سینما فارس: رها شده از اصول و بنا | نقد و بررسی فیلم Django Unchained

خون بعلاوه‌ی مقداری نماهای پرت و بی‌ربط با چاشنی اسلوموشن بی‌جا و بازی با فولو و فوکوس‌های تند و داستانی سطحی و بی‌مایه می‌شود «جنگوی رها شده» اثری از یگ فیلمساز به اصطلاح پست‌مدرن که اینبار می‌خواهد در ژانر وسترن عرض اندام نماید.

تارانتینو را از «سگ‌های انباری» و «داستان عانه‌پسند» و «بیل را بکش» می‌شناسیم؛ فیلمسازی که علاقه‌ی ویژه‌ای به اختلاط و برهم‌زنی ژانر و استدلال‌های ضدروایی و ضدداستانی دارد و اینبار پس از ژانر جنایی – معمایی و رزمی – اکشن به سراغ ژانر وسترن رفته است. «جنگو» نخستین آزمایش تارانتینو با وسترن به سبک خودش بود که در کلیت فیلمی آبکی و بشدت سطحی از آب درآمد تا این تمرینش مقدمه‌ای شود برای اثر مستحکم بعدی‌اش یعنی «هشت نفرت‌انگیز». به بیانی تارانتینو در «جنگو» به دنبال آزمون و خطا در کارکرد با یک ژانر قدیمی و گردن کلفت است و می‌خواهد بیان و ژست کمدی پست‌مدرن با زبان ابزورد را به دل این ورسیون کلاسیک ضمیمه نماید، کاری که مثلاً جیم جارموش در «مرد مرده» انجام داد. گویی اثر جارموش باعث شد تا تارانتینو هم به فکر این بیافتد که برخلاف جارموشِِ مستقل در بافت سینمای تجاری و بدنه‌ی هالیوود دست به یک آوانگاردیسم ژانریک بزند اما این تست وی منجر به شلختگی و بیهودگی بسیاری است.

ادامه مقاله را از اینجا بخوانید.