سینما فارس: شکنجه‌ی مینیمالیستی | نقد و بررسی فیلم The Wild Pear Tree

«درخت گلابی وحشی – ۲۰۱۸» اثر جدید فیلمساز ترکیه‌ای، نوری بیگله جیلان است. فیلمسازی که به نوعی جزو کشف‌های جشنواره کن محسوب می‌شود و چند سالی است سینمایش در جهان مورد بازخورد قرار می‌گیرد. «درخت گلابی وحشی» به درستی در ادامه‌ی آثار قبلی فیلمسازش است؛ اثری کش‌دار، خسته‌کننده، مینی‌مالیستیِ خمود با تصویرسازی کارت‌پستالی از محیط‌های خوش آب و هوای ترکیه. جیلان را باید بیشتر یک سینماگر توریست‌پرور دانست چون حق‌الانصاف مکان‌هایی از ترکیه را به تصویر کشیده است که شاید کمتر کسی در جهان از آنجاها خبر داشت. در مورد جیلان در کلیت می‌توان گفت او کپی و مقلد دسته چندمی از تئو آنجلوپولوس است. وی نماهای برداشت بلند و حرکات آهسته‌ی دوربین را بدون هیچ فضاسازی و منطق ارگانیکی وارد فیلم‌هایش می‌کند و آثارش همینطور همانند راش‌هایی هرز رو به جلو حرکت می‌نماید. اما وضع در درخت گلابی بغرنج‌تر از فیلم قبلی «خواب زمستانی» است. اولین چیزی که می‌توان در حق این فیلم وارد ساخت این می‌باشد که این مینبمالیسم غیر ارگانیسم و پرت از فرم، تا کی می‌خواهد در چنین آثار بی‌در و پیکری ادامه داشته باشد؟ فیلم نه زمان دارد و نه این المان را می‌سازد و نه منطقِ درست با اسلوب فیلمبرداری‌اش دارد. «درخت گلابی وحشی» سه ساعت که هیچ، می‌توانست ساعت‌ها و روزها و ماه‌ها همینطور بی‌وقفه ادامه پیدا کند، چون اساساً در آن نه خبری از داستان درست و درمان خطی یا غیرخطی است و نه مسئله و دغدغه.

ادامه نقد را از اینجا بخوانید.