سینما فارس: نقد فیلم Before Midnight؛ ملاقات عشق با واقعیت

۱۸ سال از اولین دیدار گذشته است؛ آن هم گذر ۱۸ سال بدون هیچ‌یک از تکنیک‌های سینمایی دیزالو (dissolve)‌ گونه‌ای و به صورت کاملا واقعی، دقیقا همان چیزی که فیلم است (واقعیتِ محض). پروژه‌ی بلندمدتِ نامعمولی که با ایده‌پراکنی‌ها و کنجکاوی‌های ریچارد لینکلیتر به مرحله عمل رسیده است و نتیجه آن را مشاهده می‌کنیم. قبل از آن که به سراغ فیلم برویم باید از کانسِپت (concept) کلی سه‌گانه‌ی Before و نوع فعالیتش و تاثیری که بر سینما گذاشته است، حرف بزنیم؛ با یک طرز بیان دیگر، یک اثر آوانگارد (پیشرو) که هم در ژانر نخ‌نمای خود پیشرو و هم مرهمی بر سینمای زخم خورده‌ی رومنس و عاشقانه است و سبک و سیاق جدیدی را به آن اضافه می‌کند. چه بهتر که با صحبت کردن و در هم آمیختن افکار هم، یکدیگر را بشناسیم و در حرف زدن از هم پیشی بگیریم و وسط حرف هم بپریم و عاشق هم شویم و زندگی قبلی و کسالت‌بار خود را رها کنیم! سه‌گانه‌ی Before به اندازه کافی دیوانه کننده است و جنون مضاعفِ خود را زمانی به نمایش می‌گذارد که کاملا “حقیقت” است؛ انگار نه انگار که بازیگران آن در حال نقش‌آفرینی در کاراکترهایی به نام‌های جسی و سلین هستند و در دوره‌ زمانی‌های ۹ ساله، با هم به فکر ساختِ اثر جدید از این تریلوژی میفتند. با نقد و بررسی فیلم «Before Midnight»، سومین قسمت از سه‌گانه‌ی Before و در حال حاضر آخرین قسمت آن (با شناختی که از ریچارد لینکلیتر داریم، احتمال آمدن قسمت چهارمی هم وجود دارد و اگر بازه‌ی ۹ ساله را رعایت کنیم، باید سال ۲۰۲۲ منتظر قسمت چهارم باشیم) همراه با ما باشید.

نقد فیلم Before Midnight