نقد و بررسی نسخه کنسولی Postal Redux؛ خشونت و دیگر هیچ…

مصطفی زاهدی

۲۴ فروردین ۱۴۰۰ - 09:00

نقد و بررسی بازی Postal Redux

گاهی اوقات ما نیازی به توجه به داستان یک بازی و غرق شدن در دنیای آن نداریم. هر چند بدیهی است که هر چه مخاطب بتواند بیشتر و عمیق‌تر با داستان و اتفاقات داستانی یک بازی ارتباط برقرار کند این مسأله باعث می‌شود تا تجربه‌ی کلی آن اثر جذاب‌تر و لذت‌بخش‌تر باشد. اما در برخی موارد با برخی آثار مواجه هستیم که صرفا بر روی مبارزات و گیم‌پلی خود مانور می‌دهند و این عناوین اصولا یا داستانی ندارند یا اگر هم داشته باشند داستان و اتفاقات مربوط به آن کاملا ساده و کم‌اهمیت هستند. سری Doom را باید مثالی بسیار عالی در این زمینه دانست چرا که این سری فقط از یک قاعده کلی پیروی می‌کند. شیاطین و دشمنان را بکش! دیگر نه چیزی اهمیت دارد و نه چیز بیشتری برای اهمیت داشتن وجود دارد. البته لازم به ذکر است سری Doom به بهترین شکل ممکن از این فرمول استفاده کرده و شاید اگر روزی نسخه‌ای از سری دووم با داستان متفاوت عرضه شود نتواند به محبوبیت امروزه دست یابد.
با ذکر این مقدمه کوتاه برویم به سراغ نقد و بررسی بازی Postal Redux. عنوانی که انتشار اصلی آن به بیش از دو دهه‌ی پیش در سال ۱۹۹۷ بر می‌گردد و اکنون شاهد نسخه‌ی بازسازی شده‌ی آن هستیم. در این مقاله کوتاه قصد داریم این عنوان را مورد نقد و بررسی قرار دهیم و ببینیم آیا خشونت صرف در این عنوان فرمولی موفق بوده یا خیر …

ظاهر بازی بوی نوستالژی می‌دهد. آن هم به خاطر Art Style خاصش که یادآور آثار دهه‌ی نود و اوایل ۲۰۰۰ میلادی است.

اجازه دهید خیالتان را راحت کنم. اگر این بازی را تجربه کنید تقریبا غیرممکن است چیزی از داستان و اتفاقات بازی سر دربیاورید. نکته این‌جاست که هیچ چیز برای فهمیدن وجود ندارد و اگر اینترنت نبود قطعا من همین اطلاعات کلی را نیز در مورد داستان بازی نداشتم! چرا که نه در بازی اشاره‌ی داستانی وجود دارد و نه چیزی که به مخاطب اطلاعات دهد.
داستان بازی در مورد فردی است که به نظر می‌رسد دچار توهمات شدید است و اعتقاد دارد نیروی هوایی آمریکا می‌خواهد شهر آن‌ها را بمباران کند و او اکنون خود را در نقش ناجی می‌بیند و تمامی افراد را در نقش دشمنان خود فرض می‌کند. بنابراین شروع به کشتن تمام آن‌ها می‌کند!
داستان بازی همین قدر عجیب، ساده و غیرمنطقی است. این بازی حتی در سال ۱۹۹۷ هم حواشی مختلفی ایجاد کرد چرا که هم خشونت بالایی داشت و هم در آن به کشتار افراد مختلف، بدون دلیل پرداخته می‌شد. جالب است بدانید مرحله‌ی آخر نسخه‌ی اصلی در یک مدرسه اتفاق می‌افتاد! خودتان می‌توانید حدس بزنید که سازندگان کوچک‌ترین اهمیتی به موارد اخلاقی و عرفی نداده و قصد خلق یک تجربه‌ی سرگرم‌کننده و بی‌رحمانه را داشتند که در این کار نیز موفق شدند.
در واقع باید بگویم چیزی برای بررسی در بخش داستانی وجود ندارد. تنها نکته‌ای که باید به آن اشاره کنم این است که سازندگان می‌بایست در نسخه‌ی ریمیک حداقل کمی روایت داستان بازی را واضح می‌ساختند تا مخاطبی که بازی را تجربه می‌کند حداقل اطلاعات کلی در مورد داستان بازی کسب کند. در کل باید بگویم این دسته عناوین نیاز به داستان عمیق یا روایت داستانی فوق‌العاده ندارند چرا که آن‌قدر مخاطب درگیر گیم‌پلی می‌شود که اصلا به داستان بازی فکر هم نمی‌کند.

خیابان‌ها و کوچه‌های این بازی بوی مرگ می‌دهند!

اما برویم سراغ گیم‌پلی. بازی از زاویه دید ایزومتریک استفاده می‌کند که انتخابی هوشمندانه بوده است. از لحاظ مبارزات باید بگویم از SMG و Shotgun گرفته تا انواع سلاح‌های مختلف در اختیار مخاطبان قرار می‌گیرد تا با کمک آن بهتر دشمنان را سلاخی کنید! با شعله افکن آن‌ها را بسوزانید، با شات‌گان آن‌ها را از پای درآورید و‌ با سلاح‌های اتوماتیک آن‌ها را به رگبار ببندید! تمام فلسفه‌ی بازی Postal Redux همین است. جنون و دیوانگی محض بدون حد و مرز و محدودیت.
مبارزات بازی لذت‌بخش هستند خصوصا برای افرادی که به دنبال هیجان و خشونت بالا هستند. اما متاسفانه بعضی مشکلات باعث شده مبارزات بازی تا سطح ایده‌آل فاصله‌ی قابل‌توجه داشته باشد. برای مثال هوش مصنوعی دشمنان بسیار سینوسی عمل می‌کند و برخی اوقات تعدادی از آن‌ها بدون اهمیت به شما سر جای خود می‌ایستند و برخی لحظات دیگر شاهد آن هستیم که یک دشمن از فاصله‌‌ای به شدت دور به شما تیراندازی می‌کند! این عملکرد سینوسی هوش مصنوعی در برخی لحظات بسیار اعصاب خورد‌کن می‌شود.
نکته بعدی این است که آن‌چنان شاهد استراتژی خاصی نیستیم و دشمنان بازی فقط از لحاظ میزان HP با هم تفاوت دارند و دارای نقاط قوت و ضعف نیستند که بتوانید بر اساس این نقاط قوت و ضعف در سناریوهای مختلف از سلاح‌های مخصوص استفاده کنید. به همین دلیل تنوع بالای سلاح‌های بازی در اصل ارزش خود را از دست می‌دهد و فقط انتخابی ظاهری به شمار می‌آید.
بازی در کل تجربه‌ی کوتاهی به شمار می‌آید و ۱۷ مرحله دارد که این مسئله را نمی‌توان نقطه‌ی ضعف قلمداد کرد چرا که عناوین این‌چنینی اگر طولانی باشند دیگر مخاطب رغبتی به تجربه‌ی آن‌ها نخواهد داشت چرا که بازی داستانی ندارد که بتواند مخاطب را با خود همراه سازد.
به طور خلاصه گیم‌پلی بازی عبارت است از این مسئله که دشمنان را به هر شکلی که می‌توانید بکشید. با هر سلاح و هر روشی که دوست دارید. اینجا فقط جنون معنا دارد!
از لحاظ گرافیکی باید بگویم از بعد هنری بازی چشم‌نواز است. جالب است بدانید کل تکسچر‌ها، نورپردازی و طراحی اجسام و کرکتر‌ها کاملا از نو انجام شده تا شکلی به‌روز‌تر به خود بگیرد. به لطف طیف رنگ وسیع به کار رفته باید بگویم گرافیک هنری بازی عملکرد قابل‌قبولی دارد. از لحاظ فنی نیز در طول چند ساعت تجربه‌ی بازی مشکل خاصی ندیدم و می‌توان گفت بازی تجربه‌ی روانی را ارائه می‌دهد.
موسیقی و صداگذاری بازی نیز آن‌چنان جای صحبت و بحث ندارد چرا که حداقل‌ها را به خوبی برآورده ساخته‌ و بیش از آن انتظاری وجود ندارد.

انفجار چیزی است که در این بازی به دفعات شاهد آن خواهید بود.

سخن پایانی:
بازی Postal Redux را باید تجربه‌ای جنون‌آمیز همراه با خشونت صرف نامید. جایی که منطق و خط قرمز معنا ندارد و شما فقط باید پیش بروید و دشمنان را سلاخی کنید. به صورت کلی عملکرد بازی در حد و اندازه‌‌ی خودش قابل‌قبول بوده اما اگر قصد تجربه‌ی آن را دارید انتظارات خود را در سطح معقولی نگه دارید.