همسایه بلاتکلیف | بررسی بازی Hello Neighbor

نسخه اولیه عنوان Hello Neighbor اولین بار در سال ۲۰۱۵ در سایت خود سازنده، یعنی استودیو Dynamic Pixels منتشر شد و پس از مدتی مورد توجه بسیاری از ناشران مطرح قرار گرفت. مشخصاً دلیل این توجه، ایده ترکیب بسیار خوب و امیدوار کننده المان⁠های ترس و بقا، مخفی⁠ کاری و همچنین جو کودکانه و تکنیک⁠های بصری پیکسار-مانند این عنوان توسط سازنده بازی بود. تجربه اثری نزدیک با حال و هوای Alien: Isolation با دشمنی داینامیک و باهوش، همراه با طنز موجود در فیلم⁠هایی همانند تنها در خانه، برای بسیاری از طرفداران ژانر ترس ⁠و⁠بقا هیجان‌انگیز جلوه می‌کرد و قبل از عرضه کامل بازی نیز این تفکر وجود داشت که Hello Neighbor قرار است سبک جدیدی از ترس را در بازی⁠های محبوب⁠تر همگانی کند. (قبل⁠تر نیز عناوین بسیاری خوبی همانند Spooky’s Jump Scare Mansion با این فرمول ساخته شده بودند، اما هیچگاه تا این حد توجه سایت⁠های مختلف را جلب نکردند) و صد البته نزدیک بودن بازی به سبک همسایه جهنمی یا Hell Neighbour که سال‌ها پیش برای سیستم عامل ویندوز معرفی شده بود و قطعا سازندگان از نام آن به وضوح الهام گرفته‌اند، نیز در این حجم از مثبت نگری بی‌تاثیر نبود.

سر انجام بازی در ۸ دسامبر سال ۲۰۱۷ برای PC عرضه شد و نتیجه کاملا بر عکس آن‌چیزی بود که طرفدران فکر می‌کردند; آن‌طور که از نقدها برداشت می‌شد نسخه PC بازی بسیار بد بوده و مشکلات فراوانی داشت، به حدی که نمره‌ای بهتر از ۳۸ در میانگین امتیازات جهانی برای آن ثبت نشد. استودیو سازنده بعد از مدتی در اقدامی غیر منتظره اعلام کرد بازی در ماه ژولای سال جاری برای PS4 عرضه خواهد ش و قول رفع شکلات آن هم داد، حال بازی بعد از ۸ ماه نسبت به نسخه PC آن عرضه شده و در این مقاله قصد داریم بررسی کنیم آیا بعد از شکست بد بازی در ۸ ماه قبل، بازهم بازی ارزش تجربه را دارد؟ با گیمفا در بررسی نسخه کنسولی این بازی جنجالی همراه باشید.

Hello Neighbor

در Hello Neighbor، بازیکن در نقش یک کودک مزاحم بیش⁠ فعال قرار می⁠گیرد که راه یافتن به زیر⁠زمین همسایه خود و درک و راز⁠های موجود در آن ⁠را هدف اصلی خود فرض کرده است. همسایه شخصیت اصلی طبیعتاً از ایده کودک داستان ما خوشحال نیست و به طور خشن و افراطی‌ای سعی می⁠کند تا از ورود وی به خانه خود جلوگیری کند. به طوری که با هر بار شکست، بر خلاف فرم معمول در آثار دیگر، بازی سخت⁠تر شده و تله⁠ ها و بیراهه های بیشتری سر راه مخاطب قرار می⁠گیرند. نکته قابل اشاره در این⁠جا آن است که با این⁠که عنوان مذکور اساساً در سبک ترس⁠ و⁠بقا دسته بندی می⁠شود، اما به هیچ ⁠وجه تم تاریک و بزرگسالانه⁠ای ندارد. به طور مثال مرگ برای شخصیت اصلی تنها در پیدا شدن توسط همسایه خود و اخراج از خانه او خلاصه می⁠شود. این مورد عدم استفاده از فاکتور⁠های مؤثر معمول در آثار ترسناک، سازندگان بازی را با چالشی خاص مواجه می⁠کند. از یک سو ژانر مورد استفاده در بازی وجود عناصر ترس و دلهره را به یکی از نیاز⁠مندی ⁠های اولیه آن تبدیل می⁠کند؛ زیرا آثار مخفی ⁠کاری مبتنی بر پازل و زمان که در آن⁠ها شخصیت اصلی می⁠بایست از دست دشمن خود فرار کند به خودی خود به طور کلاسیک در بین آثار دلهره‌آور قرار دارند و در صورتی که توسعه‌دهنده نتواند این فضای ترس و اضطرار مورد نیاز را بر عنوان خود حاکم کند، مخاطب با تجربه ⁠ای بسیار سطحی و حوصله⁠ سر⁠بر مواجه خواهد شد. از سوی دیگر بنا بر تم مورد استفاده، طراحان بازی اجازه استفاده از ویژگی⁠ های مشخصی همانند تصاویر تاریک و خون⁠آلود و صدا⁠گذاری بلند و ترسناک را ندارند و می⁠بایست با حفظ اتمسفر کودکانه و دهه پنجاهی Hello Neighbor به نحوی نیز کاربر خود را از صندلی بپرانند، و تمامی این موارد نیز می⁠بایست در چارچوب طراحی و بدون جدی کردن فضای بازی انجام شود. خوشبختانه اثر از این بخش آزمایش خود با سربلندی نسبی بیرون می⁠آید، اما دلیل آن⁠که مراحل قابل تجربه تا حد زیادی استرس ⁠زا و ترسناک هستند، طراحی درست و دقیق گیم⁠پلی و ترکیب آن با اتمسفر بازی نبوده و بلکه غیر قابل پیشبینی بودن تمامی عناصر فنی است.

اصلا روی هوش مصنوعی این همسایه حساب باز نکنید!

به طور مثال هیچ الگوی مشخصی در رفتار آقای همسایه وجود ندارد و وی می⁠تواند به سرعت از موجودی کاملاً بی⁠ خطر و سیبیلو به دشمنی بسیار ترسناک و با⁠هوش تبدیل شود که به راحتی بازیکن را شناسایی کرده و تعقیب می⁠نماید. فعالیت⁠های روزانه وی از پیش تعیین شده و قابل پیشبینی نیستند و به همین دلیل نیز نمی⁠توان استراتژی خاصی برای مقابله و به پایان رساندن ماموریت⁠ها در نظر داشت. در‌واقع دشمن اصلی ما در Hello Neighbor همانند یک مرغ بسیار بزرگ است که تنها هدفش یافتن بازیکن است و در این راه می⁠تواند در مواردی بسیار آرام و در مواردی نیز غیر⁠قابل⁠پیش‌بینی باشد. به طور مثال، مخاطب هیچ‌گاه درک درستی از چیز⁠هایی که همسایه می⁠بیند و اعمالی که در صورت انجام آن⁠ها عصبانی می⁠شوند ندارد؛ او می⁠تواند به راحتی از کنار شما در حالتی که درست در مقابلش قرار دارید بی ⁠اعتنا بگذرد و در عین حال نیز می⁠تواند از چهل متری با کوچک⁠ترین حرکتی کودک ما را شناسایی کرده و به سرعت به طرف وی حمله⁠ ور شود.

اینحا یه سرنخ‌هایی از داستان نصفه ونیمه بازی دستتون میاد!

نبود هیچ‌گونه( واقعا هیچ) سیستم راهنما در بازی از آزار دهنده‌ترین موارد بازی است! شما از هر بازی ویدئویی انتظار دارید که حداقل در قسمت‌های ابتدایی و شروع بازی چند راهنمایی از بازی دریافت کنید. یا حداقل اینکه هدف کلی‌تان از بازی چیست! اما هیچ راهنمایی به شما در بازی نمی‌شود تا مدام مجبور باشید با روش آزمون و خطا کارها را انجام دهید که بازی را بسیار بد جلوه می‌کند.

معما⁠های تکراری نیز آن⁠چنان چنگی به دل نمی⁠زنند و تا حد زیادی یاد⁠آور پازل⁠های عجیب دوران محبوبیت عناوین اشاره و کلیک هستند. به طوری که ساده⁠ترین مسائل دارای پیچیده⁠ترین روش⁠های حل ممکن هستند. به عنوان مثال، باز کردن قفل در⁠های مختلف نیازمند یک ابزار خاص است که به دلایلی در غیر منطقی⁠ ترین مکان ممکن جای گرفته است. گنجاندن معما⁠های غیر منطقی همانند یافتن کارت ورود به یک ساختمان در بالای یک درخت در جنگل، شاید در طول دهه نود و بازی⁠های آن زمان سرگرم کننده و جالب بوده است، اما در زمانی که قریب به تمامی پازل⁠های عناوین مدرن مبتنی بر منطق طراحی می⁠شوند، استفاده از مشخصه ⁠های نچندان موفق دورانی که حال بخشی از تاریخ است، مطمئناً برای مخاطب جذاب نخواهد بود.

حال در نطر بگیرید که مراحل بازی پر است از در⁠هایی این چنینی و راه⁠های تله⁠گذاری شده که مخاطب جز گرفتاری در یکی از این موارد، هیچ راهی برای پیش‌بینی وجود آن⁠ها ندارد. مکانیزم مذکور، گیم‌پلی Hello Neighbor را عملاً به یک تجربه آزمون و خطا تبدیل می⁠کند که در آن بازیکن برای یافتن راه صحیح، نیازمند تکرار چند⁠باره هر ماموریت است و با توجه به طراحی تکراری و غیر منتطقی این مراحل، عمل مورد اشاره بر خلاف عناوینی همانند Inside، هیچ⁠گاه وضیعت سرگرم⁠کننده⁠ای به خود نمی⁠گیرد و همان احساس رضایت پیشرفت را نیز از گیمر سلب می⁠کند.

با پیشرفت در بازی و رسیدن به بخش سوم آن، تنها قسمت چشم ⁠نواز Hello Neighbor، یعنی استایل زیبای دهه پنجاهی آن نیز تغییر کرده و تمی سورئال و جدی⁠ تر به خود می⁠گیرد، البته با این تغییر، روایت داستانی بسیار ضعیف بخش⁠های قبلی تا حدی جبران شده و اثر سعی در ارائه داستانی احساسی و انسانی می⁠کند، معما⁠های موجود در محیط ساده⁠ تر شده و پیشروی در آن به جای حل پازل⁠های ضعیف و حوصله سربر، بسیار مبتنی بر یافتن راز⁠های داستانی و فهمیدن ماجرای پشت خانه آقای همسایه می⁠شود. به همین دلیل نیز پیشروی در فصل آخر قابل تحمل⁠ تر و تا حدی سرگرم⁠کننده تر از فصل⁠های قبلی است. قابل اشاره است که حتی با این تغییر فضا و گیم⁠پلی نیز داستان Hello Neighbor به هیچ ⁠وجه درگیر کننده و قوی نیست و به نطر می⁠رسد که تنها دلیل تمرکز بر آن در این بخش، سعی در ارائه پایانی قوی و قابل قبول برای بازی بوده است. با این حال به دلیل شیفت ناگهانی تمرکز بر روی فاکتوری که در مراحل اولیه عنوان عملاً وجود ندارد و ترکیب آن با روایت ناقص، بازی در رسیدن به یک پایان قابل قبول نیز ناکام می⁠ماند و تنها سود مورد مذکور، قابل تحمل⁠تر کردن چند ساعت آخر تجربه مخاطب می⁠شود. به طور کلی به نطر می⁠رسد که پایان بخش داستانی به نحوی سر⁠هم شده است که به تمامی فعالیت⁠های قبلی بازیکن معنا داده و او را تحت تأثیر قرار دهد، اما به دلیل نواقص اساسی در تمامی بخش⁠های اصلی، به هدف خود نرسیده و تنها به پایانی متوسط برآمده از روایت ضعیف قد می⁠دهد.

کلید رو از یه جایی پیدا میکنید که فکرشم نمیکردید!

صداگذاری و موسیقی بازی برخلاف اکثر موارد دیگر بازی راضی‌کننده است و موسیقی دلهره‌اوری هم برای شما در طول بازی پخش می‌شود تا بیشتر احساس ترس کنید! البته این مورد مثبت در زیر حجم نکات منفی گم می‌شود تا خیلی به چشمتان نیاید!

Hello Neighbour اثریست با گیم⁠پلی مبتنی بر شانس و پازل ⁠های غیرمنطقی که پیروزی در آن نه بر اساس مهارت بازیکن، و بلکه بر اساس شانس و هوش مصنوعی غیر قابل پیش‌بینی حاصل می⁠شود. داستان نیز تا مراحل پایانی بسیار کند و بی⁠ معنی پیش می⁠رود و با این⁠که در بخش⁠های آخر بازی سعی در به رو کشیدن آن می⁠شود، اما به دلیل روایت ضعیف و پیش⁠زمینه بسیار کم⁠رنگ، این تلاش به هدف خود نرسیده و رویداد⁠هایی که می⁠بایست اصولاً مخاطب را در یک درگیری احساسی قرار دهد، تنها وی را به خاطر راحتی نسبی از گیمپلی بسیار خسته‌کننده خوشحال می⁠کند. تنها نکته مثبت قابل اشاره، بازسازی خاطرات شما از عنوان همسایه جهنمی در حین بازی است و تا حدی صداگذاری قابل قبول، بقیه موارد در بازی بسیار بد به کار رفته و پتانسیل بازی به کلی هدر رفته است. بازی می‌تواسنت عنوانی باشد که که ترکیبی از دو عنوان Akien:Isolation و همسایه جهنمی را در آن شاهد باشیم; اما نتیجه  محصول نهایی برای کنسول‌ها هم همانند PC اصلا عنوان کارشده‌ای نیست و انجام آن چندان توصیه نمی‌شود.

بررسی بازی با توجه به نسخه PS4 ارسالی توسط سازنده برای گیمفا انجام شده است.