نقد فیلم Sonic the Hedgehog 2؛ تقریباً موفق

فیلم Sonic the Hedgehog 2 دنباله‌ی تقریباً موفق و قابل‌قبولی برای قسمت پیشین این فرنچایز است که با توجّه به استقبال بسیار خوب تماشاگران و شخصیت‌های زیادی که می‌توانند به این فرنچایز وارد شوند، گویا باید قسمت‌های بیشتری از آن یا اسپین‌آف‌های متعدد سینمایی و تلویزیونی‌ مرتبط با آن را انتظار داشت.

ویژگی برجسته‌ی این قسمت و قسمت پیشین فیلم که نمونه‌ای از فیلم‌های تلفیق‌گر دنیای زنده و انیمیشن هستند، تعریف جهان داستانی در مرزهای فیلمی مفرّح و خانوادگی است. نوعی از فیلم‌های کودکانه، اکشن-کمدی که در تضاد با آثار مشابه این سبک مثل مجموعه فیلم‌های تد (Ted) قرار می‌گیرند. البته قطعاً انتظارات تماشاگران انبوه و طرفداران مشتاقی که پیش از این، کاراکتر سونیک را در دنیای بازی و گیم دنبال کرده‌اند در طراحی این جهان داستانی مؤثر بوده است. در نتیجه، هر دو قسمت فیلم‌های سونیک در قالب و شمایل فیلم‌های خانوادگی و با درجه‌بندی PG ساخته و عرضه شده‌اند.

استقبال بسیار خوب تماشاگران را می‌توان معیاری برای موفقیت چنین رویکردی درنظر آورد. آن هم در دوره‌ای که افشاندن رنگ‌های تلخ و تیره، مایه‌های پیچیده و دارک، خشونت و… به جهان داستانی کاراکترهای کودکانه به یک مُد سینمایی مبدّل شده است. در واقع خود فیلم هم به این موقعیت و ویژگی‌اش آگاه است. این همان ویژگی‌ای است که خودِ فیلم در صحنه‌های افتتاحیه به رخ تماشاگر می‌کشد و با فیلم‌هایی مثل The Dark Knight (2008) و V for Vendetta (2005) شوخی می‌کند.

در چنین اوضاعی، فیلم Sonic the Hedgehog 2 در معرض تماشاگران قرار می‌گیرد؛ با قهرمان‌های رنگارنگ کارتونی‌اش که جهان سبک و ساده‌ای را با انواع ژست‌های بامزه و گاهی غیرمنتظره عرضه می‌کند. با این حال، جدیدترین فیلم فرنچایز سونیک، برخلاف قسمت اوّل، فاقد یکپارچگی یا به عبارت بهتر واجد تنوّعی ژانری هم هست.

در حالی که قسمت نخست، خود را در محدوده‌های اکشن-کمدی کودکانه تعریف می‌کرد؛ در اینجا، علاوه بر آن، روایت فیلم ما را به دل دنیای فیلم‌های رمانتیک‌-کمدی‌ تابستانی می‌برد. در برداشت اوّل، این بخش همچون وصله‌ای ناجور به نظر می‌آید ولی در عمل، میان بخش کارتونی فیلم و بخش غیرکارتونی آن تعادلی برقرار می‌سازد، ضمن این که بار اکشن-کمدی فیلم را از دوش مردان فیلم برمی‌دارد. ویژگی‌ای که قسمت اوّل فاقد آن بود و آن را به فیلمی با محوریت مردان تبدیل کرده بود.

شاید در برابر چنین فیلمی وسوسه شویم صحنه‌های مختلف را با معیار واقعی بودن هم‌نشینی بازیگران واقعی و شخصیت‌های کارتونی ارزیابی کنیم. از این نظر قسمت دوّم سونیک صاحب مزیت و امتیاز بالایی است. برای مثال به صحنه‌ی اولین درگیری سونیک با ناکلز اکیدنا دقت کنید. در آن صحنه، ناکلز با یک ضربه سونیک را به عقب می‌راند. پرت شدن سونیک، حفره‌هایی در دیوار و تلویزیون ایجاد می‌کند و سرانجام او روی کاناپه پرت می‌شود. شخصاً از تماشای نحوه‌ی اجرای چنین صحنه‌ای و دریافت حسّی فیزیکی از موجودی کارتونی در برخورد با اشیای واقعی لذّت بردم. اگرچه که فیلم نمی‌تواند این کیفیت را تا پایان و در همه‌ی لحظات حفظ کند. با این حال، به نظر می‌رسد کوشش شده تا بخش‌های انیمیشنی فیلم را به کیفیت تصویری بازی‌های ویدیویی نزدیک کنند. از این جهت، خصلت تلفیقی جهان کارتونی و واقعی فیلم، مخصوصاً در زمینه‌ی صحنه‌پردازی‌ها بیشتر به جهان ویدیوگیم‌ها شباهت دارد.

با این حال، فیلم در رابطه با نیروی شرور داستان چندان رضایت‌بخش نیست. کاراکتر دکتر اگمن رباتنیک (با بازی جیم کری) نسبت به فیلم نخست، مایه‌های کمیک بیشتری گرفته و حتّی با توجّه به تأکید فیلم بر کاراکتر ناکلز به عنوان رقیب اصلی سونیک در این قسمت، در حاشیه قرار می‌گیرد. از هر زاویه‌ای، دکتر اگمن در فیلم اوّل، نیرویی حیله‌گرتر، باهوش‌تر و دشمنی قدرتمندتر بود. شاید بهتر باشد در قسمت‌های آتی، زمینه‌های جدیدتری برای نقش‌آفرینی این کاراکتر شرور طراحی کنند. چراکه حتّی در ساده‌ترین داستان‌ها، عناصر مسئله‌ساز یا نیروهای شر هرچه قدرتمندتر باشند، قهرمان هم فرصت ماجراجویی بیشتری خواهد داشت.

برای من، جالب‌ترین صحنه‌های فیلم Sonic the Hedgehog 2 زمانی اتّفاق می‌افتند که فیلم قرار است انتظارات تماشاگران را با توجّه به فیلم اوّل برهم‌ بزند. برای مثال نگاه کنید به صحنه‌ی ورود سونیک و تیلز به میهمان‌پذیر در سیبری، همه چیز بوی دردسر می‌دهد. آیا همان روند صحنه‌ای مشابه، یعنی صحنه‌ی رستوران در فیلم اوّل، قرار است اینجا هم تکرار شود؟ قرار است اکشن فیلم با نمایش ترفندهای فانتزی و کمیک سونیک و تیلز اوج بگیرد؟ این آدم‌های اهل سیبری حتّی از آدم‌های قلدر رستوران در فیلم اوّل، ظاهر و رفتاری غیردوستانه‌تر دارند. امّا درعوض، فیلمْ ضیافت دیگری برای تماشاگران تدارک دیده است.

در مجموع، در مقیاسِ فیلمی خانوادگی-کودکانه فیلم Sonic the Hedgehog 2 را می‌توان اثری قابل‌قبول دانست. به ویژه چنان چه با قسمت اوّل فیلم مسئله‌ای نداشتید، از تماشای فیلم دوّم هم ناراضی نخواهید شد.