سینما فارس: نقد Three Colors: White؛ سمفونی رنگ: سمفونی ناموزون

در بخش قبل نگاهی بر سه گانه رنگارنگ کریستوف کیشلوفسکی، رنگ آبی (اولین قسمت از این سه گانه) انداختیم و آن را نظاره کردیم و به بررسی آن پرداختیم و در دو بخش آینده، به سراغ دنباله‌های آن خواهیم رفت. دومین فیلم از سمفونی رنگ کارگردان لهستانی، رنگ سفید (Three Colours: White) می‌باشد. این بار کیشلوفسکی داستان دوم خود را که نویدش را در نسخه اول داده بود، درست یک سال بعد از اولین قسمت (آبی)، راهی سینما می‌کند. شاید از نامی که بر فیلم لحاظ شده است، به خیال یک دنباله به قرینه لفظی از قسمت اول این تریلوژی باشید ولی در اصل شاهد یک اثر دیگر در دامنه درام تصویرگرای کریستوف کیشلوفسکی هستید که باید داستانی دیگر از دنیای حقیقی خلق شده توسط کارگردان را به چشمان خود ببینید. قهرمان داستان این بار افسارش به دستان مردی لهستانی به نام کارول افتاده است که باید رنگ سفید شعار زده پرچم فرانسه را برایمان در سمفونی رنگ کیشلوفسکی بنوازد. «Three Colours: White» یا «سه رنگ: سفید» در سال ۱۹۹۴ راهی سینما شده و توانست بار دیگر نظر منتقدان و مردم را جلب کند، البته با قدرت و شدت کمتری نسبت به نسخه اول این سه گانه. در باب فیلم «آبی» در نقد بخش اول، آن را  شروع قدرتمندی برای سه گانه رنگ کیشلوفسکی به حساب آوردم و حرکت به جا و درست کارگردان را تحسین کردم ولی در دومین قسمت از مجموعه رنگ –رنگ سفید-، فیلمساز لهستانی از سطح انتظار بالایی که خود باعث و بانی به وجود آمدن آن سطح انتظار در مخاطب بوده، فاصله زیادی گرفته و رضایت من را به عنوان یک بیننده، از آسمان به زمین آورده و خاطرات دلنشین رنگ آبی را کمرنگ کرده است. آیا رنگ سفید دنباله قابل احترامی بر «سه رنگ: آبی» است؟ از نظر من خیر.

ادامه نقد را از اینجا بخوانید.