سینما فارس: تخطئه در کلوزآپ، سفسطه با لانگ‌شات | نقد و بررسی فیلم A Hidden Life

ترنس مالیک فیلمسازی است که بیشتر مخاطب فیلم‌بین او را می‌شناسند. سبنماگری اهل فلسفه و عرفان که تلاش دارد با مدیوم سینما حرف‌ها‌یش را بزند. مالیک پس از ساخت فیلم خوب «خط باریک سرخ» کارکرد دوربین روی دست مواج را در برنامه‌ی ساخت آثارش قرار داد و از همینجا وارد یک تله‌ی فرم‌بازی شد. از «دنیای نو» شلختگی روایت و تقطیع‌های روایی و جامپ‌کات‌های بی‌خود و بی‌جهت با دوربین مثلاً سیال  (که طرفدارانش روی همین دوربین همگان را بیچاره کرده‌اند) تبدیل به المانی ثابت در سینمای ضدساختار مالیک می‌گردد که همه چیزش را می‌توان اینگونه تعریف کرد: «سرگردان ما بین دال و مدلول‌های مفروض و مفروض باقی ماندن تراکنش‌های ذهنی مولف»؛ بله، سبنمای ترنس مالیک همین است، سینمایی سردرگم میان سوژه و مسئله و حیران بین ابژه و بیان. دوربین سرگردان او که من این سبک دوربین مد شده را «هوازی» می‌نامم، کلیت وارفته‌ی ساختار و تمام هسته‌ی مرکزی ذهن شلخته‌ی مولف را لو می‌دهد. از «درخت زندگی» به بعد گویی مالیک درگیر یک تراوشات پیچیده‌ی سردرگم شده است. او میان عرفان و فلسفه و زمان و مفروضات تماتیک، گم شده و نمی‌تواند به بیان فرمیکال نایل گردد و برای گریز از خودآگاهی ابژکتیو، دست به دامن هپروت سوبژکتیو می‌شود. ما از «درخت زندگی» به بعد یعنی در «بسوی شگفتی»، «شوالیه‌ی جام‌ها»، «ترانه به ترانه» با یک هپروت و منگی در همه چیز طرفیم. نه قصه‌ای در میان است و نه ساختار منطقی‌ای برای تفاهم و ساخت خرده‌پیرنگ – ضدپیرنگ با فرم. در این فیلم‌ها دو چیز خدایی می‌کند: موسیقی اغلب اپرایی و حماسی و دوربینی با نماهای زیبا. اما این مولفه فقط در پوسته‌ی خارجی و دکور این آثار باقی می‌ماند. مثلاً دوربین‌بازی مالیک با نماهای هوازی‌اش از کوه و تپه و دشت و چمن و علف، می‌شود تمامیت حرف او و در این بین کاراکترها هم به عنوان اکسسوآر اینور و آنور آفتاب بالانس می‌زنند؛ نه منطقی دراماتیک در خط روایی وجود دارد و نه کشش و حفره و در این بین چیزی که آزار دهنده می‌شود مقدار زمان بالای فیلم‌های اوست، با اینکه می‌شود به طور یقین هفتاد درصد نماهای کارت‌پستالی مالیک را از فیلم‌هایش حذف کرد چون فقط سویه‌ی دیداری و تبلیغاتی مانند مجلات ژورنال دارند‌.

ادامه مطلب را از اینجا بخوانید.