نجات سرباز زاسمن | نقد و بررسی Call of Duty WWII

این روز ها بیشترین چیزی که به گوشمان میخورد عبارت جنگ جهانی است. بعد از فروش بسیار موفقیت آمیز نسخه اخیر سری میدان نبرد به نام Battlefield 1 که از قضا گدشته دورتری، یعنی جنگ جهانی اول را نیز هدف گرفته بود عرضه شد. با تمام موفقیت اولیه ای که این عنوان داشت ولی باید اذعان داشت که به دلیل تنوع پایین بازی در بخش هایی سلاح ها یا تجهیزات، باز هم این عنوان به دلیل سبک و بازه زمانی انتخاب شده که شجاعت و جسارت تیم سازنده بازی را نشان می داد، بسیار قابل تقدیر است. در ثانی موفقیت حاصل شده سبب شد که اولا سایر سازندگان نیز به این نتیجه برسند که تقلید از نمایش آینده در سری ندای وظیفه، به هیچ عنوان ضامن موفقیت ان ها نیست و در ثانی خود سازندگان و ایده پردازان ندای وظیفه نیز به ان برسند که واقعا جنگ های آینده و تبدیل یک سرباز معمولی به یک ابر سرباز پرنده، واقعا دیگر برای ما جذاب نیست.

در واقع بعد از عرضه عرضه تایتان فال که در واقع جواب دندان شکن تیم قبلی سازنده عناوین اصلی ندای وظیفه، به سران اکتیویژن بود، حالا به نظر می رسید که اکتیوژن به شدت از این عناون ذوق زده شده است و در نتیجه نسخه بعدی از سری ندای وظیف، کم کم رنگ و بوی اگزوسوت به خود می گیرد. این لباس هایی که در واقع دنیای ندای وظیفه را رو به نابودی کشیده بودند ( البته اگر همه تقصیر ها را به گردن این تغییر سبک انداخت بلکه مهمترین ایراد وارده، داستان های یکنواخت و عدم ایده های جدید در برابر رقبا مهم ترین دلیل شکست های پیاپی این سری بود)، شاید در حال حاظر اختراع شده باشند (البته نه با این توانایی های سوپرمنی !) ولی تا به خدمت گرفته شدن گسترده آن ها هنوز هم یکی دو دهه باقی مانده است ولی ایده پردازان ندای وظیفه به این نتیجه رسیدند که نه تنها باید از آن در بازی های این مچموعه استفاده نمود، بلکه باید در تک تک شماره های این سری نیز باید قرار داده شوند که نتیجه آن این شد که این سری به جایی رسید که تقریبا اکثر طرفداران، از آن ناراضی بودند و فقط به دلیل آن که عناوین مشابه کنسولی، بسیار کم تعداد هستند، مجبور به این خرید بودند که با عرضه عناوین بیشتر این دلیل نیز کم رنگ تر می شد.

هر کسی که بر روی صورتش زخم بدی دارد، طبق فلسفه هالیوود آدم بد داستان است !

البته خوش بختانه سری به این نتیجه رسید که خود در حال نابود کردن سری ندای وظیفه، یعنی مجموعه ای که صنعت بازی های رایانه ای را به این جایی که الان در آن هست، رسانده است. اولین ایده ای که برای نجات این سری مطرح شد، به طور قطع بازگشت به ریشه های سری، یعنی جنگ جهانی دوم بود که باز هم به طور قطع با موفقیت عمده مجموعه مواجه شد. در نتیجه نسخه اخیر این سری به نام Call of Duty World War II نام گذاری شد. نسخه ای که به دست افرادی ساخته شد که خود باعث و بانی این روند آینده گون شده بودند. آخرین عناون ساخته شده به دست این استدیو نسخه Advanced Warfare بود ( که شاید در واقع از بعد داستانی، یکی از بهترین نسخه های این سری با وجود جو آینده نگرانه بود) و حالا به نظر می رسد از اشتباهات گذشته خود به خوبی درس گرفته اند و این سری را به ریشه های خود برگردانده اند.

همچون هم سایر عناوین مطرح دیگر در جنگ جهانی دوم، شما این عنوان را نیز با روز بزرگ DDay شروع می کنید که در واقع در این روز یکی از بزرگ ترین پیروزی های جبه متفقین علیه آلمان نازی رقم می خورد و این عملیات مقدمه ای برای آزاد سازی فرانسه است. همچون هر بازی دیگری که در فضای جنگ جهانی دوم قرار دارد، خوب یا بد بودن آن را می توان از زیبایی این مرحله تشخیص داد که باید اذعان داشت که در این بازی به هیچ وجه از تجربه و تکرار این مرحله خسته نمی شوید. این مرحله شروع داستان خوب ولی در عین حال کلیشه ای آزاد سازی دنیا از دست المان نازی است که باید گفت با وجود داستان سرایی زیبا و شخصیت پردازی خوب از این بخش از بازی به هیچ وجه خسته نمی شوید. جدای از داستان خوب، روند سریع بازی و کشته شدن پیاپی دوستان و همرزمان شما نیز باعث می شوند، علاوه بر آن که بازی پر است از صحنه های احساسی کشته شدن هم رزم های شما، به سنت تمام ندای وظیفه های پیشین، همچنان شاهد جدال های سینمایی و انفجار های بزرگ است پس اگر برای تماشای چنین چیز هایی این نسخه را خریداری کرده به هیچ وجه پشیمان نمی شوید. در این شماره هم چنین بخش هایی برای رانندگی در نظر گرفته شده است که مانند تمام نسخه های پیشین ( البته نسخه Infinite Warfare در کمال شگفتی، گیم پلی بسیار زیبا و روانی برای بخش سفینه سواری خود داشت) گیم پلی و فیزیک این وسایل بسیار خشک و نا مطلوب است و هنوز هم هیچ کدام نتوانسته اند خود را به بخش های اسنوموبیل سواری MW2، حتی نزدیک کنند. یکی دیگر از نکات مهم در خصوص بخش تک نفره بازی، کار تیمی و بسته های سلامتی است که به سبک عناوین قدیمی تر این سری، در صورت دریافت گلوله خوردن، دیگر اندکی صبر کردن و سلاخی کردن مجدد دشمنان، جواب گو نیست. حالا اگر آسیبی دریافت کنید، باید یا با همان سطح سلامتی کمتر بسازید یا این که با استفاده از بسته های سلامتی، خود را به وضعیت عادی برسانید. البته نگران نباشید چون یافتن این بسته های چندان سخت نیست و هر زمان که اندکی آسیب ببینید، با درخواستی ساده از دوستانتان می توانید تعدادی از آن ها دریافت کنید. در کنار آن بعضی از افراد تیم شما، توانایی های ویژه ای مانند شناسایی دشمنان یا کارهای مشابه را دارند که در واقع این قابلیت ها نقش درون های نسخه های پیشین را دارند و هنوز هم معلوم نیست چرا سازندگان تمرکز ویژه ای برای راحت کردن بخش داستانی یک بازی راحت دارند. در خصوص فضا سازی نیز باید گفت که اگر فیلم نجات سرباز رایان را دیده باشید، تک تک سکانس های مهم این فیلم در این بازی نیز وجود دارد.

هم چنان مهمترین بخش بازی، بخش چند نفره آن است که از قضا بسیار لذت بخش نیز هست

البته در کنار داستان خوب این شماره، چیزی که این روز ها مهم ترین دلیل برای خرید یک نسخه از ندای وظیفه محسوب می شود، بخش چند نفره بازی است. همچون نسخه های پیشین باز هم شاهد نبرد های کوچکی هستیم که اکثرا در بین ۶ نفر در هر تیم برگذار می شود. هم چنان همان مود های قدیمی تر در بازی در موجود است و مهمترین تفاوت این نسخه و نسخه های قدیمی تز در نداشتن لباس های ویژه است ولی هم چنان باید گفت که کاراکتر شما خیلی خوب می پرد! جدای از این ها دیگر به سبک بخش تک نفره نیازی به بسته های سلامتی ندارید و با اندکی کاور گرفتن، سلامتی شما پر می شود. البته حالا کلاس های بازی با اسامی متفاوتی مانند نیروی زمینی یا هوا دریا و غیره نشان داده می شود که در باطن امر هیچ تفاوتی ایجاد نمی کند و فقط شامل یک تغییر اسم و اضافه شدن چند کلیپ جدید است.

اما مهمترین وجه تمایز این نسخه با برادران بزگترش اضافه شدن بخش Headquarters است که عملکردی همچون بخش Tower در سری دستینی دارد. در این جا نیز شما با دیگر بازیکنان می توانید بازی کنید، به بخش های مختلف بروید یا در این مکان تمرین تیر اندازی کنید. در هر صورت باید گفت که اضافه شدن این بخش به بازی اندکی بی دلیل بود و هیچ دلیل منطقی و درستی برای این کار وجود ندارد.

جدای از تمام چیز هایی که در سری ندای وظیفه دیده بودید، حالا ساخت و ساز موانع و تجهیزات نیز به بازی افزوده شده است

دیگر تغییر مهم دیگر اضافه شدن یک مود جدید به این مجموعه است که این مود ترکیبی از مود های Domination و Rush است که به طور واضحی از مود Operation از Battlefield 1 کپی برداری شده است. در این مود نیز تیم حمله کننده از یک نقطه با پیشروی به سمت مواضع دشمن، باید سه هدف مشخص شده را از بین ببرید تا بتوانید در نهایت پیروز عملیات باشید. البته هم چون نسخه میدان نبردی این مود، در این جا بسیار خواهید مرد. اگر در تیم مهاجم باشید، باید در بسیاری از مواقع با موانع و تیر بار های مدافعان مواجه شوید و علاوه بر ان توانایی دفاع کننده ها در پیدا کردن یک نقطه مناسب برای مخفی شدن سبب می شود که باز هم امار تلفات تیم شما بالا برود. در هر مرحله نیز تیم شما حدود ۵ دقیقه برای دفاع یا تهاجم زمان دارد. البته به سبک سایر بخش های بازی، این مود نیز به صورت ۶ در برابر ۶ انجام می شود و معلوم نیست که چرا زمانی که در بازی مود هایی مانند Big Team Battle وجود دارد، هنوز هم سازندگان تعداد بازیکنان را در این حد نگاه داشته اند در حالی به طور قطع این مود در حالتی همچون ۱۲ در برابر ۱۲ بسیار لذت بخش تر می بود. در سمت دیگر نیز باید گفت که ابعاد نقشه های بازی در این مود نیز چندان بزرگ نیست و بیشتر به نظر می رسد که سازندگان ۳ نقشه کوچک را به یکدیگر چسبانده اند و در نتیجه این مود را ساخته اند.

همچنین اگر هم در هر زمانی، از بخش های داستانی و چند نفره خسته شدید، به سبک تمام نسخه های اخیر، می توانید وارد بخش زامبی شوید و از قتل عام زامبی های نازی لذت ببرید. تقریبا تمام چیز هایی که در نسخه های قبلی دیده بودید در این شماره نیز وجود دارد و در واقع باید گفت تغییر خاصی به جز طراحی شخصیت های قابل بازی و زامبی ها وجود ندارد. با وجود آن که بخش زامبی یکی از کم اهمیت ترین بخش های یک عنوان ندای وظیفه برای من محسوب می شود، ولی وجود آن به طور قطع خالی از لطف نیست، بالاخص که مهم ترین رقیب این مجموعه یعنی سری بتلفیلد، سالیان سال است که از عدم وجود یک بخش Co-op درست و حسابی رنج می برد و معلوم نیست بالاخره دایناسور مود محبوب کی به بازی راه می یابد!

بازی از نظر گرافیکی بسیار زیبا است ولی پر کردن نقشه های آن فقط با ۶ نفر ظلمی نا بخشودنی به نظر می رسد

البته جدای از تمام این ها بازی بر روی تمام پلتفرم های مقصد خود زیبا به نظر می رسد. نسخه های اکس باکس و پلی استیشن بازی هر دو از رزلوشن ۱۰۸۰ و نرخ فریم ۶۰ پشتیبانی می کنند و با وجود دارا بودن رزولشن پویا، در اکثر مواقع نیز در نگاه داشتن این حد نیز موفق عمل می کنند. جدای از اعداد، در بخش نمایشی نیز هر دو کنسول بسیار زیبا عمل می کنند و هم در بخش داستانی و هم در بخش چند نفره شاهد یک عنوان زیبا هستیم. البته هم چنان در بازی گهگاهی با باگ و ایرادات فنی یا افت شدید فریم مواجه می شوید ولی تعداد این موارد به قدری اندک است که به راحتی قابل چشم پوشی هستند. البته با وجود نسخه های میان نسلی برای Xbox One X و PS4 Pro باز هم برترین پلتفرم برای اجرای بازی، نسخه رایانه های شخصی خواهد بود که متاسفانه به دلیل تعدد متقلب در این پلتفرم و کم بودن نسبی بازیکنان، هنوز هم دلیل منطقی برای خرید نسخه این بازی در استیم وجود نخواهد داشت.

به طور خلاصه باید گفت که Call of Duty World War II همان عنوانی است که شاید نزدیک به نیم دهه منتظرش بودیم. تمام نسخه های پیشین همه و همه فقط در حال و هوای آینده دور یا نزدیک بودند و ترکیب بازی های پر سرعت این چنینی با تکنولوژی های فضایی، نتیجه ای جز خسته کننده شدن برای امثال من نداشت و سبب شد عنوانی مانند Infinite Warfare را فقط و فقط برای تجربه نسخه ریمستر شده شماره چهارم خریداری کنیم و پس از تجربه بخش داستانی، به سرعت بازی را پاک کنیم. اما این شماره داستانش بسیار متفاوت است و بالاخره پس از سال ها اکتیویژن به حرف ها و انتقاد های طرفدارانش گوش داد و بازی را به فضای جنگ جهانی دوم برد و البته معلوم نیست که این روند تا چه زمانی ادامه خواهد داشت و البته کاملا معمول و قابل درک است که اگر شماره های بعدی در زمان حال و آینده قرار داشته باشند ولی هرچه که باشد این شماره منتقدان و طرفداران را به خاطر فضا و زمان داستانش راضی می کند و به طور قطع ارزش خریدش را دارد.