موسیقی هنری، موسیقی تجاری | نقد و بررسی بازی No Straight Roads

یکی از مسائلی که گریبان هنر مدرن را گرفته است، تجاری شدن آن است. از وقتی که نام خشک «صنعت» در کنار شاخه های هنر آمده و عامه پسند بودن یک اثر، به ملاکی برای سنجش خوب بودن و قدرتمند بودن آن اثر تبدیل شده، دیگر سخت می شود کارهای هنری خوب را در این صنعت بی روح پیدا کرد. هنر نیز همانند غذایی که می خوریم، «فست فودی» شده است و هر کسی که بتواند بیشتر بفروشد، یعنی هنرمند بهتری است. شبکه های اجتماعی نیز به این موضوع کمک ویژه ای کرده اند. هر کسی که بتواند ظاهر قضیه را زیباتر جلوه دهد، بیشتر مورد توجه قرار می گیرد. امروز دیگر هر کسی در هر گوشه ی دنیا می تواند دوربین را مقابل خودش قرار دهد و مسخره بازی هایش را به نام هنر به مردم سراسر دنیا بفروشد و پس فردا هم به عنوان هنرمند برتر هفته و ماه و سال و دهه، جوایز مراسم مختلف را پارو کند. چرا؟ چون هنر مانند بسیاری از چیزهای دیگر در این دنیا دارد با معیارِ «آیا سودده است یا نه؟» سنجیده می شود. البته این حرف ها به معنای آن نیست که هر هنرمندی که بیشتر اثرش به فروش رود لزوماً عامه پسند و چیپ است! اتفاقاً هنر خوب و ارزشمند همیشه مخاطب خودش را پیدا می کند و خوب می فروشد. بحث این است که آیا آثاری که امروز میلیون ها بار دیده می شوند و یا میلیون ها نسخه می فروشند، از آزمون زمان نیز سربلند بیرون خواهند آمد؟ جواب در اکثر شاخه های هنری، یک «نه» بزرگ است.

No Straight Roads تقابل سبک راک، به عنوان یک سبک ساختارشکن و هنری، با سبک EDM ، به عنوان یک سبک تجاری و پرفروش است. همچنین این بازی، اولین بازی استودیوی مترونومیک، و اولین عنوانی است که شخصاً می شنوم در کشور مالزی تولید شده باشد! به عنوان اولین کار یک شرکت، به نظر می رسد No Straight Roads موفق شده تا نظر بسیاری از بازیبازان را به خود جلب کند و همین موضوع به خودی خود، یک پیروزی برای شرکت سازنده به حساب می آید.

بازی No Straight Roads که به تازگی توسط استودیوی مالزیایی Metronomik ساخته شده است، عنوانی است که به سراغ همین موضوعات رفته است. دنیای موسیقی نیز مانند شاخه های دیگر هنری، دارد از این تجاری شدن ضربه ی سنگینی می خورد. کمپانی های آهنگسازی آن چنان به جان این هنر افتاده اند که گویا صنعت موسیقی چیزی مثل صنعت خودروسازی است! هر روز قطعه های جدیدی منتشر می شوند که به ندرت ارزش موسیقایی دارند، اما میلیون ها بار View می خورند و دانلود می شوند و بعد از یک هفته، کسی حتی نام آهنگ هم یادش نمی آید. موسیقی دهه ی ۶۰ تا ۹۰ جهان را با موسیقی امروزی مقایسه کنید. آیا بیست سال بعد می توانیم برگردیم بگوییم که نسل ما هم آرتیست هایی مثل پینک فلوید و متالیکا و بیتلز داشت؟ بعید به نظر می رسد که این اتفاق بیفتد. سازندگان No Straight Roads نیز دقیقاً دست روی همین موضوع گذاشته اند که موضوع بسیار ناب و دست نخورده ای است. یکی از این سازندگان طرفدار موسیقی EDM است و دیگری عاشق موسیقی راک. No Straight Roads تقابل سبک راک، به عنوان یک سبک ساختارشکن و هنری، با سبک EDM ، به عنوان یک سبک تجاری و پرفروش است. همچنین این بازی، اولین بازی استودیوی مترونومیک، و اولین عنوانی است که شخصاً می شنوم در کشور مالزی تولید شده باشد! به عنوان اولین کار یک شرکت، به نظر می رسد No Straight Roads موفق شده تا نظر بسیاری از بازیبازان را به خود جلب کند و همین موضوع به خودی خود، یک پیروزی برای شرکت سازنده به حساب می آید. اما به جز آرت استایل زیبای بازی و روایت جذابش، آیا No Straight Roads جذابیت کافی را به عنوان یک بازی دارد؟ این موضوعی است که در ادامه ی متن به آن خواهیم پرداخت. پس با من، گیمفا و نقد کوتاهی بر بازی No Straight Roads همراه باشید.

روایت بازی بسیار عالی است و خود این روایت به تنهایی می توانند دلیلی برای ادامه ی بازی باشد. شوخی های Mayday و Zuke نیز در جای جایِ بازی لبخند به لبانتان خواهد نشاند. در کل باید بگویم ایده ی بازی بسیار ناب و جذاب است و اگر طرفدار موسیقی و به خصوص موسیقی راک باشید، حتماً از این روایت لذت خواهید برد.

داستان بازی، داستان یک گروه راک دو نفره است. Mayday گیتاریست و خواننده ی گروه است و Zuke نیز درامر آن هاست. این دو نفر تصمیم دارند تا موسیقی خود را ضبط و منتشر کنند، اما با مخالفت بزرگ ترین ناشر موسیقی شهر مواجه می شوند. شهری که این دو نفر در آن زندگی می کنند، Vinyl City نام دارد که در بازی از آن به عنوان پایتخت موسیقی جهان یاد می شود. همه ی آرتیست های این شهر تحت نظر ناشری بدجنس به نام No Straight Roads یا به شکل خلاصه NSR فعالیت می کنند و این ناشر به هیچ سبک دیگری به جز موسیقی الکترونیک بها نمی دهد. Mayday و Zuke که با مخالفت NSR مواجه می شوند، تصمیم می گیرند فعالیت شان را بر ضد سیستم ظالمانه ی شهر شروع کرده و کم کم برای خود طرفدارانی پیدا کنند. آن ها با این کار می خواهند ثابت کنند که موسیقی های دیگر مانند موسیقی راک هنوز زنده اند و همه چیز به فروش بیشتر نیست!

بخش عمده ای از گیم پلی به مبارزات آن اختصاص دارد. مراحل بازی متنوع اند و از یک ساختار ثابت پیروی نمی کنند. برای مثال بعضی جاها باید با گیتار الکتریک و یا درام استیک خود به جنگ دشمنان بازی بروید، در برخی جاهای دیگر باید سکوبازی کنید و بعضی جاها هم پازل های بازی را حل کنید. چیزی که در همه ی بخش ها ثابت است این است که باید این کارها را با توجه به ریتم موسیقی انجام دهید.

کاراکترهای بازی بسیار دوست داشتنی اند و به راحتی می توان با آن ها ارتباط برقرار کرد. اکثر شخصیت های بازی توسط صداپیشگان مالزیایی صداگذاری شده اند و به نظر می رسد این صداپیشگان کار خود را به خوبی بلد بوده اند، چون نتیجه ی نهایی بسیار دلچسب از آب درآمده است. روایت بازی بسیار عالی است و خود این روایت به تنهایی می توانند دلیلی برای ادامه ی بازی باشد. شوخی های Mayday و Zuke نیز در جای جایِ بازی لبخند به لبانتان خواهد نشاند. در کل باید بگویم ایده ی بازی بسیار ناب و جذاب است و اگر طرفدار موسیقی و به خصوص موسیقی راک باشید، حتماً از این روایت لذت خواهید برد.

اما گیم پلی بازی نقطه ای است که بازی کاملاً متوسط عمل می کند. نمی توانم بگویم No Straight Roads بازی بدی است، چون فاصله ی زیادی با یک بازی بد دارد. اما در عین حال بسیاری از ایده هایی که روی کاغذ بسیار جالب به نظر می رسند، در بازی به خوبی پیاده سازی نشده اند و جای کار بیشتری داشتند. بخش عمده ای از گیم پلی به مبارزات آن اختصاص دارد. مراحل بازی متنوع اند و از یک ساختار ثابت پیروی نمی کنند. برای مثال بعضی جاها باید با گیتار الکتریک و یا درام استیک خود به جنگ دشمنان بازی بروید، در برخی جاهای دیگر باید سکوبازی کنید و بعضی جاها هم پازل های بازی را حل کنید. چیزی که در همه ی بخش ها ثابت است این است که باید این کارها را با توجه به ریتم موسیقی انجام دهید. برای مثال وقتی با دشمنان بازی می جنگید، آن ها با تمپوی موسیقی بک گراند حرکت می کنند و ضربه می زنند. به همین خاطر، قبل از هر مبارزه باید ریتم موسیقی را پیدا کنید تا وقتی دشمنان می خواهد حمله کنند، جاخالی دهید و وقتی ثابت ایستاده اند حمله کنید. این ایده در اوایل بازی بسیار جالب به نظر می رسد، اما به مرور خواهید دید که این گیم پلی به زودی یکنواخت می شود و دشمنان با حرکات تکراری شان حوصله تان را سر می برند. به خصوص که اکثر این حملات قابل دفاع نیستند و شما باید صبر کنید تا حرکات آن ها تمام شود تا حرکات خود را آغاز کنید. البته اینکه Mayday و Zuke مجموعه حرکات متفاوتی دارند، کمی پویایی بازی را بیشتر می کند. شما همچنین می توانید از درخت مهارت، قابلیت های هر کدام را افزایش دهید. Mayday و گیتارش، برای ضربات قدرتی مناسب تر است و Zuke با چوب های درامش می تواند با سرعت بالا دشمن را هدف بگیرد و با کمبوهای متنوع آن ها را از پا درآورد. همچنین می توانید No Straight Roads را با دوستانتان بازی کنید که در آن صورت یکی Mayday می شود و دیگری Zuke و می توانید از قابلیت هر دو در مواقع لازم استفاده کنید.

بازی بسیار زیباست. سبک گرافیکی بازی کاملاً مخصوص خودش است و طراحان آن ذوق زیادی در طراحی مراحل به خرج داده اند. از رنگ های نئونی Vinyl City گرفته تا طراحی باس ها و نورپردازی، همگی خاص و منحصربفرد هستند و به راحتی می شود No Straight Roads را به خاطر سبک گرافیکی اش دوست داشت و تحسین کرد.

بخش دیگر بازی، مراحل پلتفرمینگ آن است. از این مراحل هنگام باس فایت ها هم زیاد خواهید دید. باس فایت ها در واقع حالت کمی پیشرفته تر مبارزات بازی هستند که در آن ها از کسر میزان های پیچیده تر استفاده شده و یا دشمن کمی سخت جان تر است. اما به جز آن، مراحلی است که باید از میان نُت هایی که به سمت شما پرتاب می شود رد شوید و چیزهای دیگری از این قبیل که همگی آن ها بر پایه ی ریتم و موسیقی طراحی شده اند. مشکلی که در این بخش وجود دارد، مشکل دوربین است. در برخی از این مراحل، دوربین در زاویه ای نامناسب قرار می گیرد و دیدن مانع بعدی سخت و یا غیرممکن می شود. همچنین در حالت تک نفره، نفر دوم که توسط هوش مصنوعی کنترل می شود، جاگیری زیاد مناسبی ندارد و خیلی وقت ها به دست و پای شما می پیچد.

ایده های بازی بسیار عالی و ناب اند. حیف که همه ی این ایده ها به خوبی پیاده سازی نشده اند!

از همه ی این ها که بگذریم، بازی بسیار زیباست. سبک گرافیکی بازی کاملاً مخصوص خودش است و طراحان آن ذوق زیادی در طراحی مراحل به خرج داده اند. از رنگ های نئونی Vinyl City گرفته تا طراحی باس ها و نورپردازی، همگی خاص و منحصربفرد هستند و به راحتی می شود No Straight Roads را به خاطر سبک گرافیکی اش دوست داشت و تحسین کرد. از آنجایی که بازی به موسیقی مربوط است، موسیقی های خوبی هم در بازی خواهید شنید. اکثر موسیقی های بازی در سبک EDM هستند (چون دارید با ناشر این سبک می جنگید!)، اما موسیقی های خوبی نیز در سبک راک و هیپ و هاپ نیز خواهید شنید.

در کل No Straight Roads یک بازی سرگرم کننده و خوب برای طرفداران اکشن ادونچر و طرفداران موسیقی است. درست است که بسیاری از ایده های بازی آن طور که شایسته بوده پیاده سازی نشده اند، اما با این وجود، هنوز هم این عنوان چیزهای زیادی برای عرضه کردن دارد.