سینما فارس: شب‌های بی ستاره | یادداشتی بر انیمیشن Loving Vincent

ای کاش از آن تابلوی شب پرستاره ونگوگ بزرگ تنها نیم ستاره‌اش دراین اثر دیده می‌شد! متاسفانه وینست دوست داشتنی به هیچ وجه دوست داشتنی نیست! سازندگانش بیشتر پز تکنیکش را می‌دهند که البته کار بسیار دشواری‌هم بوده و زمان‌بر و همچنین کشیدن هر فریم نقاشی با رنگ روغن تجربه‌ای جدید در دنیای انیمیشن محسوب می‌شود. اما سوال اینجاست تمام این زحمت‌ها به چه قیمتی صورت گرفته؟ مثل اینکه کارگردانان اثر دوروتا کوبیلا و هیو ولشمن نمی‌دانند که دارند در مدیوم انیمیشن کار می‌کنند. باید توجه کرد وجه تفاوت انیمیشن و فیلم زنده دراعجاز و شکستن قوانین فیزیک است. مشکل اینجاست که سازندگان فکر می‌کنند که اگر مثلا با سبک ونگوگ فریم به فریم اثر را نقاشی کنند مخاطب را به ونگوگ و کارهایش نزدیک می‌کنند، این توهم در فیلم زنده با دوربین روی دست شکل گرفته که فیلم ساز فکر می‌کند اگر دوربین روی دست باشد و از نقطه نگاه کاراکتر باشد پس دارد ما را به او نزدیک می‌کند که لزوما اینطور نیست صرف یک تکنیک احساس را منتقل نمی‌کند و نمی‌تواند مخاطب را به درون خود بکشد مگر آن که فرم اثر به درستی شکل بگیرد و همه در خدمت داستان قرار گیرند.

ادامه مطلب را از اینجا بخوانید.