوی بازی، جمعاً تعداد انگشت شماری سبک مبارزه داشته اند. این یعنی عمق کم گیم پلی. اگر بخاطر قیافه ی کاراکترها بازی می کنید، باید بگویم Soul Calibur VI برای شما ساخته نشده، اما اگر سبک مبارزه برایتان مهم است، بازی می تواند شما را راضی نگه دارد. هر کاراکتر عمق زیادی دارد و اگر شناخت کافی از هر کدام را داشته باشید، می توانید به خوبی با او مبارزه کنید. نکته ی مثبت دیگر، بالانس خوب کاراکترهاست. انتخاب هیچ کدام از شخصیت ها به معنای شانس بیشتر شما برای برنده شدن در مسابقه نیست. هر کاراکتر نقاط قوت و ضعف خود را دارد. Soul Calibur IV، تقریباً همه ی کاراکترهای محبوب خود را در این شماره آورده و در کنار آنها شخصیت های جدید خوبی نیز به بازی اضافه شده اند. حرف از کاراکترها و شخصیت های جدید بازی شد، حتماً می دانید طبق رسم Soul Calibur، همیشه مهمان هایی هم از بازی های دیگر در این بازی حضور دارند. مهمان Soul Calibur IV هم گرالت ریویا است! قهرمان محبوب سری Witcher، با شمشیر و جادوهایش آمده تا در این مبارزه ی قرون وسطایی سهمی داشته باشد. صداگذاری و تیپ گرالت دقیقاً مانند بازی خودش، Witcher است و این موضوع طرفداران این سری (که در واقع بهتر است بگویم همه!) را خوشحال خواهد کرد.

بازی های مبارزه ای فارغ از بحث های تکنیکی، دو نوع هستند. یک سری شان مهارت و شناخت زیادی می طلبند و نمی توانید با زدن چند تا دکمه ی رندوم و یا نشستن و مشت زدن (روش مورد علاقه ی همه ی تازه کارهای سبک مبارزه ای!) برنده ی مسابقه شوید. می توان گفت Street Fighter از این دسته است. اگر کاراکتر و حرکاتش را به خوبی نشناسید، محکوم به شکست هستید. سری دیگر اما پیچیدگی خاصی ندارند و به اصطلاح Beginner Friendly تر هستند. اگر چیزی از قدرت های ویژه ی کاراکترتان ندانید هم باز می توانید خوش بگذرانید. Soul Calibur IV چیزی میان این دو سری است ولی کمی بیشتر به نوع دوم تمایل دارد. این نکته به نظر من کاملآً مثبت است. یک بازی مبارزه ای خوش ساخت باید چیزی میان این دو حالت باشد که نه تازه کار ها را از خود براند، نه کارکشتگان این سبک را از خود ناامید سازد. در Soul Calibur IV این موضوع به خوبی رعایت شده. اگر کارکشته باشید کلی کمبو و حرکات ترکیبی هستند که بتوانید بر بازی سوار شوید. اگر هم تازه کار باشید، می توانید با دانستن چند دکمه ی اساسی، از مبارزه لذت ببرید.

سیستم کلی مبارزات عالی، روان و سریع است و شباهت زیادی به شماره های پیشین دارد. این موضوع لذت بخش است تا آنجایی که گاهی اوقات به خودتان می آیید و حس می کنید دارید Soul Calibur V را بازی می کنید! این نکته هم می توانست مثبت باشد و هم منفی، اما تشابه خیلی زیاد سیستم مبارزه، کمی آن را به سمت نکات منفی بازی سوق داده است. عمق بازی آنجایی خودش را نشان می دهد که می توانید تعداد مشخص ضربات هر کاراکتر را هر طور که می خواهید پیاده سازی کنید. آیا با مبارزات زمینی راحت ترید و شیوه ی بازی شما دفاعی است؟ از زمین و فاصله ی دور بجنگید. آیا دوست دارید سریع حمله کنید و از هوا بر سر حریفتان فرود بیایید؟ Soul Calibur IV برای شما هم برنامه دارد. به نوعی حس می کنید بازی خودش را با شیوه ی شما تطبیق می دهد و کاری می کند که با هر شیوه ی بازی، بتوانید مهارت های خود را به بهترین شکل پیاده سازی کنید. اگر از طرفداران سری Tekken هستید و Soul Calibur را بازی نکرده اید، به زودی خودتان را با سیستم بازی وفق خواهید داد، چون کلیات مبارزات شباهت هایی به Tekken دارد و ضربات شما به سه دسته ی عمده ی افقی، عمودی و ضربات پا تقسیم می شود. بازی بر اساس همین سیستم، مکانیزم جدیدی را به بازی اضافه کرده که تا حدی شبیه به یک ضربه ی پنالتی در فیفا می ماند. این مکانیزم که Reversal Edge نام دارد، پس از دفع کردن ضربات حریف می تواند اتفاق بیفتد. در این حالت بازی صحنه آهسته می شود و شما می توانید حملات خود را با توجه با آن سه دسته ای که بالاتر ذکر شد پیاده سازی کنید و یا اصلاً جاخالی داده و ضربه ی حریف را بلاک کنید. شباهتش به ضربه ی پنالتی اینجاست که هیچ راهی برای اطمینان از نتیجه بخش بودن حرکتتان وجود ندارد و ممکن است حریفتان با یک حرکت هوشمندانه تر موفق شود به شما ضربه وارد کرده و یا ضربه ی شما را بلاک کند. این حالت نوعی قمار به شما می رود که مبارزات را غیرقابل پیش بینی تر و جذاب تر کرده است. بازپخش حملات و صحبت های راوی در پایان هر راند کمی اضافه و غیرضروری به نظر می رسند و به نظرم نبودشان هیچ لطمه ای به بازی نمی زد. صداگذاری در مبارزات، برخلاف بخش داستانی بسیار خوب کار شده اند و رجزخوانی ها که بخشی جدانشدنی از بازی های مبارزه ای هستند، در Soul Calibur IV به خوبی پیاده سازی شده اند. در کل، ساده بودن مبارزات در عین عمیق بودنشان، مبارزات را بسیار جذاب، و مکانیزم Reversal Edge آن را بسیار خلاقانه کرده است.

بخش گرافیکی بازی و جلوه های بصری بازی خوبند. نمی توان گفت که در بهترین حالت خود قرار دارند، اما در حدی هستند که توجه شما و یا یک رهگذر که در کلاب به بازی شما نگاه می کند را جلب کند. محیط های بازی متنوع اند و کمی واقع گرایانه تر از آنچه در Tekken 7 دیدیم ساخته شده اند. البته به شخصه همچنان محیط های پرجزئیات و پویای مورتال کامبت و نیز مبارزه های خشن و پر خونش را به محیط های این سری و سری Tekken 7 ترجیح می دهم، اما این موضوع سلیقه ای است و ذکر کردنش بخاطر این بود که اگر شما نیز همچین سلیقه ای دارید، بدانید که در Soul Calibur IV خبری از خون، خشونت زیاد و محیط های پویا نیست. نکته ی قابل توجهی که وجود دارد، وقتی است که سازندگان بازی روی طراحی چهره و لباس کاراکترها گذاشته اند. در سری Tekken هم این موضوع همیشه مرا سرحال می آورد که کاراکترها بسیار متمایز از هم و بسیار تخیلی ساخته شده اند. نوع پوشش کاراکتر خود را می توانید از همان منوی انتخاب کاراکتر عوض کنید و با تیپی که دوست دارید وارد مبارزه شوید.

گرافیک بازی، چیز جدیدی برای عرضه ندارد، اما جذاب و دیدنی است.

موسیقی هر عنوان مبارزه ای، با توجه به تم بازی فرق می کند. موسیقی Soul Calibur IV هم با توجه به تم ماجرایی بازی ساخته شده و معمولاً فکر می کنید که مشغول انجام یک بازی نقش آفرینی هستید. همچنین، با توجه به نقشه ی بازی، موسیقی نیز عوض می شود و برای مثال در یک نقشه ی صحرایی، تم شرقی پخش می شود. در کل چیزی برای ایراد گرفتن در این بخش وجود ندارد و موسیقی نیز مانند سایر بخش های این بازی بسیار خوب کار شده است.

سخن آخر اینکه Soul Calibur IV، سرگرم کننده و هیجان انگیز است. اگر فکر می کنید بازی های مبارزه ای، به جز وقت هایی که با دوستانتان هستید، وقت تلف کنی به حساب می آیند، این بازی احتمالاً شما را دوباره در این باره به فکر خواهد انداخت. گرالت هم که هست و چه چیز از این بهتر؟

Soul Calibur IV، از بازی های بسیار خوب امسال و کاندیدای شماره یک ۲۰۱۸ برای عنوان “بهترین بازی مبارزه ای” است.