نگاهی به فیلم طلوع: آواز دو انسان

سینمای صامت همچنان زیباترین، انسانی‌ترین و قوی‌ترین جلوه سینما را به ما نشان می‌دهد. هنوز پس از گذشت سال‌های سال نه غباری از کهنگی را بر روی خود می‌بیند و نه هنگام تماشا مخاطب را خسته می‌کند. سینمای صامت همه چیز دارد.  ژرژ ملیس و گریفیث را به عنوان اولین کارگردانان داستانی دارد. اکسپرسیونیست‌های آلمانی مانند فریدریش ویلهلم مورنائو، فریتز لانگ، گئورک ویلهلم پابست و روبرت وینه را دارد. در شوروی نظریه پردازان مونتاژ‌ مثل آیزنشتین و پودوفکین و کارگردانانی مثل لف کولشف و ژیگا ورتوف را دارد. در سبک کمدی اساتیدی مثل چارلی چاپلین کبیر و باستر کیتون را دارد که هنوز فیلم‌های اولیه‌شان حتی به بسیاری از آثار کمدی این روز‌ها می‌ارزد. درایر و شوستروم را در اسکاندیناوی دارد که هنوز اقتباس درایر از ژان دارک از تمام پنج اقتباس دیگری که بعد‌ها از آن شد بهتر است و شوستروم هم همچنان با فیلمی مثل باد پس از نود سال تر و تازه است. با دیدن آثار صامت می‌توان فرم را درک کرد، سینما را حس کرد و عاشق آن شد.

لینک مطلب: نگاهی به فیلم طلوع: آواز دو انسان

نگاهی به فیلم طلوع: آواز دو انسان| نویسنده: دانیال هاشمی‌پور