نظرات

• Deleted account گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۰۸

  مقاله بسیاری جالبی بود . بعضی افراد هستن که واقعا مرز دنیای واقعی رو با دنیای گیم درک نمیکنن و فقط جسمشون تو این دنیاس متاسفانه

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۱۵

    سلام آقای فریمن عزیز! خیلی افتخار دادی مطالعه کردی و خوشحالم اگر خوشتون اومده. راستش البته درباره جمله‌ای که گفتید، تحقیقات و پرس‌وجوهایی که داشتم، نشون دادند که همه بازیکنان بلااستثنا این علم رو دارند که در حال تجربه یک بازی ویدیویی هستند. تقریباً غیرممکنه انسان در حین بازی متوجه این موضوع نشه. علاوه بر این صفحه‌های منو و اسپاون‎‌ها و گیم‌اورها و تغییر شخصیت‌ها همه باعث می‌شوند مدام بازیکن با خودش مرورکنه دردنیای واقعی نیست. حتی اگر روزی این ها حذف بشوند، بازهم تغییری در این شرایط ایجاد نمیشه. یعنی سطح هوشیاری بازیکن اونقدر هست که متوجه این شرایط باشه.ممنونم از شما.

    

    برای پاسخ دادن وارد شوید
  • crazy گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۲۸

    غوظه ور یعنی اینکه تو کمتر از ۱ ساعت با جادوی گوستاوو بشینی مثل بچه گریه کنی.
    موسیقی اول بازیش که جویل میره به کمپ خداست.
    اسمش هست it cant last.
    برید فقط لذت ببرید از موسیقیه هفتمین موزیسین پر افتخار تاریخ.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Truegamer گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۱۲

  من که یه عمره تو بازیا غرق شدم!بد..

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۱۹

    بازی کردن راه فراریه که درنهایت به خود واقعیت برمیگرده. واقعاً اجتناب ناپذیره. شما هیچوقت نمیتونید بازی کنید و بعدش دنیای واقعی رو درنظر نگیرید.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Dr. Freeman گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۱۸

  من هنوز مقاله رو کامل نخوندم حسین جان اما ممنون از شما بخاطر تلاشت و این جور مقالات اختصاصی (چه ترجمه چه تالیف) همیشه بودنشون تو سایت به غنای بیشتر محتوای سایت کمک می کنه.
  به نظرم علاوه بر جزییات داستانی و مکانیزم ها و محیط ها و دنیاهایی که به حضور بیشتر بازیکن در بازی کمک می کنن و باعث از بین رفتن مرز بین واقعیت و مجاز میشن، پیشرفت های صورت گرفته در حوزه واقعیت مجازی، که من فکر می کنم در آینده بخش قابل توجهی از فضای بازی های ویدئویی رو به خودش اختصاص بده، نقش کلیدی رو در اصطلاحا غوطه وری بازیکن در دنیای گیم ایفا می کنن. به نظرم زمانی برسه که مثل فیلم ready player one یا سه گانه ی ستایش شده ی Matrix، آدم ها بخش زیادی از زندگی روزمره شون رو در دنیاهای باورپذیر و غوطه ور کننده ی مجازی سپری کنن یا مرز واقعیت و مجاز تقریبا محو بشه (کما اینکه الان هم به صورت های کمتر غوطه ور کننده همین جریان وجود داره) و این خودش میتونه یک خطر باشه برای جوامع آینده. به نظرم بازی یک فرم از سرگرمی و هنره. نباید به حد خطرناکی درگیرش شد. در حدی که فقط از تجربه یک اثر هنری لذت ببریم. نه اینکه تبدیل به واقعیت ما بشه و جایگزین واقعیت های پیرامون ما

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۲۸

    سلام شهروز جان عزیز. افتخار میدی واقعاً و تشکر از منه. خیلی خوشحالم که برگشتی. به هر حال حضور بعضی بچه‌های باحال و صمیمی مثل شما مایه دلگرمی و بهتر شدن هواست. درباره این نوشتارِ ساده اما، نوشته‌ای بود که حقیقتاً نیاز به بررسی بعضی از منابع داشت و پیش نیازهای نوشتن اینچنین متنی به زبان فارسی کلاً موجود نبودند و مجبور بودیم برای بررسی بهتر این قضایا از مقالات خارجی و پایان‌نامه‌های دانشگاهی استفاده کنیم. هدف این نوشتار علاوه بر توضیح برخی تعریف‌ها این بود که نشون بده نوعی ایده گمراه کننده وجود داره به نام «توهم غوطه وری» که باید از اون اجتناب بشه. نتیجه این ایده اینه که میبنید الان گرافیک بالا و سطح جزئیات یک بازی خیلی تاثیر داره توی نظر مردم فارغ از محتوا و گیم‌پلی و… . دقیقاً همین چیزی که شما اشاره کردی بهش در مقاله. یعنی توهم غوطه‌وری ایده بسیار خطرناکی هستش که همین الان هم تاثیرگذاره چه برسه به دوران طلایی واقعیت مجازی اگر امکانش فراهم بشه.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Dr. Freeman گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۳۵

      ممنون حسین عزیز
      منم بسیار خوشحالم که یک بار دیگه در جمع صمیمی شما حضور دارم
      ابدا ایرادی نداره که از منابع خارجی استفاده بشه. اگه موضوع به اندازه کافی کشش داشته باشه میشه از هر منبعی استفاده کرد و کار شما و دوستانتون در تحریریه گیمفا قابل تمجیده
      امیدوارم بازی ها همیشه “بازی” بمونن و هیچکس اونقدر غرق بازی نشه که باعث شه ارتباطش رو با دنیای واقعی از دست بده و امیدوارم از این مقالات آموزنده بیشتر ببینیم از شما

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۴۴

        اختیار داری شهروز جان نظر لطفته. به روی چشم، تمام تلاشم رو میکنم. خیلی اتفاقی سخنرانی GDC 2005 فرانک لنتز رو شنیدم که باعث شد کلاً قالب رو عوض کنم و دست به کار شم، ترکیبی از تجربه و البته البته، کمک‌های خیلی خیلی خوب بعضی از رفقای خوب قدیمی گیمفایی که مکالمه داشتیم و کمک کردن این مقاله نوشته بشه.
        مثل میثم عبداللهی پور عزیز و فرهاد شریفات قدیمی.

        برای پاسخ دادن وارد شوید
• 𝐆𝐞𝐫𝐚𝐥𝐭 گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۵۴

  واقعا مقاله بسیار باحالی بود دمتون گرم خیلی حال کردم

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۰۹:۵۷

    اختیار داری حمیدرصای عزیز. به خاطر شماست.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• مهدی رضایی گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۰۷

  غوطه وری یعنی لست یک و دو مخصوصا نسخه‌دوم که عشق خالصه و غرقت میکنه

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۲۴

    :struggle:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
  • Dream in Red (Playstation T) گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۰۸

    نسخه ی اول که انقدر خوبه غرق در همه چیزش میشی
    ولی والا بعد تموم کردن دومی بیشتر غرق نفرت شدم برای نیل دراکمن و High quality Fan Fiction ش :-/

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • حسین غزالی گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۳۸

      ابا دیگران مر مرا کار نیست

      بدین اندرون هیچ گفتار نیست

      به گفتار دهقان کنون بازگرد

      نگر تا چه گوید سراینده مرد
      :yes:

      برای پاسخ دادن وارد شوید
  • matinbaniasadi_orginal گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۵۳

    این بنده خدا فکر می کنم خود اقای رضایی نیستند

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• آرش دارابی گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۱۶

  به به! واقعا لذت بردم از خوندن این مقاله.
  دقیقا از اون مقاله‌های مورد علاقه منه، ممنون بابت زحمتی که کشیدی حسین جان عزیز. باور کن تیتر رو دیدم سریع متوجه شدم نویسندش کیه و دست گذاشته روی چه موضوعی، پس با شور و شوق تا آخر خوندمش!

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۳۲

    سلام آرش جان گل! بابا شما دیگه آخر مرامی! عزیز دلی. خیلی خیلی خوشحالم میشم من وقتی شما مطالعه می‌کنی و مورد پسندت میشه. این نوشته برای شماست آرش جان گل. حضورت باعث افتخار منه. واقعاً سعی کردم چکیده‌ای از تحقیق‌ها و پرس‌وجوها و برخی تجربیات خودم رو طی سال‌های اخیر بنویسم. متاسفانه بازی‌ها همیشه مسیر خوبی رو نمی‌رن. اگر بازیکن‌ها و درواقع صاحبان و ارزش‌گذاران بازی‌های ویدیویی به کمک همدیگه خودشون متوجه جزئیات کار و اصول بازی‌ها بشن، اونموقع خودشون منتقد هستند و نیازی نیست به نمرات متاکریتیک و فلان اسم و فلان برند یله بدن!

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• M2Cian گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۴۶

  سلام به حسین غزالی عزیز
  اینکه میبینم تو دوره ای که همه درگیر بعضی مالتی پلیر های پوچ یا پلات کردن ده باره ی بازی هایی که از نظر داستانی هیچ چیزی برای عرضه ندارن شدن، دیدن افراد دغدغه مندی مث شما واقعا امیدبخشه..
  مقاله رو کامل خوندم و اولش نمیدونستم اصلا مفهومش چیه تازه تو دو سه بخش آخر دستم اومد، بسیار زیبا بود و قابل تامل
  اول از آخرش بگم که : هر کسی از بازی ساختن یا بازی کردن هدفی داره و اگه به اولین بازی هایی که تو تاریخ ساخته شدن نگاه کنیم میبینیم که رسالتشون صرفا سرگرم کردن بازیباز بوده نه اینکه کتاب مصوری باشن با قابلیت درگیرکنندگی بیشتر از صفحات کاغذی !
  ولی
  اصولا چرا ما باید بی هدف سرگرم یک دنیای خیالی بشیم وقتی نه چیزی به ما اضافه میکنه نه تاثیری توی زندگی حقیقی ما داره ؟ آیا دلیلش جز فرار از حقیقته یا اینکه نمیتونیم اون حد از سرگرم شدن رو توی محیط اطرافمون تجربه کنیم؟ این بحث خودش خیلی طولانیه و هدف من هم نیست.
  .
  .
  فکر میکنم که بهبود جلوه های بصری به خودی خود چیز بدی نیست و حتی ناثیر بسیار کمی روی باورپذیری بازی هم داره اما اون فاکتور هایی که توی نمودار ذکر کردین قطعا تاثیرگذارتر هستن، البته زمانی بود که اصلا «انتخاب» یا «شخصی سازی» تو بازی ها معنا نداشت اما سازنده ها فقط با دو عامل «داستان» و «شخصیت پردازی» اون قدر به بازی عمق میدادن که ما با استخونامون باورش میکردیم،
  این حجم از مانور بعضی سازنده ها روی جلوه های بصری بازی ها عموما وقتی دیده میشه که سازنده ها توی ابعاد دیگه بازی چیزی برای نمایش ندارن، یک بازی مثل الن ویک یا کنترل دائم میاد راجع به داستان درگیر کننده و محیط متفاوت بازی یا اینکه نویسنده بازی سم لیک هست مانور میده یکی هم مثل مورتال کمبت و دستینی فقط زوم کرده روی گرافیک واقع گرایانه، البته قصدم توهین به هیچ بازی نیست.
  نمیدونم شما undertale رو تجربه کردین یا اصلا از ژانرش خوشتون میاد یا نه، من خودم تا پارسال هرگز به خودم اجازه نمیدادم که بازی پلتفرمر یا دو بعدی یا با گرافیک پایین بازی کنم اما وقتی این بازی رو تجربه کردم و با شخصیت هاش خو گرفتم تازه به حرفی که شما الان میزنید رسیدم که همه ی این دست و پایی که سازنده ها برای گرافیک بازی میزنن بی تاثیره…
  و آخرش هم که صد سال تنهایی،،، حقیقتش جوری که سرنوشت بازی ها رو به این داستان وصل کردین و کپشن آخرین تصویر انقدر زیبا یود که انگار یه بار دیگه این رمان بی نظیر که همین امسال خوندمش و سرنوشت خانواده بوئندیا برام مرور شد،
  امیدوارم سرنوشت بازی ها روشن تر از خانواده هایی باشه که سرنوشتشون صد سال تنهاییه
  دست مریزاد، خدا قوت

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۰۴

    سلام محمد جان گل و دوست داشتنی. خیلی افتخار میدی و شرمنده میشم من. درباره دغدغه اما، راه فراری از واقعیت نیست محمدجان. این اگرچه خودش بحث جدایی قلمداد میشه، ولی در بازی‌ها، همین نکته ثابت شده که بازیکنان مدام متوجه این هستند که در جهان خیالی بازی به سرمی‌برند کافییست. اتفاقاً فرار از واقعیت، یکی از مهمترین دلایل بازی کردن مردم هستش شک نکنیم در این قضیه و دقیقاً همین نقطه حساس هستش که صدای انسان منصف درمیاد وقتی قصه‌گویی یا نابود میشه یا «تبدیل به ابزار» میشه. قصه‌گویی دقیقاً همون چیزیه که شما در بازی‌های رد دد ردمپشن می‌بینید، بازی قصه‌گویی میکنه تا شما رو از واقعیت، فراری بده، به سفر بفرسته و وقتی برمی‌گردید، می‌بینید که این سفر از واقعیت، به خیال وقتی تموم میشه، چهره دیگه واقعیت نمایان میشه. واقعی‌ترین دغدغه‌های شما رو باز کرده، زخم‌هایی که بازی بازمیکنه، نشان از واقعی بودن و اصیل بودن یک قصه‌گویی داره. بازی‌های ویدیویی هم دچار آزمون و خطا شدند. مثل اولین مدل‌های یک اختراع. اولین مدل بازی‌ هم صرفا آزمون و خطایی بوده تا اصل و حقیقت ماجرا بعد از این همه سال مشخص بشه.
    بخش دوم صحبت‌های شما: بله محمد جان کاملاً درسته. هیچکس مشکلی با پیشرفت جزئیات و کیفیت بازی‌ها نداره. ایده «توهم غوطه‎‌وری» اما اشتباه و گاهی کاملاً برعکس با هدف بازی است. اینکه بازی‌سازها فکر کنند که لزوماً جزئیات دیداری بازی باعث غوطه‌وری و درگیر شدن مخاطب میشه. در اون نموداری هم که نشون دادیم براساس یک تحقیق گسترده، میزان توجه و درگیری بازیکن هم کاملاً مشخصه که معطوف به چه عناصری است. بله بازی undertale یک بازی شدیداً درگیرکننده و بسیارهم Underrated هستش. متاسفانه سروصداهای دیگه خیلی زیاده برای شنیدن صدای بعضی بازی‌ها.
    و درنهایت، صدسال تنهایی، که نتیجه غفلت آدم از احوال خودشه، از اهل و خانواده واقعیش هستش، از اصل و اساس زندگی و هرچیز مهمه. و رمان گابریل گارسیا مارکس که نیازی به صحبت‌های جانبی نداره.
    ممنونم از شما محمد جان بابت این نوشته قشنگ و فکرشده، باعث شدی خودم هم بشینم دوباره مرور کنم که چی گذشته بر احوال بازی‌ها و چی میگذره الان.
    خدای مهربان نگهدارت باشه و ان‌شاءالله که دنبال دلیل حق باشیم همیشه توی زندگی.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • M2Cian گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۱۶

      خیلی ممنونم از شما،
      صحبت های شما همه چیز تمومه و نیازی به نظر مجدد نبود اما این روز اضافه کنم که مشکلی با فرار موقت ندارم
      چیزی که از همون بچگی راجع به بازی ها دوست داشتم همین سفر به دنیای بازی و غرق شدن توش بود اما از یه سنی به بعد دیگه این غرق شدن برام حکم فرار از واقعیت رو نداره بلکه تجربه ای که تو بازی ها کسب میکنم و درس هایی که از زندگی هایی که تو بازی های مختلف داشتم، گرفتم باعث میشه که آجر های زندگیم رو تو دنیای واقعی درست و محکم بچینم

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۴:۳۵

        احسنت. واقعاً اگر این فرار از واقعیت بشه تجربه برای یادگرفتن، بسیار خوبه و بازی کردن گاهی میشه استراحت ذهن برای صحبت و مکالمه صریح. دوستمون اشاره کردند. برای منم همینطوره. بازی‌هایی مثل اسکایریم و رد دد و … برای منم همینطور بودن .
        لطف داری محمد جان نسبت به بنده. لطفاً بیشتر بیا و به من سر بزن. ممنونت میشم.

        برای پاسخ دادن وارد شوید
• ╊❬͟͞|̶|̶̶ᴀ̶͞ᴍ̶͞ɪ̶̶ʀ̶͞Dt2♡.̶͜.╊ گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۰:۵۹

  به به دیدن اسم حسین جان بالای مقاله منو برد به هزار و یک شب ها نمیتونستم واقعا کامنت نزارم
  دمت گرم حسین جان خوشحالم همچنان هستی و همچنان دست به نگارش میبری

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۱۹

    به به امیر گل! چه خبر! بابا شما خیلی بامرام و معرفت هستی امیرجان! حالا به اون هزارویک شب‌ها هم می‌رسیم به امید خدا برای شما. دم شما گرم امیرجان که لطف میکنی و مطالعه میکنی. اینا نظر لطفته. دوست دارم بیشتر ببینم شما رو. :cowboy:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Soroosh0097 گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۰۷

  چندین سال بازیارو زندگی کردیم و والدینمون درک نکردن.
  آقای غزالی خسته نباشی واقعا.قشنگ معلومه مقاله رو همینجوری احساسی ننوشتی و با فکر و مطالعه بوده.
  سایت گیمفا با وجود نویسندگان زحمتکش و توانایی مثل شما با اقتدار بهترین سایت گیمینگ ایرانه.

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۱۵

    سلام سروش جان! این لطف شما به بنده خیلی برای من زیاده و شرمنده میشم واقعاً. اینا برای شما نوشته میشن. لطف داری شما. خب این اتفاق‌ها پیش میاد. هرآدمی تجربه و نوع نگاهش تاثیرداره توی علاقش به بازی‌ها، اینکه پدر و مادرها نمی‌تونند ارتباط برقرار کنند نقطه ضعف یا نکته منفی اون ها نیست، فقط برآیند برخوردهایی هستش که بین نسل‌ها اتفاق میفته. ممنونم سروش جان.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Soroosh0097 گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۲۰

      بله آقای غزالی کاملا درست میفرمایید.راستش من چهار ساله که معلمم و خوب این تفاوت بین نسل ها رو درک میکنم‌.
      اما بنظرم درست نبود که والدین حتی سرماخوردگی شوهر عمه رو به بازی کردن ما نسبت میدادن.
      البته من که هنوز زن و بچه ندارم و این چیزا رو درک نمیکنم.شاید یه روزی بفهممشون.

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۳۰

        دیگه شما باید صبوری به خرج بدین 🙂 به قول یه بنده خدایی، بازی من سنگ صبور غمهام!! آره حالا ما‌شاءالله هنوز جوونی شما! یکم صبر کنی مصیبت واقعی شروع میشه : ) )

        برای پاسخ دادن وارد شوید
• Dream in Red (Playstation T) گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۱۲

  مقاله ی خیلی خوبی بود. من معمولا توی بازی هایی که Lore سنگینی دارن بیشتر غرق میشم
  گم میشم توی اتمسفر بازی.
  از دنیای Elder Scrolls گرفته تا Pillars Of Eternity ، Knights of the old republic و Vampire The Masquerade
  برای سری الدر اسکرولز سعی میکنم تمامی کتاب ها رو بخونم. تمامی بازی ها رو از نسخه ی اول تا انلاین بازی کنم. تمامی داستان ها رو بدونم. از زمان خلقت دنیاهاشون، نژادهاشون و عقایدشون تا زمانی که ما تجربه میکنیم
  و سعی میکنم مقایسه شون کنم با دنیای خودمون و تا جایی که میتونم ازشون درس بگیرم. متاسفانه کسی دیگه توی ایران ندیدم که بتونم باهاش راجع این موضوعات بحث سنگین کنم باهاشون :-((

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۲۷

    سلام طاها جان. نظر لطفته اختیار داری. بله فضاسازی خیلی تاثیرداره. بازی‌هایی که نام بردی کاملاً شایسته هستند. آها! درباره تجربه مطالعه کتاب درون بازی‌ها، بگذار بهت بگم که یکی همین الدر اسکرولز خیلی میچسبه و دیگری رد دد ۲ اگر بازی کرده باشی. میدونی من جدی جدی مثلاً یک جا توی طبیعت کمپ میکردم، از شب کنار آتیش تا صبح علی‌الطلوع مینشستم پای داستان‌های وسترن و گاهی عاشقانه که داخل بازی بودند. گاهی اوقات کتاب هم سرقت می‌کردیم :))
    راستش درباره یادگرفتم از دنیای بازی‌ها، به نظرم کاملاً حرفتون درسته. میشه یاد گرفت، اما نذارید بازی‌ها بشن آقابالاسر و دستور بهتون بدن چی رو قبول داشته باشید و چی رو نه! این خیلی مهمه. نگران نباش درمورد قضیه نبودن هم‌صحبت طاها جان. خدا بهترین هم‌صحبته، بازی کردن تجربه خیلی شخصی و منحصر به فردی هستش.
    سلامت باشی طاهای عزیز

    برای پاسخ دادن وارد شوید
  • Lor'themar گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۶:۰۶

    من همین کار هارو یه زمان با وارکرافت و wow میکردم،یادش بخیر بچگی خوبی برام ساخته بود

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Detroit:become walking dead is strange گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۲۵

  مقاله خاص و منحصر به فردی بودش،خسته نباشید میگم خدمت شما آقای غزالی
  به شخصه تنها چیزی که میتونه به معنای واقعی من رو غرق و غوطه ور داخل یک بازی ویدئویی بکنه در حدی که محیط اطرافم رو به کلی فراموش کنم،شخصیت ها و داستان اون هست
  این حرف من رو شاید خیلی ها درک نکنن ولی وقتی داخل یک بازی غوطه ور میشی اون بازی تبدیل به یک بخشی از زندگیت میشه
  وقتی ۴ فصل بهترین تجربه عمرم TWD TELLTALE رو تموم کردم احساس میکردم که یک بخش بزرگی از زندگی من که با این سری شروع شد،حالا تموم شده و به قدری روم تاثیر گذاشت که خیلی رفتار ها و اخلاقیاتم تغییر کردش
  دلیل اون هم همزاد پنداری من با این سری این بودش که خیلی یاد زندگی خودم می افتادم
  جاهایی که فقط و فقط چندین قدم با هدفم فاصله داشتم و در همین چندین قدم از جایی که هیچوقت فکر نمیکردم ضربه خوردم و همه چیز خراب شدش و حالا خیلی دلایل دیگه که اینجا جاش نیست
  این همزاد پنداری رو همچنین تو خیلی از شاهکار های دیگه مثل سری TLOU(به خصوص نسخه دوم) و RDR2 و DETROIT و LIS و TWAU سری BIOSHOCK داشتم

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۴۴

    سلام پیمان جان. نظر لطفته درباره نوشته. افتخار میدی. بله دیگه مگر میشه داستان رو جدا کرد از آدمی که سرتاسر داستانه. تل‌تیل کلی پتانسیل داشت، حیف شد که خیلی هدر رفت ازش. خیلی خون ازش رفت. بازی‌های درجه یکی داشت. یادگرفتن از بازی، درک شخصیت‌ها، واقعاً اصول خاصی می‎‌طلبن. ممنونم پیام جان بابت پیامت. سر بزن به ما بازم.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Someone in world گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۳۸

  چرا با کلمه دیوار چهارم یاد ددپول میفتم ؟

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۳۹

    چون ما حواسمون به همه چیز هست 🙂

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Someone in world گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۲:۳۷

      بیشتر به خاطر اینکه ددپول خیلی دیوار چهارم رو میشکونه 😀

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • Drip nameless king گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۱۲

        دقیقا.زدی تو خال

        برای پاسخ دادن وارد شوید
• ali eb گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۱:۵۰

  سلام می دونم حرفی که میزنم حتما مخالفان زیادی داره ولی متاسفانه در سالهای طولانی از زمان امدن اینترنت و صد البته امدن سایت های گیم ، تنها چند سایت بسیار کم شمار در برابر سیل عظیمی از دیگر سایت ها هستند که به دنبال مفهوم بازی های ویدیویی هستند من فکر میکنم کسی می تونه به خودش اجازه نقد یک بازی رو بده که نه تنها یک عمر گیمر بوده بلکه یک عمر با ادبیات ناب و موسیقی حقیقی و سینمای اصیل زندگی کرده . خیلی از منتقدین از لول دیزاین از موسیقی از ادبیات از کارگردانی یا حتی ژانر بازی های محبوبشون بی خبرن و وقتی یه منتقد واقعی میاد به سوپر ماریو و زلدا که تجلی گر لول دیزاین فراتر از هر بازی هستند ۱۰ میده میان الکی از رو مقاله اسکی میرن و فردا دوباره میرن سر وقت gta و ویچر و اساسین و همه فراموش می کنن که گیم یعنی دیسکو الیزیم گیم یعنی کنتاکی روت زیرو و کاپ هد و ماریو و نیر اوتوماتا میدونم خیلی ها می گن این روشنفکری ها به ما نیومده که به دنبال مفهوم ویدیوگیم باشیم و بریم حالشو ببریم ولی یه روزی می رسه که این صنعت جهان رو به تسخیر در میاره و علتش هم همین غوطه وری هستش نه ریش کریتوس و موهای گرالت و سیبیل های کاپتان پرایس و همه گیمر ها یه روزی به این نتیجه می رسن چه زود چه دیر

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• Clara گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۲:۱۷

  چون موضوع مقاله جالب بود منم دیدگاه خودم رو راجع به غوطه وری بگم:
  برای من ارزش گذاری و نمره دهی به بازی با اینکه بیام اجزا ش رو جدا جدا بر رسی کنم نداره مثلا نمیگم موسیقی ش ۱۰ داستانش ۸ گیمپلی….
  من کل اثر رو با هم نگاه میکنم و به نظرم بازی لیاقت نمره بالا داره که توش غوطه ور بشی. از نظر من غوطه وری تو دوتا چیز خلاصه میشه: ۱جای کاراکتر اصلی خودمون رو ببینیم و مهمتر ۲ وقتی کنسول رو خاموش کردیم نریم پی کار خودمون و مدام به فکر ادامه دادن ش باشیم به انتخاب هایی که کردیم فکر کنیم به کاتسین ها به موسیقی همه چیش تو ذهنمون باقی بمونه.
  یه مثال خیلی قشنگی که دارم اثر دوم کیج روی ps3 یعنی (( ماورای دو روح)) ه بعد تموم کردن بازی که نهایتا ۱۲ ساعت طول میکشه و credit بازی روی صفحه مانیتور میاد قشنگ شروع میکنید به فکر کردن در مورد کارهایی که کردین اشتباهات ی که انجام دادین به کارهایی که میتونستین انجام بدین و ندادین شما عملا بعد تموم کردن بازی همون جودی هولمز داستانین که لب آبشار داره به اون طرف نگاه میکنه و مدام خودش رو سرزنش میکنه به خاطر تصمیماتش
  یعنی عملا غوطه وری تو دنیای بازی ها نه حین بازی بلکه بعد از اتمام بازی اتفاق میفته
  چندتا مون بعد پایان لست آو آس راجع به انتخاب نهایی جول فکر کردیم؟
  چندتا مون بعد آنچ ۴ یهو همه خاطراتمون با نیتن دوست داشتنی از قسمت اول زنده شد؟
  تو رد دد چقدر خودمون رو ملامت کردیم که به ایجنت راس اعتماد کردیم؟
  دقیقا همین یعنی اون حس کاراکتر اصلی به خود ما منتقل بشه و ما دیگه کنترل کننده اون نباشیم خودش باشیم

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• رضا محمودی گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۲:۳۴

  سلام آقای غزالی و خسته نباشید مقاله بسیار جالب و کاربردی نوشتید ممنون از زحمات تون. راستش خودم تا همین چند وقت پیش هم همه چیزم بازی بود یعنی اینکه بیشتر اوقات تو فکرش بودم و همیشه می خواستم فقط بازی کنم و دیگر هیچ! به نظرتون درگیر همین موضوع شدم؟! الان یکم فاصله گرفتم البته

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۳:۳۵

    سلام رفیق! شما هم خسته نباشی و سلامت باشی. خستگی نداره دیگه وقتی شما هستی. والله درواقع خود کیت سلن و اریک زیمزمن بعداً به این نکته اشاره می‌کنند که توهم غوطه وری خودش یک حالت اشتباه و تعریف اشتباه از غوطه‌وریه. ببینید شما ممکنه بسیار درگیر مثلاً یک بازی بودید، مخصوصاً فکر کردن زیاد به بازی یکی از نشانه‌های غوطه وریه، اماشما چه موقع تجربه، و چه بعد از اون کاملاً هوشیار بودید که در حال تجربه بازی هستید و نه جهان واقعی. از این بابت نگران نباشید. اگر اینطور بود توی آنچارتد شما تن به این پریدن های بلند و حرکات عجیب و غریب بالای ارتفاع زیاد نمی‌دادید.
    اما اینکه زندگی بشه فقط بازی و دیگر هیچ…. زیاد این تاثیرخوب نمیذاره توی زندگی آدم. گاهی اوقات تاثیرعکس داره

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Someone in world گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۲:۴۰

  واقعا گیمر کسیه که گیم رو درک کنه . هر وقت وارد دارک ۲ میشم حواسم از دور و ورم پرت میشه . وارد یه دنیای دیگه میشم . از فردی به اسم بهداد به یک اندد تبدیل میشم و وارد درگلیک میشم . گیم تجربه بسیار نابیه .

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۴:۰۰

    این اتفاق بیشتر به بعضی‌ها کمک کرد خودشون رو بیشتر بشناسند. میدونید مثلا حالتی مثل یک فضا آرام برای فکر کردن. بازی کردن تبدیل شد به محل امن بعضی از آدم ها برای صحبت با خودشون و اون هایی که گم کردند توی زندگیشون از طریق شخصیت ها.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Someone in world گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۳:۵۹

      بله درسته . با اینکه ۱۳ سال دارم ولی هر وقت وارد یه بازی میشم تمام دور و ورم رو فراموش میکنم وارد یه دنیای دیگه میشم هر وقت عصبیم یا اعصابم خورده میرم بازی کنم

      برای پاسخ دادن وارد شوید
• Pale_Bellona گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۳:۱۱

  من عصبی ام :reallyangry: نشد از مقاله ایراد بگیرم :reallyangry: (شوخی) فوق العاده قلم قوی، کلمات دقیق، بجا، منسجم، و میشه گفت جز تاپ ۱۰ مقاله هایی هست که تا الان نوشتید حسین جان، موضوع بسیار حساس و مهم و مبهم بود که شما بخوبی در یک مقاله حق مطلب رو ادا کردی، خیلی خوشحالم که این استعداد رو شما دارید، یه نکته جالب رو بهتون بگم: خود این مقاله یه غوطه وری محسوب میشه، یعنی لایه ی لایه ی اول، مثل فیلم اینسپشن یا همون تلقین که چهار تا پنج لایه بود و در نهایت شما رو با این سوال تنها میذاشت، آیا من در خوابم؟ بنظر من بازی کنترل باعث شد آقای غزالی بپرسه چرا؟ کجا؟ کی؟ من؟ و یه نور توی ذهنش شکل بگیره که این مقاله رو بنویسه، میگم که خود این نوشتار هم نهایت غوطه وری هست و گر نه نبود انقدر خوب جمع آوری نمیشد، خسته نباشید حسین جان

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۴:۰۵

    سلام فرهاد بزرگوار و عزیز. شما همیشه لطف داشتی به من. اتفاقاً شک نکن اگر به نظرت نوشته خوبه، یکی از مهمترین دلایلش خودِ شما و اون راهنمایی های شماست که باعث شد تغییراتی ایجاد بشه. دیگه خیلی باعث شرمندگی منه و اگر، اگر اگر استعداد و توانایی هم داشته باشم، لطف خداست همه‌اش. ممنونم. آره البته فرهاد جان، این بحث غوطه‌وری بسیار گسترده است و در فعالیت‌های دیگه حتی بازی‌های کودکان نیز حضور داره. ولی چون از حوصله دانش نگارنده، و از حوصله مطلب خارج بود در این نوشتار حاضر نشدند. حتی نامه ها و کتاب‌ها هم به همین صورت هستند.
    با وجود رفقای خوبی مثل شما خستگی معنی نداره فرهاد جان. بزرگواری :cowboy: :rose:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Dishonoredman گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۳:۲۲

  بسیار جالب بود

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• 🤘Mohsenj74 گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۳:۲۳

  مقاله جالبی بود آقای غزالی عزیز من دلیل بازی کردن و فیلم دیدن و موزیک گوش کردنم فقط یک چیزه: سرگرمی اوقات خوش و گرفتن حس خوب و بعضی اوقات تفکر بر انگیز ، بیشتر از این اگه دلم بخواد کافیه از خونه بیام بیرون یا یه کار دیگه بکنم مثل مثلا دیدن یه فیلم فاخر…. من همواره گفتم ویدیو گیم باید باعث سرگرمی بشه اگه بخوای خیلی فلسفی و رئالیسم کنی بازی رو نتیجه نمیگیره بازی باید فانتزی باشه خصوصا تو دنیای بی رحم امروزی….این نظر شخصی منه

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • 🤘Mohsenj74 گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۳:۴۱

    تو عمرم فقط یه بازی منو محو خودش کرد و توش غرق شدم اونم ویچر ۳ بود من نزدیک سه دهه هست بازی میکنم دقت کن فقط همین یک اثر منو غرق خودش کرد . ویچر معجونی از تمام خوبی های ویدیو گیم :heart:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۴:۱۱

    سلام محسن جان بزرگوار. سلامتی؟ مرسی از شما دوست خوبم که خوندی. البته سرگرمی و تخیل بخش غیرقابل انکار بازی‌ها است اما بازی‌ها الان بسیار گسترده شدند و دیگه خیلی پاشون فراتر از سرگرمی رفته. اینکه شما برای سرگرمی بازی کنی خود به خود نکته منفی نیست. اما لطفاً نذارید رفتارهاتون توی زندگی فاقد هدف و معنا باشند چون درنهایت بسیار آسیب و ضرر می‌رسونه محسن جان عزیز. در غیر این صورت خب بازی‌های خاصی بسیار در هر دو موفق هستند.
    ممنونم ازت که میخونی محسن عزیز

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • 🤘Mohsenj74 گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۵:۲۵

      ما مخلصیم آقا حسین امیدوارم همه سلامت باشن 😀 نه ببین من دنیای واقعی رو اصلا قاطی دنیای ویدیو گیم نمیکنم به نظر من این اشتباهه شاید خیلی اوقات مثلا تیکه کلام ها یا ژست های بعضی از کاراکترا رو تو زندگی واقعی بیارم اما فقط در حد مزاح در حقیقت نمی ذارم واقعیت و دنیای مجازی از هم جدا باشن در اصل جفتشون یک واقعیت هستن ! من یه مقدار ادم پیچیده ایی هستم میدونم ، این که خود دنیای واقعی که ما داخلش هستیم و اصلا هدف چیست یک بحث بسیار کلی و بزرگ هست ،،،،، از اینا که بگذریم ما الان جایی زندگی میکنیم که قواعد زندگی فرق داره یعنی اخرین چیزی که بتونه به زندگیت ضربه بزنه ویدیو گیمه …. حسین من با کل حرفات موافقم و ممنون که با این مقاله منو تا حدی به چالش کشوندی :cowboy: و در آخر همه باید انسان خوبی باشن و به این راه رفتن به نظر من بزرگترین هدفه اما شاید به قول جان لنون فقط میشه تصور کرد و یا نه به قول دسایوس کار نشد نداره …

      بازم ممنون خوبه که همچین مقالاتی هست ، خوبه که هستی :yes:

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • 🤘Mohsenj74 گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۵:۳۱

        فقط بگم اینا نظرات و برداشت های شخصیه منه با همه غلط ها و درستی هاش ، هیچ گونه فکتی نیست

        برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۵:۴۸

        محسن جان من فقط یکم، فقط یکم به دنبال یافتن پاسخ سوالی که گفتی بحث کلی و بزرگ هستش اهتمام به خرج دادم و نتیجه‌اش همه چیز رو عوض کرد. در کل خیلی موافقم که ویدیو گیم گاهی درمقابل بقیه مشکلات بسیار کوچیک میشه. لطف داری محسن جان. عزیزی. لطفاً بیشتر به من سر بزن محسن عزیز خیلی خوشحال میشم وقتی کامنت میگذاری. من و شما امیدوارم طوری زندگی کنیم که برای یادگیری همیشه وقت بذاریم.

        برای پاسخ دادن وارد شوید
        • 🤘Mohsenj74 گفت:

          ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۶:۱۰

          :yes: :yes: :yes: :yes:

          برای پاسخ دادن وارد شوید
• aliansari گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۳:۴۸

  یک کلام ، فوق العاده
  بازی های ویدیویی راهی برای خارج شدن از گرفتاری ها و مشکلاته ، هر چند کوتاه ، ولی وقتی واردش میشی میدونی که میتونی برای ۱ ساعت نیازی نیست به مشکلاتت فکر کنی

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۰۷

    علی جان نظرلطفته. ممنونم ازت.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Kvzruiddnoih گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۴:۳۰

  احسنت،عالی بود،کم‌ داریم از این مقاله ها

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۴:۵۰

    افتخاره برای من. ممنونم

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Ozhan گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۵:۴۵

  یکی از بهترین و جامع ترین مقاله هایی که تو عمرم خوندم
  واقعا زیبا بود اقای غزالی
  به گمونم شما ستون نویس هستید..درسته؟

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۵:۵۷

    سلام علیکم! اختیار دارید چشمای شما زیبا میبینه. ما که تعریفی نداریم. شما افتخار می‌دید. ممنونم واقعاً. درباره ستون اما، نه حقیقتش بنده جای دیگه فعالیتی ندارم. البته ستون نویس مجله گیمفا اگر حسابش کنید قبوله! گیمفا جایی بود که نوشتن رو شروع کردم و هنوزهم باید یاد بگیرم.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Ozhan گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۱:۳۸

      منظور منم فقط گیمفا بود
      ممنون و تشکر زیاد

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۲:۵۸

        آهان از اون لحاظ!! عزیزید شما. تشکر از ماست.

        برای پاسخ دادن وارد شوید
  • Commander jensen گفت:

    ۱۳۹۹/۱۱/۲۹ در ۰۰:۲۶

    خداوکیلی چیزی فهمیدی؟
    من دهمین باره دارم میخونم ولی چیزی نمیفهمم⁦:-|⁩
    یه توضیح زیر دیپلم بده اگه فهمیدی بی زحمت⁦:-D⁩

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Ozhan گفت:

      ۱۳۹۹/۱۱/۲۹ در ۱۱:۰۶

      یا خود خدا

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • Commander jensen گفت:

        ۱۳۹۹/۱۱/۲۹ در ۱۱:۴۵

        حال کردی؟؟؟
        یه بیکار تر از منم هست که مثبت میده :laugh:

        برای پاسخ دادن وارد شوید
        • Ozhan گفت:

          ۱۳۹۹/۱۱/۲۹ در ۱۶:۵۷

          اره 😐

          برای پاسخ دادن وارد شوید
          • Commander jensen گفت:

            ۱۳۹۹/۱۱/۲۹ در ۲۱:۰۰

            ⁦:-D⁩
            اگه گفتی کیه⁦:-D⁩
            خب لوس شد دیگه آقای غزالی سر زده به کامنتای این پست مثبت داده

            برای پاسخ دادن وارد شوید
• Drip nameless king گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۶:۰۸

  به به.خیلی قشنگ بود فقط زیاد چیزی نفهمیدم ?:-)

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۰۰

    سلام. ببینید یک کلمه‌ای استفاده میشه برای پرداخت به مسئله درگیری بازیکن با رسانه به نام Immersion، یعنی غوطه‌وری تقریباً به معنای فارسی. این غوطه‌وری یعنی بازیکن احساس کنه این مدل های گرافیکی مثلاً مدل یک اسب، واقعی هستند. این احساس که جهان پیرامون بازیکن واقعی باشه به واسطه ویژگی‌های دیداری جهان بیشتر به وجود میاد.
    چون تعاریف از غوطه وری زیاده، از کلمه‌ای مکمل به نام «حضور» استفاده میشه. حضور یعنی بازیکن احساس کند در جهان مورد بحث بازی، در جهان خیالی، «حضور فیزیکی» داره. حالا این احساس احساس ذهنی و ناشی از تعامل بازیکن هستش نه عینی دیگه در اکثر اوقات. همچین حالتی. این دو تا غوطه وری و حضور مکمل یکدیگرند. بازی ویچر ۳ مثلا. بازی رد دد ۲ هردو رو به نحو احسن داره. بازی اسکایریم و…. بازی های خوب دنیا هردورو با هم دارند.
    و درنهایت، یک ایده بسیار خطرناک وجود داره به نام: «توهم غوطه‌وری» به بیان ساده یعنی همه چیز بازی و دلیل ساخت بازی گرافیک و جزئیات بصری و دیداری هستش. یعنی هرچقدر جزئیات محیط رو ببریم بالاتر، بازی بهتره و غوطه وری بیشتر که نتیجه میگیریم اشتباهه.
    ممنونم ازتون رفیق که مطالعه کردید.

    

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Drip nameless king گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۱۳

      مرسی.الان قشنگ فهمیدم :-*

      برای پاسخ دادن وارد شوید
• Psycho0172 گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۶:۴۴

  Wow واقعا wow عجب مقاله ای بود جناب غزالی
  واقعا هم خود مفهموم مقاله عالی بود و عالی تر از اون قلم بی نظیرتونه
  واقعا میگم جناب غزالی خیلی مقاله جذابی بود به خدا اگه بشه مثل این رو تو سایتای دیگه پیدا کرد
  انشالله بمونی واسه گیمفا
  کلا یه چندتا از مطالبتون رو که خوندم قشنگ پی بردم که سبک نوشتاریتون اینگونه ادبیات طور هستش و راستش رو بخوایین خیلی حال میکنم با این سبک
  یه جور سبک یونیک و خاصیه
  خسته نباشید
  در مورد مقاله هم بله کاملا با شما موافقم اصلا به نظرم این فقط درجا زدنه اگه فقط به دنبال این توهم الکی تو گیم باشیم
  اگه شما میخوایین یه گیم رو به واقعیت نزدیک کنین
  الان به من بگین کجای ویچر ۳ واقعیه؟یا چمیدونم کجای dmc 5 واقعیه؟
  شما هیچوقت نمیتونی به اون حد واقعیت گرایی برسی چون تهش نمیشه هیچ کدوم از این گیم ها رو تو واقعیت حتی مشابهش رو دید
  در واقع گیم باید کاری بکنه که از واقعیت کنده شی و بری تو تخیل نه اینکه از واقعیت در بیایی بری تو واقعیت دوباره
  ولی خب بهرحال بازم بنظرم همون چیزی که خودتون گفتین
  ما با اون گیمای بد کیفیت قدیمی بدون هیچ سیستم پیچیده ای عشق میکردیم
  من خودم به شخصه با gta san زندگی کردم
  هنوزم که هنوزه همینه
  نه گرافیک شاخ میخواد
  نه هیچ سیستم پیچیده
  فقط و فقط یه چیز اونم داستان و شخصیت پردازی شاهکاره
  همین
  شرمنده اگه طولانی شد
  یا حق

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۰:۱۹

    سلام به شما رفیق خودم! من حقیقتش نام شما رو نمی‌دونم اما از دل مهربونتون ممنونم! من شرمنده میشم وقتی اینا رو می‌گید دوست گل چون من واقعاً لیاقت این همه لطف شما رو ندارم. شرمنده اگر دیر پاسخ دادم فرصت نشد هربار. باور کنید اینایی که می‌نویسم همه‌اش به خاطر شماست. همه‌اش افتخارهستش. شما افتخار میدید. برای اینکه من و شما که رفیق و دوست هم هستیم، درباره اون چیزهایی که بهتر هست حرف بزنیم، صحبت کنیم، یاد بدیم، یاد بگیریم از هم. باعث افتخار منه. شما بزرگواری. :cowboy: :rose:
    و اما درباره ادامه گفتارتون، واقعاً من هنوزم وقتی وارد دنیای gta: san andreas می‌شم، همون حس عجیبی رو دارم که سال‌ها پیش داشتم. همون حالت. با اونکه اصلاً قیافه همه این آدمای شهر انگار شبیه همه! واقعاً. یعنی اگرچه خوبه، اما هدف و اصل نیست. قضیه چیز دیگریه. ممنونم ازت دوست خوبم. بازم ممنونم ازت. نه اختیار داری. یا علی مدد :rose:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Psycho0172 گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۱:۴۸

      کوچیک شما میتونین سایکو صدام کنین اگه دوست دارین
      خواهش میکنم این چه حرفیه شکسته نفسی میکنین
      قربان شما انشالله بازم از اینجور مقالات ببینیم تو سایت
      موفق باشید

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۳:۰۹

        چشم عزیز دل. اختیار داری شما. حتماً تمام تلاشم رو می‌کنم برای شما. سلامت باشی رفیق :cowboy:

        برای پاسخ دادن وارد شوید
• Phos گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۶:۵۵

  سلام خدمت آقای غزالی خیلی ممنون بابت مقاله…لذت بردیم :yes:
  راجب اون عکس مربوط به life is strange هم بگم که من گزینه ی take the blame رو انتخاب کردم 😀

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۰۶

    سلام دوست خوب و همراه خوب! خواهش میکنم باعث افتخار منه. واقعاً افتخاره. آهان! درباره اون عکس، راستشو بگم آقا ما توی دعواهای خانوادگی دخالت نمی‌کنیم! 😎 به خاطر همین من همیشه سعی میکردم کنار بکشم. بعدش البته رفتم پیش کلویی گفتم من اصلا منظوری نداشتم و اینا اگر یادم باشه همچین آدمایی داریم! :cowboy:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• مصطفی زاهدی گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۷:۲۴

  سلام خدمت حسین غزالی گل و دوست داشتنی :rose:
  با اختلاف یکی از متفاوت ترین و جذاب ترین مقالاتی بود که این چند وقته خوندم.
  فقط در حد یه جمله هم میخوام اضافه کنم، و اونم اینکه که نطر شخصی من اینه، کلا بازی های ویدئویی یک برتری و Advantage دست نیافتنی نسبت به دیگر رسانه ها مثل موسیقی و‌ فیلم دارن. و اونم اینه که بازی، کامل ترین نوع تجربه محسوب میشه. ما با یک آهنگ حماسی حس میگیریم، با فیلمی ارباب حلقه ها یه ماجراجویی بی نظیر رو میبینیم، اما وقتی خودمون بازی میکنیم، میتونیم اون حس رو زندگی کنیم و خودمون ماجراجو باشیم..مثل تجربه ماجراجویی توی باتلاق ها و جنگل ها و نبرد با انواع هیولاها توی بازی مثل ویچر ۳…

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۱۲

    سلام مصطفی زاهدی عزیز آقا افتخار میدی کامنت میذاری مصطفی جان.
    به به و کاملاً درسته. بازی‌ها خصوصیات خوب پدرانشون رو به ارث بردن. هنرهای دیگه. واقعاً نوعی از ارتباط عجیب وجود داره میان بازیکن و بازی. ممنونم ازت مصطفی جان. خوشحال شدم.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Sam2992 گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۰۴

  موضوع مقاله خیلی خوبه ولی آقای حسین غزالی شما خیلی مطلب ادبیاتی نوشتید همیشه ساده گفتن خیلی زیبا تره مثل آقای سعید آقا بابایی عزیز سردبیر تحریره که همشیه مطالبشون خیلی خودمونی و ساده هست و به دل خیلی میشینه

  اندیشه را رها کن و دل ساده شو تمام
  چون روی آینه که به نقش و نگار نیست

  چون ساده شد ز نقش همه نقش‌ها در اوست
  آن ساده رو ز روی کسی شرمسار نیست
  مولانا

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۰:۴۱

    سلام محمد جان. ممنونم که مطالعه کردی و خوشحالم بابت توجه. ایشون که استاد منه و من کلی از ایشون یاد گرفتم و هنوزهم یاد میگیرم. یعنی چه در زمینه نگارش و چه در زمینه زندگی. من از همون موقعی که اولین بار نوشتم اینجا، مدام نگاهم به مقالات باقی بچه‌های تحریریه بوده و همیشه از همه بچه ها یاد میگرفتم. ولی محمد جان، ابراز احساس و دانایی میان آدم‌های مختلف متفاوت هستش، البته من اصلاً موافق سخت‌نویسی و پیچوندن کلمات نیستم، لینک گاهی، بیان برخی مطالب، برخی پدیده‌ها واقعاً می‌طلبه که از یک سری کلمات به خصوصی استفاده کنم. ادبیات فارسی هم که میدونید، روزگار خوشی نداره همچین. من فردوسی رو ترجیح میدم به تمامی شاعران این سرزمین. فردوسی ارزشگذار خرد و پیجوی علم و دانش برای من مقامش بسیار بالاتر از باقی شاعران ایرانه:
    می خواهم از روشن کردگار

    که چندان زمان یابم از روزگار

    کزین نامور نامهٔ باستان

    بمانم به گیتی یکی داستان

    که هر کس که اندر سخن داد داد

    ز من جز به نیکی نگیرند یاد

    بدان گیتیم نیز خواهشگرست

    که با تیغ تیزست و با افسرست

    منم بندهٔ اهل بیت نبی

    سرایندهٔ خاک پای وصی

    برین زادم و هم برین بگذرم

    چنان دان که خاک پی حیدرم

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• MAFIA)THOMAS ANGELO) گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۱۹:۳۲

  خیلی ممنون واقعا مقاله جالبی بود
  ببخشید حرفی که می‌خوام بزنم یکم بی‌ربطه
  من همیشه به واقعیت گرایی در بازی‌های ویدیویی عقیده داشتم یعنی همیشه دلم می‌خواست یه بازی بود که مثل واقعیت بود یعنی حتی کوچیک‌ترین چیز‌ها که در دنیای واقعی می‌بینیم در بازی باشه مثل غذا خوردن یا دستشویی رفتن یا خسته شدن و…… حتی دوست دارم جهانی که بازی در آن اتفاق می‌افته واقعی باشه یعنی نقطه‌ای از کره زمین البته منظورم این نیست که نباید بازی غیر واقعی وجود داشته باشه یه وقت اشتباه نشه

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۰:۲۹

    سلام! خیلی خیلی خوشحالم مورد پسندتون بوده دوست من!
    حرفتون اصلاً هم بی ربط نیست و خیلی هم خوبه. اتفاقاً آقای فرانک لنتز توی سخنرانی کوچکش، موضوعات جالبی رو مطرح میکنه. یعنی شما ببین ایشون سال ۲۰۰۵ اینا رو گفته و الان داریم نتایجش رو میبینم. میگه که اینا مثلاً میان دستشویی رفتن رو میذارن توی بازی. آقا ما بازیمون سرویس بهداشتی داره! نمیدونم غذا خوردن داره. میگه اینا توهمه، هیچ تاثیری توی تجربه بازیکن ندارند، «مگر» اینکه او ننویسنده، کاری کنه این دستشویی رفتن و غذا خوردن جالب و با دلیل به نظر برسه. اتفاقاً همچین بازی‌‌هایی هستند. ممکنه به اون صورتی که شما مد نظرتونه کامل نباشند اما خب غذا خوردن و سخته شدن و… اینا هستند.
    ممنونم از شما.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• Maximum Pain گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۱:۲۳

  مقاله رو با دقت مطالعه کردم. بعد از مدت ها یک مقاله خواندنی و دوس داشتنی و تخصصی از گیمفا.
  عمق درگیر شدن بازیباز با داستان بازی و شخصیت هاش ، هرگز قابل مقایسه با درگیری مخاطبین با سایر مدیاها نیست. اینجا بازیباز خودش عامله و تو بطن ماجراست. من واقعا به عنوان “هنر هشتم” برای این صنعت معتقدم. هنری که حاصل ترکیب و ارتقا همه انواع هنرهای قبلیست. البته، این موضوع اهمیت داستان تو بازی ها رو دو چندان میکنه. متاسفانه بازیسازی مدتیه خیلی به سمت آنلاین شدن و ورزش های الکترونیک رفته. در حالیکه این صنعت بدون داستان و عشق به شخصیت ها و ماجراهاش ابدا قدرت الانش رو نداشت. نگه داشتن بازی های داستانی علاون بر بازیسازها یه همت از سمت ما بازیبازها هم میطلبه که وقت و حوصله و انرژی بزاریم برای بازی داستانی. نسل جدید گیمرها گیمینگ رو فقط هدشات کردن و کمپ کردن و…. ندونه. قدرتی که گیمینگ برای تعریف داستان داره هرگز هیچ مدیا دیگری نداره.
  مکررا از مقاله خوبتون متشکرم و از گیمفا میخوام به جای تاکید بر علایق گیمینگ یک منتقدش و هزار تا مقاله و لایو اینستاگرامی برای علایق شخصی اش تدارک دیدن، از این تیپ بحث های حرفه ای و جذاب و علمی بزاره. گیم ها حتی اونها که صاحب سبک بودن از سایر بازی ها الگو گرفتن. بارزترین مثالش God of war و Resident evil 7. چه عب داره شمام یکم از سایت های همسایه بیاموزید.

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۳:۱۷

    سلام به شما. باعث افتخاره. متاسفانه وقتی اولین بار با بحث «توهم غوطه‌وری» که در سال ۲۰۰۳ در کتاب قوانین بازی به اون اشاره شده بود رو دیدم، و بعدش هم که در سال ۲۰۰۵ فردی به نام لنتز اومد این بحث رو راه انداخت، واقعاً یاد امروز و الان افتادم. چه دید بلندی داشتند که این اتفاقات در دنیای بازی رو پیش بینی کرده بودند. هرچند با حال و هوا و شیوه نگاه بازیکن‌ها مخصوصاً الان، مشخصه که چقدر روی این مسئله پافشاری میشه.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Maximum Pain گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۳ در ۲۲:۲۶

      دقیقا درسته
      انشالله به زودی باز این مقالات خواندنی برایمان بنویسین

      برای پاسخ دادن وارد شوید
• TIK-TAK گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۲:۰۰

  داش حسین سلام .باز اومدی و احساسات مارو قلقک دادی هاااااا.
  داداش واقعا چجوری مینویسی اینارو نکنه جادوگری :laugh:

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۳:۱۹

    سلام مسعود گل! من این آواتارت رو می‌بینیم ناخودآگاه خنده میشینه روی چهرم و ان‌شاءالله همیشه چهرت همینقدر شاد و بامزه باشه مثل نیتن دریک. من که کاری نکردم مسعود جان. نه بابا دیگه اونقدار هم من لیاقت ندارم شما اینطور تعریف میکنی. خیلی عزیزی مسعود جان. باور کن خیلی خوشحالم که خوشت اومده. :cowboy: :rose: :rose:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • TIK-TAK گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۰:۵۰

      خواهش میکنم عزیز

      برای پاسخ دادن وارد شوید
• Stalin 657 گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۲:۱۹

  مقاله عالی بود این مقاله خواندم یاد جمله آقای سید بابایی افتدم که گفته بود که پکسل ها و گرافیک مهم نیست فلسفه و داستان مهم هست درست یادم نمی یاد ولی در همین هفته گذشته بود
  واقعا فلسفه یک بازی خیلی مهمتر از گیم پلی یا فریم گرافیک کیفیت بافت البته این نظر شخصی هست :yes: :yes: :yes: :yes: :yes:
  باز از نویسنده تشکر می کنم چیز یک بازی رو برای من با ازرش می کنه همین فلسفه و حس غوطه ور یک بازی هست

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۳:۲۲

    سلام به شما! خواهش می‌کنم خیلی خوشحالم که خوشتون اومده، اگرچه ممکنه جزئیات چهره یک شخصیت، یک احساسی رو مثلا ترسیم کنه، اما اون دلیل حضورش و معنای رفتارشه که باعث میشه پیش مخاطب عزیزش باشه.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Stalin 657 گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۳:۵۷

      :yes:

      برای پاسخ دادن وارد شوید
• Sackboy گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۱ در ۲۳:۵۳

  دم شما گرم! این اولین باریه که می‌بینم مقالات سایت جنبه ی علمی به خودش می‌گیره. البته شایدم من خیلی پیگیر نیستم!
  البته هنوز کامل نخوندم، ولی واقعا لذت بردم از این رویکرد و قطعا با دقت تا تهشو خواهم خوند. :yes:

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۰۳:۰۶

    سلام رفیق! دم شما گرم! امیدوارم حتما مطالعه کنید و خوشتون بیاد که باعث افتخار من هستش. ان‌شاءالله سلامت باشید. هم اش برای شماست این نوشته ها.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• noobmaster69 گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۰۴:۳۱

  سلام.
  مقاله بسیار پرمغزی بود هم از خواندن در رابطه با این بعد از بازیها لذت بردم و هم چیزهای زیادی یاد گرفتم که مطمئنا از حالا به بعد در نوع نگاه مد نظر قرار میگیره. تشکر از نویسنده عزیز

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۱:۵۲

    سلام! خیلی ممنونم.
    واقعاً من افتخار می‌کنم به خودم اگر باعث شدم کسی چیزی یاد بگیره. هدف این نوشته هم دقیقاً همین بوده و خیلی خیلی خوشحال میشم وقتی این دست از نظرات دوستان رو میبینم. هرچند کار ما بی ایراد نیست اما تلاشمون رو می‌کنیم که هم از نظرات شما یادبگیریم هم اشتباهات رو برطرف کنیم.
    عزیزی دوست خوب. تشکر از شما که لطف کردید و خوندید. :rose:

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Drip nameless king گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۱:۵۶

      من واقعا هر وقت که دارک ۳ رو بازی میکنم به خودم خیلی افتخار میکنم که ASHEN ONE هستم و سرنوشت چهار ارباب خاکستر دیگه تو دستای منه :inlove:

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۲:۰۰

        منم به شما افتخار می‌کنم 🙂 ان‌شاءالله سلامت باشید همیشه.

        برای پاسخ دادن وارد شوید
        • Drip nameless king گفت:

          ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۲:۰۹

          خیلی عشق هستید :-*

          برای پاسخ دادن وارد شوید
          • حسین غزالی گفت:

            ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۲:۱۵

            عزیزی آرادجان شرمنده میشیم. شما هم همینطور 🙂 همیشه بیا.

            برای پاسخ دادن وارد شوید
            • Drip nameless king گفت:

              ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۷:۲۶

              فقط اسم منو از کجا میدونین؟ :rotfl:

              برای پاسخ دادن وارد شوید
              • حسین غزالی گفت:

                ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۷:۳۸

                نه دیگه اینا رازهای مهمی هستند نمیشه گفت 🙂
              • Drip nameless king گفت:

                ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۷:۴۰

                :weep:
• بهزاد خان گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۱:۴۲

  با سلام از اعضای گیمفا و خسته نباشید به آقای غزالی بسیار مقاله زیبایی بود ای کاش از این جور مقالات بیش تر در گیمفا مشاهده می کردیم. موضوع غوطه وری مسئله جدیدی نیست بلکه از زمان پیدایش انسان وجود داشته و در واقع با ذات انسان ها همراه بوده کلا ما انسان ها چنین موجوداتی هستیم از هر چیزی که تخیلی و فانتزی باشه علاقه داریم به خاطر این که زندگی واقعی سخت،غمگین و پر از مشکلاته یک مثال خیلی ساده می زنم تصور کنید در خانه نشسته اید بعد پدر یا مادرتون بهتون می گه که برو نانوایی و برامون نان بخر با این که خریدن نان کار سختی نیست ولی همین که باید بلند بشید چندین متر راه برید تو صف باایستید نان بخری و بعد برگردید خسته تون می کنه اما اگر همین کارو در فضای بازی انجام بدید نه تنها خسته نمی شید بلکه تازه لذت بخش هم هست حالا این یک مثال خیلی کوچیک و جزئی از زندگی روزمره مونه کلا ما انسان ها چنین موجوداتی هستیم هر چیزی که فانتزی و تخیلی باشه بیشتر ازش لذت می بریم توی دنیای واقعی چون زندگی کردن سخته باید از خواب بیدار بشیم بریم سرکار پول در بیاریم بریم غذا بخریم غذا درست کن ظرف بشور لباس ها رو تمیز کن مراقب سلامتیت باش زن بگیر شوهر کن بچه به دنیا بیار بچه داری کن بچه رو بفرست مدرسه زیر گرما زیر سرما و همین طور الا آخر و چون زندگی کردن و انجام تمام این کار ها برای ما سخت حوصله سربر کسل کننده است وقتی که وارد فضای موسیقی ، فیلم و حتی بهتر بازی میشیم تمام این ها را فراموش می کنیم همه انسان ها دنبال رفاه و آسودگی هستند فقط یه جا بشینیم تا آخر عمر بازی کنیم بدون این که کار کنیم بچه به دنیا بیاریم غذا درست کنیم ظرف بشوریم نمیدونم هر چیزی که انسان خسته بکنه فقط غوطه وری در خیالات همانند بازی کردن. اما بحث بازی سازی هر انسانی آزاده که هر چیزی که دوست داره رو به تصویر بکشه یک بازی کاملا پیکسلی مانند Undertale یا یک بازی واقع گرایانه مانند. Red Dead Redepmtion 2 در نهایت تمام این ها بازی هستند و هیچی فرقی بینشون وجود نداره حالا میخواد بازی Undertale توسط یک نفر ساخته شده باشه یا Red Dead Redepmtion 2 که توسط هزار نفر به خاطر این که تمام این بازی ها هدف و قصد ساختشون فقط و فقط سرگرمی به خاطر همین هیچکسی حق نداره بگه که نباید بازی های واقع گرایانه تا این حد به صورت مو به مو ساخته بشه مثل پلک زدن چشم غذا خوردن دستشویی کردن و غیره هر کسی هر چیزی که بخواد و علاقه داره رو می تونه خلق کنه در واقع باید این جوری باشه به خاطر این که توی دنیای که ما زندگی میکنیم همه چیز هست و خداوند همه چیز خلق کرده از ستاره ها و سیارات کوچک بزرگ تا حیوانات و موجودات مختلف با رنگ ها و شکل های متفاوت تا انسان ها با رنگ ظاهر شکل و اندازه مختلف از هم و هر چیزی که خلق شده و وجود داره یا نداره همش از خداست و به خاطر همین که ما انسان ها وجودی از خدا درونمونه و از خدا هستیم در ساخت همه چیز مثل خدا عمل کردیم و میکنیم منتها از بعد انسانیش از ماشین ها گرفته تا ساختمان ها لباس ها وسایل سرگرمی فیلم ها موسیقی بازی و کلا هر چیزی که بشر پیدا کرده و با آن اشیاء مختلفی درست کرده همش از وجودی که درون ما قرار داده به خاطر همین هست که بازی های مختلفی با اشکال و رنگ های متفاوتی و نوع سلیقه مختلفی ساخته میشه در واقع هر چیزی که خدا آفریده ما انسان ها همونا رو منتها از نوع انسانیش رو در بازی ها می تونیم کامل و عینأ مشاهده کنیم از بازی های پیکسلی تا رئالیستیک از بازی های شوتر تا اکشن ادونچر و خلاصه هر چیزی که از زمان تأسیس صنعت بازی ساخته شده تا به الان ففط برای سرگرمی و فاصله گرفتن بشر از دنیای سخت واقعی و غوطه وری در دنیای زیبای خیالی بوده به خاطر همین هیچ بنی و بشری اجازه اینو نداره که بگه کدوم بازی باید ساخته بشه و کدوم نه این که بازی نباید واقع گرایانه باشه چون سرگرم کننده نیست یا نباید کلا پیکسلی باشه چون باید کمی واقع گرایانه باشه شاید بعضی ها دوست دارند بازی کامل رئالیستیک باشه بعضی از افراد دوست دارند بازی تمرکزش روی گیم پلی باشه بعضی ها هم مثل بنده از همه جور بازی استقبال می کنند پس یاد بگیریم به تمام بازی ها و سلایق احترام بزاریم و خودمونو از این نعمت لذت بازی ها محروم نکنیم. :yes:

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۱۲:۱۴

    سلام به شما. خیلی خیلی ممنونم بابت این کامنت بسیار طولانی! زحمت کشیدید واقعاً و ممنونم بابت مطالعه.
    حقیقتش درباره مسائلی که مطرح کردید، بله کاملاً درست سخن می‌گید. مسئله غوطه‌وری بسیار گستردست و اگر خارج از محدوده بازی باشه به طور جدی از دانش نویسنده مطلب خارجه. به همین دلیل مقاله در محدوده بازی ها بوده، ولی الحق که مسئله درگیری انسان با نوع خاصی از پدیده یا سرگرمی یا رسانه این‌ها قدمت زیادی دارند و فقط محدود به بازی‌ها نیستند بلکه در کتاب و فیلم و بازی‌های کودکان حتی وجود دارند. درباره واقع‌گرایانه بودن، ببینید مسئله این نیست که کدوم بازی باید واقع گرایانه باشه و نباشه یا ساخته بشه یا نشه، یعنی اصلاً قصد ما نیست که محکوم کنیم بازی‌ها رو، بلکه اینجا محکوم کردن یک ایده مطرحه. بعضی از سازندگان بازی امروز به خاطر پیشرفت‌های جدی در زمینه شبیه سازی، این برداشت رو دارند که هرچه شبیه‌سازی و مدل‌های دقیق‌تری بسازند «اون بازی بهتره» در حالی که اصلاً همچین چیزی نیست! ما گفتیم که غوطه‌وری تنها از مسیر شبیه‌سازی نمی‌گذره، باید از مسیرهای دیگه‌ای مثل Presence یا حضور هم بگذره. این ها خودشون تعاریف ریزتری دارند اما ما به همون عکس اکتفا میکنیم که نشون میده دورنمای فعالیت های بازیکن در ارتباط با بازی، کاملاً در ارتباط با احساسات، قصه‌گویی و گیم‌پلی است و اینکه بازیکن باید احساس کنه در اون فضا، «حضور» داره نه فقط اون فضا هست. این حضور به وسیله تعامل و تعریف نقش برای بازیکن ایجاد میشه.
    درباره بخش اینکه انسان چه ویژگی‌هایی داره، حقیقتش یک نکته بگم به طور خلاصه اونم اینه که، خداوند انسان رو خلق کرده، اما خداوند به هیچ عنوان شبیه به مخلوقش نیست و نباید خداوند رو به مخلوقش تشبیه کرد به دلایل بسیار زیاد که خودتون بهتر متوجه هستید که ما به هیچ عنوان نباید اینطور نگاه کنیم به قضیه. انسان‌های زیادی به این شکل نگاه کردند و نتیجه‌اش خوب نبوده اصلاً. در بازی‌سازی سازنده تنها از الگوهای واقعی، و یا ترکیب الگوهای واقعی مدل درست میکنه. در تمام ساختن‌ها و اختراعات هم به همین شکل هستش. چیز جدیدی ساحته نمیشه، ولی الگوها ممکنه جهت داده بشن یا ترکیب بشن! مثلاً شخصیت کرش بندیکوت همچین حالت ترکیبی داره.
    ممنونم که مطالعه کردید.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
• معین سلیمانی گفت:

  ۱۳۹۹/۰۴/۰۲ در ۲۲:۱۸

  جناب غزالی….
  مثل مارشال و به همون اندازه انفجاری برگشتید….
  دنیای گیم برای من حکم دمو دنیای واقعی رو داره
  ما اونجا درس می گیریم این جا عمل می کنیم

  برای پاسخ دادن وارد شوید
  • حسین غزالی گفت:

    ۱۳۹۹/۰۴/۰۳ در ۰۱:۰۶

    سلام معین عزیز! خیلی بزرگواری. شرمنده دیر جواب دادم. عزیزی شما واقعاً دیگه این دو روز خیلی شرمنده شدم!و واقعاً درست میگی. اما بازی ها همیشه چیزهای درستی نمیگن! باید گزینشی عمل کرد.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
    • Drip nameless king گفت:

      ۱۳۹۹/۰۴/۰۳ در ۰۱:۱۵

      هر چقدر فکر کردم دیدم هیچ تفریحی به اندازه ی بازی کامل نبوده،نه فیلم،نه کتاب نه چیز دیگه ای.

      برای پاسخ دادن وارد شوید
      • حسین غزالی گفت:

        ۱۳۹۹/۰۴/۰۳ در ۰۲:۰۳

        شک نکن بازی چیزهایی داره که بقیه ندارند آراد جان. ممنونم که هستی.

        برای پاسخ دادن وارد شوید