در نقد و بررسی Vice، از این خواهیم گفت که چگونه این فیلم با اتخاذ یک رویکرد دوگانه، نه به یک درام سیاسی جدی و متکی بر واقعیت‌های تاریخی تبدیل می‌شود و نه به یک کمدی سرگرم‌کننده که کاری به سیاست ندارد؛ بلکه بین این دو رویکرد می‌ایستد و تا سکانس آخر همین بی‌ثباتی لحن خود را حفظ می‌کند.
وقتی صحبت از فیلم‌های ژانر سیاسی به میان می‌آید، همیشه درباره‌ی رابطه‌ی این فیلم‌ها با اصل وقایع بحث و جدل می‌شود؛ اینکه آیا ممکن است این دسته از فیلم‌ها واقعا بر اساس واقعیت‌ها ساخته شده باشند؟ و اینکه آیا اساسا یک فیلم سیاسی باید از صفر تا صد خود، منطبق بر اصل ماجراها باشد یا نه؟ پس با این حساب، بدیهه‌پردازی هنرمند و فیلمساز چه می‌شود؟ و اساسا حد و مرز وفاداری به واقعیت از یک طرف و دخل و تصور در آن به قصد دراماتیک کردن ماجرا چقدر است؟
در کنار این مسئله، جهت‌گیری جشنواره‌ها نسبت به فیلم‌های سیاسی بسیار جالب‌توجه است؛ چگونه فیلمی از سیاستهای آمریکا انتقاد می‌کند و همزمان از جشنواره‌ی اسکار جایزه می‌گیرد؟ مگر غیر از این است که هر جشنواره‌ی، و اسکار هم، قوانین و قواعد و مقررات خاص خودش را دارد و در چارچوبی خاص عمل می‌کند؟ آیا اساسا در این چارچوب ممکن است فیلمی هم نقدی تند و برّنده از سیاستهای این کشور بکند و هم از جشنواره‌ی اسکار جایزه دریافت کند؟
با این مقدمه به سراغ فیلم Vice می‌رویم؛ فیلمی که در اسکار نود و یکم حسابی سر و صدا کرد و در هشت بخش نامزد شد؛ که از شاخص‌ترینِ این نامزدی‌ها می‌توان به بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه‌ی غیراقتباسی اشاره کرد. پس معاون فیلمی سیاسی است که توانسته نظر جشنواره‌ی اسکار را هم به خودش جلب کند. اما نسبت و رابطه‌ی این فیلم با واقعیت چیست؟ اینجاست که به عنوان این نوشته برمی‌گردیم تا آن را نقد و بررسی کنیم.
برای مشاهده مقاله اینجا و نقد ویدیویی اینجا کلیک کنید.
نظرات
فیلم خوبی بود حتما توصیه میکنم ببینید
در کل فیلم سیاسی جالبیه که سعی میکنه کثیف بودن سیاست رو نشون بده که همه جا هست حالا میخواد امریکا باشه یا یک کشور دیگه
بنظرم ارزش یک بار دیدن رو داره
و از اون فیلمای خوراک صدا و سیماست که ۵۰۰ بار بزاره