بین افراط بی پروای “GTA ای” و تفریط بعضا خوشایند شبیه “Journey” حد وسطی در تصویر کردن جنسیت ها و دوری از نگاه یک طرفانه در بازیهای ویدئویی وجود دارد که همیشه و همیشه نادیده گرفته شده است.  اگر قرار است دو جنسیت را در بازی قرار بدهید، چه اینکه این دو با هم در یک گروه و باهم کار کنند و چه اگر رو به رو و علیه هم، باید هماهنگی را رعایت کنید. کاری که تا اینجای کار آنچنان که باید در بازیهای ویدئویی به آن رسیدگی نشده بود اما ناتی داگ در The Last of Us به خوبی این تعادل بین جنسیت ها را به نمایش گذاشت.

این مقاله ، ترجمه ی مقاله ی “Gender is Carefully Balanced in The Last of us” به قلم Olivia Jane از سایت USGamer  (با کمی دخل و تصرف)میباشد

درست است که داستان همیشه مهمترین بخش جذاب یک بازی نیست اما کیست که از یک داستان خوب و شخصیتهای گسترش یافته و به دور از کلیشه های مرسوم بدش بیاید؟

وقتی عنوانی چون Grand Theft Auto را بازی میکنم و آن سوءاستفاده از جنسیت و خشونت را در بازی مشاهد میکنم،  بازی کردن Journey میتواند پس از آن رضایت بخش تر باشد چرا که Journey جدا از مرسومات سنتی جنسیتی می ایستد و خودش را از چنین حساسیت هایی دور نگاه میدارد. و اینجاست که میگویم The Last of US چیزی بین افراط و تفریط است.

در این نسل   Nau*ghty Dog  سه بازی انحصاری ساخت،‌ با بودجه های کلان و تمرکز بر روی داستان، گیم پلی، صداپیشگی و گرافیک. جدا از همه خصوصیات بازیهای این استدیو، این بازیها یک پروتاگونیست مرد داشتند که بدون اختلاف جنسیتی شان به جاده ی خاکی میزدند! سه عنوان آنچارتد شخصیتهای مونث بسیار قوی داشتند اما با The Last of Us  است که نقش تعادل جنسیتی آن بازیها با توجه به عرف صنعت بازی، نوسان چشمگیری را به خود میبینید.“اسپویلر برای کسانی که هنوز به مرحله ی زمستان بازی نرسیده اند”

چند تن از کاراکترهای مونث این بازی استقامت بالایی دارند که اگر بیشتر از جوئل نباشد کمتر نیست. شخصیت Tess، همکار و دوست دختر جوئل در اوایل بازی، به طرز دلپذیری تواناست.هیچ نیازی نیست وقتی که میخواهید از جایی بالا بروید به فکرش باشید.خودش کارش را میداند.حتی در برخی میان پرده ها از جوئل هم بیشتر دشمنان را از پا در می آورد. هوش مصنوعی اش هم کاملا زیرکانه طراحی شده، میتواند یک اتاق پر از دشمن را برایتان خالی کند (البته اگر بخواهید!). مقایسه کنید با الیزابت در Bioshock Infinite، مهمترین کمکی که میتوانست کند پرت کردن سکه و بسته های سلامتی به طرف بوکر بود!

شاید Tess از بی مصرفی الیزابت در Bioshock: Infinite شکایت دارد!

پس از آن الی را داریم که با زیرکی و شجاعتش، جدا از اینکه ۱۴ سالش بیشتر نیست به آسانی میتوان او را دوست داشتنی ترین شخصیت بازی نام گذارد. این شخصیت هم کمک زیادی نمیخواهد، با اینکه بچه است. البته جز بعضی پازل ها که با آب حل میشود و الی نمیتواند شنا کند. با این حال الی خیلی بالاتر از شخصیتهایی مثل Ashley در Resident Evil 4 و Yorda در Ico می ایستد، کاراکترهایی که مجبورتان میکردند وسط مبارزه با موجی از دشمنان به کمکشان بروید. لحظات طلایی الی زمانی فرا میرسد که در مرحله ی زمستان بازی میرسید و وی شخصیت قابل بازی میشود. با موجی از دشمنان روبرو میشود برای اینکه یک بطری آنتی بیوتیک را به جوئل در حال مرگ برساند…

The Last of Us کاراکترهای مونثش را از ورطه ی افتادن به مسخرگی و خنده دار بودن نجات میدهد و این به همان اندازه خوب است که میبیند جوئل هم چنان سوپرقهرمان فراانسانی نیست.او میکشد، تیراندازی میکند و زامبی ها را آتش هم میزند اما در مقایسه با ناتان دریک در عناوین Uncharted ، کاراکتری که با آن بالاتنه ی قوی میتواند خودش را از دو واگن قطار که کم مانده است به دره ی عمیق برفی سقوط کنند بالا بکشد در حالی که زخمی هم هست و خونریزی میکند(!) ، جوئل  انسانی متوسط است با قدرتهای متوسط. او برای بالا رفتن از یک ساختمان نیاز به نردبان دارد، کینگ کونگ هم نیست که بتواند با یک پرش خودش را به سطح دلخواهش برساند.او حتی برای بعضی  از اشیا و حرکت دادنشان به کمک نیاز داد. کمکی که ناتان دریک نیاز ندارد.کار استدیو اینجا خوب است که تمامی آبجکتهایی که برای تعامل در بازی ایجاد شده است بنا بر قدرت انسانی و نه فرا انسانی این شخصیتها بنا شده است.

فکر میکنم اگر جوئل و ناتان با هم مچ بیندازند، جوئل برنده شود!

نقش جنسیت در The Last of  Us  همانطور است که نقش و مرد زن در جامعه ی کنونی. اما بعضی جاها احساس میشود که این تعادل در بازی بهم میخورد:

پیش داستان (پرولوگ) بازی اینطور شروع میشود که به دختر جوئل توسط یکی از اعضای ارتش شلیک میشود.این زیاد در بازی تاثیری ندارد اما باعث میشود تا روابط الی و جوئل، از طریق روابط پدر-دختری شکل بگیرد. در حالی که الی به جوئل برای همکاری و همیاری در راه پیش رویشان نیاز دارد، جوئل به الی به چشم یک شانس دوم برای نجات گمشده ی دیرینه اش سارا، نگاه میکند؛ و مرگ سارا قربانی روایت داستان میشود تا داستان جوئل جلو برود و تاثیرش بعدها مشخص شود.

گذشته از آن، واقعیت این است که در نیروهای ارتش و همچنین شکارچیان، تعداد زنان تقریبا صفر است(هانترها ا شکارچیان گروهی از انسانهای وحشی بازمانده از فاجعه که در ناحیه ی پیتزبورگ پیدا میشوند). فرض میگیریم که نیروهای نظامی و هانترها به دلیل خشونت و وحشیگریشان در بازی باید همیشه به صورت جنس مذکر نمایش داده میشدند.به علاوه اینکه تعداد زیادی از مردم عادی ای که توسط این دو گروه کشته میشوند هم زن هستند.اوایل بازی، جوئل و تس از خانه شان به سمت یک درگاه مخفی میروند که آنها را به بیرون از منقطه ی قرنطینه هدایت میکند و گروهی از افراد دیده میشوند که به زانو درآمده اند.اولین نفری که از آنها کشته میشود زنی است که برای جانش التماس میکند اما بازهم از پای درمی آید. دوباره در پیتزبورگ،‌یک اتومبیل دیده میشود که سه هانتر سوارند و زنی هم بینشان است که تلاش میکند تا فرار کند. این تلاش برای نشان دادن اینکه زنان به عنوان قربانی داستان و نه قربانی کننده نوشته شوند، به این معنی است که زنان نمیتوانند به تندخویی مردان باشند.

نویسندگان Naughty Dog سعی داشتند که یک داستان آخرالزمانی اکشن برای بازی بنویسند اما به علاوه ی آن توانسته اند دنیایی را خلق کنند که مردان و زنانش کاملا واقعی و رئالیستیکی هستند. من عنوانی را بازی نمیکردم که درآن نقش جوئل را داشتم،‌ که در جهانی که انسانیت به درک رفته یک قهرمان که همه جانشان را مدیون شجاعت و قدرتش هستند.آنجا همه چیز واقعی بود.The Last of Us داستانی انسانی از بقا بود، در جایی که مردان و زنان هردو وظیفه ای بر دوششان بود.

( نقد و بررسی عنوان The Last of Us در گیمفا به نام “آخرالزمان در امتداد واقعیت” موجود میباشد)