سینما فارس: تحلیل و نقد فیلم Crash | آنقدرها هم بد نیستیم!

این سینمایِ ناچیز، یکبار مصرف و نادرستِ قرن بیست و یک، گاهی گوهرهایی بیرون می‌دهد که مطلقا متعلق به قاعده‌ی کلی این سینما و نوع نگرشش به انسان و هنر نیست. بلکه این گوهرها، استثناهایی هستند در برابر انبوه آثار پرمدعا، توخالی و بی‌اثر. فیلم Crash – که شاید ترجمه‌ی درست‌ترِ آن «تصادم» باشد و نه «تصادف» – یکی از همین گوهرهاست؛ یک فیلم بشدت درست، انسانی، عمیق و سینمابلد که حقیقتا حالمان را خوب می‌کند. یک فیلمِ مدرن و امروزی که دستِ فیلم‌های مدرن‌زده و مدرن‌نابلد و پست‌مدرنِ توخالی را رو می‌کند تا عده‌ای بفهمند که سینما باید سینما باشد. مهم نیست که کلاسیک می‌سازیم یا مدرن و پست‌مدرن. این اهمیت دارد که سینمای کلاسیک به عنوان گنجینه‌ای از شاهکارهای سینمایی پشتوانه‌مان باشد و با این پشتوانه (نه بدون درک کامل از آن) دست به تجربه‌های سینمایی بزنیم. تصادم، همین مسیر را می‌رود و نهایتا به اثری بسیار خوب و انسانی می‌رسد که دل و جانمان را جلا می‌دهد. اثری پیچیده و در عین حال ساده که غالبا یکدستیِ خود را حفظ می‌کند و قصه می‌گوید. فیلمِ «پل هگیس»، ساختارِ نسبتا پیچیده‌ای دارد و این پیچیدگی نه یک ادایِ برامده از بی‌هنری بلکه در خدمت سینما و حس مخاطب است. این پیچیدگی در ساختار روایی و همچنین بافت بصری فیلم آنچنان خوب حل شده‌است که مواجهه‌ی ما به عنوان مخاطب برای اولین بار با این اثر، مطلقا اذیتمان نمی‌کند. کاملا قصه را درک می‌کنیم و بدون ابهامِ جدی می‌توانیم این داستان متکثر را بپذیریم. به تصادم دقیق می‌پردازیم تا شاید مفری باشد در بین انبوه آثارِ پوچ و بی‌هویتی که محصول این سینمایِ ضعیف است. تا شاید بتوانیم به عنوان یک انسانِ امروزی به آن پناه ببریم و کمی انسان‌تر شویم. تصادم این کار را با ما خواهد‌کرد.

ادامه نقد را از اینجا بخوانید.