رتروگیم؛ برترین بازی‌های آنلاین PS2

در این قسمت رتروگیم نگاهی خواهیم داشت بر برخی از برترین عناوین منتشر شده برای کنسول PlayStation 2 که از قابلیت بازی به صورت آنلاین برخوردار بودند.

نسل ششم کنسول‌ها و مخصوصا PlayStation 2 همانند یک نقطه‌ی پرش برای بازی‌های ویدیویی از بسیاری از جهات بود و تا حد زیادی این صنعت در این نسل به بلوغ رسید. یکی از مواردی که در آن دوره به بسیاری از پلیرها معرفی شد امکان تجربه‌ی بازی‌ها به صورت آنلاین مولتی پلیر و CO-OP بود. این نوآوری و تکنولوژی در آن دوره هنوز بسیار نوپا و غیر بهینه محسوب می‌شد، از همین رو حتی کشورهایی که در آن‌ها دسترسی به اینترنت نسبتا رایج بود نیز از کیفیت مورد نیاز برای تجربه‌ی بی‌دغدغه‌ی بازی‌های آنلاین روی کنسول PS2 بهره‌مند نبودند.

با این وجود، آثار بسیاری در آن نسل عرضه شدند که از این قابلیت بهره‌مند بوده و حتی گاهی کاملا بر پایه‌ی آن بنا می‌شدند. از همین رو امروز تصمیم گرفتیم در این قسمت از آیتم رتروگیم به آن دوره سفر کرده و با دقت بیشتری به این آثار نگاه کنیم. با گیمفا همراه باشید.

Marvel: Ultimate Alliance

عناوین Marvel: Ultimate Alliance مخصوصا نسخه‌ی ابتدایی آن جزو آن دسته از آثار ابرقهرمانی‌ای بودند که زمانی که منتشر شدند حتی نگاه کردن به کاور جعبه‌ی آن‌ها نیز جذاب و هیجان انگیز بود. این عناوین که در واقع آثاری Beat’em Up هستند تعداد بسیار زیادی از کاراکترهای مارول حتی آن‌هایی که امروزه کمتر از آن‌ها یاد می‌شود را در خود جای داده بودند. از Spider-Man و Captain America گرفته تا Ghost Rider و Wolverine همه و همه در این عنوان حضور داشتند و از همین رو ما شاهد تنوع بسیار زیادی در حالت آفلاین بازی در زمینه‌ی گیم‌پلی بودیم.

حال بد نیست بدانید که این عنوان از قابلیت بازی آنلاین نیز برخوردار بود و این مسئله در آن زمان و روی کنسول PS2 برای بسیاری امری غیر قابل باور به شمار می‌آمد چرا که حتی تصور اینکه بتوانیم همراه با دوستانمان از هر کجا که باشند به صورت آنلاین در نقش هر کدام از ابرقهرمانانی که دوست داریم بازی کنیم بسیار جذاب بود. در حالی که شخصا هیچ‌گاه موفق به تجربه‌ی این اثر به صورت آنلاین نشدم اما کسانی که آن را تجربه کردند از آن با خاطراتی بسیار عالی یاد کرده و اظهار داشتند که بهره‌مندی از این قابلیت ارزش تجربه‌ی چندین باره‌ی آن را به شدت افزایش داده است.

Tom Clancy’s Splinter Cell: Pandora Tomorrow

Tom Clancy’s Splinter Cell: Pandora Tomorrow اولین نسخه از فرنچایز Splinter Cell بود که از قابلیت مولتی‌پلیر آنلاین بهره می‌برد. این عنوان مودی را به نام Spies Vs Mercs معرفی می‌کرد که حتی در آخرین قسمت این مجموعه یعنی Blacklist نیز وجود داشت. در این مود ۴ نفره، پلیرها در تیم‌های دو نفره قرار گرفته و طبق آن با وظایف و Objectiveهای متفاوتی روبه‌رو می‌شدند. تیم Spies متعلق به گروه Shadownet بوده و همانطور که از نامشان پیداست جاسوسانی هستند که با پوششی مشابه به Sam Fisher در بازی حاضر می‌شدند و هسته‌ی گیم‌پلیشان نیز بر پایه‌ی مخفی‌کاری بنا شده بود.

در طرف دیگر، تیم Mercs مزدورانی تحت فرمان سازمان نظامی خصوصی Argus هستند که از اسلحه‌های قدرتمندتری برخوردار بوده و گیم‌پلی آن‌ها نیز بیشتر بر پایه‌ی اکشن بود. این دو تیم در سه گیم مود Neutralization، Sabotage و Extraction که بازی در اختیارشان قرار می‌داد به مصاف یک‌دیگر می‌رفتند و در کنار انجام اهداف مورد نظر در آن مچ، باید یک‌دیگر را نیز با استفاده از گجت‌ها و اسلحه‌های خاصی که در دسترسشان قرار گرفته بود از پا در می‌آورند.

ساختار این گیم مود به شدت جذاب و هاردکور بود و بسیاری از طرفداران سر سخت مخفی‌کاری بازی را راضی می‌کرد. لازم به ذکر است که در عنوان Double Agent گیم مود Spies Vs Mercs با تغییرات بسیاری روبه‌رو شد که در نتیجه، آن را به تجربه‌ای بسیار ساده‌تر ۶ نفره تبدیل کرد که برای بسیاری از طرفداران سر سخت این مود و به طور کلی استایل مخفی‌کاری عمیق سری خوش‌آیند نبود.

شخصا در بازی Tom Clancy’s Splinter Cell: Blacklist موفق به تجربه‌ی این گیم مود شدم و به شدت از آن لذت بردم به طوری که برای مدتی هر روز به پای تجربه‌اش می‌نشستم. گیم‌پلی مخفی‌کاری Spies در قالب مچ‌های بازی بسیار لذت‌بخش بود و سناریوهای بسیار جذابی را به وجود می‌آورد که در آن‌ها هر تیم با استفاده از گجت‌ها و قابلیت‌هایش سعی می‌کرد به بهینه‌ترین حالت با آن روبه‌رو شده و مقابله کند.

همچنین بازی به طور عجیبی بالانس بود و شخصا هیچ‌گاه با شرایطی مواجه نشدم که صرفا به دلیل قدرتمندتر بودن اسلحه‌های تیم مزدوران شکست بخورم مگر اینکه به اشتباه خودم را در شرایطی غیر بهینه قرار می‌دادم. همچنین لازم به ذکر است که در این گیم مود مخفی‌کاری تا حدود زیادی پررنگ‌تر شده بود به طوری که اگر قصد پیروزی در نقش Spies را داشتید تنها راه رسیدن به آن، همکاری با هم تیمی خود و مخفی‌کاری مطلق بود.

Mortal Kombat: Armageddon

بازی Mortal Kombat: Armageddon یک جهش همه جانبه نسبت به Mortal Kombat Deception به شمار می‌آمد و نسخه‌ای به شدت نمادین در تاریخ مجموعه‌ی Mortal Kombat محسوب می‌شود که این موضوع دلایل متعددی دارد. این نسخه طیف به شدت گسترده‌ای از کاراکترهای مختلف دنیای این فرنچایز(حدود ۷۰ کاراکتر) را در اختیار پلیر قرار می‌دهد تا بتواند از بین آن‌ها هر یک را که دوست دارد انتخاب کرده و بازی کند. به یاد دارم زمانی که برای اولین بار چشمانم به صفحه‌ی انتخاب مبارز در Mortal Kombat: Armageddon افتاد نمی‌دانستم با کدام کاراکتر شروع کرده و حتی چطور بین تمامی این کاراکترهای تازه که امکان تجربه‌ی بازی با آن‌ها را دارم یک مبارز مورد علاقه انتخاب کنم.

این اثر همچنین از قابلیت Kreate-A-Fighter برخوردار بود که همانطور که از نامش پیداست به پلیر اجازه می‌داد یک کاراکتر اختصاصی برای خود ساخته و از آن در بازی استفاده کند! همه‌ی این موارد یک طرف و تریلر سینماتیک ابتدایی بازی به یک طرف که به تنهایی می‌توانست شما را تا ابد برای تجربه‌ی یک مچ دیگر از Mortal Kombat: Armageddon هایپ نگه دارد. اما در آخر پس از تمامی خصوصیات برجسته‌ی این عنوان، بخش آنلاین آن قرار می‌گیرد که با وجود تمام مشکلاتی که پیش رویش بود، همچنان تجربه‌ای تکرار نشدنی است که بسیاری از آن با خاطرات بسیار خوب یاد می‌کنند.

مسئله‌ای که احتمالا در طول این مقاله زیاد از زبان من خواهید شنید آن است که چطور تمام این آثار فوق‌العاده و ایده‌های آنلاین محور جذابشان به دلیل ضعف اینترنت در سال‌های زندگی کنسول PlayStation 2 نتوانستند به پتانسیل نهایی خود برسند و این اثر نیز از این قاعده مستثنی نیست. ایده‌ی مبارزه در مقابل افراد مختلف از سراسر دنیا و به چالش کشیدن خود در به صورت جهانی در زمان خودش فوق‌العاده بود اما متاسفانه به دلیل مشکلات متعدد، الان سالیان سال از خاموش شدن سرورهای این بازی می‌گذرد و معدود افرادی که این بخش را در آن دوره تجربه کردند قطعا خاطراتی عالی در ذهنشان به ثبت رسانده‌اند.

Metal Gear Solid 3: Subsistence

Metal Gear Solid 3: Subsistence در واقع همانند یک پکیج کامل برای نسخه‌ی اصلی این عنوان، Metal Gear Solid 3: Snake Eater عمل می‌کرد که شامل بسیاری از قابلیت‌ها و محتوای تازه همچون مود Duel، زاویه‌ی دوربین تازه، مینی گیم Snake Vs Monkey و… بود که در Snake Eater وجود نداشتند. از مهم‌ترین این محتوای تازه، بخش آنلاین این بازی بود که در دیسکی مجزا با نام Persistance در دسترس قرار گرفت و محتوای آنلاین بسیاری را در اختیار پلیرها قرار می‌داد تا از آن‌ها لذت ببرند.

از جمله مراحل و مودهای آنلاین Persistance عبارتند از: مراحل Sneaking، Capture و Rescue و همچنین مودهای Deathmatch و Team Deathmatch که میزان قابل توجه‌ای تنوع محتوایی را ارائه می‌دادند. گیم‌پلی اصلی قسمت سوم Metal Gear Solid در زمان خود و حتی تا همین امروز به بهترین شکل جلوه می‌کند و در آن زمان امکان تجربه‌ی این گیم‌پلی روان و عمیق در کنار دوستانتان شگفت انگیز به نظر می‌رسید.

بخش Metal Gear Online در اواخر سال ۲۰۰۵ در ژاپن و چندین ماه بعد در سال ۲۰۰۶ در آمریکای شمالی، اروپا، آسیا و استرالیا نیز در دسترس قرار گرفت اما متاسفانه آن چنان عمر زیادی نداشت چرا که در نهایت در سال ۲۰۰۷ برای همیشه بسته و دسترسی پلیرها به آن نیز قطع شد. با این وجود ساختار آنلاین این بازی در آینده به نسخه‌های دیگر فرنچایز راه پیدا کرد که نه تنها گسترش پیدا کرده بودند بلکه این بار در دوره‌ای در دسترس قرار گرفتند که بازی‌های آنلاین و مولتی پلیر به بخش گسترده‌ای از این صنعت بدل شدند.

Twisted Metal: Black Online

سری Twisted Metal مدت زمان زیادی است که در خاموشی به سر می‌برد و آخرین نسخه‌ی آن به حدود یک دهه‌ی پیش و عنوان Twisted Metal برای کنسول PS3 بازمی‌گردد که از قضا اثر نسبتا خوبی بود اما به دلایل ‌نامشخص سونی دیگر رغبتی برای بازگرداندن این مجموعه در قالب یک تجربه‌ی تعاملی تازه در گیمینگ مدرن نشان نداده است. با این وجود این فرنچایز در دوره‌ای مخصوصا روی کنسول PlayStation 2 به شدت می‌درخشید و اثر Twisted Metal: Black یک بازی فوق‌العاده در آن نسل نه تنها در این فرنچایز بلکه بین تمامی عناوین منتشر شده برای کنسول PS2 به شمار می‌آید!

این بازی در سال ۲۰۰۱ برای این کنسول عرضه شد و توانست بازخوردهای فوق‌العاده‌ای از سوی منتقدان و گیمرها دریافت کند و به سرعت به یکی از برترین آثار این فرنچایز بدل شود. گیم‌پلی پر هرج و مرج و کاراکترهای عجیب و غریب آن هنوز به بهترین شکل طرفداران را در طول بازی همراهی می‌کردند و در این بین، سازندگان با عرضه‌ی یک نسخه‌ی اختصاصی آنلاین با نام Twisted Metal: Black Online بخش مولتی‌پلیر را به گیمرها معرفی می‌کرد که تمام این خصوصیات مثبت را وارد دنیایی بسیار بزرگ‌تر می‌کرد.

لازم به ذکر است که Twisted Metal: Black Online به صورت رایگان در دسترس طرفداران قرار گرفت و مود Deathmatch چهار نفره، CO-OP دو نفره و مود Last Man Standing را به همراه تعداد مطلوبی از نقشه‌های قابل باز کردن برای بخش آنلاین در دسترس کاربران قرار می‌داد. بخش آنلاین این اثر در سال ۲۰۰۸ برای همیشه بسته شد اما به لطف طرفداران در سال ۲۰۱۵ سرورهایی تازه برای Twisted Metal: Black Online راه اندازی شد تا دوباره کسانی که در آن دوره موفق به تجربه‌ی بخش مولتی‌پلیر این عنوان نشده و یا دل تنگ آن هستند بتوانند به دنیای پر هرج و مرج این بازی بازگردند.

Burnout 3: Takedown

اگر از من بپرسید در نسل ششم چه اثر مسابقه‌ای را بیش از هر بازی دیگری در این ژانر تجربه کردم، بی‌درنگ به شما می‌گویم مجموعه‌ی Burnout مخصوصا نسخه‌ی سوم آن. در آن دوره تصادفات و واکنش ماشین‌ها نسبت به میزان سرعت، زاویه و لحظه‌ی برخورد برایم به شدت جذاب و واقع‌گرایانه بود و از همین رو عاشق این بودم که بنشینم و یک دل سیر ماشین‌های دیگر را به خاک و خون بکشم.

نسخه‌ی سوم در این امر بسیار عالی عمل می‌کرد و در کنار بسیاری از نام‌های بزرگ آن نسل از جمله Need For Speed و Midnight Club که آثار شناخته شده‌‌ی زیادی را در آن نسل در اختیار طرفداران این ژانر قرار دادند، فرنچایز Burnout نیز عناوینی را عرضه کرد که به بهترین شکل نه تنها یک تجربه‌ی ریسینگ بسیار خوب را ارائه می‌داد بلکه با چاشنی تصادفاتش حسابی مخاطبان این ژانر را راضی کرد. همین موضوع باعث می‌شد بخش آنلاین Burnout 3: Takedown نیز نسبت به رقبایش بسیار متفاوت و خاص جلوه کند!

این اثر از دو حالت مولتی‌پلیر Split Screen و آنلاین برخوردار بود که بخش آنلاین پنج مود مختلف را در اختیار پلیرها قرار می‌داد. یکی از جذاب‌ترین این مودها حالتی ۶ نفره‌ و تیمی بود که از پلیرها می‌خواست تا قبل از آن که میزان مشخصی مسافت را طی کنند تمامی ماشین‌های تیم حریف را از بین ببرند. این بازی همچنین از یک مود CO-OP با نام Team Crush بهره‌مند بود که در آن، دو پلیر به صورت هم زمان باید انبوهی از ماشین‌های تصادفی به بار بیاورند و مود دیگری با نام Double Impact نیز از همین ساختار اما به صورت رقابتی پیروی می‌کند.

در آخر Burnout 3: Takedown برنده‌ی جوایز متعددی از جمله PlayStation 2 Game of the Year در طی مراسم Golden Joystick Awards سال ۲۰۰۴ شد و یکی از نامزدهای جایزه‌ی Online Game of the Year هم بود! لازم به ذکر است که در نهایت بخش آنلاین این بازی در ماه آپریل سال ۲۰۱۰ برای همیشه از دسترس خارج شد و تنها چیزی که از خود باقی گذاشت، خاطرات خوبی است که بازیکنانش با خود تا همین امروز در ذهن خود مرور می‌کنند.

Tony Hawk’s Pro Skater 3

و اما نوبت به اثری می‌رسد که برای اولین بار روی کنسول PS2 از قابلیت بازی آنلاین برخوردار بود، حتی پیش از آن که کمپانی سونی Network Adapter خود را برای کنسول PlayStation 2 عرضه کند! Tony Hawk’s Pro Skater 3 یک نسخه‌ی فوق‌العاده‌ی دیگر از این فرنچایز دوست داشتنی است که در بسیاری از بخش‌هایش پیشرفت‌های چشم‌گیری نسبت به نسخه‌های پیشین خود داشت. این بازی فرمول دو نسخه‌ی پیشین را بیش از پیش گسترش داده و عمق بخشید که نتیجه‌ی نهایی آن یک اثر به شدت جذاب دیگر با گیم‌پلی‌ای سرگرم کننده و ساندترکی به یادماندنی بود.

اما Tony Hawk’s Pro Skater 3 کارش در اینجا تمام نمی‌شد چرا که این عنوان نه تنها اولین نسخه‌ی این فرنچایز بود که از قابلیت آنلاین بازی کردن بهره می‌برد بلکه اولین اثر تعاملی آنلاین کنسول PlayStation 2 نیز محسوب می‌شد! از آن جایی که سونی هنوز آداپتور مخصوص خود را در آن زمان برای این کنسول عرضه نکرده بود، کاربران می‌توانستند با استفاده از یک آداپتور اترنت USB به اینترنت متصل شوند و از بازی لذت ببرند.

حال این بازی به پلیرها اجازه می‌داد در سطح جهانی و با دیگر پلیرهای دیگر از هر نقطه‌ی دنیا وارد رقابت شده و مهارت‌های خود را به رخ یک‌دیگر بکشند و برای بدست آوردن امتیاز بیشتر رقابت کنند. امروزه از آن جایی که سرورهای این کنسول خاموش شده‌اند این بازی نیز دیگر به صورت آنلاین در دسترس نمی‌باشد اما لازم به ذکر است که همچنان در سطح اینترنت راه‌هایی برای دسترسی به این بخش وجود دارد که علاقه‌مندان می‌توانند امتحان کنند.

Resident Evil Outbreak

ایده‌ی اصلی این مقاله برای من از همین اثر نشات می‌گیرد. در طول مقالات مختلف Resident Evil محور و یا حتی برخی دیگر از مقالاتم همچون همین قسمت از رتروگیم که در حال حاضر در حال مطالعه‌ی آن هستید بارها و بارها از Resident Evil Outbreak و ساختار فوق‌العاده‌ی آن به عنوان یک اثر CO-OP صحبت کردم. این بازی به شدت بلند پروازانه، در زمان اشتباهی به دنیا معرفی شد و به راستی نتوانست از پتانسیل کامل خود استفاده کند.

زمانی که برای اولین بار به پای تجربه‌ی Resident Evil Outbreak روی PS2 نشستم حتی توجهی هم به این مسئله که از قابلیت آنلاین برخوردار است نکردم و به سرعت به بازی در حالت آفلاین آن پرداختم که البته هوش مصنوعی نه چندان مطلوب آن باعث می‌شود تمام وزن مراحل به دوش شما و احتمالا یکی دیگر از کاراکترهای AI بیوفتد که شما را دنبال می‌کند و برای خودش به قدم زدن و بازدید از یک منطقه‌ی مملو از BOW مشغول نمی‌شود.

اتفاقا همین الان که در حال نوشتن این مقاله هستم جعبه‌ی این بازی در کنار کنسول PS2 جلوی چشمانم هستند چرا که اخیرا دوباره به پای تجربه‌ی آن نشستم و حافظه‌ و خاطراتم از آن بسیار تازه است. امروزه که این بازی را تجربه می‌کنم به شدت حسرت آن را می‌خورم که چرا کپ‌کام با وجود داشتن چنین نقشه‌ی راه یا به اصطلاح Blueprint پر پتانسیلی در زمینه‌ی ساخت یک اثر آنلاین محور برای Resident Evil همچنان از آن استفاده نکرده و دائما در زمینه ارائه‌ی یک تجربه‌ی آنلاین مطلوب در این مجموعه شکست می‌خورد؟!

لازم به ذکر است که بنده هر دوی این عناوین را به صورت آنلاین نه روی PS2 بلکه روی PC و به لطف سرورهایی که طرفداران برای آن در سال ۲۰۱۴ باز کردند تجربه کردم و باید بگویم این بازی حتی همین امروز نیز می‌تواند یک تجربه‌ی فوق‌العاده را ارائه دهد. گیم‌پلی و داینامیک بین کاراکترها و اعمال آن‌ها در این بازی از زمان خودش بسیار جلوتر بود و حتی می‌توانم به جرات بگویم کمتر آثاری امروزه پیدا می‌شوند که به چنین شکلی یک تجربه‌ی CO-OP هادکور درگیر کننده و منسجم را ارائه دهند چرا که اکثر عناوین این چنینی به سمت و سوی آرکیدی شدن رفته‌اند و آن چنان به عمل و عکس‌العمل پلیرها نسبت به یک‌دیگر اهمیتی نمی‌دهند(البته این بدان معنا نیست که امروزه آثار CO-OP مطلوب عرضه نمی‌شود).

شاید نیاز باشد یک مقاله‌ی اختصاصی برای این دو اثر بنویسم تا بتوانم حق مطلب را ادا کنم چرا که هر دو قسمت Resident Evil Outbreak آثاری فوق‌العاده در این فرنچایز هستند که بر خلاف چیزی که شاید بسیاری تصور کنند تجربیات بسیار عمیقی را چه از لحاظ داستانی و Lore و چه از لحاظ گیم‌پلی و مکانیزم‌های CO-OP محور ارائه می‌دهند.

لازم به ذکر است که سرورهای این بازی نسبت به طول عمر متوسط عناوین آنلاین PlayStation 2، به نسبت مدت زمان مناسب چهار ساله‌ای را در آمریکای شمالی در حالت آنلاین گذراندند تا اینکه در نهایت در تاریخ ۳۱ دسامبر سال ۲۰۰۷ در این قاره از دسترس خارج شده و حدود ۴ سال بعد نیز در تاریخ ۳۰ جون سال ۲۰۱۱، سرورهای آن در ژاپن برای همیشه خاموش شدند. Resident Evil Outbreak نمونه‌ی بارز عناوین آنلاینی است که در نسل ششم و دوره‌ی نوپای بازی‌های آنلاین پتانسیلشان با خاک یکسان شد و هرگز آن طور که حقشان بود فرصت درخیشدن پیدا نکردند.

سخن پایانی

و اما به پایان یک قسمت دیگر از آیتم رتروگیم رسیدیم، یک قسمت پر خاطره‌ی دیگر از بازی‌های آنلاین که البته نه تنها برای ما ایرانی‌ها بلکه بسیاری دیگر از کاربران کشورهای پیشرفته نیز در آن زمان امری نسبتا غریب و ناشناخته باقی ماند. البته PlayStation 2 از آن جایی که به شدت محبوب شد مسلما از میلیون‌ها نفری که آن را تهیه کردند، تعدا قابل توجه‌ای توانستند به محتوای آنلاین آن دسترسی پیدا کنند اما در آن دوره این حوزه بیشتر به آزمون و خطای سازندگان ختم می‌شد و تمرکز اصلی آن‌ها نبود.

بنابراین کسانی که توانستند روزهای ابتدایی بازی‌های آنلاین را تجربه کنند به نظر من خاطرات و احساساتی را تجربه کردند که بسیار با ارزش و تکرار نشدنی هستند اما با این وجود ما کاربرانی که تمام آثار نام برده در این مقاله را به صورت آفلاین بازی کردیم نیز همچنان بخشی از این تجربه را با خود حمل می‌کنیم. همچنین لازم است اشاره کنم که نسل ششم مملو از آثار مولتی‌پلیر محلی بودند که بسیاری از ما با آن‌ها خاطره داریم و حتی در این مقاله نیز از چند مورد از آن‌ها یاد کردیم.

در آخر نظر شما درباره‌ی تجربه‌های آنلاین نسل ششم چیست؟ آیا هرگز موفق به تجربه‌ی عناوین آنلاین محور این نسل روی کنسول PS2 خود شدید؟