به لیتل هوپ خوش آمدید! | نقد و بررسی بازی The Dark Pictures Anthology: Little Hope

اکنون که ۵ سال از عرضه ی بازی Until Dawn می گذرد، می توانم بگویم یکی از بهترین تجربه های این نسل در ژانر وحشت، یا اصلاً فراتر از آن، یکی از بهترین تجربه های نسل هشت برای من همین بازی بود. می دانم در این موضوع تنها هم نیستم. Until Dawn بازی فوق العاده ای بود. گرافیک فنی و جزئیات صورت کاراکترها هنوز هم پس از گذشت ۵ سال از عرضه ی بازی، یکی از بهترین های نسل هشتم به شمار می رود. بعضی از بازی ها هستند که به مخاطبان دلایل محکمی برای خرید یک کنسول می دهند. Until Dawn شاید نه به اندازه ی God of War و The Last of Us، ولی به نوبه ی خود یکی از همین بازی ها بود که خیلی از طرفداران ژانر وحشت را مجاب کرد تا PS4 بخرند. از طرف دیگر، Until Dawn از نظر ارزش هنری نیز از بازی های مهم تاریخ ژانر وحشت به حساب می آید. تا قبل آن، کمتر استودیویی به سراغ ساخت بازی های تعاملی با حال و هوای بی مووی ها (B-Movies) رفته بود. همین موضوع باعث شد تا The Dark Pictures Anthology، که پروژه ی جدید سازندگان Until Dawn بود، به بازی مورد انتظار بسیاری از مخاطبان قرار بگیرد. بازی اول این مجموعه سال پیش با نام Man of Medan عرضه شد. در نقدی که پارسال برای آن بازی نوشتم، یکی از اساسی ترین مشکلات بازی را، ایرادهای فنی آن بیان کردم. یادم می آید که بازی بعضی وقت ها در حساس ترین نقاط افت فریم های وحشتناک داشت و یا فریز می شد، و کل تجربه ی آن بازی را تا حد خوبی برایم خراب می کرد. البته Man of Medan در کل تجربه ای جالب بود، اما فاصله ی قابل توجهی با Until Dawn داشت. حالا بازی دوم سری The Dark Pictures Anthology با نام Little Hope عرضه شده تا هدیه ای باشد برای جشن هالووین. Little Hope از بسیاری جهات شبیه Man of Medan است و خب از آن جایی که این دو بازی هر دو مال یک مجموعه اند و در فاصله ی یک سال از یکدیگر منتشر شده اند، این موضوع چیز عجیبی نیست. اما اگر Little Hope از نظر مشکلات و ایرادهایش هم شبیه به Man of Medan باشد کمی ناامیدکننده است، نه؟ خوشبختانه باید بگویم این اتفاق نیفتاده و Little Hope در کل بسیار تر و تمیزتر از Man of Medan است و دیگر خبری از فریز شدن، گیر کردن، افت فریم و از این قبیل مشکلات نیست. از طرف دیگر، Man of Medan آن طور که باید و شاید نمی توانست طرفداران قهار ژانر وحشت را راضی نگه دارد، چون اولاً خیلی کلیشه ای بود، دوماً نسبت به Until Dawn پسرفت هایی از نظر گیم پلی در آن دیده می شد. اما Little Hope در خلق یک اتمسفر ترسناک و جذاب بسیار موفق تر عمل می کند و استفاده ی مناسب از جامپ اسکرها، بازی را دوچندان جذاب کرده است. در عوض Little Hope از یک مشکل نسبتاً بزرگ رنج می برد و آن کلیشه ای شدن فرمول ثابت Supermassive در ساختن بازی هایش است. در ادامه با من و گیمفا همراه باشید تا بیشتر درباره ی این بازی با یکدیگر گپ بزنیم.

Little Hope از بسیاری جهات شبیه Man of Medan است و خب از آن جایی که این دو بازی هر دو مال یک مجموعه اند و در فاصله ی یک سال از یکدیگر منتشر شده اند، این موضوع چیز عجیبی نیست. اما اگر Little Hope از نظر مشکلات و ایرادهایش هم شبیه به Man of Medan باشد کمی ناامیدکننده است، نه؟ خوشبختانه باید بگویم این اتفاق نیفتاده و Little Hope در کل بسیار تر و تمیزتر از Man of Medan است و دیگر خبری از فریز شدن، گیر کردن، افت فریم و از این قبیل مشکلات نیست.

داستان بازی Little Hope مانند بازی قبلی سری، به یک سری اتفاقات مشکوک از یک لوکیشن خاص مربوط می شود. در Man of Medan این لوکیشن یک کشتی متروکه بود که پیش زمینه ی داستانی جالبی داشت و پیشنهاد می کنم برای اطلاع از کل موضوع بروید و با یک سرچ ساده درباره ی این کشتی بخوانید. اما در Little Hope به نظر می رسد پای یک شهر تاریخی در New England به نام لیتل هوپ (Little Hope) در میان است. به نظر می رسد که Supermassive علاقه ی زیادی به روایت داستان های ترسناک از دید چند نفر دارد و این موضوع در Little Hope نیز صدق می کند. اندرو، انجلا، تیلور و دنیل چهار دانش آموز هستند که به همراه استادشان جان (John)، به خاطر مشکلی که برای اتوبوس شان پیش می آید مجبور می شوند در نزدیکی شهری قدیمی به نام Little Hope پیاده شوند تا راننده ی اتوبوس مشکل را حل کند. اما راننده پس از مدتی غیبش می زند و آن ها مجبور می شوند مدتی را در شهر سپری کنند. پس از مدتی آن ها می فهمند که Little Hope مانند شهرهای دیگر نیست و پیشینه ای تاریخی دارد. البته این پیشینه ی تاریخی مربوط به یک سری اتفاقات وحشتناک می شود و این چهار دوست در جای جایِ Little Hope به سرنخ هایی از گذشته ی تاریک این شهر دست پیدا کرده و سعی می کنند این اتفاقات را به یکدیگر ربط دهند.

Little Hope مانند شهرهای دیگر نیست و پیشینه ای تاریخی دارد. البته این پیشینه ی تاریخی مربوط به یک سری اتفاقات وحشتناک می شود و این چهار دوست در جای جایِ Little Hope به سرنخ هایی از گذشته ی تاریک این شهر دست پیدا کرده و سعی می کنند این اتفاقات را به یکدیگر ربط دهند.

داستان بازی Little Hope هم جذاب تر از Man of Medan است و هم روایت بسیار بهتری دارد. بازی با افتتاحیه ی عالی خود باعث می شود تا به داخل ماجرا پرتاب شوید و در ساعات اولیه ی بازی با کنجکاوی تمام پیش بروید. این موضوع درباره ی پایان بندی بازی هم صدق می کند. Plot Twist موجود در اندینگ این بازی، برای من جالب تر از Man of Medan بود و در کل از پایان آن راضی تر بودم. Plot Holeهای کمتری هم در این عنوان نسبت به عنوان قبلی دیده می شود که همه ی این ها جای تحسین دارد. اما اواسط بازی، دقیقاً مانند اواسط بازی Man of Medan از جذابیت خاصی برخوردار نیست. نیازی به توضیح نیست که در فیلم ها و بازی های ترسناک، چیزی که باعث می شود تا آخر پای آن نشسته و از آن لذت ببریم، تنش های پی در پی با فاصله های زمانی مناسب است. Little Hope در ایجاد تنش عالی عمل می کند و در واقع یکی از بهترین نمونه های استفاده ی صحیح از جامپ اسکر در بازی ها را در این بازی بازی شاهد هستیم. اما فاصله ی زمانی این تنش ها به خوبی رعایت نشده است. از یک نوع جامپ اسکر چندین بار در بازی استفاده شده و این موضوع سریعاً باعث می شود Little Hope کلیشه ای و تکراری به نظر بیاید. اما کل بازی Little Hope چیزی نزدیک به ۵ ساعت به طول می انجامد و تکراری شدن در این مدت کوتاه اتفاق خوبی نیست! اگر سازندگان کمی بیشتر روی صعود و فرود داستان کار می کردند، Little Hope می توانست بازی بسیار کامل تری باشد. متاسفانه در اواسط بازی پتانسیل های دست نخورده ی زیادی دیده می شود. این پتانسیل های می توانستند برای چیزی فراتر از جامپ اسکرهای ساده به کار گرفته شوند. نه اینکه جامپ اسکرها بد باشند، اتفاقاً همانطور که بالاتر هم گفتم اکثر جامپ اسکرها کاملاً به جا هستند، اما نمی توان یک بازی را فقط با چند جامپ اسکر مشابه تا آخر جذاب نگه داشت.

Little Hope در ایجاد تنش عالی عمل می کند و در واقع یکی از بهترین نمونه های استفاده ی صحیح از جامپ اسکر در بازی ها را در این بازی بازی شاهد هستیم. اما فاصله ی زمانی این تنش ها به خوبی رعایت نشده است. از یک نوع جامپ اسکر چندین بار در بازی استفاده شده و این موضوع سریعاً باعث می شود Little Hope کلیشه ای و تکراری به نظر بیاید.

به علاوه، گیم پلی بازی نیز تغییر خاصی نسبت به Man of Medan نکرده است. در واقع می توانم هرچه که برای نقد Man of Medan نوشته بودم را همین جا کپی کنم و فقط نام کاراکترها را عوض کنم. البته از یک بازی که فقط با یک سال فاصله از بازی دیگر ساخته شده نمی توان انتظار تغییرات بنیادین داشت، اما احساس می کنم بازی های Supermassive هم دارند دچار مشکلی می شوند که شرکت Telltale دچار آن شد و به تدریج جذابیت بازی های خود را از دست داد. وقتی فصل اول Walking Dead ساخته ی Telltale منتشر شد، همه آن را تحسین کردند و آن بازی به حق دنیای بازی های تعاملی را متحول کرد، اما Telltale آن قدر آن فرمول را دست نخورده باقی گذاشت و برای بازی های مختلف تکرار کرد و سرانجام آن مکانیزم جذابیت خودش را از دست داد. Supermassive نیز با Until Dawn سبک خاص خودش را پایه گذاری کرد و خودش را میان شرکت های قوی جا داد، اما اگر همین کلیشه ها بارها و بارها تکرار شوند، به زودی جذابیت خودشان را از دست خواهند داد و شاهد فراموش شدن یک شرکت خوب دیگر خواهیم بود.

انتخاب دیالوگ روی پیش رفتن داستان بازی اثری مستقیم دارد. در این دیالوگ ها معمولاً دو سه گزینه بیشتر ندارید و انتخاب ها بیشتر به صورت صفر و یکی صورت می گیرند. اما اینکه می توانید تاثیر این انتخاب ها را بر روی مسیر و پایان بازی ببینید، ارزش بازی را چندین برابر می کند. البته به طور کلی بازی های Supermassive همیشه ارزش تکرار بالایی دارند و Little Hope نیز از این قاعده مستثنی نیست.

در Little Hope نیز مانند Man of Medan، گیم پلی سه بخش اصلی دارد. یکی انتخاب دیالوگ است که روی پیش رفتن داستان بازی اثری مستقیم دارد. در این دیالوگ ها معمولاً دو سه گزینه بیشتر ندارید و انتخاب ها بیشتر به صورت صفر و یکی صورت می گیرند. اما اینکه می توانید تاثیر این انتخاب ها را بر روی مسیر و پایان بازی ببینید، ارزش بازی را چندین برابر می کند. البته به طور کلی بازی های Supermassive همیشه ارزش تکرار بالایی دارند و Little Hope نیز از این قاعده مستثنی نیست. بخش دیگر گیم پلی به گشت و گذار در محیط، پیدا کردن آیتم ها و تعامل با اشیا و افراد دیگر مربوط می شود. در این بخش بعضی وقت ها دوربین مزاحم تکان خوردن شما می شود و مانند Man of Medan برخی اوقات برای تعامل با اشیا باید یکی دو بار عقب و جلو بروید. متاسفانه پتانسیل های هدر رفته اینجا هم خودشان را نشان می دهند. چرا وقتی می توان از یک محیط نهایت استفاده را برد، باید به راه رفتن در یک مسیر صاف اکتفا کرد؟ بعضی وقت ها گیم پلی بازی به انجام کارهای بیهوده ای می انجامد که می توانستند خیلی جذاب تر کار شوند، اما با تنبلی از کنار آن ها گذشته اند. بخش سوم گیم پلی هم به سکانس های دکمه زنی مربوط می شود. این سکانس ها در Man of Medan هم بسیار جالب کار شده بودند، اما به دلیل گیر کردن های ناگهانی بازی، بعضی وقت ها بدون اینکه بخواهید در این صحنه ها می باختید. در Little Hope با حل شدن مشکلات فنی، این سکانس های خیلی دلچسب تر شده اند. به علاوه اینکه می توانید بعضی جزئیات مربوط به این بخش را نیز خودتان تنظیم کنید. برای مثال می توانید به جای تند تند زدن یک دکمه، انتخاب کنید که آن را نگه دارید و تغییراتی از این قبیل.

Little Hope از نظر بصری نیز یکی از زیباترین بازی های نسل هشتم به شمار می رود. فضاسازی بازی آدم را یاد فضاسازی محشر سری Silent Hill می اندازد و افکت Fog یا مِه، وظیفه ی خود را به خوبی در ایجاد ترس و ابهام ایفا کرده است.

Little Hope از نظر بصری نیز یکی از زیباترین بازی های نسل هشتم به شمار می رود. فضاسازی بازی آدم را یاد فضاسازی محشر سری Silent Hill می اندازد و افکت Fog یا مِه، وظیفه ی خود را به خوبی در ایجاد ترس و ابهام ایفا کرده است. بعضی جاها بدون اینکه حواستان باشد، می بینید موجودی جلوی چشمتان ظاهر شده است و بعد از اینکه مو بر تنتان سیخ شد، می فهمید که یکی از دوستانتان است که به خاطر این افکت ها، تمام مدت او را جلوی خود نمی دیدید. انیمیشن صورت کاراکترها که توسط بازیگران واقعی ایفای نقش شده اند، بسیار طبیعی است و جزئیات تصویر در بالاترین حد ممکن قرار دارد. حضور راوی مرموز بازی را نیز نباید نادیده گرفت که از بزرگ ترین نقاط قوت سری The Dark Pictures Anthology به حساب می آید. تنها مشکل فنی که در بازی باقی مانده، وجود لودینگ های بدموقع است که بازی را در جایی که نباید قطع کند قطع می کند و از تنش بازی در آن لحظه می کاهد. البته این را هم نمی توان کاملاً تقصیر بازیسازها دانست و شاید با رسیدن نسل بعدی کنسول ها و هاردهای SSD پرسرعت شان، این دسته از مشکلات بسیار کمرنگ تر شوند. صداپیشه ها نیز کار خود را بی نقص انجام می دهند. Until Dawn و Man of Medan نیز از این جهت عملکرد بسیار خوبی داشتند و بسیار خوشحال کننده است که Little Hope نیز این فرمول را حفظ کرده است.

انیمیشن صورت کاراکترها که توسط بازیگران واقعی ایفای نقش شده اند، بسیار طبیعی است و جزئیات تصویر در بالاترین حد ممکن قرار دارد. حضور راوی مرموز بازی را نیز نباید نادیده گرفت که از بزرگ ترین نقاط قوت سری The Dark Pictures Anthology به حساب می آید.

روی هم رفته، The Dark Pictures Anthology: Little Hope، یکی از بهترین بازی های ژانر وحشت امسال است که پیشرفت های خوبی نسبت به بازی قبل سری خود دارد. صادقانه بگویم، این بازی های کوتاه ۳۰ دلاری خاطره ی خوبی را از هالووین دو سال اخیر برایم به جا گذاشته اند. Little Hope نیز با اینکه در چندین جا می توانست بهتر عمل کند، اما مطمئناً عنوانی است که اگر طرفدار ژانر وحشت باشید، از آن لذت خواهید برد.