انقلابی که در نطفه خفه شد | نقد و بررسی بازی Homefront: The Revolution

در کوچه‌ها و خیابان‌های فیلادلفیا بوی خاصی به مشام می‌رسید. در حالی که سربازان کره شمالی به لطف ادوات نظامی خود توانسته‌ بودند کنترل این شهر را به دست بگیرند، ولی گویی در زیر پوست این شهر چیز دیگری در جریان بود. با وجود آن که خفقان همه جا را فرا گرفته بود، هنوز هم زمزمه‌هایی برای آزادی و رهایی به گوش می‌رسید. هنوز هم برخی می‌خواستند از شرف‌شان دفاع کنند و دوباره کشورشان را به استقلال برسانند. در نگاه اول همه چیز برای آن “انقلاب” موعود آماده بود؛ فقط یک جرقه کافی بود تا این آتش زیر خاکستر دوباره جان بگیرد، اما …

پس از مدت‌ها این دست به آن دست شدن و تا مرز کنسل شدن پیش رفتن، به نظر Homefront: The Revolution به عنوان نسخه جدید سری Homefront در کنار استودیو دَمباستر (Dambuster) روزهای خوشی را سپری می‌کرد. حداقل تا قبل از منتشر شدن نسخه بتای محدود بازی بر روی اکس باکس وان که همه چیز خوب و خوش و خرم به نظر می‌رسید. طرفداران حسابی با نمایش‌های بازی هایپ شده بودند و انتظار داشتند تا حداقل با یک بازی استاندارد و قابل قبول مواجه شوند. سازندگان هم البته تلاش خود را برای تحویل دادن یک بازی در خور توجه و در حد انتظار کرده بودند، حداقل که این طور به نظر می‌آمد. اما، همه این‌ها مربوط به قبل از انتشار آن بتای محدود کذایی بر روی اکس باکس وان بود. بعد از انتشار آن بتا، موجی از نظرات منفی پیرامون Homefront: The Revolution به وجود آمد. بازی‌بازان از بخش‌های مختلفی از بازی ایراد گرفته بودند، تنها کاری هم که در این وضعیت می‌شد انجام داد امید به فردایی بهتر و رفع مشکلات بازی تا زمان انتشار بود. نسخه اول Homefront هم بازی کم‌نقصی نبود و ایراداتی در خود داشت، ولی باز هم توانسته بود در زمانی که الکترونیک آرتز و اکتیویژن در سبک شوتر اول شخص حکمرانی می‌کردند، عنوانی را به بازار عرضه کند که حال و هوای آن کمی متفاوت با دیگر بازی‌های این سبک است و به مدد همان اتمسفر و جو خاص، طرفدارانی را برای خود دست و پا کند. به لطف استقبال نسبی از بازی، تی اچ کیو فقید (THQ) که در آن زمان مالک بازی بود ساخت نسخه دوم را تائید کرده بود، ولی به دنبال مشکلاتی که گریبان گیر این شرکت شد انواع و اقسام بلایای مختلف بر سر دنباله Homefront آمد (که از شرح آن‌ها در این مقاله خودداری می‌کنیم؛ اگر تمایل دارید تا در مورد سیر و سفری که Homefront: The Revolution داشته و مشکلات و موانعی که بر سر راه آن بوده است اطلاعات بیشتری کسب کنید، از طریق این لینک به پیش نمایش این بازی دسترسی پیدا کنید که در آن مطلب به طور گسترده‌تر در باب این موارد صحبت شده است) عملاً دیدن به ثمر نشستن این بازی تبدیل به یک رویا شده بود. به هر حال، پس از کش و قوس‌های فراوان و ماجراهای گوناگونی که این بازی پشت سر گذاشته، بالاخره Homefront: The Revolution به بازار عرضه شده است. در ادامه با ما همراه باشید تا نگاهی به این بازی بیندازیم.

انقلابی توخالی

نسخه قبلی Homefront توانسته بود به لطف بهره بردن از داستانی حماسی و تقریباً درگیر کننده تا حدی از نظر داستانی موفق ظاهر شود. به هر حال ایده اشغال شدن آمریکا توسط یک نیروی خارجی و تلاش مردم برای رهانیدن کشورشان از بند متجاوزان جالب و تقریباً بدیع بود و به همین جهت، از آن استقبال به عمل آمد. در نسخه جدید هم هنوز با ابرقدرتی به نام کره شمالی سر و کله می‌زنیم، که حال فارغ از مباحث پروپاگاندایی و سیاسی مربوطه (که البته نباید از آن‌ها هم چشم‌پوشی کرد، ولی پرداختن به آن‌ها خارج از مبحث اصلی مقاله است) از آن تصوری دهشتناک در بازی ترسیم شده است. داستان Homefront: The Revolution در سال ۲۰۲۹ و در فیلادلفیا رقم می‌خورد. قهرمان این نسخه جوانی به نام ایتن بردی است، عضوی بی‌تجربه که به تازگی به عضویت در یک گروه مقاومت در آمده است. صحبت از گروه مقاومت شد، در این نسخه هم هنوز آن تم انقلابی و مقاومتی خودنمایی می‌کند و نقش مهمی هم در بازی دارد و بعدتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد. این گروه مقاومت قصد دارد تا فیلادلفیا را به استقلال برساند و آن را از زیر سلطه کره شمالی خارج کند. به نظر تا همین مقدار صحبت در مورد داستان کلی بازی کافی است، چرا که داستان بازی بر خلاف ظاهر فریبنده و جالب آن، در اصل یک طبل توخالی است و بهتر است کمتر روی آن مانور دهیم چرا که در حقیقت چیز زیادی هم برای عرضه در چنته ندارد. بازی پر شده است از کلیشه‌هایی که پیش از این در فیلم‌های سینمایی و بازی‌های دیگر دیده‌ایم. داستان بازی با وجود پتانسیل زیاد، اصلاً درگیر کننده نیست و پس از مدتی کاملاً دست خود را برای مخاطب رو می‌کند.

نکته بعدی در مورد بازی، دشمنان هستند. در بازی ما به طور کلی با پدیده‌ای چون “دشمن اصلی” یا “رئیس دشمنان” و چیزی شبیه به این طرف نیستیم. این مسئله در نگاه اول مشکلی ندارد، ولی حداقل سری Modern Warfare به خوبی به ما ثابت کرده است که چگونه وجود یک دشمن اصلی و محوری در بازی به بالا بردن سطح کیفی داستان آن کمک می‌کند. از Homefront: The Revolution انتظار نمی‌رود که یک دارث ویدر را در مرکزیت داستان قرار دهد، ولی فرض این که در ارتش کره شمالی، از آن سربازهای خرده پا و عملاً هیچ کاره گرفته تا آن سران همه کاره، همگی برای بازی‌بازان به یک صورت به نظر برسند کمی آزار دهنده است. یعنی عملاً طبقه بندی خاصی در مورد دشمنان برای بازی‌باز شکل نمی‌گیرد و برای او، هیچ تفاوتی میان آن سربازانی که در راه از میان برداشته و یک فرمانده بالارتبه ارتش کره شمالی که برای کشتن او مجبور شده کلی مشقت را تحمل کند وجود ندارد.

خود شخصیت ایتن بردی و البته همراهان او هم تعریف چندانی ندارند. ایتن یک شخصیت تک بعدی، خشک و بدون انعطاف است و کوچک‌ترین نشانه‌ای از “شخصیت پردازی” در او دیده نمی‌شود. این که او یک جوان خام و بی‌تجربه است و تازه با عضویت در گروه مقاومت با فلسفه مبارزه آشنا می‌شود، هیچ توجیه مناسبی برای ضعف شخصیت پردازی او نیست و گویا سازندگان تنها خواسته‌اند از یک ربات بی‌احساس برای ایفای نقش اصلی داستان استفاده کنند. همراهان او هم تعریف چندانی ندارند و هیچ گاه شخصیت‌های خاص و جالبی برای‌مان به نظر نمی‌آیند. آن‌ها به همراه ایتن بردی شخصیت‌هایی ضعیف هستند که به زودی فراموش خواهند شد و بعید به نظر می‌رسد که حتی دو ماه دیگر، کسی نام آن‌ها را به خاطر بیاورد. مسئله بعدی اینجا است که بازی هیچ ارتباط خاصی با نسخه قبلی خود ندارد؛ در واقع، سازندگان از همان تم کلی نسخه قبل برای ساخت این نسخه نیز بهره برده‌اند ولی هیچ رابطه خاصی میان داستان‌های این دو نسخه با یکدیگر وجود ندارد. این به خودی خود یک ایراد نیست ولی ممکن است برخی از طرفداران سرسخت نسخه پیش را ناراحت کند.

جا دارد تا در مورد بزرگ‌ترین نقطه قوت قسمت قبلی، یعنی حال و هوا و اتمسفر خاص آن و وضعیت آن در این نسخه نیز سخن بگوییم. در این نسخه هم حال و هوای یک کشور اشغال شده و جنگ زده به خوبی در بازی پیاده سازی شده است. هنوز هم در جای جای بازی می‌توان آن حس “نفرت از جنگ” را یافت و سازندگان از این نظر واقعاً برای بازی کم نگذاشته‌اند. هرچند که دیگر این فضاسازی به اندازه نسخه قبلی بدیع و شوکه کننده نیست، ولی هنوز هم به عنوان یکی از نکاتی که از نسخه قبل به ارث گرفته شده است در بازی وجود دارد و موثر هم هست. در مجموع بازی از لحاظ داستانی اصلاً عملکرد جالبی ندارد و یکی از بزرگ‌ترین نقاط ضعف بازی نیز همین مسئله است.

شخصیت‌ پردازی‌ها در حد افتضاح هستند!

جوانی که کوماندو شد!

صحبت در مورد گیم پلی این بازی کار چندان ساده‌ای نیست، چرا که از طرفی بازی آمده تا با اضافه کردن ویژگی‌های متعددی سطح کیفی این بخش را تا حدی بالا ببرد ولی در نهایت هم برخی از آن‌ها جواب داده‌اند و برخی دیگر هم خیر. در ابتدا جا دارد به این نکته اشاره شود که بازی داستان یک گروه مقاومت را روایت می‌کند، گروهی که از لحاظ تجهیزات به طور قطع در مضیقه است ولی دشمنان آن‌ها یعنی سربازان کره شمالی تا دندان مسلح هستند. به این دلیل، ما انتظار داریم تا بازی تمرکز بسیاری بر روی مخفی کاری داشته باشد و در حقیقت، مخفی کاری تبدیل به یک المان اصلی در گیم پلی بازی شود. در بازی سیستم مخفی کاری وجود دارد، ولی نه درست عمل می‌کند و نه سازندگان شما را تشویق به استفاده از آن می‌کنند! منظور از این که درست عمل نمی‌کند، این است که مشکلات زیادی در این بخش وجود دارد که بخش عمده آن مربوط به هوش مصنوعی دشمنان است. دشمنان گاهی شما را از فاصله دو متری هم تشخیص نمی‌دهند، گاهی هم از چند فرسخی شما را به راحتی می‌بینند! متاسفانه این مشکلات در هوش مصنوعی بازی کم نیست و ضربه مهلکی به گیم پلی بازی زده‌اند. مسئله بعدی هم اینجا است که خود سازندگان زیاد بازی‌بازان را به استفاده از مخفی کاری دعوت نمی‌کنند و بیشتر بر روی شبیخون ناگهانی و سپس به راه افتادن یک جنگ خیابانی تمرکز داشته‌اند.

متاسفانه خود سیستم شوتینگ بازی هم ایراداتی دارد و باعث می‌شود که نتوانیم آن را هم طراز با دیگر بازی‌های سرآمد این سبک قرار دهیم پس در کل، شما در طول بازی ۲ راه دارید، یکی استفاده از مخفی کاری که مشکلات زیادی در خود دارد و دیگری، زدن به دل دشمن که آن هم باز در دل خود ایراداتی دارد و به این ترتیب، گیم پلی بازی پر است از ایراداتی که سازندگان با کمی دقت می‌توانستند از آن‌ها پرهیز کنند.

ارتقای اسلحه‌ها یکی از ویژگی‌های خوب گیم پلی بازی است

این نسخه از ساختار Open World بهره می‌برد، یعنی جهانی نسبتاً بزرگ زیر پای شما است و می‌توانید به دلخواه در آن به گشت و گذار و انجام ماموریت‌های مختلف بپردازید که البته نباید این “گشت و گذار” را با گشت و گذار در بازی‌هایی چون GTA و … اشتباه گرفت! اگر بخواهیم صادق باشیم، باید بگوییم این لقمه‌ای که Homefront: The Revolution برداشته خیلی بزرگ‌تر از دهانش است! اولاً معلوم نیست این چه سندرمی است که همه توهم “Open World شدن” را در سر دارند و سعی می‌کنند به این بهانه برای عنوان خود بازار گرمی کنند (توهین به بازی‌هایی که از این ساختار به خوبی بهره برده‌اند نیست، اما، بازی‌های بسیاری به واقع این نام را لکه دار کرده‌اند. بررسی این مسئله خود مقاله‌ای جدا می‌طلبد) ولی در نهایت هم ناموفق هستند. از همان زمانی که مشخص شد Homefront: The Revolution هم Open World باشد این شک و گمان را داشتم که در نهایت این ویژگی به ضرر بازی تمام خواهد شد و اکنون هم همین طور شده است. در نگاه اول همه چیز خوب است، می‌توانید در محیط بازی بگردید و به کاوش بپردازید، مراحل فرعی و جانبی را انجام دهید و … ولی پس از مدتی به سازندگان به خاطر اضافه کردن این ویژگی به بازی بد و بیراه خواهید گفت! بازی به چند مطقه کلی و بزرگ تقسیم شده که هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند. این مسئله به خودی خود جالب است و به طور کلی طراحی محیط‌های بازی و مواردی از این دست نیز وضع مطلوبی دارند و به “خود دنیای بازی” ایراد چندانی وارد نیست، اما، سازندگان نتوانسته‌اند از این پتانسیل بالفطره استفاده کنند و دیگر بخش‌ها را نیز با کیفیت بهتری در بازی جای دهند. جا دارد در این میان به طراحی مراحل بازی هم نگاه کنیم که در یک کلام افتضاح است. مراحل بازی عمدتاً تکراری، پوچ و بی‌هدف هستند و محال است اندکی پس از تجربه بازی با خود نگویید که “الآن دقیقاً چرا این ماموریت را انجام دادم؟” و این لحظات هم در بازی کم نیستند. نه این که ماموریت بی‌هدف باشد، نه، اتفاقاً خدف هم دارد، مثلاً هدف آن این است که فلان مامور بالارتبه ارتش کره شمالی (که البته اشاره شد هیچ فرقی بین بالارتبه‌ترین فرمانده کره شمالی و آبدارچی دفتر او در بازی وجود ندارد!) را بکشید. این مسئله بارها و بارها در بازی به شکل‌های مختلف تکرار می‌شود و هر بار هم به شیوه‌ای تکراری مجبور به انجام آن هستید و این مسئله حقیقتاً خوشایند نیست. مراحل فرعی هم که دیگر این چرخه را کامل می‌کنند و هیچ گونه رغبتی را برای شما مبنی بر ادامه دادن آن‌ها باقی نمی‌گذارند. مراحل فرعی بازی تکراری، بی‌محتوا و کاملاً ضعیف هستند و مشخص است که سازندگان فقط برای پر کردن محیط بازی از ماموریت آن‌ها را طراحی کرده‌اند (هرچند به کار بردن لفظ “طراحی کردن” برای این ماموریت‌ها ظلم است!)

طراحی مراحل بازی اصلاً در وضع مطلوبی قرار ندارد

به دیگر ویژگی‌های گیم پلی بازی بپردازیم. در بازی سیستم ساخت و ساز (همان Crafting) نیز وجود دارد. یکی از بخش‌های خوب گیم پلی بازی همین ویژگی است و خوشبختانه این تیر دیگر به خطا نرفته است. شما می‌توانید تجهیزاتی چون بمب و … طراحی کنید و اسلحه‌های خود را نیز ارتقا دهید. در بخش طراحی تجهیزات جدید بازی تا حد زیادی شبیه به The Last Of Us است و اگر آن بازی را تجربه کرده باشید، به سرعت با این ویژگی در بازی حاضر هم خو می‌گیرید. بخش ارتقای اسلحه هم که خود دوباره یکی از بخش‌های جذاب بازی است، به شما اجازه می‌دهد تا بنا بر نیاز یا سلیقه خود، دست به ایجاد تغییراتی در اسلحه‌ها بزنید. این مسئله باعث شده تا تنوع اسلحه‌های موجود در بازی هم به شکل قابل توجهی افزایش پیدا کند و در بازی با مسئله کبود اسلحه مواجه نباشیم.

در بازی برخی قابلیت‌ها هم هستند که بازی اصلاً روی آن مانوری نمی‌دهند در حالی که وجودشان در بازی خالی از لطف نیست. مثلاً شما برای نبردها می‌توانید از برخی همراهان استفاده کنید و از نیروهای دیگر مقاومت درخواست کنید تا شما را در نبرد همراهی کنند، ولی بازی روی آن مانوری نمی‌دهد و خودتان باید آن را کشف کنید! سازندگان می‌توانستند بر روی این بخش مانور بیشتری بدهند و در آن صورت حداقل یک ویژگی استاندارد دیگر در گیم پلی بازی موجود بود.

در بازی بخش چند نفره آنلاین رقابتی وجود ندارد ولی سازندگان از یک بخش Co-Op به نام حالت مقاومت استفاده کرده‌اند که آن هم نبودش بهتر از بودنش است! این بخش از بخش داستانی بازی جدا است و همسو با آن جلو نمی‌رود. این بخش کلاً ۶ مرحله دارد که آن ۶ مرحله نیز هر یک ۱۰ تا ۱۵ دقیقه به طول می‌انجامند، یعنی عملاً ۶۰ تا ۷۵ دقیقه محتوا در حالت مقاومت وجود دارد، همان حالتی که سازندگان حسابی هم از آن تعریف می‌کردند! احتمالاً بعداً به محتویات این بخش اضافه شود (طبق گفته سازندگان) ولی حالت مقاومت آن قدری بد بوده که دیگر کسی هوس نکند به سمت آن برود. در این حالت ۳ درجه سختی مختلف وجود دارد ولی هیچ کدام از این درجات سختی چیز جدیدی ارائه نمی‌کنند و اگر بخواهید مثلاً یک مرحله را با دو درجه سختی متفاوت بازی کنید، صرفاً به خاطر وقت گذرانی بوده است. این بخش که ظاهراً زیادی تحمیلی است هم ای کاش از بازی حذف می‌شد تا انقدر نسبت به کلمه “مقاومت” حساسیت پیدا نکنیم.

حالت مقاومت بیشتر شبیه به یک شوخی مضحک با بازی‌بازان است!

بی‌رقیب در مشکلات فنی

با استفاده از موتور Cry Engine نسخه جدید Homefront عملکرد خوبی از لحاظ گرافیکی دارد. بافت‌ها، نورپردازی و … در سطح قابل قبولی قرار دارند ولی به نظر موتور Cry Engine طلسم شده و هیچ شرکتی جز سازنده آن یعنی کرایتک (Crytek) نمی‌تواند به خوبی از آن استفاده کند. هر شرکتی که دست به استفاده از این موتور زده، در نهایت بازی پر از مشکلات گرافیکی داشته و Homefront: The Revolution هم از این قاعده مستثنی نیست. بازی ایرادات گرافیکی ریز و درشتی دارد و همچون Assassin’s Creed: Unity این مشکلات ضربه بزرگی به بازی زده‌اند. اگر بخواهیم دقیقاً مشکلات بازی را مو به مو شرح دهیم یک لیست بسیار بلند تهیه می‌شود! پس فقط به این مسئله اشاره می‌کنیم که از افت فریم‌های شدید گرفته (به طوری که حس می‌کنید میانگین نرخ فریم بازی ۲۴ است!) تا باگ‌ها و مشکلات گرافیکی بزرگ و عجیب و غریب همگی در بازی وجود دارند و باعث می‌شوند تا تحمل بازی حتی گاهی غیر ممکن شود! این مشکلات هم مربوط به پلتفرم خاصی نیستند و سازندگان در این زمینه هم بین بازی‌بازان فرق نگذاشته‌اند و با هر پلتفرمی، می‌توانید شاهد این مشکلات عجیب و غریب باشید. این مشکلات باعث شده‌اند تا قدرت گرافیکی بازی به چشم نیاید و تنها از Homefront: The Revolution خاطراتی خنده دار از زمان سر و کله زدن با این مشکلات در اذهان باقی بماند. از لحاظ صداگذاری هم بازی تعریف آن چنانی ندارد. موسیقی‌های نسخه قبلی در زمان خود عالی بودند. سازندگان توانسته بودند تا با استفاده از آهنگ‌های مشهوری که نسخه اصلی آن‌ها را بَندهای مشهوری چون متالیکا، بلک سبث و یو تو (U2) تهیه کرده بودند عیار بخش موسیقی بازی را به شدت بالا ببرند ولی در این نسخه، متاسفانه موسیقی‌ها اصلاً هم طراز با نسخه قبلی نیست. موسیقی‌ها بد نیستند ولی در مقایسه با نسخه قبلی، شاهد یک پسرفت هستیم.

حیف این فیلادلفیا با آن اتمسفر دوست داشتنی‌اش نیست که انقدر مشکل فنی دارد؟

انقلابی که در نطفه خفه شد

در مجموع، Homefront: The Revolution انقلابی بود که در نطفه خفه شد و نه توانست انقلابی شگرف در سبک شوتر اول شخص ایجاد کند و نه راه نسخه قبلی را به خوبی پیش ببرد. بازی ایرادات ریز و درشتی در تمام زمینه‌ها اعم از داستان، گیم پلی و گرافیک دارد که البته برخی از آن‌ها به راحتی قابل اجتناب بودند ولی سازندگان متاسفانه نتوانسته‌اند از آن‌ها مصون بمانند. به هر حال پس از آن مدام دست به دست شدن‌ها و اتفاقات ریز و درشتی که برای بازی رخ داد، انتظار چندانی هم از بازی نمی‌رفت. همین که اکنون هم بازی به سرانجام رسیده و عرضه شده خودش جای شکر دارد و نشان می‌دهد که چقدر تیم سازنده به بازی خود عشق می‌ورزیده است. بازی با عشق و علاقه سازندگان ساخته شده و همین هم خودش بزرگ‌ترین نقطه قوت بازی است. مطمئن باشید اگر سازندگان عاشق بازی نبودند، خیلی زود شاهد کنسل شدن آن بودیم. در انتهای بازی پیامی از طرف کارگردان بازی نشان داده می‌شود که واقعاً دراماتیک است و اگر از طرفداران این سری باشید شما را بدون شک تحت تاثیر قرار خواهد داد. به هر حال، Homefront: The Revolution آن چیزی نیست که انتظارش را داشتیم، ولی بهتر است امیدوار باشیم تا این سازندگان سخت کوش در بازی‌های بعدی خود موفق‌تر ظاهر شوند.