در گوشه این اتاق تاریک یک باغ نشسته‌است بیدار
از دوست ندیده جز مذلت از غیر کشیده رنج بسیار
در ریشه هر گیاه سبزش انبوه کسالت است و دیوار
بر بام بلند ابرهایش خورشید نمی‌شود پدیدار
هر ثانیه اش هزار سال است در فاصله نگاه و دیدار
این باغ منم که خسته از خویش در خویش خزیده‌ام دوصد بار
عشق است که می‌دهد خزانم عشق است که می‌کند گرفتار

فریدون فرخزاد