آغاز نا امید کننده یک داستان کوتاه | نقد و بررسی The Walking Dead: Michonne EP.1

در چند سال اخیر، استودیوی تل‌تیل گیمز سبک ماجرایی را به مرحله جدیدی برده است. مرحله‌ای که شاید اگر به آن درام یا رمان تعاملی بگوییم بیشتر با عقل جور در می‌آید. چند سال قبل تل‌تیل شروع کرد به ساختن بازی‌هایی با داستان بستری (داستان‌هایی که در بستر دنیاهای دیگر رخ می‌دهد) و به سرعت سری در میان سرها درآورد. این استودیو نویسندگان خوبی داشت، نویسندگانی که قصه گویی را بسیار خوب آموخته‌ بودند و به درستی آن را به مخاطب انتقال می‌دادند. نمونه بارز آن را نیز قطعا می‌توان سری بازی The Walking Dead دانست. با مشهور شدن تل‌تیل، تعداد کارکنان این شرکت نیز افزایش یافتند و چند پروسه هم‌‌زمان در دستور ساخت قرار گرفت. بازی‌هایی که قسمت به قسمت عرضه می‌شدند و یکی پس از دیگری مورد استقبال قرار می‌گرفتند. اما زمانی که همه انتظار اخبار و اطلاعاتی از فصل سوم عنوان The Walking Dead را می‌کشیدند، تل‌تیل از یک فصل کوچک یا یک میان‌فصل برای این عنوان رونمایی کرد. نام این فصل کوچک The Walking Dead: Michonne است و در قالب سه قسمت عرضه می‌شود و همان‌طور که از نامش بر می‌آید ماجراهایی را از شخصیت میشون دنبال می‌کند. قسمت اول این بازی اخیرا منتشر شده است اما به نظر می‌رسد که تنها نام The Walking Dead را یدک می‌کشد سایه‌ای از این سری بیش نیست.

اخطار اسپویل

اتفاقات مهم، برایم مهم نیستند

فصل کوچک The Walking Dead: Michonne همانطور که از نام آن پیداست واشاره شد، در مورد شخصیت نام آشنای این سری، شخصیت میشون است. اگر کتاب‌های مصور (کامیک) خوانده یا سریال The Walknig Dead را دیده باشید، حتما با این شخصیت خشن و سیه‌چهرده آشنایی دارید. سکانس ابتدایی بازی و نشان دادن درگیری‌های ذهنی میشون خوب کار شده است. در ابتدای داستان نشان داده می‌شود که ظاهرا طی اتفاقی، دو کودک (که انتظار می‌رود فرزندان میشون باشند) جان خود را از دست داده‌اند و این اتفاق جلوی چشمان میشون رخ داده است. میشون نیز بنا به دلایلی نمی‌توانسته به آن‌ها کمکی بکند و حال، عذاب وجدان، تمام ذهن و فکر او را مشغول کرده است. این کشمکش روانی تا جایی پیش می‌رود که میشون تصمیم به خودکشی می‌گیرد اما توسط فردی ناشناس منع می‌شود. شروع داستان چیزی کم ندارد و بازی‌باز انتظار یک داستان طوفانی و درگیر کننده را در ذهن خود می‌پروراند اما هر چه در داستان پیش می‌رویم، نا امید و نا امید تر می‌شویم.

این دو کودک همیشه به صورت توهم در راه میشون قرار می‌گیرند. امیدواریم در قسمت بعد، این درگیری ذهنی بیشتر شناسانده شود.

اولین مشکل داستان بازی، انتخاب شخصیت اول آن است. درست است که میشون شخصیتی دوست داشتنی و سرسختی است اما وارد سناریوی گنگی شده که نمی‌تواند در آن خوب جلوه کند. ریتم روایی داستان خوب است. در همان قسمت اول و با وجود کوتاه بودن آن، ریتم داستان تند و نفس گیر است اما همیشه در طول داستان فکر می‌کنید یک جای کار می‌لنگد و آن «عدم شخصیت‌ پردازی» است. در طول قسمت اول در موقعیت‌هایی مانند کشته شدن یکی از افراد یا تهدید به مرگ دوستان توسط غریبه‌ها قرار می‌گیرید اما هیچ حس خاصی به شما دست نمی‌دهد. وقتی دختر ناشناس در مورد برادرش و مشکلاتی که در طول راه و در این دنیای آخرالزمانی به آن‌ها برخورده‌اند صحبت می‌کند، شما فقط دوست دارید تا این سکانس زودتر تمام شود. وقتی در سکانس شکنجه، گزینه فداکاری را در بین گزینه‌های می‌بینید، تنها خنده‌تان میگیرد. می‌دانید دلیل این عکس‌العمل‌ها چیست؟ «عدم شخصیت پردازی».

میشون نا امید و عذاب وجدان همه وجودش را گرفته است. طراحی میشون از هر نظر (چهره تا پوشش و استایل) عالی انجام شده است.

به نظرتان اگر «لی اورت» در فصل اول پرداخت فوق‌العاده‌ای نداشت، مرگ او و جمله‌ «موهایت را کوتاه نگه دار کلمنتاین» تا این حد مشهور و غم‌ناک می‌شد؟ قطعا خیر. اتفاقات و داستان‌های سری The Walking Dead بر پایه شخصیت پردازی بنا شده‌اند و در صورت گرفتن این ویژگی، این اثر تنها به یک زامبی کده بی روح تبدیل می‌شود. قضیه بی تفاوتی و پرداخت نا مناسب در قسمت اول The Walking Dead: Michonne وقتی بدتر می‌شود که بدانید شخصیت اول بازی، یعنی میشون، یک شخصیت جدی و بدون احساسات است (کسانی که این شخصیت را از کامیک‌ها و سریال می‌شناسند، می‌دانند منظور من چیست). زمانی هم که تازه می‌خواهید کمی از علت و معلو‌ل‌های بازی سر در بیاورید، تیتراژ پایانی جلوی چشمانتان حرکت می‌کند. اما از بحث طولانی شخصیت پردازی که بگذریم، به ریتم روایی داستان می‌رسیم. قسمت اول The Walking Dead: Michonne هیجان انگیز است و ریتم روایت تندی دارد. همین باعث می‌شود همیشه در بازی حس دلهره داشته باشید و هیچ‌گاه خسته نشوید. سری The Walknig Dead و البته بازی‌های تل تیل همیشه به انتخاب‌های سخت و سرنوشت ساز معروف بوده‌‌اند. این انتخاب‌ها در The Walking Dead: Michonne نیز وجود دارند و بازی‌باز می‌تواند علاوه بر انتخاب دیالوگ‌های معمولی، انتخاب‌های مهمی را نیز انجام دهد اما هم‌اکنون زود است که در مورد تاثیر انتخاب‌ها صحبت کنیم زیرا قطعا نتیجه‌های کلی این انتخاب‌ها در دو قسمت بعدی مشخص می‌شود. نکته‌ای که شاید در The Walking Dead: Michonne به چشم آید، صحنه‌های اکشن بازی است که کمی با دیگر بازی‌های تل تیل فرق کرده‌اند. وجود کاتانای معروف میشون در این سری، صحنه‌های اکشن بازی را هیجان انگیز تر کرده است، مخصوصا این که میشون فنون جالبی اجرا می‌کند و بازی‌باز به وجد می‌آید.

میشون شخصیتی حراسناک و بی تجربه نیست… مهارت او در کار با کاتانا او را به شخصیتی قوی و با اعتماد به نفس تبدیل می‌کند.

امیدوار به ادامه راه

با اینکه شاید داستان و تمام مسائل مربوط به آن در این نقد و بررسی کوبانده شد و ملایمتی در نقد قسمت اول The Walking Dead: Michonne صورت نگرفت، اما پایان قسمت اول ما را به ادامه امیدوار می‌کند. اگر تل تیل بتواند شخصیت‌هایی که در ادامه همراهمان هستند را مانند شخصیت‌های دیگر The Walking Dead خوب پرداخت کند، قطعا نتیجه بسیار بهتر از این خواهد بود. من در مورد بازی‌های تل تیل سخت گیری می‌کنم به این دلیل که می‌دانم توانایی نویسنده‌هایش تا چه قدر است و نمی‌خواهم از تل تیل یک بازی با داستان نه چندان خوب ببینم. با اینکه بازی‌های تل تیل در داستان و روایت آن خلاصه می‌شود اما بی انصافی است اگر به مسائل فنی بازی نگاهی نداشته باشیم. تل تیل مانند همیشه مهر خود را با استایل گرافیکی خاص خود برروی بازی زده است. دیگر وقتی یک بازی با گرافیکی سل شید و طراحی‌های دستی ساده می‌بینیم، مطمئن هستیم که آن را تل تیل ساخته است. صداگذاری بازی به بهترین شکل انجام شده است. صدای میشون بسیار شبیه به صدای بازیگر او در سریال The Walking Dead بوده و لحن صحبت کردن او بسیار خوب و شبیه به این شخصیت از کار درآمده است. صداگذاری دیگر شخصیت‌ها نیز در حد ایده آل انجام شده است. موسیقی‌های بازی در کنار صداگذاری یکی از نقاط قوت بازی هستند. موسیقی فصل افتتاحیه و موسیقی تیتراژ ابتدایی بازی عالی است و بازی‌باز را برای یک ماجراجویی آخرالزمانی آماده می‌کند.

قسمت اول این فصل با نام In Too Deep عرضه شد… منتظر قسمت دوم هستیم.

قسمت دوم The Walking Dead: Michonne در ۲۹ ماه مارس (۱۰ فروردین) منتشر می‌شود. به شدت منتظرم ببینم تل‌تیل «آغاز نامید کننده داستان کوتاهش» را چگونه ادامه خواهد داد و آیا می‌تواند از این داستان از هم گسسته، یک روایت پیوسته و جذاب درآورد یا خیر…