سینما فارس: تحلیل و نقد فیلم Gladiator | بودن یا بودن؟!

«گلادیاتور» از آن دسته آثاریست که به راحتی رهایم نمی‌کند. شاید به جرأت بتوانم بگویم بعد از هربار تماشای این فیلمِ عالیِ «ریدلی اسکات»، آن موسیقی عجیبِ «هانس زیمر»، نگاه‌های نافذِ «راسل کرو» و تعداد زیادی از لحظات خوب اثر مدام در دل و ذهنم مرور می‌شود. گلادیاتور، فیلم صادق، عمیق و برامده از باور درونی فیلمساز است. یک اثرِ دشوار (به لحاظ ساخت)، خوش‌ساخت و بسیار سرگرم‌کننده که علاوه بر سینمابلدیِ چشمگیرش، نگاه عمیقی نیز به جنگیدن، انسان، مرگ و زندگی دارد. گلادیاتور، از آن دسته آثار امروزیست که به تماشاچی و قصه گفتن احترام می‌گذارد، بازی را به مُدهایِ معاصرِ هالیوود نمی‌بازد و بشدت برای تماشاچی اثرگذار و تکان‌دهنده است. اسکات با توانایی چشمگیرش در قصه گفتن و کارگردانی (کنترل دوربین، بازی گرفتن و …) اثری را خلق کرده‌است که می‌توان گفت از بهترین‌های قرن ۲۱ است و از جاودانه‌ترین‌ها؛ قصه‌ی یک ژنرالِ بزرگ امپراطوریِ روم، «مکسیموس»، در قرن دوم پس از میلاد و امپراطوری «مارکوس اورلیوس». گلادیاتور، مثل هر فیلم خوب دیگری، پیچیدگی‌های فرمیِ خود را دارد که بنده در این نوشته‌ی مفصل، سعی می‌کنم به بررسی این پیچیدگی‌های فرمی و کلیتِ اثر بپردازم.

ادامه نقد را از اینجا بخوانید.