نقد و بررسی بازی Hi-Fi Rush (نسخه PS5)

با نقد و بررسی نسخه‌ی پلی استیشن ۵ بازی Hi-Fi Rush همراه ما باشید.

در بین آثار بزرگ و کوچکی که هر ساله عرضه می‌شوند، گاهی شاهد بازی‌هایی هستیم که می‌توان گفت بر خلاف جریان آب شنا کرده و کاملا رویه‌ای متفاوت و خاص را در پیش می‌گیرند. جذب حداکثری مخاطب با استفاده از المان‌های کژوال و ساده‌سازی شده در دستور کار‌ آن‌ها قرار ندارد و خلاقیت حرف اول را در آن‌ها می‌زند.
لزوما اکثر مخاطبان با چنین آثاری ارتباط برقرار نمی‌کنند، اما کسانی که بتوانند با ساختار و قالب بازی کنار بیایند، به سرعت شیفته و مجذوب هنرمندی و ظرافت بازی شده و بی‌نهایت از آن لذت خواهند برد.
بازی Hi-Fi Rush را می‌توان در همین دسته از عناوین قرار داد؛ یک بازی موزیکال که با رویکردی کاملاً متفاوت نسبت به اکثر آثار امروزی دنیای بازی‌های ویدیویی، توسعه یافته است.

داستان بازی Hi-Fi Rush، حول محور جوانی به اسم Chai روایت می‌شود. از همان چند دقیقه ابتدایی، می‌توانید فرمول آشنای پروتاگونیست‌های کارتونی را در Chai مشاهده کنید. روحیه‌‌ به شدت بالا، داشتن آرزو و رویاهای دور و دراز، شوخ بودن و صد البته یک مشکل بزرگ، یعنی معلول بودن دست راستش. در واقع Chai، پکیج کاملی است از قهرمان‌های دنیای کارتونی که این بار در نقش پروتاگونیست یک بازی ویدیویی قرار گرفته است.

در همان ابتدای بازی، Chai به همراه افراد دیگری وارد شرکت Vandelay می‌شوند تا داوطلبانه در پروژه Armstrong شرکت کنند. این پروژه، برای افراد دارای معلولیت یا ضعف طراحی شده که بر اساس شغل‌های مد نظر شرکت Vandelay و معلولیتی که متقاضیان دارند، جراحی روی آن‌ها صورت گرفته و عضو‌های Cybernetic روی آن‌ها نصب می‌شود.
اما مثل همیشه، در این بین اتفاقی رخ می‌دهد و هنگامی که Chai قرار است مورد جراحی قرار بگیرد، موزیک پلیر او اتفاقی روی بدنش قرار گرفته و هنگام جراحی، با بدن او یکی می‌شود!

و این گونه قهرمان داستان ما، Chai، تبدیل به فردی می‌شود با جادوی موسیقی که با ریتم و بیت، همه چیز را به حرکت وادار می‌کند! همچنین از آن جایی که قرار بوده Chai بعد از جراحی به جمع‌آوری زباله‌ها مشغول شود، دست او حالت آهن ربایی داشته و با همین روش، با استفاده از Scrap، می‌تواند سلاحی به شکل گیتار موسیقی را از آهن پاره ها شکل دهد.
اکنون Chai نه تنها باید از کارخانه‌ی Vandelay پا به فرار بگذارد، بلکه مانند همیشه، باید نقشه‌ها و دسیسه های شروران بازی را نیز خنثی کند و به قهرمان ناخواسته‌ی دنیای بازی تبدیل شود!

در واقع همانند استایل کارتونی بازی، داستان و سیر روایی نیز کاملا از قواعد نانوشته‌‌ی انیمیشن‌ها و کارتون‌ها پیروی می‌کند. این به هیچ وجه به معنای نقطه ضعف نیست چرا که داستان بازی همخوانی فوق‌العاده‌ای با ساختار و اتمسفر کلی این اثر دارد. البته درست است که داستان بازی را نمی‌توان بخشی فوق‌العاده یا خارق‌العاده آن دانست، اما از سوی دیگر شخصیت‌های بازی نه تنها فوق‌العاده دوست داشتنی و هنرمندانه پردازش شده‌اند، بلکه صداگذاری فوق‌العاده آن‌ها کمک کرده است تا باورپذیری آن‌ها رفتارشان، در بالاترین سطح ممکن قرار داشته باشد. در واقع با وجود اینکه ساختار داستان بازی کلیشه‌ای است، اما با توجه به سبک و سیاق بازی، نمی‌توان ایراد خاصی به این بخش وارد کرد. بازی به طور کلی داستان آشنای نبرد قهرمانان دوست داشتنی با شرورهای بد ذات را روایت می‌کند.

مبارزات بازی، قلب تپنده‌ی آن به شمار می‌آیند. نه تنها Chai، بلکه دشمنان، محیط و اجسام مختلف نیز بر اساس بیت و ضرب آهنگ حرکت کرده و فعالیت انجام می‌دهند. از آنجایی که ساختار مبارزات بازی موزیکال است و همواره تمام حرکات، بر اساس ریتم و ضرب‌‎آهنگ انجام می‌شود، به شکل فوق‌العاده‌ای بازی یک دست و یک پارچه در آمده است.

اگر حملات، ضربه‌ها و حرکات مختلف مثل پریدن یا جاخالی دادن هماهنگ با ضرب‌آهنگ و ریتم انجام و همگام‌سازی شوند، مبارزات بهتر، قوی‌تر و مفید‌تر شکل می‌گیرد؛ حملات و ضربات آسیب بیشتری وارد می‌کنند، پرش‌ و جاخالی دادن سریع‌تر و بهتر انجام می‌شوند و همچنین اگر بر اساس ضرب‌آهنگ و ریتم پیش بروید، کمبو‌های عمیق‌تری می‌توانید پیاده‌سازی کنید. حتی اگر نتوانید بر اساس بیت و ریتم عمل کنید، همچنان حرکات Chai بر اساس ریتم صورت می‌گیرند، اما طبیعتا نرمی و هماهنگی لازم را حس نخواهید کرد و از همه مهم‌تر، از انجام کمبو‌ها و حملات ترکیبی نیز محروم خواهید شد.

سیستم مبارزات بازی، ساده اما به شدت جذاب و گیرا است و خوشبختانه مدام در طول بازی، قابلیت‌ها و مکانیزم‌های جدیدی به گیم پلی تزریق می‌شوند و تازگی مبارزات را حفظ می‌کنند. از قلاب گرفته تا Special Moves و حملات ترکیبی دیگر.
یکی از نقاط غافلگیر کننده برای من، تنوع و عمق مناسب دشمنان بازی، خصوصا در نیمه‌ی دوم بود. برای رویارویی با دشمنان مختلف، باید از شیوه‌های گوناگون مبارزه استفاده کنید و از طرف دیگر، معرفی دشمنان جدید به این معناست که بازی یکنواخت و تکراری نمی‌شود. البته نکته‌ی قابل توجه این است که بر خلاف بسیاری از آثار خطی، دو سه ساعت اول بازی ریتم نسبتا کندی دارد و ممکن است کمی حس یکنواختی و عدم جذابیت را به مخاطب انتقال دهد، اما در ادامه و خصوصا در نیمه دوم، بازی جذابیت‌های خود را بهتر و بیشتر نشان می‌دهد. در واقع ‌Hi-Fi Rush از آن دسته عناوینی است که باید به آن فرصت بدهید تا زیبایی و سرگرم‌کنندگی‌اش را به رخ بکشد.

بر خلاف انتظار اولیه‌ام، بازی چالش خوبی دارد و خصوصا باس‌فایت‌های بازی، فارغ از درجه‌ی سختی، چالش برانگیز هستند و نمی‌توانید بدون دقت و تمرکز به راحتی آن‌ها را شکست دهید. البته باید بگویم خصوصا اواخر بازی، برخی باس‌ها کمی حالت نامتعادل داشتند و این مسئله برای برخی رویارویی‌ها نیز صدق می‌کرد. در برخی از این رویارویی‌ها، تعداد دشمنان بیش از حد معقول زیاد می‌شد و این مسئله، مدیریت مبارزات را کمی با مشکل مواجهه می‌کرد.

دیگر مشکل بازی را باید ضعف در بخش پلتفرمینگ یا همان سکو بازی دانست. به جرات می‌توانم بگویم آن قدر که هنگام سکانس های گاه و بیگاه سکو بازی Chai جان خود را از دست داد، در هنگام مبارزات به این شدت و دفعات شکست و مرگ را تجربه نکردم. این مسئله چند دلیل کلی دارد. دلیل اول ضعف پلتفرمینگ بازی، مربوط به هماهنگی با بیت و ضرب آهنگ است و مورد بعدی، خشکی و سفتی پرش Chai است که نه مسافت زیادی را می‌تواند بپرد و نه سرعت بالایی دارد. به همین دلیل، در بسیاری از مواقع در تخمین فاصله دچار مشکل خواهید شد. البته با پیشروی در بازی، تا حد زیادی به بخش پلتفرمینگ عادت می‌کنید و از این گذشته، تعداد این سکانس‌های پلتفرمینگ آن قدر زیاد نیستند که آزار دهنده شوند.

گرافیک بازی، مثل یک کارتون بی‌نظیر است که با جادوی رنگ و ظرافت، شما را در خود غرق می‌کند. به جرات می‌توانم بگویم اگر همین امروز انیمیشن و کارتونی با همین سبک و سیاق هنری و پالت رنگ ساخته شود، به سرعت محبوب می‌شود و سر و صدای زیادی به پا می‌کند. گرافیک هنری بازی، خارق‌العاده است؛ نه تنها ترکیب رنگ‌ها بی‌نظیر انجام شده‌اند، بلکه ظرافت‌های طراحی چهره‌ها، اجسام و محیط‌ نیز تحسین‌برانگیز است.
خوشبختانه بازی اصلا و ابدا در بخش فنی مشکل خاصی ندارد و نه خبری از افت فریم و مشکلات گرافیکی است نه مشکلات فنی‌. بازی در بخش گرافیک جای هیچ گونه انتقاد یا حتی پیشنهادی را باقی نمی‌گذارد.

بخش موسیقی و صداگذاری بازی نیز عملکردی خیره‌کننده دارند. بازی هم از ترک‌های لایسنس شده برخوردار است و هم از تعداد زیادی ترک اورجینال که ترکیب این دو گروه، موسیقی‌های فوق‌العاده شنیدنی را برای مخاطبان به ارمغان آورده است.
باید به صداپیشگی بازی نیز اشاره کنم که در بالاترین سطح ممکن انجام‌ شده و همان طور که پیش‌تر اشاره کردم، هم کمک شایانی به باورپذیری هر چه بیشتر شخصیت‌ها کرده است و هم همخوانی فوق‌العاده‌ای با چهره‌‌ها دارد. به خصوص صداپیشگی Robbie Daymond در نقش Chai و Erica Lindbeck در نقش Pepeermint.

در پایان بد نیست به بخش Arcade Challenge نیز اشاره کنم که پس از عرضه در قالب آپدیت رایگان به بازی اضافه شد. این آپدیت، دو مود “Power Up! Tower Up!” و BPM Rush را به بازی اضافه می‌کند که تنها پس از اتمام بخش داستانی قابل تجربه هستند. هر دو مود فوق‌العاده چالش برانگیز بوده و مهارت شما را به خوبی مورد ارزیابی قرار می‌دهند. در مود BPM Rush، با شکست دشمنان و پیشروی، ریتم و سرعت آهنگ را بالا می‌برد و کار شما را برای انطباق با ضرب آهنگ دشوار‌تر می‌سازد. از طرف دیگر، مود Tower Up، حالتی آشنا دارد و در این حالت، Chai قابلیت‌های ابتدایی در اختیار دارد و با کامل‌ کردن هر مرحله،یک Power Up دریافت خواهد کرد و به همین منوال ادامه خواهد داد. این دو بخش بهانه‌ای مطلوب برای ادامه بازی کردن به شما می‌دهند.

گالری اختصاصی گیمفا:

این بازی روی پلتفرم PS5 و بر اساس کد ارسالی ناشر (Bethesda) تجربه و بررسی شده است