[سینماگیمفا]: نقد و بررسی فیلم The Tenant؛ دوپارگی، مسخ‌شدگی و سلاخی

در دهه‌ی شصت وقتی که در جهان انقلاب‌ها و تغییرات زیستی به وجود آمد و زندگی مدرن و آپارتمان نشینی رونق گرفت و مدرنیته و معماری وارد عرصه‌ی تمدن شدند، انسان دچار یک بیماری جدیدی شد، جنونی که از ترس مورد تعرض قرار گرفتن نشات می‌گرفت که بی‌ربط به تاثیرات خشونت و قتل و عام انسان‌ها در جنگ جهانی دوم نبود و باعث شده بود تا انسان‌ها حتی در هنگام تنهایی، احساس کنند توسط دیگران در حال تعقیب هستند و دیگران برایشان در حال توطعه هستند، در اولین سال دهه‌ی شصت فیلم روانی ساخته می‌شود و به شما می‌گوید که ما حتی در خلوت و حمام خود هم امنیت نداریم و یک نفر می‌تواند به راحتی با چاقو ما را سلاخی کند. رومن پولانسکی کارگردانی است که بیش‌تر از هرکس به این مسئله پرداخته است. جنونِ آپارتمان نشینی و دگردیسی که با تکه‌تکه شدن ذهن به دست خود شکل می‌گیرد و نماهای سابژکتیو در طول داستان باعث می‌شوند تا مخاطب هم همان حس شخصیت دگرگون شده و روان پریش را تجربه کند. سه‌گانه‌ی آپارتمان پولانسکی واکاوی کامل تحلیل رفتن ذهن زیر فشار «هیچ» است و چیزی که مخاطب را در طول تماشای فیلم فلج می‌کند همین است: اینکه چه چیزی اصلا باعث این تسخیر شدگی، دگردیسی و متلاشی شدن ذهن و جسم می‌شود، آیا جسم در بردگیِ ذهن است یا ذهن در بردگیِ جسم؟ اصلا سوالی مهم‌تر: ما تحت‌تاثیر محیط هستیم یا محیط تحت‌تاثیر ما ؟ فیلم اول سه‌گانه «انزجار» روایت دختر جوانی است که با تنهایی آخر هفته در آپارتمان دچار ازهم پاشیدگی ذهنی و جسمی می‌شود و به جنون کامل می‌رسد، بی‌آنکه دلیل خاصی وجود داشته باشد، در سه‌گانه‌ی پولانسکی چیزی تحت عنوان آنتاگونیست (شخصیت منفی) وجود ندارد و خودِ محیط و آپارتمان نقش منفی را دارد و باعث افسارگسیختگی شخصیت‌ها می‌شود، با اینکه در «انزجار» فیلم با واقع‌گرایی، سادگی و قابل لمس بودن روتین بودن زندگی زن جوان آغاز می‌شود و حتی با اینکه «بچه‌ی رزماری» با رئالیسم و درام آغاز می‌شود و در ابتدا همه چیز عادی است، ولی در «مستاجر» که خود پولانسکی نقش اصلی را بازی می‌کند، از همان  ابتدا همه چیز عجیب و غریب است، چه در پس نگاه‌ها و چه در پس موسیقی و داستان.

نقد و بررسی فیلم The Tenant؛ دوپارگی، مسخشدگی و سلاخی