ابرقهرمان گریان!! | نقد و بررسی بازی Captain Spirit

گاهی اوقات آدم دوست دارد تا کمی از آن فضای شلوغ و پرسروصدای بازی‌هایی که هرساله منتشر می‌شوند فاصله بگیرد و نگاهی بیندازد به بازی‌هایی که آرام‌تر و صمیمی‌تر ساخته می‌شوند. همین موضوع بود که باعث شد خیلی‌ها نسبت به یک بازی که هیچ شباهتی به بازی‌های روز دنیا نداشت روی خوش نشان بدهند. گاهی اوقات واقعاً در زندگی این آرامش کم‌یاب می‌شود. چه در دنیای واقعی که همیشه صدای تلویزیون و سروصدای هزار وسیله الکترونیکی دیگر بلند است و چه در دنیای بازی‌های ویدیویی که پرشده از بازی‌های سریع و خشن که حوصله ندارند دو دقیقه یک‌جا مثل بچه آدم بنشینند. شاید همین ویژگی‌ها بود که باعث شد، بدون حتی دانستن یک نکته از داستان بازی Captain Spirit، به سراغش بروم و به خصوصیات بصری بازی ابداً نگاه نکنم. راستش را بخواهید، کمی هم شگفت‌زده شدم.

شاید همین ویژگی‌ها بود که باعث شد، بدون حتی دانستن یک نکته از داستان بازی Captain Spirit، به سراغش بروم و به خصوصیات بصری بازی ابداً نگاه نکنم. راستش را بخواهید، کمی هم شگفت‌زده شدم.

احساسی که در فصل اول Life Is Strange تجربه کردم، خیلی کمک کرد تا بیشتر از اینها، مشتاق تجربه Captain Spirit باشم. دلم حسابی برای آن یک گوشه نشستن‌ها و طبیعی بودن جریان صدا تنگ شده بود. اما خب، از طرفی هم می‌دانستم که دونت‌ناد، امتحانش را پس داده، پس با قلبی مطمئن، بازی را آغاز کردم. و دقیقاً بازی با همان چیزی شروع شد که همیشه دوست داشتم! آرام و صمیمی. البته ایندفعه، زیر بارش سنگین برف و در کنار پتوی سفید طبیعت! و آن لحظه‌های ابتدایی بازی، و آن نقاشی‌های کودکانه بامزه. همه و همه حسی پر از امنیت و آرامش به من می‌دادند. برگ برنده بازی‌های داستانی خوب هم بیشترش همین است؛ آن احساساتی که در هر بازی دیگری پیدا نمی‌کنید. ناآرامی‌ها یا آرامش‌هایی که در هر لحظه بخاطر شخصیتی پیدا می‌کنید که دوستش دارید و با او ارتباط برقرار کردید و با او همراه و هم‌داستان شدید. استرس‌ها و ترس‌هایی که برای یک شخصیت بازی ویدیویی ترسیم آن‌ها سخت‌تر از این حرف‌ها است. اوایل بازی هم ما را حسابی در آرامش روزمره یک کودک خیال‌پرداز غرق می‌کند، در صورتی که متوجه اتفاقات آدم بزرگ‌ها نیز هست! کودکی که همزمان با ساختن دیالوگ‌های مسخره و خنده‌دار برای عروسک‌هایش، کاملاً متوجه مسائل پدرش می‌شود و درک می‌کند که چگونه باید رفتار کند. درست است که می‌توان با برخی انتخاب‌ها (دیالوگ‌ها)، کمی هم شخصیت کریس را دستکاری کرد، اما واضح است که سازندگان، بر روی احساسات کریس دقت کرده‌اند و با لحن صحبت کردنش، مشخص کرده‌اند که چه می‌خواهند. مخصوصاً همان صحبت‌های ابتدایی با پدر و آن سوالات قابل توجه. سازندگان اما، می‌خواهند بازهم نشان بدهند که انتخاب دیالوگ، می‌تواند تأثیرگذار باشد؛ از ابتدای بازی. اما خب بازهم خلاقیت‌ها را می‌توانستند بیشتر و بیشتر کنند و عرصه را برای جولان مخاطب بازتر کنند. چرا که این اتفاق خیلی مهم است و حس زنده بودن خاصی به بازی می‌دهد.

کریس، کودکی است که همزمان با ساختن دیالوگ‌های مسخره و خنده‌دار برای عروسک‌هایش، کاملاً متوجه مسائل پدرش می‌شود و درک می‌کند که چگونه باید رفتار کند… .

داستان کریس و پدرش، دارای پیچیدگی‌های خاص است. پیچیدگی‌هایی که صادقانه، نمی‌توان تنها در یک قسمت به این کوتاهی به آنها پرداخت. یکی از جذاب‌ترین اتفاقات بازی این است که اطلاعات قابل توجهی از بازی، در یادداشت‌ها و برگه‌ها و باقی نگه‌داشتنتی‌های خانه وجود دارد. و این اطلاعات، بسیار به شکل‌گیری ذهنیت شما از شخصیت‌ها کمک خواهد کرد. پیچیدگی‌های داستان‌ هم، از دل همین یادداشت‌ها و اطلاعات خفته در گوشه و کنار بدست می‌آیند. یا همان مکالمات به ظاهر معمولی و آن اطلاعاتی که کریس از صحبت‌های خودش با خودش به شما می‌دهد. اینها همه عالی هستند. حتی بازی، با دقت خوب به داستان، کاری می‌کند که پس از مدتی، ذهنتان، برخی دیالوگ‌ها را یادآوری کند که این مورد خیلی خیلی زیباست و به یاد ماندنی. مورد دیگری هم که البته احساسش کردم، بیشتر شدن تعامل با محیط و فضای اطراف است که خبر بسیار خوبی است و نگاه جالبی از فصل دوم Life Is Strange به ما می‌دهد. حتی در دقایق پایانی، صحبت‌های بسیار کمیاب و خاصی را از کریس می‌بینیم که فوق‌العاده در بازی‌های دیگر کم‌یاب هستند.

اگر فصل اول Life Is Strange را تجربه کرده باشید، اولین چیزی که حسابی برایتان جذاب می‌شود، پیشرفت چشمگیر در انیمیشن‌ها و بحث فنی و هنری بازی خواهد بود!

اگر فصل اول Life Is Strange را هم بازی کرده باشید، اولین چیزی که حسابی برایتان جذاب می‌شود، پیشرفت چشمگیر در انیمیشن‌ها و بحث هنری و فنی بازی خواهد بود! دقیقاً، همان ابتدا که کنترل کریس را به دست می‌گیرید. و این اتفاق، خیلی به باورپذیرتر شدن بازی کمک می‌کند. حرکات شخصیت‌ها، نرم‌تر شده و حالا، تماشای راه رفتن کریس هم کمی روان‌تر و واقعی‌تر است. همچنین، فضای بازی هم باورپذیرتر شده و جذاب‌تر از همیشه به‌نظر می‌رسد. فقط یک مورد که دلم می‌خواست بهتر باشد، چهره شخصیت‌هاست که با این همه اتفاق خوب، چطور است که چشمان کریس، دقیقاً مثل چشمان اسباب‌بازی‌هایش می‌شود و یا چهره بی روح پدرش. حتی صداگذاری و دیالوگ‌های پدر کریس، می‌توانست بهتر از این حرف‌ها باشد. اما به طور کلی، خودِ من خیلی از این تغییرات در بازی لذت بردم. مخصوصاً وقتی در برف قدم می‌زدم. در ادامه، شاید جالب باشد اگر به همه شما توصیه کنم که یا بازی را سرسری تمام نکنید، یا اگر هم کردید، بعد از اتمام بازی، یک دور دیگر، اینبار با دقت بیشتر بزنید که بازی، سورپرایزهای باحالی برایتان آماده کرده‌است (که تمام سعی خودم را هم کردم اینجا چیزی ننویسم!).

کریس نیاز به زمان بیشتری برای شناخته شدن دارد، اما در عین حال دوست داشتنی است.

با عرض پوزش، در ادامه، شاهد ورود اسپویل و رفقا به جریان متن هستیم! پس لطفاً اگر هنوز موفق به تجربه ماجراهای کاپیتان کریس نشده‌اید، هر چه سریعتر از این منطقه دور شوید و پشت سرتان هم نگاه نکنید!

همه ما می‌دانیم، که کریس، زمان بیشتری می‌خواهد؛ زمان بیشتری می‌خواهد تا مانند مکس، با او و داستانش و همه شخصیت‌ها و افراد خانواده‌ای که دارد همراه شویم و در عین حال، کریس دوست‌داشتنی است. این را می‌توان از فداکاری‌های هرچند کوچک، اما ارزشمندش برای پدرِ مریض و معتاد به الکلش متوجه شد. زمانی که با آن جواب‌های ضایع، می‌خواست تا همسایه سالخورده (با تجربه و فهمیده) را بپیچاند و میلی به صحبت نشان نمی‌داد، یا زمانی که مدام ناراحتیِ کودکانه‌اش را به کارهای پدر متوجه می‌شدیم. او در عین حال، می‌تواند لحظه‌های بامزه و خنده‌داری بیافریند، مثل بازی‌هایش، و البته صحبت‌ها و تغییر صداهای ظریفش. او همچنین، احساساتی می‌شود و گریه می‌کند (همانگونه که انتظار می‌رود) مانند زمانی که پدرش، به شدت او را بخاطر هیچ (!) سرزنش می‌کند. یا حتی واکنش‌های بسیار ریز و دقیقی که کریس در عین ناباوری انجامش می‌دهد و می‌بینیم که با وجود رایگان بودن بازی، دونت‌ناد دقت ویژه و تحسین برانگیزی به خرج داده. مانند زمانی که پدر، به کریس می‌گوید که نمی‌تواند برای خریدِ عید به بیرون برود و کریس، سعی می‌کند تا خودش را با واقعیت روبه رو کند؛ درست مانند یک کودک واقعی!

The Awesome Adventures Of Captain Spirit با همان چند شخصیتی که به ما معرفی می‌کند، پتانسیل بالایی برای نشان دادن یک اثر بی‌نظیر و تکرارناشدنی دیگر دارد. سازندگان، هنوز هم جای زیادی برای پرداختن به شخصیت‌های بازی دارند و ما را به شدت امیدوار کرده‌اند که در فصل دوم Life Is Strange، بیشتر از اینها شگفت‌زده شویم و چیزی را ببینیم که می‌خواستیم. کریس، از آن دست شخصیت‌هایی است که می‌تواند حسابی خودش را، میان آن همه کاراکتر و اسمِ آبَکی، بالا بکشد. این بازی، یک تجربه دوست‌داشتنی، و پلی کوتاه به دنیای خارق‌العاده LIS است. عنوانی که ما را، به شدت امیدوار می‌کند. امیدوارِ امیدوارِ امیدوار!