نقد و بررسی بازی Minecraft Legends؛ قهرمانی از دل جهان مکعبی

امروز قرار است تا بازی جدید منتشر شده از دنیای ماینکرفت یعنی Minecraft Legends را مورد بررسی قرار دهیم. همراه گیمفا باشید.

ماینکرفت را می‌توان یکی از پرطرفدارترین بازی‌های تاریخ دانست که البته این موفقیت ریشه در گیم‌پلی سندباکس و خلاقانه آن دارد. به عبارتی دیگر، این عنوان آزادی عملی را ارائه می‌دهد که می‌تواند پیر و جوان را به خود جذب کند. با این وجود، سود حاصل از این جهان مکعبی باعث شده تا سازندگان اثر، دست به ساخت عناوین جدیدی از آن بزنند که متاسفانه نتوانستند آنطور که باید و شاید دل مخاطبین را به دست آورند که از این بین می‌توند به بازی‌هایی چون Minecraft Dungeons اشاره کرد.

اما این سوال پیش می‌آید که آیا جدیدترین نسخه از این بازی‌ها یعنی Legends نیز به مانند دیگر آثار عملکرد ضعیفی داشته یا که ماجرا چیز دیگری است. در ادامه‌ این نقد و بررسی، قرار است تا بخش‌های مختلف این بازی را مورد ارزیابی قرار دهیم.

یک فانتزی حماسی در دنیایی آشنا

داستان بازی از آن جایی شروع می‌شود که در یک افسانه‌ قدیمی از دنیای ماینکرفت، موجودات خبیث سرزمین Nether یعنی پیگلین‌ها (Piglins)، تمام سپاه خود را جمع می‌کنند تا به سطح زمین بیایند و دنیای رنگارنگ Overworld و شهرهای آن را تسخیر کنند و مردم و موجودات بیچاره‌ آن را به بردگی بگیرند.

حال که بایم‌های (Biome) مختلف بازی در خطر قرار گرفته‌اند، ۳ موجود خداگونه‌ مرموز به نام‌های Foresight، Knowledge، Action شما را از بعد اصلی ماینکرفت (بازی اصلی) فرا می‌خوانند تا رهبری موجودات مختلفی را به دست بگیرید و پیگلین‌ها را برای همیشه از Overworld بیرون برانید.

بازی داستان سرگرم‌کننده‌ای دارد و کمک می‌کند تا بیش از پیش با جهان ماینکرفت و Lore آن آشنا شویم. همچنین در طول داستان متوجه می‌شویم که علاوه بر ابعاد و دنیاهای دیگری که از قبل آن‌‌ها را در بازی مشاهده کرده‌ایم، دنیا و پورتال جدیدی در بازی وجود دارد که از آن به عنوان The Lost Lands یاد می‌شود.

ماجرا، از طریق کات‌سین‌هایی روایت می‌شود که حال و هوایی بامزه و بعضا طنز دارند که تماشای‌ آن‌ها در میان مبارزات بازی، حکم زنگ تفریح‌هایی را دارد که شما را برای نبرد بعدی آماده می‌کنند. شاید روایت بازی ساده باشد و با مسئله‌ خیلی پیچیده‌ای رو در رو نباشیم، اما با توجه به سبک بازی و اهداف آن، این سطح از داستان کفایت می‌کند و می‌تواند لحظات سرگرم‌کننده‌ای را برای شما فراهم کند.

بازی، یک اثر RTS به شمار می‌رود و با این وجود، برخلاف دیگر آثار معمول این سبک، به شما این امکان را می‌دهد که به مانند بازی‌های سوم‌شخص کاراکتر خود را کنترل و به صورت هم‌زمان، سازه‌ها، ارتش و منابع خود را مدیریت کنید. بعد از به پایان رساندن بخش تمرینی، یک نقشه‌ بزرگ در اختیار بازیکن قرار می‌گیرد که از مناطق آشنای بازی اصلی تشکیل شده و هر یک از این سرزمین‌‌ها شامل تعدادی روستا، قلعه‌ پیگ‌لین‌ها و یا زیست‌بوم و محله‌ زندگی دیگر موجودات می‌شوند که وظیفه‌ بازیکن دفاع از روستاها و حمله و تسخیر قلعه‌ دشمنان خواهد بود.

نکته‌ جالب آن است که بازی، یک سری Allay که به شکل پری‌های نورانی هستند را برای ساده‌ شدن گیم‌پلی در اختیار شما قرار می‌دهد. آن‌ها حکم سازندگان را دارند و با قرار دادن آن‌ها در محیط‌های مختلف می‌توانید به ساخت ساختمان‌ها و بنا‌های مختلف پرداخته و یا منابع طبیعی مختلف از جمله سنگ و چوب و آهن را جمع آوری کنید.

در ابتدا، تنها به سنگ و چوب دسترسی دارید که با بنا نهادن ساختمان‌های مخصوص در بیس اصلی بازی، می‌توانید دیگر آیتم‌ها از جمله الماس، Red Stone، زغال‌سنگ و غیره را جمع آوری کنید. این به اصطلاح ماین کردن به صورت کاملا خودکار انجام می‌شود و بازیکن عملا توانایی تعامل مستقیم با دنیای بازی را نخواهد داشت.

حقیقتا، یکی از ناامید کننده‌ترین بخش‌های بازی نیز، همین آزادی عمل بسیار کمی است که به بازیکن داده می‌شود. ساختار اصلی ماینکرفت به تعامل در محیط است و ترجیح می‌دادم که حداقل خود بتوانم به جمع‌آوری منابع در دنیای بازی بپردازم و Allayها بیشتر حکم نیروی کمکی را داشته باشند.

در طول بازی، بسته به منابعی که آزاد می‌کنید توانایی ساخت نیروهای جنگی متفاوت و همچنین ساختمان‌های جدیدتر را به دست خواهید آورد. موجودات جدیدی در بازی تعریف شده‌اند و از طرفی زامبی‌ها، اسکلت‌ها، کریپرها و غیره همگی با هم متحد شده‌اند تا جلوی پیگلین‌ها را بگیرند و از این رو به تعداد بسیار بالایی از موجودات مختلف برای ساخت ارتش خود دسترسی دارید.

نبردهای بازی در هنگام حمله به قلعه‌ پیگلین‌ها سرگرم‌کننده هستند و امکانات قابل قبولی برای مدیریت نیروهای مختلف به شما داده می‌شود. بعضا می‌توانید یک سری بمب افکن در اطراف قلعه‌ حریف قرار دهید، اسکت‌های خود را روی یک تپه بفرستید و خود با گالم‌ها که توانایی تخریب سازه‌های حریف را دارند به صورت مستقیم به دشمن حمله کنید که این امر با کمک سیستم کنترل کلاس‌های مختلف از نیروهای خودی صورت می‌گیرد.

در PC، با نگه داشتن دکمه‌ کنترل یک منوی مدیریت ارتش روی صفحه‌ نمایش داده می‌شود که در آن کلاس‌ها و سربازهای مختلف مشخص شده‌اند و با استفاده از این سیستم می‌توانید یگان‌های خود را تفکیک کرده و به آن‌ها دستور حمله و یا عقب‌نشینی دهید.

لازم به ذکر است که حمله به دشمنان نیازمند استراتژی دقیق بوده که این مورد به خوبی در بازی پیاده‌سازی شده است. اگر قلعه‌ای متشکل از پیگلین‌ها بوده و فاصله‌ زیادی تا Base اصلی دشمن دارید، قطعا استفاده از نیروهای تیرانداز چون اسکلت‌ها منطقی‌تر خواهد بود و در صورتی که دشمن بیشتر از ساختمان‌های دفاعی استفاده کرده، گالم‌ها و هیلرها انتخاب مناسب‌تری به شمار می‌روند.

البته لازم است بدانید که در طول نبرد، مجبور هستید مدام سربازان خود را جا به جا کنید تا در موقعیت درست قرار بگیرند و در همین هنگام به مبارزه‌ مستقیم با دشمنان بپردازید. اگر خیال می‌کنید که این امر می‌تواند جذاب باشد، باید بگویم که در ایده چنین است؛ اما به شما اطمینان می‌دهم که در عمل اصلا جذاب طراحی نشده است.

درست است! مبارزات مستقیم بازی اصلا جذاب طراحی نشده‌اند و صرفا یک شمشیر دارید که با آن تنها اجازه‌ دارید دشمنان ساده‌تر بازی را بکشید و توانایی تخریب موجودات بزرگتر و یا ساختمان‌ها را به صورت مستقیم نخواهید داشت که این باز با اصل آزادی عمل در بازی ماینکرفت و جهان آن در تناقض است.

ماجرا جایی بدتر می‌شود که بدانید با وجود تنوع بسیار خوب دشمنان و نیروهای خودی و قابلیت‌های مخصوص هر یک، متاسفانه شاهد هوش مصنوعی شدیدا افتضاح آن‌ها هستیم که تجربه بازی را شدیدا تحت تاثیر خود قرار می‌دهند. فرض کنید که برای حمله به قلعه‌ دشمن که دور تا دور آن از مواد مذاب پوشیده شده یک پل طراحی می‌کنیم که افراد از بالای آن به دشمن حمله کنند و بعد از دادن دستور، در کمال ناباوری می‌بینیم که آن‌ها پل را بیخیال شده و خود را داخل مواد مذاب انداخته و یا بعضا در آن گیر می‌کنند.

حتی پیش آمد که برای مدتی، چه نیروهای من و چه پیگلین‌ها تنها به هم نگاه می‌کردند و هیچ یک رغبت حمله به دیگری را نداشتند که احمقانه به نظر می‌رسد. از طرفی، دوربین سوم شخص بازی اندکی خشک است و بازیکن نمی‌تواند به خوبی روی محیط احاطه داشته باشد که بعضا باعث می‌شود به هنگام کنترل یگان‌های مختلف اعم از تیراندازها و دیگر موجودات به مشکل بر بخورد و مجبور به عقب نشینی شده تا دوباره حمله را برنامه‌ریزی کند.

اما در کل، حمله و تسخیر قلعه‌ دشمنان با تمام کم و کاستی‌هایش سرگرم‌کننده است و بیشتر وقت خود را به هنگام تجربه‌ بخش داستانی تقریبا هفت ساعته‌ بازی به این کار اختصاص دادم.

در Legends شاهد یک چرخه‌ روز و شب هستیم که طی آن پیشنهاد می‌شود روزها که پیگلین‌ها کم خطرتر هستند به حمله پرداخته و شب‌ها حالت تدافعی گرفته و از روستاهای خود دفاع کنید. متاسفانه بخش دفاع از قلعه‌ی بازی آنطور که باید و شاید جذاب کار نشده و بازیکن بیشتر به حمله رغبت پیدا می‌کند و کمتر علاقه به دفاع از قلعه نشان می‌دهد.

یکی از علل این امر تعداد بالای روستاهای خودی بوده که دفاع از آن‌ها نیازمند بخش زیادی از منابع است؛ این موضوع شدیدا بازی را طولانی می‌کند. از طرفی، بازی با وجود آن که یک تجربه‌ RTS است، اما به علت حضور بازیکن در میدان نبرد و دوربین آن، نمی‌تواند به صورت همزمان چند بخش را مدیریت کند و از همین رو، لازم است تا مدام میان بخش‌های مختلف نقشه و روستا‌های موجود سوییچ کند که در طولانی مدت خسته‌کننده می‌شود و بازیکن ترجیح خواهد داد تا خیلی سریع قلعه‌ دشمنان را تسخیر کند تا مجبور به دفاع نباشد.

این مشکل باعث شده که اندکی بالانس بازی میان حمله و دفاع به مشکل بر بخورد و بخش زیادی از محتوای بازی خسته‌کننده ظاهر شود.

به شخصه ترجیح می‌دادم تا این امکانات در بازی، مثل جمع‌آوری ارتش و یا استفاده از Allayها برای جمع‌آوری منابع و همچنین تسخیر قلعه و غیره به شکل یک اکسپنشن بزرگ به بازی اصلی اضافه می‌شد و مطمئن هستم که طرفداران حسابی از این ایده استقبال می‌کردند.

با این وجود، سازندگان آن را به شکل یک بازی پر از ایده‌های جذاب، اما خام پیاد‌ه‌سازی کرده‌اند که احتمال می‌رود بیشتر طرفداران سرسخت ماینکرفت که از قضا به بازی‌های استراتژی نیز علاقه دارند، بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند و بازی برای دیگر بازیکنان کمی بیش از حد گیج‌کننده به نظر برسد.

Overworld زیباتر از همیشه

دنیای ماینکرفت لجندز شباهت‌های بسیاری با ماینکرفت اصلی دارد، اما کمی رنگارنگ‌تر و پرجزئیات‌تر به نظر می‌رسد و بعضا تمی کارتونی به خود گرفته است. تمامی مناطق بازی به زیباترین شکل ممکن در این نسخه‌ نیز پیاده سازی شده‌اند و حتی شاهد حیوانات جدیدی چون ببر دندان خنجری نیز هستیم که پیش از این نمونه‌ آن‌ را ندیده بودیم.

حتی از برخی از این حیوانات می‌توان به عنوان مرکب خود استفاده کنید و هر یک از آن‌ها قابلیت‌های مخصوص به خود را برای بازیکن به ارمغان می‌آورند. بازی از بعد هنری انصافا زیباست و گشت و گذار در مناطق مختلف آن می‌تواند لذت‌بخش باشد.

دنیای بازی طراحی آشنایی دارد و موسیقی‌های به کار رفته نیز از کیفیت خوبی برخوردار بوده و می‌توانند حس و حال نبرد را به خوبی برای شما زنده‌ کنند و یا به هنگام گشت و گذار در محیط آن حس آرامش لازم را به ارمغان بیاورند.

با این وجود، دنیای بازی کمی زیادی خالی به نظر می‌سد و این موضوع دوباره ریشه در آزادی عمل کم بازیکن دارد. در ماینکرفت اصلی شما قادر بودید تا با تک‌تک بخش‌های دنیای بازی تعامل کنید، اما در لجندز با دنیایی طرف هستید که بیشتر برای رفتن شما از نقطه‌ی A به B طراحی شده و این موضوع کمی ناراحت کننده است. اگر با یک بازی کاملا استراتژی طرف بودیم، اوضاع کمی فرق می‌کرد، اما در حال حاضر کمی سخت است که با دنیای بازی ارتباط برقرار کنیم.

از بعد فنی اما، اشکالات متعددی در بازی وجود داشته که حتی ممکن است منجر به شکست شما در طول نبردها شود. از باگ‌های محیطی گرفته تا تغییر ناگهانی محیط برای بازیکن بر اثر باگ و گیر کردن در محیط و اشکالاتی در بخش ساخت و ساز که باعث می‌شوند یک ساختمان به شکلی ناهماهنگ در آسمان بنا شود.

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است