برترین شخصیت‌های دست‌ به‌ قلم در بازی‌های ویدیویی

نوشته‌ها برای خواندنی شدن به یک نویسندۀ باحال هم نیاز دارند. در این نوشته بهترین شخصیت های نویسنده در بازی های ویدیویی را پیدا می‌کنیم.

در ستایش نوشتنی که به عنوان محتوای گیم پلی یا غیره در نهاد و درونمایۀ بازی‌ها قرار می‌گیرد، باید خاطره‌نویسی و نوشتن شخصیت‌های ویدئویی را در قِسم مرغوب نوشتن قرار داد چراکه از پس انتقال احساسات و دل‌نوشته‌های دلی و درد و درمان و دیروز و امروزشان برمی‌آیند و چون از دل برآیند می‌آیند بر دل می‌نشینند و صرفاً از روی تکلیف و تمام شدن بازی و باری به هر جهت نیستند که بتوان آن‌ها را در عین بی‌اساس بودن در قالب نوشته‌های جانبی بازی بر خوانندگان فروخت و تکلیف بازی‌ساز را تمام شده دانست.

شخصیت‌هایی که در دنیای بازی‌های ویدیویی می‌نویسند هم کم‌اند و هم کمرشکسته. خواندن درد و دل‌های آدم‌های با دل و دردی که قطعه‌ای از عمرشان را گذاشته‌اند تا از سختی‌های پروتاگونیست بازی بگویند، دردها و دغدغه‌هایشان بگویند سوای آوردن نسیم کلمات یادداشتی از شخصیت‌های دیجیتال به واقعی، مرور زندگی‌های خیالی است که برخلاف اسمشان کلی تجربۀ واقعی پشتشان نشسته. قشنگی و تحسن این لیست هم به رتبه‌ها و اسامی درج شده‌ای نیست که با افتخار روی سکوها ایستاده باشند؛ اتفاقاً اگر یک چیز باشد که از این ده برتر یاد می‌گیریم، آن است که در این یادداشت، مسئله اول و دوم بودن دیگر چندان موضوعیت ندارد. این شخصیت‌ها عصاره‌ای از وجودشان را در این نوشته‌ها قرار داده‌اند و وقتی مردان سی و چند سالۀ اسب‌سوار از تنگی نفسِ بیماری که برای زندگی‌ پر از ماجرایشان پیش آمده، روی تنۀ درختی تکیه می‌دهند و کمرچسبانده به کمر درخت ایستاده‌اند و ابرها را نگاه می‌کنند، باید دانست که یادداشت‌ها جدی هستند.

بعضی‌ها مثل ایوی فرای تشریف دارند و اصلاً فقط برای خودشان می‌نویسند و یک‌سری هم مثل مکس و کلویی از Life is Strange، هم‌ می‌دانند که برای چه خاطره‌نویسی می‌کنند و هم‌ خاطره‌نویسی‌شان درآخر یک لطف و مفهوم و نظری دارد و حرف حسابش را با دلیل و دل و دماغ و دهن می‌رساند. این‌طور نیست که محتوای نامعلومِ نامفهومِ بی‌احتیاط را از سر بی‌علاقگی با آب‌کره و قاشق آب‌بندی کرده باشند.

اگرچه نوع بازی‌های ویدیویی خود از نوشتن بیشتر فراری است و ترجیح می‌دهد در دیگی که در آن کات‌سین و تیراندازی و گیم‌پلی نجوشد، سر سگ بجوشد، اما به هر حال اتفاقی‌ که نباید می‌افتاد، افتاد و ادبیات به هر دلیلی راهش را از سالیانی که همه مجبور بودند داستان بازی را به جای کات‌سین‌های آبکی، زحمت بکشند و خودشان با چشم و مغز واقعی بخوانند به دنیای بازی‌های ویدیویی باز کرده بود. چندین سال بعد، رمان‌ها و داستان‌های متینِ متنی، لطف کردند و مثل سری متر.، کتاب‌ها را روی تصویر و گیم‌پد آوردند تا دوباره همان رمان‌ها بیایند در دیگی که کات‌سین و تیراندازی و گیم‌پلی دارد. در هر صورت، نوشتن بخش حیاتی و رفیق شفیقِ مهمی برای بازی‌ها بوده؛ حداقل از زمانی که ما می‌دانیم. اینجاست که این شخصیت‌های ویدیویی متوجه می‌شوند که تحمل سخت‌شان آمده و شروع می‌کنند به خاطره‌ نوشتن و دوباره نوشتن؛ سخت‌تر از همه اما، این است که آن‌چه نوشتی را دوست داشته باشی.

۱۰

Evie Frye از بازی Assassin’s Creed: Syndicate

واقعیت این است که سخن گفتن و تعریف از یک بازی مثل Assassin’s Creed Syndicate و شخصیت‌هایش، مثل صحبت درباره گرمایش زمین است؛ شما می‌توانید نزدیک به سه ساعت تمام درباره گازهای گلخانه‌ای حرف بزنید و انگار هیچ‌چیز مفیدی نگفتید. یوبی‌سافت هم استاد ساختن بازی‌هایی است که اصلاً معلوم نیست برای چه ساخته شده‌اند و یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید یک مشت از بازی، نمونۀ همۀ بازی است. «ایوی فرای» هم به‌عنوان یکی از شخصیت‌های نیم‌چه نچسب مجموعه اما، یک کار خوبی که در زندگی‌اش انجام می‌دهد حمل یک دفتر یادداشت است که اگرچه غالباً در آن به شرح همان حوادث گذشتۀ بازی می‌پردازد، اما لنگه‌کفشی در بیابان غنیمت است.

–صفحه‌ای از دفتر یادداشت «ایوی فرای»

۹

یکی از زیباترین تعاریف از مردگان متحرک از اولین بازی مجموعۀ Resident Evil، امروز به ما رسیده که به‌صورت خیالی نگارنده‌اش مشخص نیست اما این «دفترچه خاطرات»، شرح حال مردی است که در خانۀ بزرگ اسپنسر در حال تبدیل شدن به یک زامبی است و خاطرات خود را از تک‌تک این روزها تا زمان تبدیل کامل می‌نویسد. خواندن ماجراهای این زامبی بخت‌برگشته هم لطف دارد و هم حتی بهتر از «ایوی فرای» است؛ چراکه فراتر از تکرار داستان بازی، به‌صورت دست‌نوشته است و بخشی از دنیای زامبی‌زدۀ رزیدنت اویل به حساب می‌آید که باعث می‌شود تا مدت‌ها فکر کنید که چه‌گونه در متن ژاپنی آن، مرد کم‌کم قابلیت نوشتن خود را از دست می‌دهد و دیگر متوجه نیست که چه می‌شود.

–یادداشت‌های موسوم به «The Keeper’s Diary»

۸

Lady Allena Benoch از بازی Skyrim

«لِیدی آلنا بناک» استاد اسبق مدرسۀ شمشیرزنی در Valenwood و یکی از محافظان اصلی امپراتور در شهر سلطنتی، کتابی دارد در طبقۀ شرح حال که براساس مصاحبات صورت‌ گرفته با او تألیف شده. در این کتاب نسبتاً کوتاه، شاهد شرح خاطراتی از کودکی ایشان و نظراتش راجع به امورات روز دنیای «اسکایریم» هستیم. طبق سه جلسه مصاحبه‌ای که در ابتدای کتاب توضیح داده شده، خانم بناک به مانند همۀ اجدادش که «ووداِلف» بودند، رسم و مهارت تیراندازی با کمان و مبارزه با شمشیر را از کودکی یاد گرفته بود و در سن چهارده سالگی در اولین جنگش شرکت کرد. کتاب کلام و فلسفۀ لیدی بناک با اینکه غالب‌اش متن مصاحبه است، اما یکی از خواناترین کتاب‌های اسکایریم به حساب می‌آید که از کلام شمشیرزنان و درس‌های خوب زندگی می‌گوید.

–کتاب «کلام و فلسفه» از لیدی بناک

۷

April از بازی The Longest Journey

«آپریل» یک دختر عادی است مثل همۀ آدم‌های روی زمین و دقیقاً به‌همین دلیل است که تصویری باکیفیت‌تر از این از او پیدا نکردیم. البته شاید خیلی بهتر از «عادی» باشد؛ چراکه طبق بررسی‌هایی که نگارندۀ نامحترم این نوشته به‌عمل آورده، او نه «تیک‌ تاک» دارد و نه از این مسخره‌بازی‌ها. به‌جای این‌که برود در اینترنت چالش‌های عبث و نامفهوم دنبال کند، زندگی‌اش را روی کاغذهای واقعی می‌آورد و زبان کلامش سادۀ ساده است. مثل افکارش که در بازی بلندبلند به‌صورت مونولوگ اعلام می‌شوند، نوشته‌های آپریل خودمانی‌اند و به‌دل می‌نشینند و پر شده‌اند از ترس‌های نوجوانی و جوانی برای آینده و دغدغه‌های دانشگاه و درس و کار و روابط خانوادگی که برای مخاطب معمول بازی‌های ویدیویی آشنا و صمیمی هستند. شاید بتوانید اندکی از خودتان را در آن‌ها پیدا کنید.

–دفتر خاطرات «آپریل»

۶

Edith Finch از بازی What Remains Of Edith Finch

اگرچه دفتر خاطرات خاصِ خانم Edith Finch به‌شکل مرسوم همیشگی متون در بازی‌های ویدیویی دیده نمی‌شود، اما روش خاص ارائۀ محتوا در این اثر، خود گواه بر روش خاصِ تولید این اثر است. خاطراتی که از اعضای «خانوادۀ فینچ» از این دفتر می‌شنوید، جدای از عملکرد مکانیکی، از زیباترین‌هایی هستند که حتی در سطح اینترنت و داستان‌های تخیلی ردیت هم پیدا نمی‌کنید. گوش دادن به ماجراهای خانواده‌ای از دست رفته و اکوهایی از گذشته که از تجربۀ سال‌ها می‌آیند، درحالی که در همان خانه‌ها قدم زدن مطلوب است، طلایی است که طالبانش باید از تمام تاریخچه‌ها بخواهند. خانوادۀ فینچ عجیب بودند و زندگی هم همینطور؛ خانواده فینچ پر از درس بودند و زندگی هم همینطور.

–بخشی از دفتر خاطرات «Edith Finch»

۵

Rosalina از بازی Super Mario Galaxy

داستان‌های «روزالینا» و ستاره‌های لونا در بازی‌های «سوپر ماریو گلکسی» معروف‌اند و حکایت‌های کودکانه‌ای هستند که با بزرگان حرف می‌زنند. زیبایی نهفته در شخصیت «پرنسس روزالینا»، در آن است که او مانند دیگر پرنسس‌های دیزنی نیست و نوع پرنسس بودنش ژاپنی است. این‌جاست که ماریو به‌عنوان بیخیال‌ترین شخصیت ممکن در تاریخ بازی‌های ویدیویی، مسئول شنیدن سخت‌ترین قصه‌های ممکن از غم‌ها و عزاداری‌های بزرگان و کودکان برای مقابله با پیش‌آمدها و آبستن حقایق زندگی می‌شود و ثابت می‌کند که فقط یک ایتالیایی پیتزاخور دیگر نیست که از قارچ بدش می‌آید. روزالینا یک کتاب داستان خودمانی و قشنگ دارد که از قضا زمانی که می‌خواست آن را برای ستاره‌های کوچک بخواند، آقای ماریو از راه سخت تشریف می‌آورند و برای شنیدن قصۀ روزالینا و لونای تنها، شرفیاب می‌شوند. قصۀ پرنسس دربارۀ روزی است که به‌طور اتفاقی با لونای تنها آشنا می‌شود که به‌دنبال مادر گمشده‌اش راه افتاده و از سر ناچاری به روزالینا پناه می‌آورد. روزالینا قبول می‌کند که او را در یافتن مادرش کمک کند اما در ادامه، لونا و پرنسس علی‌رغم تلاش‌های واقعاً زیاد، موفق نمی‌شوند اثری از مادر لونای بیچاره پیدا کنند. در این‌جاست که تازه روزالینا یاد مادر خودش می‌افتد و روزهای سختی که به‌عنوان یک کودک تجربه کرده و ناگهان به‌خودش می‌آید که دلتنگ خانواده و روزهای خوش و خاطرات قدیمی شده. زمانی که یک کودک معصوم بیش نبود و با سپردن مشکلات و نگرانی‌ها به پدر و مادر، خودش می‌توانست خیلی کودکانه، [پلی استیشن ۲] بازی کند.

-بخشی از کتاب قصۀ «روزالینا»

۴

Chloe از مجموعۀ Life is Strange

این بازیِ جویای نامی که مردان میان‌سال فرانسوی درباره دختران دبیرستانی در ایالات متحده ساخته‌اند، برخلاف شرحی که در جملۀ قبل از بازی به‌کار برده شد، ابداً برای مضحکه ساخته نشده و خیلی تلاش می‌کند تا در سه‌گانه‌ای که از این سری برجا مانده، باوجود شخصیت‌هایی که موهای روی سرشان شبیه به «نوتلای خیس» است و موشن‌کپچر ندارند، قلبی‌ترین و رفاقتی‌ترین و آشناترین برداشت ممکن را از دغدغه‌های جوانی و احساس سنگینی و سبکی همزمان قلب‌های نو داشته باشد. کلویی پرایس به‌عنوان دختری که با فرا رسیدن نوجوانی‌اش به‌شدت دچار تحول درونی می‌شود، میان همۀ شخصیت‌های دنیای Life is Strange دفتر خاطرات خواندنی‌تری دارد و دردها و سختی‌هایی که در یک دورِ زمانی کوتاه دیده و احساس کرده، همیشه در زندگی‌اش دنبالش می‌آمدند.

دوستی کلویی و مکس در واقع چیزی نیست که برای کودک یا نوجوانی در سنین آن‌ها قابل درک نباشد، اما آن‌طور که او این دوستی مخلوط با دوری و دلتنگی کودکانه را به‌صورت دل‌نوشته بیان می‌کند، خصوصیتی است که برای هر کودکی نیست. دوری از «مکس» که حکم بهترین دوست کودکی و خواهرش را داشت، یکی از سخت‌ترین دردهای ممکن برای قلب کلویی بوده و در این قطعه از دفتر خاطرات، کلویی به‌صورت خیالی از زبان مکس برای خودش نامه می‌نویسد تا شاید کمی از دوری بکاهد.

–یک صفحه از دفتر دل‌نوشته‌های «کلویی»

۳

Arthur Morgan از بازی Red Dead Redemption 2

این مرد سی و اندی ساله‌ای که با غرور و شانه‌بالاانداختن راه می‌رود و صدای تق‌تق چرخ‌ آهنی روی چکمه‌هایش و تکان خوردن فلزِ سرد هفت‌تیر روی چرمِ غلاف تفنگش از دختربچۀ چهارساله تا گولاخ پنجاه‌سالۀ مشتی را می‌ترساند، قلب لطیفی دارد که از قضای روزگار پشت همۀ این توصیفات رعب‌آور قایم شده. همان‌طور که «مری‌بث» در تقلای رومانتیکانه‌ای که همیشه داشت و گاهی مخفی می‌کرد، می‌خواست تا آن روی قلبِ مهربان آرتور بی‌اعصاب را –که زمانی آزادانه برای «مری لینتون» می‌چرخید– دوباره آزاد کند و از روی آن یک رمان عاشقانۀ پرفروش دربیاورد.

آرتور مورگان اگرچه مدام در مکالمات با «داچ» و «هوزه‌آ» ادای آدم‌های چیزنفهم و باری به‌هر جهت درمی‌آورد، اما بهتر از داچ، وقتی آرتور شروع می‌کند به گفتن: «من اصلاً فکر نمی‌کنم؛ من فقط تیراندازی می‌کنم.»، هوزه‌آ سریع دستان‌اش را می‌خواند که چگونه از بیان واقعی احساساتش سرباز می‌زند. درعوض، برخلاف «جان مارستون» که شخصیت نیم‌چه بدبینِ آغشتۀ به طنزِ تلخِ پرحرفی دارد، آرتور دارای همان روحیه شاعرانه پنهان یا مفقود در گاوچران‌های هفت‌تیرکشِ بی‌اعصاب و خشن است. فقط کافی است تا دفتر کهنۀ چرمی‌اش را باز کنید تا احساسات و نگرانی‌های واقعی‌اش دربارۀ زندگی و انتخاب‌ها، مری لینتون و شخصیت‌هایی که می‌بیند را ببینید و با مردی روبه‌رو باشید که برخلاف آن‌چه نشان می‌دهد، به‌شدت احساسی است.

انگار همیشه و همیشه بیش‌تر می‌شوند؛ پینکرتون‌ها، جایزه‌بگیرها و مردان قانون. هرجا می‌رویم، فقط تمدنِ بیش‌تر و بیش‌تر پیدا می‌کنیم. شاید رویۀ دنیا اکنون این‌طور باشد؛ تا ببینیم چه می‌شود. از تمام این دور و اطراف می‌ترسم؛ دلم می‌خواهد برگردم به فضای باز یا به‌سمت غرب برگردم یا حداقل هرچه که از آن مانده اما دیگر آن هم آن‌طور نیست که یادم بود.
______________

همیشه شنیده بودم که «سنت دنی» یکی از عجایب هفت‌گانۀ دنیاست. اگر واقعاً این‌طور است، هیچ اشتیاقی به دیدن آن شش‌تای دیگر ندارم. یک جای افسرده و غم‌زده است که نشانت می‌دهد تنها چیزی که بدتر از خود مردم وجود دارد، یک جماعت کامل از مردم است. هیچ‌وقت تاحالا یک سوسمار در کت و شلوار ندیده بودم مگر تا الان که «آنجلو برانته» را دیدم. او یا راه نجات ما می‌شود یا راه بدبختی. مرد قدرتمند شهر که چندسال پیش از ایتالیا آمده و الان شهر را در دست دارد.
______________

پسر خانوادۀ «داونز» را دیدم که در حال کتک خوردن بود و کمکش کردم. اگر واقعاً این‌قدر برایم مهم بود چرا پدر بدبختش را کشتم؟ چه احمق ناپایدار سرسری بیخودی شدم. بعدش هم خواستم مادرش را نجات بدهم که در حال طی کردن پروسۀ به‌قتل رسیدن بود. شاید واقعاً می‌خواست بمیرد. او به من همان‌طور نگاه کرد که هستم؛ یک قاتل که دنبال رستگاری است. با این تفاوت که من نیستم؛ من نجات نمی‌خواهم و لیاقتش را هم ندارم. فقط می‌خواهم به چند نفر آدم خوب کمک کنم. به او بدهکار بودم و احساس یک احمق و دیوانه را دارم اما لااقل یک کاری کردم.

-بخش‌هایی از کتابچۀ دل‌نوشته‌های «آرتور»

۲

Paz از بازی Metal Gear Solid: Peace Walker

افسانۀ بیگ باس و سه‌گانۀ جنگ سردِ متال‌‌گیر مصادف می‌شود با داستان مأموران مخفی دوگانه و سه‌گانه و عشق که در میان میدان جنگ شکوفا می‌شود؛ همان‌طور که قبلاً برای باس و ساروو اتفاق افتاده بود. حتی در جنگ هم این حکایت‌های تحول و شکوفه‌های محبت و ذات انسانی نمایان است و برای «پاز اورتِگا آندراده» که از کاستاریکا آمده، این حکایت عشق و تفنگ بیش‌تر در دل می‌زند؛ چراکه او خودش را مأمور سایفر می‌نامید و با امثال «اسکال فیس» می‌گشت و تمرین‌ها و ممارست‌های طاقت‌فرسای لازمه را برای شکستنی نبودن طی کرده بود. وقتی پاز سرانجام کارش به «مادربیس» می‌کشد و می‌آید تا اجباراً کنار «اسنیک» و سربازان MSF در خانه‌شان زندگی کند، فرجام کار به خودش می‌آید و می‌بیند که تمام آن تمرین‌ها و کمپ‌های استقامتی برای زنده ماندن در شرایط وخیم به‌مثابه کشک و پنیر بودند و ناگهان دل‌باختۀ سبک زندگی اسنیک و بچه‌هایش می‌شود. در تمام مدتی که پاز برای پذیرفتن این‌که در دنیای جنگ عاشق شده با خودش کلنجار می‌رود، یک‌سری فایل‌های صوتی برای کاست‌پلیر هم ضبظ می‌کند که حکم دفتر خاطرات مدرن دهۀ هفتاد ژاپنی‌اش را دارد که با افتخار علامت «سونی» روی آن نوشته شده است.

-یکی از کاست‌های ضبط‌شده توسط «پاز»

۱

گاهی زمانی می‌رسد که نگارنده‌ای دچار مرضی به‌نام «آجر نگارنده» می‌شود و البته که این تعبیر کاملاً من‌درآوردی است اما تعریف این‌که در مغزش به‌جای مغز آجر قرار می‌گیرد را کاملاً می‌رساند. «الن ویک» یکی از کسانی است که دچار این مصیبت می‌شود اما هم‌چنان پایش به رتبۀ اول لیست برترین‌های نوشتن میان شخصیت‌های بازی‌ها باز شده که جای تعجب ندارد. آجری که در مغز الن ویک بود از آرایۀ ادبی درس می‌گرفت و درس پس می‌داد.

این چندصفحه‌ای که از اسپین آف بازی Alan Wake آورده شده و وِیک هنرهای توصیفی‌اش را در ادبیات نشان می‌دهد، با اشاره به بازی‌های قدیمی Max Payne نوشته شده‌اند که در آن‌ها مکس از بیشترین‌ دردهایش می‌گوید:

-نوشته‌های الن ویک از زبان «مکس پین»؛ به‌نام «ایستگاه توقف ناگهانی»

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________