نقد و بررسی بازی NBA 2K22؛ وقتی طمع، یک بازی ناب را خدشه‌دار می‌کند

بدون تردید، فرنچایز NBA 2k اگر محبوب‌ترین فرنچایز ورزشی نباشد، یکی از محبوب‌ترین‌هاست. عنوانی که لقب پرافتخارترین سری بازی ورزشی را یدک می‌کشد و تقریبا هر ساله در کسب عنوان بهترین بازی ورزشی سال بی‌رقیب است. در سال‌های اخیر انتقادات زیادی به بازی‌های ورزشی مبنی بر تغییرات کم و قیمت بالا شده است و این فرنچایز هم از آن‌ها بی‌نصیب نمانده. هرچند در نسخه ۲k21 شاهد پیشرفت‌های کوچکی مانند تغییر سیستم شوت‌زنی بودیم، اما نیاز به تغییرات بیش‌تر در این سری حس می‌شد.

در نسخه ۲۲ که رسما نخستین بازی نسل بعدی این سری است، شاهد پیشرفت چشم‌گیری از نظر کیفیت بصری هستیم و در ابعاد دیگر مانند گیم‌پلی نیز، پیشرفت‌های خوبی مشاهده می‌شود. گیم‌پلی بازی سعی کرده مشکلات نسخه قبل را برطرف کرده و یک تجربه لذت‌بخش و بدون نقص را به ارمغارن بیاورد؛ اما آیا موفق شده است؟ در نقد و بررسی بازی NBA 2k22 با گیمفا همراه باشید.

در همین ابتدای مقاله می‌گویم که اگر طرفدار این سری هستید یا حداقل نسخه قبل را دوست داشته اید، بعید است این بازی را نپسندید. این نسخه، با وجود شباهت‌های زیاد به نسخه قبل ویژگی‌های جدید زیادی هم دارد و اگر طرفدار این ورزش باشید، دست‌کشیدن از آن برایتان سخت خواهد بود. مهم‌ترین تغییر و پیشرفت بازی نسبت به نسخه قبل، بخش My Career است که کاملا بازسازی شده است. از داستان بخش My Career آغاز می‌کنیم.

داستان بازی دیگر حول محور یک بازیکن معمولی کند نیست. این بار شخصیت اصلی داستان یک چهره محبوب شبکه‌های اجتماعی است! او با علاقه شخصی خود در یک لیگ آماتور و بعد از آن نیمه حرفه‌ای عضو می‌شود و ماجراجویی خود را در دنیای بسکتبال آغاز می‌کند. داستان بازی به طور جدی روایت می‌شود و بیش‌تر از سال‌های قبل شاهد کاتسین هستیم. طبق معمول در اوایل داستان، در یک مسابقه مهم می‌بازید و به طرز عجیب و غریبی وارد درفت لیگ NBA می‌شوید! در طول روایت داستان شاهد نماهای زیبایی از دوربین و کات‌هایی هنرمندانه هستیم که کاملا آن حس سینمایی را به گیمر القا می‌کنند.

مشکل اصلی داستان بازی این است که در عین تلاش برای واقعی به نظر رسیدن، چندان باورپذیر به نظر نمی‌رسد! برای مثال بعد از مدت کوتاهی از پیوستن به یک تیم آمریکایی، باید از زمان بازی کم خود شکایت کنید و اگر این کار را نکنید ممکن است تا مدت‌‌ها ذخیره باشید! در واقع بازی آن‌قدر به شما فشار می‌آورد تا محبور شوید اعتراض کنید. همان‌گونه که گفتم، بخش داستانی بازی خود را بسیار جدی می‌گیرد؛ بنابراین برای لذت‌بردن از بازی، یا باید آن را کلا نادیده بگیرید یا آن را با تمام ضعف‌‌هایش دنبال کنید و دوستش داشته باشید.

بخش Neighborhood در نسخه نسل قبل همچنان به همین نام است اما تغییرات زیادی داشته است؛ اما تغییرات اصلی این بخش را می‌توان در نسخه نسل بعدی بازی دید. در این نسخه، Neighborhood به سیتی تغییر نام داده است. در City شاهد هستیم که کریر شما تبدیل به یک نقشه کوچک جهان‌باز شده که می‌توانید با دیگر بازیکنان آنلاین نیز در آن تعامل کنید و با آن‌ها مسابقات یک به یک انجام دهید!

در City که مختص کنسول‌های نسل بعد است، اجباری برای انجام ماموریت‌های فرعی نیست و می‌توانید صرفا مسیر اصلی بازی را طی کنید و بر روی مهارت‌های بسکتبالی خود تمرکز کنید. همچنین می‌توانید بیش‌تر به حواشی اهمیت دهید و کارهایی چون شرکت در فشن مودها، کل کل با دیگران و شرکت در Rap Battle را انجام دهید. تنوع فعالیت‌ها چندان بالا نیست و انتظار یک GTA را از یک بازی ورزشی نداشته باشید.

به شخصه چندان از بخش جدید Neighborhood یا City لذت چندانی نبردم. تقریبا اصلی‌ترین فعالیت جانبی در شهر، بازی‌های یک به یک با دیگر بازیکنان آنلاین در شهر است و اگر نخواهید این کار را انجام دهید، مجبورید مسیرهای طولانی را بدون سرگرمی با پای پیاده طی کنید که می‌تواند خسته‌کننده باشد. البته یکسری Side Quest هم در بازی وجود دارند که به دلیل ریواردینگ نبودن، چندان ترغیب‌کننده نیستند. به طور کلی The City نیاز دارد تا در نسخه‌های بعدی پویایی بیش‌تری داشته باشد و برای موفقیت باید به تدریج پیشرفت کند.

مادهای دیگر بازی نسبت به MyCareer (که تغییرات زیادی کرده است) کاملا بدون تغییر مانده‌اند. بخش‌هایی چون Seasons یا MyTeam که مانند چند سال اخیر هیچ پیشرفتی نداشته‌اند و همان همیشگی هستند. البته نکته خوب این بخش‌ها عدم نیاز به استفاده از پول واقعی برای موفقیت در آن‌ها است (برخلاف MyCareer). در بخش جهان باز کریر، از یک جایی به بعد برای پیشرفت کاراکتر خود و لذت از بازی، تقریبا مجبور به خریدن VC از فروشگاه با پول واقعی هستید که واقعا جای تاسف دارد.

۲K در ساخت گیم‌پلی جذاب درون زمین بسکتبال امتحان خودش را پس داده و این نسخه هم در اکثر جنبه‌ها بدون مشکل است و شاهد روان‌ترین و داینامیک‌ترین گیم‌پلی سری هستیم. دفاع کردن در بازی آسان‌تر و بهتر شده و طبیعتا امتیازآوردن در بازی سخت‌تر شده است. البته هنوز هم ممکن است با زدن بیش از حد دکمه توپ‌گیری در زمان نامناسب، به راحتی دریبل خورده و فضا را برای مهاجمین حریف باز کنید؛ اما اگر با اصول مناسب دفاع کنید، می‌توانید از امتیاز گرفتن تیم مقابل تا حد زیادی جلوگیری کنید.

از نظر هجومی بازی نسبت به نسخه‌های قبل سریع‌تر و انعطاف‌پذیرتر شده است؛ یکی از دلایل چنین حسی انیمیشن‌‌های جدیدی است که برای دریبل کردن توسط مهاجمین استفاده شده است و تقریبا با هر بار دریبل کردن شاهد انیمیشن جدیدی هستیم و زمان زیادی طول می‌کشد تا اکثر آن‌ها را ببینید. این مورد باعث می‌شود با گذشت زمان زیادی از بازی کردنتان، بازی باز هم برایتان تازگی داشته باشد.

نوار شوت در این نسخه تغییراتی داشته است و داینامیک‌تر شده است. نوار شوت با استقامت بازیکن ارتباط مستقیم دارد و بر اساس آن شاهد یک منطقه کوچک یا بزرگ برای رهاکردن دکمه شوت در Shot Meter هستیم. عادت کردن به این نوار، شاید در ابتدا سخت به نطر برسد اما با گذشت زمان به خوبی به آن عادت خواهید کرد. اعتقاد دارم یکی از اضافات بازی اضافه شدن یک نوار جدید برای دانک‌ها است که موفقیت در آن کمی مشکل است و از لذت و صحنه‌های زیبای بازی کاسته است.

با تغییر نسل، گرافیک بازی پیشرفت زیادی کرده است. چهره بازیکنان با دقت طراحی شده و طراحی واقع‌گرایانه باورپذیری برای کاراکترها صورت گرفته. مدل خوب و با کیفیت کاراکترها تنها به ستارگان خلاصه نمی‌شود و تقریبا همه بازیکنان طراحی نزدیک به واقعیت و کارشده‌ای دارند. تکسچرها، نورپردازی و سایه‌زنی‌ها هم در بالاترین سطح خود برای یک بازی ورزشی نسل بعدی قرار دارند. برخی افت‌ فریم‌ها بعد از شروع بازی در پایان لودینگ‌ها به چشم می‌خورند که احتمالا با یک بروزرسانی کاملا برطرف شود.

بازی NBA 2K22 نه آنقدر تغییرات و اضافات دارد که بتوانیم آن را انقلابی بدانیم، نه آن‌قدر تکراری است که آن را یک آپدیت بزرگ برای ۲K21 قلمداد کنیم. اضافه شدن City، تغییرات مثبت گیم‌پلی و پیشرفت چشم‌گیر گرافیک بازی چیزهایی نیست که بتوان به سادگی از آن گذشت، اما آن چیز که مشخص است لطمه خوردن بازی از پرداخت‌های درون برنامه‌ای با وجود قیمت ۷۰ دلاری بازی است؛ همان همیشگی!