نقد و بررسی قسمت ۱ سریال Halo | شروعی قابل ستایش

اولین قسمت از فصل اول سریال Halo شروعی قابل ستایش داشته است اما می‌توانست بهتر از این‌ها باشد.

هشدار اسپویل!

سال ۲۰۲۲، سال عجیبی برای پخش سریال هیلو (Halo) به نظر می‌رسد. فرنچایز هیلو در دهه ۲۰۰۰ میلادی، بسیار برجسته بوده اما امروزه، سریال «هیلو» چندان بزرگ و عظیم به نظر نمی‌رسد. جدیدترین بازی این فرنچایز تحت عنوان Halo Infinite با استقبال خوبی روبه‌رو شده است اما در کل، سریال «هیلو» نتوانسته تا شور و اشتیاق بسیار زیادی پیرامون خودش شکل دهد. آیا دوران فرنچایز «هیلو» به سر رسیده است؟ یا اینکه این سریال، شروع یک دوره طلایی از این فرنچایز است؟

اولین قسمت از سریال «هیلو» نشان داد که پاسخ به این دو سوال، خیر است. قسمت اول سریال، یک داستان علمی‌تخیلی سرگرم‌کننده و جالب‌توجه را ارائه می‌کند اما به اندازه کافی، درخشان و برجسته نیست.

سریال «هیلو» هیچ ارتباطی با بازی‌های آن ندارد. در عوض، این سریال، یک خط زمانی متفاوت به نام خط زمانی سیلور (نقره‌ای) را دنبال می‌کند که مختص سریال شکل گرفته است. این کار، به سازندگان این اجازه را داده تا بتوانند موضوعات مختلف از بازی‌ها، کتاب‌ها و کمیک‌ها را به روش‌های مختلف و متناسب برای یک سریال، در کنار یکدیگر قرار دهند.

عنوان قسمت اول سریال «هیلو»، تماس (Contact) نام دارد. در این قسمت، بینندگان، داستان را از نگاه یک شخصیت اصلی به نام کوان ها با بازی یرین ها (Yerin Ha) دنبال می‌کنند. او دختر یک ژنرال است که رهبری ساکنان سیاره مادریگال را برعهده دارد. ساکنین این سیاره به دنبال آن هستند تا از سازمانی که بر زمین و دیگر کلونی‌های بشر در سراسر فضا حکمرانی می‌کند، استقلال پیدا کنند. با این حال، در ادامه، زندگی این نوجوان به طور غیرمنتظره‌ای با اسپارتان مسترچیف جان ۱۱۷ با بازی پابلو شرایبر (Pablo Schreiber) گره می‌خورد.

همانند بازی‌ها، در سریال «هیلو» نیز اسپارتان‌ها همانند مسترچیف، سربازهایی هستند که از لحاظ ژنتیکی تقویت شده‌اند و زره‌های قدرتمند و پیشرفته‌ای بر تن دارند. با این حال،‌ در سریال و بر خلاف بازی‌ها، اسپارتان‌ها به عنوان قهرمانانی درستکار به تصویر کشیده نمی‌شوند. ساکنان سیاره مادریگال، آن‌ها را به عنوان مشت آهنین امپراتوری می‌بینند. با این حال، با حمله بیگانه‌هایی به نام کاوننت به سیاره مادریگال،‌ اسپارتان‌ها به کمک ساکنین این سیاره می‌آیند. تنها بازمانده این حمله نیز کوان ها است.

مسترچیف در این ماموریت خود، با یک شیء بیگانه تماس برقرار می‌کند و همین باعث می‌شود تا او خاطراتی از کودکی و خانواده‌اش را به یاد بیاورد. این‌ها، خاطراتی هستند که UNSC از ذهن او پاک کرده است. همین نیز باعث نگرانی خالق برنامه اسپارتان‌ها یعنی دکتر هالزی با بازی ناتاشا مک‌الهون (Natascha McElhone) و فرمانده مارگارت پاراگونسکی با بازی شبانه اعظمی (Shabana Azmi) می‌شود. از همین رو، آن‌ها سعی دارند تا به زور، کوان ها و مسترچیف را به پایگاه بازگردانند اما در انجام این کار موفق نمی‌شوند.

اتفاقات زیادی در قسمت اول سریال «هیلو» در جریان است؛ با این وجود، این قسمت از سریال، زیاد به دختر دکتر هالزی به نام میراندا با بازی اولیو گری (Olive Gray)، کورتانا یا حتی ماکی با بازی چارلی مورفی (Charlie Murphy) که یک انسان بزرگ شده در میان کاوننت است، نمی‌پردازد. علاوه بر این، در این قسمت مشخص می‌شود که سیاره مادریگال، سیاره‌ای است که در آن، گیاهی تولید می‌شود که ارزش بسیار بالایی برخوردار است. با وجود تمام این موارد، قسمت اول سریال سرشار از نکات ریز و پنهانی برای طرفداران فرنچایز هیلو است اما در عین حال، برای کسانی که با این جهان آشنایی ندارند، اندکی بیش از حد اندازه بوده است.

در کل، در هر فیلم و سریال در ژانر علمی-تخیلی، می‌توان تاثیر آثار جنگ ستارگان (Star Wars) را مشاهده کرد و سریال «هیلو» نیز از این قاعده مستثنی نیست. تصویرگری بیگانگان و نورپردازی آن جالب‌توجه است؛ هر چند، محدودیت‌های بودجه سبب شده تا جلوی میل تحسین‌برانگیز و زیاد سریال برای ایجاد صحنه‌های بزرگ و درخشان، گرفته شود. مطمئنا اگر این سریال بودجه‌ای همانند سریال بنیاد (Foundation) سرویس اپل تی‌وی پلاس می‌داشت، می‌توانست بسیار درخشان‌تر و بهتر باشد. در هر صورت، لذت تماشای مبارزه اسپارتان‌ها و بیگانه‌ها،‌ ناشی از شناخت بیننده از آن‌ها است. در کل، جلوه‌های ویژه سریال می‌توانستند بهتر باشند.

جلوه‌های صوتی سریال «هیلو» در نبرد آغازین قسمت اول، سرشار از نوستالژی است و یک درون مایه علمی-تخیلی نظامی و عالی و مفرح را ارائه می‌کند که در ادامه، سریال می‌تواند از آن کمک بگیرد. تصاویر کلوزآپ از تصاویر نمای دور بهتر هستند؛ علاوه بر این، نبردها به خوبی به نمایش درآمده‌اند و توانسته‌اند تا مرگبار بودن و وزن زیاد گروه اسپارتان را به خوبی به تصویر بکشند.

در مقایسه با بازی‌ها، سریال «هیلو» به دنبال آن است تا شخصیت مسترچیف را واضح‌تر و رساتر به نمایش بگذارد و پابلو شرایبر نیز به خوبی توانسته تا نقش مسترچیف را به تصویر بکشد. با اینکه بسیاری از طرفداران، شخصیت مسترچیف را با صداپیشگی استیو داونز (Steve Downes) می‌شناسند اما پابلو شرایبر توانسته تا یک برداشت امیدوارکننده و جالب از این شخصیت را به نمایش بگذارد.

بازیگر یرین ها توانسته تا یک نوجوان را به تصویر بکشد که در آستانه تبدیل شدن به یک جنگجو است. هر چند، فیلم‌نامه سریال، فرصت چندان برای این بازیگر فراهم نمی‌آورد تا بتواند مهارت‌های بازیگری خود را به نمایش بگذارد. او در صحنه‌های خود در کنار مسترچیف، باید در عین شوکه‌ بودن، پر از جنب و جوش می‌بوده است و امید می‌رود که قسمت‌های بعدی سریال بتواند بیشتر به رابطه میان این دو شخصیت بپردازد.

سریال «هیلو» در همان اولین قسمت خود، موارد و نکات زیادی از بازی‌ها و داستان را به نمایش درآورده و این موضوع، واقعا جای تعجب دارد. خط زمانی این سریال، نه ریبوت خط زمانی بازی‌ها محسوب می‌شود و نه ارتباطی به آن‌ها دارد و همین، گیج‌کننده به نظر می‌رسد. در بازی‌ها، شورشیان به عنوان یک داستان پس‌زمینه وجود دارند اما در سریال «هیلو»، آن‌ها از همان ابتدا در داستان جای گرفته‌اند و در اولین قسمت سریال، آن‌ها به گونه‌ای راه ارتباطی بینندگان با داستان محسوب می‌شوند.

اولین قسمت از سریال «هیلو» به خوبی توانسته تا دوگانگی سازمان UNSC را به تصویر بکشد. در ابتدای قسمت اول سریال، اسپارتان‌ها سعی ندارند تا ساکنان سیاره مادریگال را نجات دهند بلکه قصد دارند تا در مقابل بیگانه‌ها ایستادگی کنند و جلوی دسترسی آن‌ها به یک شیء ناشناخته را بگیرند. در حقیقت، اسپارتان‌ها را می‌توان جاسوس‌هایی نابودنشدنی سازمان UNSC دانست؛ این سازمان سعی دارد تا هدف اصلی کاوننت را درک کند. پی بردن مسترچیف به این موضوع و ماهیت این سازمان را می‌توان هسته اصلی سریال «هیلو» دانست.

یکی از عناصری که در اولین قسمت از سریال «هیلو» به چشم نمی‌خورد، احساس دکتر هالزی نسبت به مسترچیف است. در بازی‌ها و داستان کلی این فرنچایز، رابطه آن‌ها شبیه به رابطه مادر و پسری است. با این حال، این امکان وجود دارد که در ادامه سریال «هیلو» به این موضوع پرداخته شود چراکه فعلا، سریال قصد دارد تا گذشته مسترچیف را مخفی نگه دارد.

در هر صورت، سریال «هیلو» موفق شده تا به طور منظم، بسیاری از داستان‌ها و روایت‌های بازی‌ها را در درون خود به تصویر بکشد. دیدن شبان اعظمی در نقش پاراگونسکی واقعا جالب‌توجه بود. هر چند، این امکان وجود دارد که لذت تماشای این کاراکترها ناشی از شناخت بیننده از آن‌ها باشد. صحنه‌های داخل سازمان و بین کاراکترها، کند است و بهتر است که در قسمت‌های بعدی سریال، بهبود پیدا کنند.

اولین قسمت سریال «هیلو»، یک شروع شایسته و در عین حال، کند برای این سریال بوده است. اگر سریال «هیلو» می‌خواهد تا بینندگان بیشتری بدست بیاورد، باید در کنار تمام موضوعات خود پیرامون جنگ و نظارت، لحظاتی سرگرم‌کننده و جالب‌توجه نیز قرار دهد تا بیننده به تماشای قسمت‌های بعدی رغبت پیدا کند.

امتیاز قسمت اول سریال هیلو: ۵/۳.۵

منبع: denofgeek