سینما فارس: نقد فیلم «۱۹۱۷» | زندگی زیباست!

ارزش بالای «۱۹۱۷» در این است که سعی دارد بدون شعار دادن، بدون سانتیمانتالیسم و بدون اکشن‌بازی‌های بلاک‌باستری، قصه‌اش را در نهایتِ به خدمت درآوردن فرم بازگو کند.

معمولا باید یک حرف جدید یا یک نکته‌ی سینمایی خاص به ذهن فیلمساز برسد تا سراغ فیلم جنگی برود وگرنه نتیجه مانند «تک تیرانداز آمریکایی» به دام کلیشه می‌افتد. در «۱۹۱۷» این نکته‌ی خاص، بهره گرفتن از تکنیک «لانگ تیک» می‌باشد.

فیلمساز به خوبی ریسک استفاده از لانگ تیک را در نظر گرفته؛ از آن‌جایی که در این تکنیک فیلمساز نمی‌تواند در هر لحظه که اراده کند، از یک سوژه به یک سوژه‌ی دیگر بپردازد، پس زمان طولانیِ همراهیِ مخاطب با همان سوژه‌ی محدود، باید مملوء از ظرفیت باشد.
در «۱۹۱۷» سفر دو سرباز به گونه‌ای روایت می‌شود که هر گاه آن‌ها راه می‌روند یا استراحت می‌کنند، فرود‌های فیلمنامه با دادن اطلاعات همراه است و هرگاه آن‌ها در مخمصه گرفتار می‌شوند، فرازها و نقاط اوج فیلمنامه به ثمر می‌رسد. مثلا نگاه کنید به فصل رسیدن دو سرباز به طویله که در ابتدا با سکون فضا درباره‌ی درخت گیلاس حرف می‌زنند اما با سقوط هواپیما، التهاب به فیلم تزریق می‌شود.

ادامه مطلب را از اینجا بخوانید.