سینما فارس: نقد و بررسی فیلم Knives Out؛ انحطاط یک پروپاگاندا

«چاقو کشی» (Knives Out) یکی دیگر از توبرهِ آثار متوسطی است که در سال ۲۰۱۹ اکران شده‌اند و توانست نظر مثبت منتقدان و مخاطبان زیادی را جلب کند و در شاخه بهترین فیلمنامه غیر اقتباسی -بهترین فیلمنامه اورجینال- در آکادمی اسکار ۲۰۲۰ حاضر شود و ریان جنسن توانست به رضایت نسبی خود برسد -چه از نظر فروش و چه از منظر استقبال بینندگان-. «چاقو کشی» را باید اثری با چندین و چند روایت موازی و متقاطع تلقی کنیم که هر کدام روایت خاص خود را دارند و بعضا در حالتی موازی به روایت بخشی از داستان کمک می‌کنند و در دیگر موارد، با احتساب برخوردهای رگه‌های مانندگی، به بدنه یکدیگر می‌چسبند. فیلم را می‌توانیم جزو فیلم‌های معمایی جنایی منحصر به فردی -که وجه تمایز آن نمی‌تواند این فیلم را از منجلابی که خودش برای خود رقم زده است، نجات دهد- به حساب آوریم که سه تن از کارآگاهان برای پی بردن به راز قتلی که در خانواده‌ای ثروتمند رخ داده است، به موشکافی و تفحص می‌پردازند و باید دلیل و برهان مرگ را تشخیص دهند. درون مایه «چاقو کشی» بر پایه ساده نگری و صراحت در روایت رقم می‌خورد و در لحظه‌هایی با شیطنت‌هایی که کارگردان انجام می‌دهد، بیننده را شکنجه داده و با ذهن و روان او حداقل برای چندین ثانیه بازی کرده و او را تسخیر می‌کند. نکته دیگری که در «چاقو کشی» به چشم می‌آید لیست بلند و بالای بازیگران معروفی است که در آن هنرنمایی می‌کنند و این فیلم در کنار آثاری چون «روزی روزگاری در هالیوود» و «مرد ایرلندی» جزو‍‍ فیلم‌هایی با بازیگران پر تعدادی -از لحاظ معروفیت- است که امسال اکران شده‌اند. در ادامه به سراغ نقد «چاقو کشی» از ریان جنسن می‌رویم و وجه مثبت و منفی‌های اثرش را بیان می‌کنیم –حتی با بزرگنمایی اثر این فیلمساز آمریکایی تبار و مقایسه آن با یکی از شاهکارهای کلاسیک-.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.