خدا لعنتت کنه Season Pass! نگاهی خصمانه به محتویات بی محتوای الحاقی!

اقا اجازه بدید تا بهتون بگم چند سال دیگه روند خرید یه بازی چطوریه. در مرحله اول وقتی بازی رو می خرید تنها قاب بازی رو بهتون میدن. بعد بلافاصله در فروشگاه اینترنتی خود بازی رو قالب سیزن پس میذارن که بخریم باز. بعد از مدتی دوباره یکی دیگه میدن به اسم “سیزن پس تر” که گویا از قبلیه سیزن پس تره! خلاصه در نهایت بعد از یه چند سالی از عرضه بازی میتونیم امیدوار باشیم که بازی رو داریم! یا مثلا می ریم بازی Destiny 4 رو می خریم، وارد بازی می شیم. خوشحال میریم به مبارزه و میبینم که اقا اصلا کلا تفنگ نداریم! شخصیت اصلی هم لخته! بعد می فهمیم لباس و اسلحه جزو سیزن پس هستن! تازه پول لباس زیر رو هم باید جدا بدیم! بعد میریم تا نسخه بعدی کال اف دیوتی رو خریداری کنیم. بعد از خریدن قاب و … وارد بازی می شیم اما تا شروع میشه بعد از چند ثانیه اسم سازنده ها میاد و تموم میشه! اونجاست که می فهمیم اصلا کلا مراحل بازی جز سیزن پس هستن و تازه خود سیزن پس هم جزو سیزن پس تره! بعد از خرید ۷-۸ تا سیزن پس انشالله که بازی کامل شده باشه. در نسخه جدید بازی بتلفیلد وارد بازی می شیم و میریم جلو و هی میریم و هی میریم و میریم تا به آخر خط برسیم! کلا هیچ کس نیست کاری داشته باشه با ما. اونجاست که چشممون یه برق میزنه مثل برقی که چشم شیپورچی تو پسر شجاع می زد و می فهمیم که دشمن جزو سیزن پسه! در همین جاهاست که دیگه یک صدا و با فریادی غیورمردانه می گیم: ای خدا لعنتت کنه سیزن پس! خدایا تو رو خدا نگذر از این سیزن پس گور به گور شده و باعث و بانیش!

چی میشه اگر بازی نهایی رو قسمت قسمت کنیم و جدا جدا به عنوان “اضافی” بفروشیم به بازیبازا؟… و این گونه بود که دی ال سی خلق شد… و این گونه بود که دستینی خلق شد.

یادش بخیر یه زمانی بود که بازیا پر بودن از اضافات و چیزهای جدید که همشون بعد از تموم کردن بازی و رفتن روی درجه سختی بالا و … توی بازی باز می شدند و اصلا نیازی به خرید نبود چون با فعالیت های داخل بازی میتونستیم اونها رو آزاد کنیم و اینجوری هم ارزش تکرار بازی رو بالا می بردن برامون و هم برامون ارزش قائل بودن و کلی اضافات جدید رو به احترام این که بازیشون رو خریدیم بهمون میدادن تو بازی. نه مثل الان که نه تنها ۲ تا سلاح و با کلی قیمت بفرشون بهمون بلکه از خود بازی اصلی هم بزنن و چند قسمتش کنن. یعنی از وقتی که یه کلمه ای اومد تو صنعت بازی به نام دی ال سی، بدبخت شدیم رفت. یعنی در همون لحظه دخلمون اومد. اون موقع نمیدونستیم این سازنده ها و ناشرا چه تواناییایی دارن برای استفاده از این کلمه! ولی الان دیگه خوب میدونیم. اقا والا من بازی Destiny رو ۳-۴ بار خریدم باز تا دستگاهمو روشن میکنم وارد میشم میاد میگه “داداش میخوای بخری Destiny رو؟” بهش میگم اقا خریدم چند بار که. میگه “نه داداش، الان یه مرحله اومده به اسم Rise of iron”. می گم باشه می خرم. بعد دفعه بعدی میاد میگه “داداش بالاخره نمیخوای این Destiny رو بخری بازی کنی ببینی چه بازی قشنگیه؟!” یه نگاه بد بهش میکنم (به صفحه تلویزیون)، میگه یه مرحله اومده “Rise of silver” و احتمالا بعدش هم سرب و منگنز و .. قیام می کنند. خلاصه سرتون رو درد نیارم و باید بهتون بگم هنوزم که هنوزه من بازی Destiny رو ندارم از دید سازنده ها و کم کم خودم هم داره باورم میشه که واقعا ندارم این بازی رو! یعنی مثلا دوستم زنگ می زنه میگه میای Destiny بازی کنیم. می گم ندارم داداش. باید بخرمش. قشنگه؟!!! تلفن رو قطع می کنم و تو دلم میگم: “ای خدا لعنتت کنه سیزن پس! خدایا تو رو خدا نگذر از این سیزن پس گور به گور شده و باعث و بانیش!”

حتی جوک های مربوط به دی ال سی هم خود به عنوان دی ال سی فروخته میشن!!!

اینقدر این قضیه سیزن پس دیگه جدی شده مخصوصا تو کشورمون، فرهنگستان زیان فارسی به صرافت افتاده که براش معادل به زبان شیرین پارسی پیدا کنه تا فارسی را پاس بدیم بیشتر. به همین خاطر شاید از این به بعد در مقالات به جای واژه بیگانه سیزن پس از کلمات و عبارات زیبایی مثل “پاسپورت فصلی”، “فصل عبور”، “عبور فصلی”، “ویزای بازی”، “ویزای عبور فصلی”، “شینگن بهاری”، “پاس همدان” یا “پاس فصلی” استفاده کنیم تا این عبارات برای گیمرهامون، ببخشید بازیبازهامون جا بیافته بیشتر. خلاصه این که از وقتی پای اینا به دنیای بازیا باز شد ما بازیبازا خیلی بیشتر از این که از اونا سود کرده باشیم ضرر کردیم. بازیساز عزیز از مرحله اصلی بازیش می زنه و حذفش می کنه تا دوباره جدا بفروشه و یه بازی رو ۳-۴ بار به طرفدارا بدبخت غالب کنند (بهتره در ذهن خودتون به جای غالب کنند از همون کلمه اصلی پرفشار استفاده کنید!). اقا طرف برای شخصت اصلی بازی یه جفت جوراب تمیز میاره می کنه دی ال سی و چند دلار می فروشه. یا مثلا دو مدل زیرپوش جدید می فروشه. حتی گاهی هم میان مثلا لباس زیری که به عنوان مثال اسنیک تو متال گیر ۳ پوشیده رو میارن تا بکنن تن رچت و کلنک و به عنوان دی ال سی بفروشن و اسمش رو هم میذارن “رچت و کلنک: زیرپوش ادیشن”

داداچ نمیتونی رد شی! فقط ۶۰ دلار دادی که یعنی ۴۰ درصد بازی. برو ۲۰ دلار دیگه بیار تا بذارم رد شی تا پست نگهبانی بعدی!…….

باور کنید که اتفاقایی داره می افته تو این صنعت که همینجوزی بدون طنز هم خنده دارن و گریه دار. خودشون یه پا طنز تلخ هستن برای خودشون. کلی مثال مختلف در این مورد هست که یکی از بهترین هاش قضیه بانجی و اکتیویژن و Destiny هست که به معنای واقعی مسخره بود و حتی همکارهاشون هم اونها رو مسخره کردذن و ازشون جوک ساختن. بعد از این که بانجی و اکتیویژن دی ال سی دوم Destiny رو دادند و بابتش ۴۰ دلار گرفتند از اون بیچاره هایی که بازی رو خریده بودند (البته این آخر کار نبود و بعدا یکی دیگه هم به نام ایرون کینگ اومد و کلا این بازی حدودا ۱۲۰ دلاری برای اونایی که اول بازی رو خریدن آب خورد)، تازه اومدن اعلام کردن که اقا جان ردبول بخورید!!… چی؟!!! چیکار کنیم؟… ردبول بخورید. اونها قرار دادی با این شرکت بسته بودند که در ازای اون به بازیبازا می گفتن هر کس ردبول بخره و بخوره یه ماموریت ویژه براش باز می شه که تازه توی هیچ کد.م از دی ال سی ها نیست و فقط باید ردبول بخرید و ۸۰-۹۰ دلاری که تا حالا داده بودیم هم فایده نداشت! خب این دیگه چه وضعشه؟ مگه اینجا بازاره و شرکت معاملاتی و تبلیغاتیه؟ وقتی میگن یه چیزی که دیگه داره گندش در میاد دقیقا معنیش اینه. بالاخره باید ۵۰۰ میلیونی که روی ساخت Destiny هزینه کرده بودن یه جوری در بیاد و کی بهتر از ما بازیبازای بیچاره که بازیشون رو دوست داریم؟ معنی واقعی پول کثیف و نامردی یعنی این. دقیقا یعنی این… لعنت به این سازنده ها و ناشرهای بی وجدان… هر چه بگندد نمکش می زنند، وای به روزی که بگندد نمک.

ردبول بخر دی ال سی و ماموریت ببر! اخه چه ربطی داره؟ اگر پیتزا بخورم چی میدی؟!

جالبه که سازنده های یکی از برترین بازی های زامبی دهه اخیر یعنی تیم Techland که بازی بی نظیر Dying Light رو ساخته بودن (که البته در حقش جفا هم شد) در اعتراض به این حرکت بانجی و اکتیویژن یک حرکت جوک گونه و خنده دار انجام دادند. اونها اومدن یه دی ال سی رایگان برای بازیشون معرفی کردن که کلا در مورد اب خوردن بود! تصویر این دی ال سی رو می تونید بین تصاویر مقاله مشاهده کنید. در حقیقت به جای دستینی که بازیبازا رو تشویق به خوردن ردبول کرده بود سازنده های Dying Light با The DrinkForDLC بازیبازا رو تشویق به آب خوردن کرده بودند. این محتوای الحاقی ۳ بخش داشت که همگی به H2O مربوط می شدند و کاملا رایگان نیز بود. لازمه بدونید که خود این سازنده ها وقتی برای بازیشون بسته الحاقی پولی منتشر کردند چیزی در حد The Following بود که نه تنها تقریبا اندازه بازی اصلی بود و بسیار بسیار وسیع بود بلکه المان ماشین سواری و شخصی سازی و… رو هم به بازی اضافه کرده بودند که کلا اون رو عوض کرده بود. دی ال سی هم می سازن باید اینجوری بسازن. بگذریم… برسیم به همان دی ال سی اب خوردن. این بسته یک ماموریت با نام Fountain of Youth را در خودش داشت. بلوپرینت Water 2.0 رو داشت که سلاح های پرتابی رو الکتریکی و اونا رو بسیار قوی تر می کرد. همچنین چالش های پارکور جدید با تم اب هم به بازی اضافه می شدند. روی تصویر این دی ال سی نوشته شده که از خودتون در حال خوردن لیوان اب عکس بگیرید و بفرستید تا کد دریافت یک سلاح رو بگیرید! می بینید که به کجا کشیده شده کارمون؟ بازی رسیده به ردبول و …. احتمالا بعدا Destiny 2 ازمون می خواد ۲ تا ساندویچ سوسیس با نون اضافه بخوریم تا ماموریت جدیدش باز شه و هر کس بعدش یه لیوان نوشابه کوکا هم بخوره ۲ تا ماموریت جدیدتر هم دریافت می کنه!

مسخره کردن و نوعی اعتراض به حرکت بانجی و اکتیویژن با منتشر کردن دی ال سی خوردن اب!

خب نکن برادر من. داداچ داری اشتباه می چپونی! مگه ما چه گناهی کردیم که باید ۴ بار بازیت رو بخریم. چون طرفدار بازیت هستیم این کارو با ما می کنی؟ چون بازیت رو خریدیم؟ یکم مرام و معرفت هم خوب چیزیه والا. یکم از همکاراتون یاد بگیرید. مگه سی دی پراجکت دی ال سی نداده؟ مگه کسی نارارضی بوده؟ نه. میدونی چرا؟ چون انصاف داره و به طرفداراش احترام میذاره. اولا بازیش اینقدر کامله که هیچ کس نمیتونه بگه از بازی زده برای دی ال سی. ثانیا وقتی دی ال سی هم میده از یه بازی کامل هم از همه نظر بهتره و حتی از خود بازی اصلیش هم بهتره. دی ال سیش میاد یه سال بعد از عرضه بازی میشه برترین بازی نقش آفرینی سال بعد! نه مثل شما دستکش و کلاه رو بفروشه ۲۰ دلار. این چیزا رو سی دی پراجکت ۱۶ بار رایگان داده به طرفداراش. انصاف داشته باشید. پول پرستی هم حدی داره داداش. اقای EA، اقای اکتیویژن، برادر تکمو کویی که برای بازی مبارزه ایت سیزن پس های ۱۰۰ دلاری میدی، آدم باشید. انصاف و شرف و وجدان داشته باشید. اینقدر ار افعال چپاندن و فرو کردن واسه ما استفاده نکنید! باور کنید که همه ما بازیبازان به صورت متحد و با زبونای مختلف یه چیز رو داریم میگیم: “ای خدا لعنتت کنه سیزن پس! خدایا تو رو خدا نگذر از این سیزن پس گور به گور شده و باعث و بانیش!”

یادتونه زمانی که محتواهای اضافی بازی بعد از تمام کردن بازی و در شرایط هاص، داخل بازی باز می شدند؟ نه این که جدا فروخته شوند. بازی ها که بازی تر بود. انسانیت هم بیشتر….

خب دیگه آه و ناله هامون رو کردیم و نفرین و … رو هم به اندازه کافی از خدا خواستیم. توی این مقاله گفتیم جدا از بحث سیزن پس و بسته الحاقی و بسته غیر الحاقی و محتوای بی محتوای دانلودی و …. به یه موضوع مهم دیگه مخصوصا در کشورمون که مربوط میشه به رفتار والدین با گیمرها هم یه مقدار بپردازیم و موضوع رو با هم پردازش کنیم تا پردازنده تر بشیم و بتونیم هر چه بیشتر به موضوع بپردازیم و طی این پردازش، پردازنده مرکزیمون قوی تر بشه! یعنی در حقیقت حالا می رسیم به بخش مثبت برای ما بازیبازا در ایران. چیه؟ نکنه فکر کردید ما اینجا مشکل داریم با خانواده هامون برای بازی؟ نخیر نداریم دیگه. “خیلی هم عالیه! موشکل نداریم که! کسی از روزی که ما بازی کردیم یه دنه دیسک منو برنداشت. خیلی هم عالیه، یکه یکه!”. اصلا یه مرد دانا در مورد بازی گفته: “بازی کردن خیلی مهمه و ارزش داره چون الان قلبم گرفته!”. ما الان تو ایران خیلی دیگه مدرن شدیم و خانواده هامون خیلی عالی کنار اومدن با بازی کردنمون. می دونید دلیل اصلیش  چیه؟ در حقیقت بهتره بگم مجبور شدن! چون دیدن حتی اگر ما رو له کن و بکشن هم دوباره Respawn می شیم! دیدن اگه یه زندگی رو ازمون بگیرن ما دو تا جون اضافه از  قبل جمع کردیم!

اره پدر مادرای عزیز… ما اینجور توانایی هایی داریم. هر کار کنید بازم ریسپاون می شیم!

 فرهنگ گیم تو کشورمون به حدی پیشرفت کرده ها که دیگه الان کم کم پدر و مادرها ما گیمرها رو هم جزو جامعه انسانی و جمعیت زمین حساب می کنن! دیگه گویا ما یه موجود عجیب و غریب و بدبخت و بدون زندگی یا انواع و اقسام جانداران مختلف نیستیم! ما هم در شمارش زمین حساب میشیم. واقعا می دونید این چه پیشرفتیه؟ اگر به همین خوبی پیش بره شاید در سال های اینده پدر و مادرها و جامعه حق تولید مثل و بقا رو هم برای ما قائل بشن. تا قبلا شعار این بود که “گیمر مجرم است” ولی الان کم کم تبدیل شده به “گیمر مجرم نیست، بیمار است!” به به. چقدر خوشحالیم. چقدر پیشرفت کردیم. اقا بالاخره بیمار از مجرم که بهتره نه؟ خلاصه که با خودم میگم “ای خدا لعنتت کنه سیزن پس!” آخ ببخشید این واسه بخش سیزن پس مقاله بود!

حتی رفتار پدر و مادرا هم در مقابل بازی کردن بر و بچشون فرق کرده و رو به پیشرفته. دیالوگ های اشنای “بدبخت! همش بشین پای همین بچه بازی ها”، “نفهم! اخرش کور میشی!” “بیچاره! آخرش که چی؟ به کجا میخوای برسی؟” کم کم کمتر شده اند و گاها جای خود را به نگاه هایی داده اند که درست است همان معنی و حتی بدتر را هم دارند ولی خب بالاخره نگاه است نه فحش! اصلا از قدیم گفتن “من اسیر نگاه توام ای دوست… گوشه چشمی از سر فحش به من بنما”. ببینید چقدر قبلا درمانده بودیم که به اینا راضی شدیم و به اینا میگیم پیشرفت!

والدین دیدن اگه یه زندگی رو ازمون بگیرن ما دو تا جون اضافه از قبل جمع کردیم! حتی اگر خود بازی کردن زندگی رو ازمون بگیره خودش بهمون دو تا زندگی اضافه داده قبلش!

 یکی نبود بگه به این پدر و مادرا آخه بابا مگه بقیه که تفریح میکنن به جایی میخوان برسن یا می رسن؟ مگر قرار است در انتهای تفریح دکتر شویم؟! اقا تفریحه دیگه. یکی بازی میکنه یکی فیلم میبینه یکی فوتبال میبینه یکی … چرا فقط ما رو از دایره بشریت بیرون می ندازید؟ “پسر کبری خانم رفته فلان شرکت کار میکنه، خاک بر سرت بشین بازی کن!” حالا انگار نه انگار که من خودم هم در فلان شرکت دارم کار میکنم! حتی در نهایت به این دیالوگ ها هم می رسیدیم “اینقدر بازی کن تا بمیری!”. شکر خدا اینا داره کمتر میشه و شده. قبلا اگر می دیدیم مثلا پدرمان وقتی داریم بازی می کنیم بیاید دستی بر شانه مان بگذارد و لبخندی به ما می زند، واکنش طبیعی این بود که سریعا بازی را قطع کنیم، درجه تب پدر را کنترل کرده و وی سریعا به تزدیکترین دکتر انتقال دهیم! اما شاید حالا این رفتار هم مقداری طبیعی تر شده باشد و در فاز مهربانی از این کارها بر اید از پدر مادرها! “غذا یخ کرد بیا کوفت کن دیگه” جای خود را به “خاموش کن دیگه اونو بیا غذات رو بخور” داده اند. خلاصه که کم کم داریم فکر میکنیم که ما نیز عضوی از کانون خانواده هستیم! ما نیز جزو فرزندان واقعی هستیم نه بچه ای سر راهی که با سلط ماست ما رو از جوغ اب گرفتن! خلاصه که اقا شرایط خیلی خوبه. گل و بلبل! همه چی عالیه! اینجا ایرانه… We Love You PMC، ببخشید. جو گرفت. اقا داریم به یک رنسانس در تاریخ گیمرهای ایران نزدیک می شویم و شاید گوش شیطان کر چند سال دیگر با افتخار نگاهی به کنسول خود بیاندازیم و بگوییم “انقلاب ما انقجار نور بود!”. البته می دانید که خیلی شهید در راه گیم دادیم تا به اینجا رسیدیم و خود بنده که الان برای شما می نویسم جزو شهیدان خط مقدم این راه بوده و هستم! ما شهیدان زنده ایم! فرزندانمان بعدها نمی دانند چه خون دل ها خورده ایم تا حالا آن ها مثل بچگی ما با بدبختی بازی نکنند و اجازه دهیم تا لذت ببرند. خدا را چه دیدی؟ شاید بعدا به نام آن ها و به کام خودمان کنسول خریدیم! شاید اصلا با فرزاندانمان تایتانفال ۷ زدیم بر بدن….

مخلص کلام این مقاله همین تصویر است… دی ال سی، سیزن پس، سرکوفت زدن و هر چیز دیگه ای نمیتونه کاری کنه که ما عاشق گیم نباشیم. ما دویانه وار گیم رو دوست داریم. گیم در دی ان ای ماست. باور کنید.

همه اینها رو گفتم و غر زدم و بد گفتم و عصبانی شدم و …. تا به یه نقطه برسیم. حتی دو موضوعی که در این مقاله از آنها گفتم و در ظاهر به هم ربط ندارند نیز در این نقطه به هم می رسند و هم پوشانی می کنند. سیزن پس های گران و دی ال سی های بی محتوا و … از مواردی هستند که می توانند ما را از بازی و دنیای گیم زده کنند و انگیزه ما را بگیرند. همینطور برخورد بد پدر و مادرها در زمینه بازی کردن فرزندان (که البته اکنون بهتر شده است کمی) و سرکوفت زدن های آن ها و .. نیز می توانند با فرزند کاری کند که برای جلب رضایت والدین کلا قید بازی را بزند و عشقش را در قلبش بکشد. اما باید یک چیز را بدانند. ما بازیباز هستیم، با همه افراد و جوامع فرق داریم. به این راحتی ها تسلیم نمی شویم و عشق خود را رها نمی کنیم. می میریم ولی ریسپاون می شویم و باز می گردیم تا دوباره بازی کنیم. بازی نه بخشی از زندگی ما، که بخشی از روح و وجود ماست و با ذاتمان در هم تنیده است. بازی کردن در خون و DNA ماست و به این راحتی از آن دست نمی کشیم. بارها سرکوفت و تحقیرهای اطرافیان و والدینمان را دیده ایم و شنیده ایم، بازها از دست سازندگان بازی های مورد علاقه خود ناامید شده ایم، اما یک چیز برایمان ثابت است، هیچ گاه از دنیای بازی ناامید نشده ایم، نمی شویم و نخواهیم شد. در زندگی خود راهی را انتخاب کردم که نه تنها تمام آن سرکوفت ها را به پایان برسانم بلکه مطمئن هستم بازی کردن نقش خیلی زیادی در موفقیت من در زندگی ام داشته است و اکنون چند سالی است که دیگر به راحتی و با ارامش می توان بازی کنم زیرا که بازی مانع هیچ چیز در زندگی من نشده است که هیچ، بلکه یار و یاور و دوست صمیمی و عشق من در مسیر زندگی ام بوده است و عاشق گیمینگ هستم. مطمئنا با وجود تمام اختلاف نظرهایی که بین بازیبازان در دنیا در مورد موارد مختلف و برند کنسول و … وجود دارد همه جامعه جهانی گیمرها در یک چیز ۱۰۰ درصد مشترک هستند: همگی عاشق و شیفته بازی کردن هستند. من به بازیباز بودنم افتخار می کنم و به واقع شما نیز باید افتخار کنید. کارهایی کرده ایم که خیلی تمرکز و سرعت عمل و تاکتیک و … نیاز داشته اند اما موفق شده ایم. هر گاه دلیلی برای افتخار کردن و بالیدن به خودتان برای گیمر بودن نیاز داشتید سری به اینجا بزنید تا دوباره به دنیایی که عاشقش هستید و لقبی به نام گیمر که بر روی شماست، افتخار کنید و لذت ببرید….