نقد و بررسی بازی Ninja Gaiden 2 Black

با نقد و بررسی بازی Ninja Gaiden 2 Black، یکی از غافلگیری‌های بزرگ امسال، همراه ما باشید.

قبل از بررسی داستان بازی، باید بگویم فرنچایزی مثل Ninja Gaiden هیچگاه اهمیت زیادی به داستان و اتفاقات پیرامون آن نداده و احتمالا در آینده نیز این رویکرد چندان تغییر نکند. Ninja Gaiden 2 Black بار دیگر ما را در نقش Ryu Hayabusa قرار می‌دهد و این بار داستان از جایی آغاز می‌شود که مامور CIA، یعنی Sonia، تلاش می‌کند به Ryu اطلاع دهد گروه Black Spider Ninja قصد برگرداندن Archfiend را دارند و مثل همیشه، این تنها Ryu Hayabusa است که می‌تواند جلوی نقشه‌های شیطانی Spider Ninja Clan و Greater Fiends را بگیرد. از همان مرحله‌ اول، به نوعی هدف بازی از لحاظ داستانی مشخص است و در این بین، Ryu Hayabusa با موانع مختلفی مواجه می‌شود که او را به سرتاسر جهان می‌فرستند و پیش زمینه‌ی خلق مراحل مختلف بازی را به وجود می‌آورند.

داستان بازی شامل المان‌های واقعا عجیب و غریبی می‌شود. درست است که با یک ریمیک به شدت وفادارانه روبه‌رو هستیم و با ذهنیت دهه ۲۰۱۰ سناریوی آن نوشته شده است، اما با این وجود همچنان روایت عجیبی دارد؛ از شخصیت‌های منفی خاص گرفته تا دیالوگ‌های عجیبی که در کات‌سین‌های بازی، خصوصا از سمت شرور‌ان بازی گفته می‌شود. شاید فکر کنید که این گونه زیر ذره‌بین بردن داستان منصفانه نباشد، اما حقیقت این است که وجود داستانی حتی معمولی، می‌توانست تجربه‌ی بازی را جذاب‌تر کند و در کنار مبارزات جذاب و هیجان‌انگیز، انگیزه‌ای مضاعف جهت به پایان رساندن بازی برای مخاطب فراهم سازد که متاسفانه این ویژگی در بازی وجود ندارد.

البته باید بگویم در سال ۲۰۰۸ و سال‌های نزدیک به آن دوره، این گونه داستان‌های اغراق شده بسیار شایع بودند و در کل فرنچایز Ninja Gaiden همیشه عناصر مشابه‌ای را در خود جای داده، اما مشکل بزرگ‌تر این است که شخصیت‌های فرعی و Villain‌های بازی نیز پرداخت ضعیفی دارند و به شکلی عمیق‌تر این ضعف را نمایان می‌سازند.

اما اگر از داستان عبور کنیم، می‌رسیم به گیم‌پلی و مبارزات که با اختلاف بهترین بخش بازی به شمار می‌آیند. Ninja Gaiden 2 Black عنوانی اکشن و Hack & Slash محسوب می‌شود که از برخی المان‌های Beat’em up نیز بهره می‌برد. شخصیت اصلی، یعنی Ryu، یک نینجای فوق‌العاده ماهر و قاتلی بالفطره است که به لطف گستره قابل توجه سلاح‌هایی که در اختیار دارد، به قلع و قمع و سلاخی دشمنانش می‌پردازد. از شمشیر و عصا گرفته تا داس و انواع و اقسام سلاح‌های رزمی و مرگبار، Ryu از طیف وسیعی از ابزار‌ها جهت مقابله با دشمنانش استفاده می‌کند.

مبارزات بازی، سریع، جذاب، خشن و بی نهایت لذت بخش هستند. Ryu یک ماشین کشتار توقف ناپذیر است که تقریبا هر قابلیت نینجایی که فکر کنید را در اختیار دارد؛ بلاک می‌کند، می‌پرد، از جادو استفاده می‌کند، چاقوی پرتابی بی‌نهایت در اختیار دارد، روی دیوار راه می‌رود و یک نینجای کامل و یک مبارز بی‌نظیر است. با وجود این که دشمنان مقابل او نیز فوق‌العاده مرگبار و بی‌رحم هستند (از سگ‌های وحشی و هیولاهای مختلف گرفته تا نینجا‌های انتحاری و مبارزان ماهر)، اما همیشه Ryu دست بالاتر را دارد.

بازی، همچنان از استایل و ساختار نسخه‌ی اصلی پیروی می‌کند و خبری از دوربین سینماتیک و قابلیت‌های رایج امروزی نیست و حتی شاهد قابلیت‌هایی مثل قفل کردن دوربین روی دشمنان (Lock On) یا المان‌های هاردکور مثل خط استقامت و سیستم چک‌پوینت خودکار نیستیم. بازی به هیچ وجه شما را حین مبارزات محدود نمی‌کند؛ دشمنان شما را محاصره می‌کنند، بی‌رحمانه و بی‌توقف به سمت شما هجوم می‌آورند و نبرد‌های دلچسبی را ارائه می‌دهند.

مبارزات بازی، چه از حیث انیمیشن‌ها و نرمی حرکات و چه از نظر پاسخ‌گو (Responsive) بودن دشمنان و ریتم حملات، فوق‌العاده است. ویژگی قطع عضو یا همان Dismemberment که در نسخه‌ی Sigma وجود نداشت، قوی‌تر از قبل و به مانند نسخه اورجینال بازگشته است. مهم نیست با چه سلاحی و با چه دشمنی مبارزه می‌کنید، دشمنان بازی بر اساس حملات شما ممکن است دست یا پا یا عضوی از خود را از دست بدهند اما همچنان به مبارزه ادامه دهند و حتی ممکن است نینجایی با یک دست و پا به شما نزدیک شده و خود را منفجر کند!

ویژگی Dismemberment یا قطع عضو در هنگام انجام Finisher‌ها نیز نقش پررنگی دارد. اگر هر کدام از دشمنان قطع عضو شده باشند، با نزدیک شدن به آن‌ها و فشردن دکمه مربوطه (مثلث در پلی‌استیشن)، Ryu با یک فینیشر جذاب آن‌ها را به دیار باقی می‌فرستد. فینیشر‌های بازی تنوع خوبی داشته و تنوع بالای سلاح‌های بازی، به این معنی است که هر سلاح، فینیشر‌های جذاب مخصوص به خود را دارد.

مانند بسیاری از آثاری که آن دوره عرضه می‌شدند، بازی سیستم پیشرفت بسیار خوبی دارد. در ابتدا فقط یک شمشیر و یک نوع جادو در اختیار دارید، اما با پیشروی در بازی، هر مرحله چیز‌های جدیدی به تجهیزات و سلاح‌های شما اضافه می‌کند. از سلاح‌های رزمی جدید گرفته تا سلاح‌های از راه دور مثل کمان و توپ و جادو های جدید، بازی در زمینه تنوع ابزار و امکانات در گیم‌پلی، عملکرد فوق‌العاده رضایت‌بخشی از خود بر جای گذاشته است.

Ninja Gaiden 2 Black ساختاری کاملا خطی دارد و هر چند مکان‌های مخفی معدودی در هر مرحله وجود دارند، اما بازی تاکید آنچنان خاصی روی اکتشاف و گشت ‌و گذار ندارد که با توجه به ریتم فوق‌العاده سریع مبارزات و ساختار گیم‌پلی، ایرادی نیز به آن وارد نیست. داستان بازی هر چند در کل عملکرد ضعیفی دارد، اما از یک جهت درست عمل می‌کند و آن هم خلق بستر مناسب برای ارائه مراحل خطی متفاوت و جذاب است. از نبرد درون جنگل‌ها گرفته تا شهرهای مختلف در سرتاسر جهان، بازی از لحاظ ظاهری و تنوع مکانی عملکرد بی‌نظیری دارد. هر چند بازی کمی در زمینه تنوع دشمنان ناامید کننده عمل می‌کند و خصوصا در یک سوم پایانی، می‌توانستیم شاهد دشمنان جدید‌تر با سبک مبارزاتی متفاوت‌تر باشیم.

یکی از ویژگی‌های بسیار خوب Ninja Gaiden 2 Black این است که بر خلاف بسیاری از بازی‌های مشابه، دشمنان صرفا دور شما حلقه نمی‌زنند و یک به یک به نوبت به شما حمله کنند. مبارزات بازی، حتی روی درجه سختی استاندارد، بسیار بی‌رحمانه است و در هر لحظه چندین و چند دشمن به شما حمله خواهند کرد. یکی از آن‌ها از دور تیر پرتاب می‌کند و دیگری، به سمت شما چاقو پرتاب می‌کند. این تکاپو و تنش مداوم در مبارزات، به جذاب ماندن گیم‌پلی بازی کمک شایانی کرده است.

برویم سراغ مشکلات فنی و گیم‌پلی بازی. اولین مشکلی که خیلی زود متوجه آن خواهید شد، دوربین پر از مشکل و عجیب بازی، خصوصا در فضاهای سربسته است. در واقع همان‌قدر که از دشمنان می‌ترسید، باید از دوربین بازی نیز بترسید. از قاب‌بندی‌های عجیب و غریب تا زوایای بد، دوربین بازی گاه و بیگاه روی اعصاب شما راه خواهد رفت و مخل جریان مبارزات خواهد شد. اگر دوربین بازی حالتی داینامیک‌ و پویا‌تری داشت، این مشکل قطعا کمتر به وجود می‌آمد.

مشکل بعدی مربوط به برخی باس‌های بازی است. برخی از باس‌فایت‌ها، طراحی خسته کننده‌ای داشته و بی‌دلیل شامل فازهای مشابه‌ای می‎‌شوند که جذابیتی برای مخاطب ایجاد نمی‌کند. البته باید بگویم این ایراد طراحی، احتمالا به دوره‌ی عرضه بازی برمی‌گردد، اما در هر صورت، لزوما مبارزه با تمام باس‌های بازی لذت‌بخش نخواهد بود.

بازی از حیث بصری، پیشرفت زیادی به خود دیده است و شاهد یک Overhaul کامل گرافیکی هستیم. از کیفیت بافت‌ها و تکسچر‌ها گرفته تا سایه‌زنی‌ها، بازی کاملا به بلوغ گرافیکی رسیده است. در کنار آن، خوشبختانه از لحاظ بهینه‌سازی نیز بسیار عملکرد پایدار و خوبی دارد و در طول تجربه بازی، به ندرت شاهد افت فریم یا مشکلات گرافیکی مشابه بودم که تحسین‌برانگیز است.

در بخش صداگذاری و موسیقی، عملکرد بازی روی هم رفته متوسط است. صداپیشگی شخصیت‌ها مناسب بوده و از طرف دیگر، افکت‌های صوتی، خصوصا در هنگام مبارزات، به خوبی به تقویت فضای کلی بازی کمک می‌کنند. اما لزوما ساندترک بازی فوق‌العاده نیست.

این بازی روی PS5 و بر اساس کد ارسالی ناشر (Koei Tecmo) تجربه و بررسی شده است