سینما فارس: نقد فیلم I Saw the Devil؛ وقتی شیطان گریست

از این پس نباید سینمای کره جنوبی را سینمای ناشناخته‌ها بدانیم و آن را به دیگران معرفی کنیم. در حال حاضر کره دارای سینمایی لایق تماشا و دیده شدن دارد و بعضا غرق در زرق و برق‌های هالیوودی می‌گردد و در بعضی مواقع، پافشاری کره‌ای‌ها در ارائه محتوای غنی آن هم مطابق با ریشه‌های شرقی، جواب می‌دهد. «من شیطان را دیدم» یا  (‌I Saw the Devil)  اثری جنایی و بی پروا ساخته کیم جی-وون می‌باشد که در سال ۲۰۱۰ راهی سینما شد. فیلمی که خشونت‌اش را از پدران خود آموخته است و بی‌باکانه آنها را به تصویر می‌کشد. گاهی ما را به یاد پرچم‌دار موج جدید آثار جنایی در کره یعنی «خاطرات قتل» می‌اندازد و گاهی از شدت خشونت، به یاد «Oldboy» خواهیم افتاد همچنین در اثر تقابل فکری و جسمی دو پرسوناژ اصلی از دو جبهه مختلف نیز ما را به یاد اثر فوق العاده دیوید فینچر، «Se7en»، خواهد انداخت. «من شیطان را دیدم» مورد استقبال مثبت مردم و منتقدان قرار گرفت و از این حیث نیز باید آن را جزو آثار موفقیت آمیز سینمای کره بدانیم. اثر غیر قابل مهار کیم جی-وون را باید ترکیبی از همه چیز بدانیم. گاهی به روانشناسی یک انسان درمانده می‌پردازد که فقط انتقام می‌خواهد و گاهی افکار بارِ منفی یک قاتل سریالی را زیر تیغ می‌برد؛ از تبعات یک شکست می‌گوید و پیروزی زهرآگین را بدتر از یک شکست عمیق می‌داند و کمی از مسیر اصلی منحرف می‌گردد و به سراغ روانکاوی کارآگاهان اداره پلیس می‌رود. حتی در بعضی از مواقع دیدگاه فیلسوفان را وارد حیطه انتقام کرده و در نهایت از شیطان نقل قول می‌کند. «من شیطان را دیدم» یک آش شله قلمکار به تمام معنا است که رنگ و لعاب خوبی دارد، بوی خوبی هم از آن استشمام می‌شود ولی وقتی آن را بچشید، به درون تلخ آن پی می‌برید. تلخی ناشی از کوتاهی سرآشپز در پخت آن.

ادامه مطلب را از اینجا بخوانید.