سینما فارس: تحلیل و بررسی فیلم Annette؛ شکوه موزیکال بر بلندای درام

فیلم Annette «آنت» جدیدترین ساخته کاراکس، در راستای همان مضامین همیشگی مورد نظر او، یعنی آشنایی‌زدایی از ماجراهای ساده زندگی و روشن ساختن ابعاد پنهان آن‌ها، حرکت می‌کند. موضوعاتی مثل خیانت در فیلم Boy Meets Girl، پرداخت بدهی در فیلم Bad Blood، ماجرای عشقی دو آواره در The Lovers On The Bridge، مسئله تقسیم ارث و میراث در فیلم Pola X و ماموریت‌های یک صبح تا شب موسیو اسکار در Holy Motors، محور اصلی فیلم‌های کاراکس قرار می‌گیرند و در این میان ویژگی‌ای که آثار او دارند، نگاه به روایت، از زاویه‌ای جدید است که باعث ایجاد موقعیت‌های بحران‌زا می‌شود. کاراکس در آنت برعکس فیلم‌های قبلی‌اش به ساختار کلاسیک فیلم‌نامه اهمیت ویژه‌ای می‌دهد و دیگر از آن سست بودن روابط علی و معلولی، مشابه آن‌‌چه در فیلم‌نامه عشاق روی پل وجود داشت خبری نیست. او در آنت برای اولین بار به سراغ ژانر موزیکال می‌رود و مولفه‌های آن را به درام خود می‌آمیزد. گرچه نوع روایت او به طور کلی باعث حفظ فاصله میان فیلم و مخاطب می‌شود. کاراکس در اینجا ساحت شخصیت پرسوناژ اصلی خود را مرد جوانی به نام هِنری قرار می‌دهد که به شدت به جایگاه همسر خود حسادت می‌ورزد و نمی‌تواند او را در موضع بالاتر از خود ببیند. فیلم‌ساز هم قصدش همین است که این حسادت و کم‌بینی را در ابعاد مختلف به تصویر بکشد. در جای‌جای فیلم، کاراکس با میزانسن‌هایش و با استفاده از تدوین موازی که به ویژگی مهم فرم اثر تبدیل می‌شود، این نوع حسادت را در عرصه درام و ساختار لحاظ می‌نماید. آنت شروع خوبی دارد و معرفی کاراکترها با شناخت از فضا همراه می‌شود و با چشم‌پوشی از پرده ابتدایی که بیش از اندازه بلند است در میانه داستان موفق به آفرینش بحران و خلق روابط جدید می‌شود. تعلیق مهم‌ترین افکت دراماتیک پرده میانی است که مخاطب را تا لحظه مرگ آن منتظر می‌گذارد. در این میان کاراکس به هِنری توجه بیشتری دارد و کمتر به آنت و آن نزدیک می‌شود و همین موضوع، همدلی و همراهی با آن را پس از مرگ دچار خدشه می‌کند. در نهایت در پرده سوم با یک ضربه غافلگیرانه توسط شخصیت آنت وارد پرده نهایی و گره‌گشایی می‌شویم و در پایان، تنهایی را به شکلی ملموس در شخصیت هِنری می‌بینیم.

ادامه مطلب