بازی Intergalactic ناتی داگ را زود قضاوت نکنید

در جریان مراسم The Game Awards 2024، معرفی بازی جدید استودیوی ناتی داگ، یعنی Intergalactic: The Heretic Prophet، با واکنش‌های تندی از سوی جامعه گیمرها همراه شد. این واکنش‌ها از انتقاد به طراحی شخصیت اصلی بازی تا تحلیل‌هایی درباره جهت‌گیری‌های ایدئولوژیک تیم سازنده را شامل می‌شد. اما آیا این حجم از قضاوت زودهنگام منصفانه است؟ در این مقاله تلاش می‌کنیم با نگاهی دقیق‌تر به این موضوع بپردازیم و از زاویه‌ای متفاوت، پتانسیل‌های شخصیت اصلی بازی جدید ناتی داگ را بررسی کنیم.

ناتی داگ همواره به‌خاطر رویکردهای ریسکی و جاه‌طلبانه‌اش شناخته شده است. تیم ناتی داگ به جای تکرار فرمول‌های موفق گذشته، تلاش می‌کند تا مخاطبانش را با چالش‌های جدیدی روبه‌رو کند. نمونه بارز این رویکرد را می‌توان در The Last of Us Part II و شخصیت‌پردازی بحث‌برانگیزش دید؛ عنوانی که با روایتی منحصربه‌فرد، نه‌تنها داستانی خاص ارائه داد بلکه جامعه طرفداران خود را به دو دسته موافق و مخالف تقسیم کرد. ما در ابتدا می‌خواهیم به قلب این حساسیت‌هایی که در مورد عناوین ناتی داگ به وجود آمده بپردازیم. توجه داشته باشید که در بخش‌های بعدی مقاله، قسمت‌هایی از داستان The Last Of Us Part II اسپویل خواهد شد.

بخش اعظم انتقاداتی که به تیم ناتی داگ وارد می‌شود، به طراحی شخصیت‌هایی مانند Abby بازمی‌گردد. در اینجا قصد نداریم تا به نحوه روایت این بازی یا خوب و بد بودن تضمیمات تیم نویسندگی در مرگ جوئل و سایر اتفاقات بپردازیم، بلکه می‌خواهیم رویکرد آن‌ها در طراحی شخصیتی خاکستری مثل Abby را مورد بحث قرار دهیم. Abby به دلیل ظاهر غیرمتعارفش نسبت به سایر شخصیت‌های مونث بازی‌های ویدیویی و تصمیمات اخلاقی دشوارش، تبدیل به نمادی از جسارت ناتی داگ در خلق کاراکترهای خاکستری شده است. شخصیتی که گروهی از گیمرها را با خود همراه و گروهی دیگر را شدیداً از خود متنفر کرد. این همان چیزی است که تیم سازنده می‌خواست. در واقع ناتی داگ خواهان رویکردی است که سبک روایت و شخصیت‌پردازی‌های این استودیو را از سایرین متمایز سازد.

نحوه خلق کاراکترهای خاکستری توسط تیم نیل دراکمن، از ریشه با آثاری که قبلاً دیده‌ایم متفاوت است. برای مثال، شخصیتی مثل آرتور مورگان دوست‌داشتنی را در نظر بگیرید. یک یاغی قانون‌شکن که جرایم زیادی در طول زندگی‌اش مرتکب شده است. نحوه رستگاری او تقریباً تمامی بازیکن‌ها را به بهت و تحسین وا می‌دارد؛ فردی که اعمال رقت‌انگیزی در گذشته خود داشت اما همدردی بسیاری از گیمرها را با خود به ارمغان آورد. اما نحوه خاکستری شدن Abby اینگونه نیست. رسماً بازی کشته شدن یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های دهه گذشته را نشانمان داد و بعد از آن مجبورمان کرد به پای روایت داستانش بنشینیم و دردها و رنج‌هایی که به او تحمیل شد را ببینیم. همین جهان‌بینی متفاوت ناتی داگ، یک عشق و نفرت را توأمان به مخاطب القاء می‌کند.

فرض کنید که هیچگونه آشنایی با دنیای TLOU و روند داستانی آن ندارید و ظاهر Abby را می‌بینید؛ دختری با چهره خشن و بدنی عضلانی که در دنیای بازی‌های ویدئویی کم‌تر مرسوم است. خب حالا اگر ما نظرتان را در مورد او بپرسیم، احتمالاً می‌گویید که با توجه به صورت خشمگینش گذشته سختی داشته و شرایط زندگی یا علاقه‌اش او را به سمت ساخت هیکلی ورزیده پیش برده. تقریباً هیچ دلیلی برای تنفر از این شخصیت، صرفاً بر اساس ظاهر نامرسومش وجود ندارد. سوالی که پیش می‌آید این است که چرا شخصیت جوردن (Jordan)، کاراکتر اصلی بازی Intergalactic، با این حجم از نفرت روبه‌رو شد؟ هنگامی که تقریباً هیچ سرنخی از گذشته او، دنیایی که در آن قرار دارد و اتفاقات پیش روی او نداریم. اگر نگاهی عمیق‌تر به قضیه داشته باشیم، متوجه می‌شویم که این انتقادها بیشتر از آنکه بر مبنای واقعیات باشند، بر اساس فرضیه‌های ذهنی شکل گرفته‌اند.

چرا جردن؟

در دنیای بازی‌های ویدیویی، طراحی کاراکتر نه‌تنها بازتاب‌دهنده داستان او، بلکه ابزاری برای انتقال احساسات و ایجاد همدردی بین او و بازیکن است. منتقدان می‌گویند که ظاهر جردن با سر تراشیده و رفتاری به‌اصطلاح تخس، رد پای ایدئولوژی Woke است. اما اگر به زمینه داستانی بازی توجه کنیم، این طراحی ظاهری شخصیت منطقی به‌نظر می‌رسد. جردن، به‌عنوان یک جایزه‌بگیر که قرار است اولین انسان در ۶۰۰ سال اخیر باشد که از مدار سیاره خود خارج می‌شود، نماینده شخصیتی مقاوم، سرسخت و آماده رویارویی با ناشناخته‌ها باید باشد و اصلاً ساخته شده تا همین احساس لجبازی را به ما منتقل کند. آیا چنین شخصیتی باید ظاهری ساده و عادی داشته باشد؟

این نکته را هم در نظر بگیریم که امر تراشیدن موهای سر که در ابتدای تریلر دیدیم، می‌تواند به نوعی نماد تغییر و شروعی دوباره تلقی شود، نه دسیسه Sweet Baby Inc. پس ظاهر خاص جردن مسئله‌ای نیست که لزوماً باعث دافعه شود. اتفاقاً اگر با دقت بیشتری به جزئیات طراحی این شخصیت نگاه کنیم، می‌توانیم المان‌هایی از جستجوگری و اعتمادبه‌نفس را در او ببینیم. این خصوصیات در دنیای بازی‌های ویدیویی کمیاب نیستند و همیشه الهام‌بخش بوده‌اند.

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات جامعه بازی‌های ویدیویی در سال‌های اخیر، قضاوت زودهنگام بر اساس تریلرهای کوتاه یا پیش‌نمایش‌های ابتدایی است. Intergalactic هنوز عرضه نشده و ما چیزی جز یک تریلر معرفی از آن ندیده‌ایم. آیا چنین قضاوت‌هایی بر اساس تنها چند دقیقه از یک اثر هنری که ساعت‌ها داستان روایت می‌کند، عادلانه است؟

همانطور که پیش‌تر اشاره کردیم و قطعاً در جریان هستید، یکی از انتقاداتی که به ناتی داگ و شخص نیل دراکمن وارد شده، حضور پررنگ ایدئولوژی‌های اجتماعی مانند ووکیسم (Wokeism) است. اما بیایید صادق باشیم؛ آیا صرف وجود شخصیتی که با هنجارهای مرسوم مطابقت ندارد، به‌معنای تحمیل ایدئولوژی است؟ ناتی داگ به وضوح تلاش دارد تا شخصیت‌هایی طراحی کند که جدا از کلیشه‌های مرسوم باشند. اگر Abby نماینده شخصیتی بود که از درد، انتقام و بقا تغذیه می‌کرد، جردن ممکن است سمبل جست‌وجو برای معنا و هدف در جهانی ناشناخته باشد. چرا نباید به این کاراکتر فرصت دهیم تا داستانش را روایت کند؟

هر چند فروش بازی‌های ناتی داگ در هر صورت تضمین شده اما شکست یک استودیوی بازی‌سازی بدون حمایت گیمرها قطعی است. پس بیایید بپذیریم که اعضای ارشد تیم ناتی داگ از جمله نیل دراکمن می‌دانند که خواسته اکثریت جامعه گیمرهای جهان چیست و هیچ دشمنی‌ای با گیمرها ندارد، چرا که حیات استودیو به آن‌ها وابسته است. اما بسته شدن بخش نظرات تریلر بازی، حرکتی بود که به درستی مورد انتقاد قرار گرفت. این اقدام می‌تواند نشانه‌ای از عدم آمادگی ناتی داگ برای مواجهه با بازخوردهای منفی باشد. با این حال، نمی‌توان نادیده گرفت که همین حواشی و انتقادها باعث شده Intergalactic بیشتر از هر بازی دیگری در رسانه‌ها مطرح شود.

The Last of Us Part II با تمام حواشی خود نشان داد که ناتی داگ توانایی جلب توجه و ایجاد بحث را دارد. حتی اگر برخی از مخاطبان از تصمیمات داستانی آن راضی نبودند، جدا از کیفیت بی‌نظیر طراحی، گیمپلی و جزئیات بی‌بدیل این بازی، نمی‌توان جریان بحث‌هایی که در جامعه گیمرها ایجاد کرد را انکار کنیم.

سخن آخر

شاید بزرگ‌ترین درس از اتفاقات گذشته این باشد که نباید پیش از تجربه کامل یک بازی، قضاوت کنیم. تریلرها معمولاً جنبه‌ای محدود از یک بازی را نشان می‌دهند و نمی‌توانند عمق داستان یا شخصیت‌پردازی آن را به‌طور کامل به تصویر بکشند. بنابراین، تا زمانی که خودمان وارد دنیای Intergalactic نشده‌ایم و داستان جردن را از نزدیک تجربه نکرده‌ایم، بهتر است جهت‌گیری عجولانه‌ای نداشته باشیم.

بسیاری از کاربران در سطح اینترنت به جای صبر برای عرضه محصول نهایی، ترجیح می‌دهند با دیدگاهی منفی وارد بحث شوند و از قدرت شبکه‌های اجتماعی برای ایجاد جو منفی استفاده کنند. اما با وجود تمام انتقادها، نباید فراموش کنیم که ناتی داگ حتی با تغییراتی که داشته، استودیویی است که بارها ثابت کرده توانایی ساخت بازی‌هایی با کیفیت فوق‌العاده و روایت‌های جذاب و ساختار شکن را دارد. این تیم همواره به دنبال گسترش مرزهای معمول دنیای بازی‌های ویدیویی بوده و مخاطبانش را به چالش کشیده است. شاید Intergalactic: The Heretic Prophet نیز مانند The Last of Us Part II نظرات متفاوتی را به خود جلب کند، اما این دقیقاً همان چیزی است که هنر را زنده نگه می‌دارد. در نهایت، ما گیمرها هستیم که به آینده این صنعت جهت می‌دهیم و تصمیم می‌گیریم آیا آماده شنیدن داستانی تازه را داریم یا خیر.

256

556